I) Δομικός τεταρτοκοσμισμός II) «Ο λαός» δεν κυβερνά, τα κόμματα κυβερνούν III) Συ.Ριζ.Α και Ν.Δ ή (Ευρω)ΑμερικανoΓερμανισμός IV) Εσωτερίκεύση πολιτιστικής αποικιοκρατίας-ιμπεριαλισμού.

I

Είμαστε η μόνη χώρα στον πλανήτη, απ' όσο γνωρίζω, που ο μισός πληθυσμός της -συγκεκριμένα περίπου το 40%- βρίσκεται συγκεντρωμένος στο 2-3% της συνολικής της έκτασης.

Ποια «ανάπτυξη»; Τεταρτοκοσμισμός.

Με βάση αυτό το στοιχείο, η «Hellenic Republic» ή το ελλαδοαθηναϊκό κομματοκρατίδιο είναι το πιο συγκεντρωτικό «κράτος» στον πλανήτη.

Για «ανάπτυξη» φωνασκούν οι οικονομιστές, αντιλαμβάνονται όμως τι σημαίνει χωροταξικός και αναπτυξιακός σχεδιασμός; (η φράση έχει μεταβληθεί σε απλό κλισέ κενό περιεχομένου. Και όχι, δεν είναι απλά ζήτημα «αποκέντρωσης», είναι πολύ βαθύτερο). Η περίφημη «αστική τάξη» των μαρξιστοφιλελεύθερων είναι κατά βάση αθηναϊκή τάξη-κάστα. Η σωτηρία της Αθήνας μεταβάλλεται σε θάνατο της χώρας. Η Αθήνα -η οποία αποτελεί μια τερατόμορφη μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα- δίνει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα, καταστρέφοντας και απομυζώντας τη χώρα και τις ιστορικές της περιφέρειες (ποιος έχει μελετήσει την κατανομή εθνικών και ευρωπαϊκών πόρων; Στην τελευταία προεκλογική ομιλία του, ο νυν Πρωθυπουργός αναφερόταν μονάχα στους «πολίτες της Αθήνας» σε μια καθαρά τοπική ομιλία. Πανελλαδική ή εθνική ήταν μονάχα η εμβέλεια της μετάδοσης. Η ομιλία ήταν τοπική). Να το επαναλάβω. Το 40% του πληθυσμού στο 2-3% του εδάφους. Δεν το έχω συναντήσει πουθενά αλλού στον πλανήτη αυτό το στοιχείο (πιθανώς να υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις). Δομική δυσμορφία, υπανάπτυξη και δομικός τεταρτοκοσμισμός. Και ύστερα μιλάνε για «μεταρρυθμίσεις».

Ορίστε και ένα στοιχείο («ρεκόρ») το οποίο δεν αφορά τη σχέση της συνολικής έκτασης της χώρας (131,957 km2) και της συγκέντρωσης του πληθυσμού (4 περίπου εκατομμύρια σε 3,808 km2 - συνολική έκταση Αττικής και Νήσων), αλλά την Αθήνα καθεαυτή: Ο αστικός ιστός της Αθήνας είναι ο πλέον πυκνοκατοικημένος στον ανεπτυγμένο κόσμο. Καμία μεγάλη αστική περιοχή, είτε στη δυτική Ευρώπη, είτε στην Ιαπωνία, είτε στον Αγγλοσαξονικό κόσμο (Ηνωμένες Πολιτείες, Αυστραλία, Καναδάς, Νέα Ζηλανδία) δεν είναι τόσο πυκνοκατοικημένη.

-----

Athens urban area remains among the most dense in the developed world. No major urban area in Western Europe, Japan or the New World (Australia, Canada, New Zealand and the United States) is as dense. The 2013 edition of Demographia World Urban Areas indicates that the Athens urban area has a population of 3.5 million, living in a land area of 225 square miles (580 square kilometers), for a density of 15,600 per square mile (6,000 per square kilometer). This places Athens slightly ahead of London (15,300 per square mile or 5,900 per square kilometer), about double the density of Toronto or Los Angeles and more than four times that of Portland... For Athens, stagnation or decline seems the likely scenario in the foreseeable future.

 

II

Ο κύριος παράγοντας καθυστέρησης, πολιτικής υπανάπτυξης -εξάρτησης και αποικιοποίησης- και γενικότερα κατάντιας της χώρας δεν είναι «ο λαός» (*), αλλά τα κόμματα.

Είναι τα -συγκεκριμένα- κόμματα και οι «παρατάξεις», που, λόγω της αδυναμίας τους να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις των καιρών, καταδικάζουν και καθηλώνουν την κοινωνία και τη χώρα σε καθυστέρηση, προκειμένου να συμβαδίζουν με τους δικούς τους ρυθμούς. Είναι τα -συγκεκριμένα- κόμματα, που, προκειμένου να αυτοσυντηρηθούν, καταδίκασαν τους πολίτες («τους») σε διαρκή πολιτιστική υποβάθμιση, σκουπιδοποίησαν και οδήγησαν σε ηθική εκπτώχευση τη δημόσια σφαίρα. Είναι τα -συγκεκριμένα- κόμματα, που ενσωματώνουν πελάτες και συντεχνίες και όχι ζωτικές κοινωνικές δυνάμεις (αυτές τις πολεμούν με πάθος) και μέσω της νομής του κράτους, στρέφονται ευθέως εναντίον τους.

Είναι το -εξαρτημένο, δορυφορικό- αθηνοκεντρικό κράτος των κομμάτων που δρα ενάντια στην κοινωνία, το έθνος και τις περιφέρειες.

Είναι η αποτυχία τους στο επίπεδο παραγωγής ιδεολογίας και πολιτικής σκέψης που συντήρησε και αναπαρήγαγε έναν μορφωτικό επαρχιωτισμό και μια υπεραπλουστευτική διπολική-μανιχαϊστική «πολιτική» αμορφωσιά («Δύση-Ανατολή», «Κράτος-Αγορά», «Ευρώπη-Βαλκάνια» - βλέπουμε ακόμη και σήμερα ποσό βασίζονται -πόσο αναπαράγουν- και προσπαθούν να γαντζωθούν από αυτούς τους δυϊσμούς).

Όσο περισσότερο ακινητοποιούνται, γίνονται κενά και φτωχαίνουν -σε περιεχόμενα, σε κινητικότητα ανθρώπων και ιδεών- στο εσωτερικό τους τα κόμματα, τόσο περισσότερο γίνονται υφιστάμενα του εξωτερικού τους περιβάλλοντος και αλλοιώνεται η εσωτερική τους «διαλεκτική» (έτσι ξεκινά η ανακύκλωση -η οποία καταστρέφει δεν αναζωογονεί ιδέες και δυνάμεις-, το εσωτερικό σάπισμα και η αφομοίωση του κόμματος στο κράτος). Στις σημερινές πολυσύνθετες κοινωνίες και στα πολυμορφικά επίπεδα που λειτουργούν τα κόμματα, το πεδίο στο οποίο κρίνονται, είναι ο βαθμός αυτονομίας, διαμόρφωσης και ελέγχου του περιβάλλοντος τους (με την αφομοίωση, αντίθετα, ξεκινά ο εξωθεσμικός έλεγχος και η εξωπολιτική εξάρτηση - η ανεπάρκεια σε επίπεδο διαλόγου, ιδεών και ιδεολογίας οδηγεί στα πάσης φύσεως εξω- στηρίγματα).

Οι θεσμοί αντιπροσώπευσης, η λειτουργία του πολιτεύματος και του κράτους, της Γαλλίας, των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου (αναφέρω τα συγκεκριμένα κράτη γιατί υποτίθεται πως ήταν/είναι «πρότυπα»), καθορίστηκαν από την ποιότητα των κομμάτων τους (και στην Ε.Σ.Σ.Δ παλαιότερα ή στην Κίνα και την Ιαπωνία σήμερα, το ίδιο συμβαίνει). Δίχως υψηλού επιπέδου κόμματα, αυτές οι χώρες δεν θα είχαν καταφέρει ότι κατάφεραν (ο προηγούμενος αιώνας ήταν αιώνας κομμάτων).

Δεν έχει κανείς παρά να παρατηρήσει τις «διεργασίες» που γίνονται στη Ν.Δ αυτή την περίοδο. Την κατάντια και τον ξεπεσμό αυτού του «κόμματος» (δεν είναι κόμμα, είναι δυσφήμιση και προσβολή της έννοιας). Το κόμμα είναι που οδηγεί στην υποβάθμιση και την καθυστέρηση, όχι αντίστροφα.

-----

(*) «ο λαός» δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός, «ο λαός» είναι αυτός που είναι, και «ο λαός» δεν κυβερνά, τα κόμματα κυβερνούν. Έτσι συμβαίνει σε όλα τα μέρη του πλανήτη. Την ανικανότητα και την ανευθυνότητα τους φανερώνουν όσοι μιλάνε συνεχώς «για τον λαό» («ο λαός» προκήρυξε εκλογές το 2009;). Θα πρέπει να τους ονομάσουμε όλους αυτούς «λαουτζήδες». Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψευδοεπιχείρημα από το «ο λαός» ψήφισε το τάδε ή το δείνα. Μα ακριβώς γι' αυτό μιλάμε για το κομματικό σύστημα (αυτό το επιχείρημα προϋποθέτει πως το ένα κόμμα είναι το άγιο-σωστό και το άλλο το λάθος-δαίμονας και πως τα πάντα κρίθηκαν από αυτήν την -μοιραία τάχα- επιλογή). Οι χώρες όμως λειτουργούν συνολικά ως συστήματα.

Η ανικανότητα, η ανεπάρκεια και η ανευθυνότητα οδηγεί -σχεδόν- με μαθηματική ακρίβεια στην ανηθικότητα και τη χυδαιότητα.

III

(Ευρω)Αμερικανισμός και (Ευρω)Γερμανισμός. Αυτή είναι η διαμάχη. Τα περί «αριστεράς και δεξιάς», έτσι αόριστα, δίχως συγκεκριμενοποίηση, αποτελούν περιτυλίγματα και συνθήματα προς ευκολότερη κατάποση της πραγματικότητας.

Από τη μία πλευρά έχουμε το ελλαδικό -νεοκατασκευασθέν- παράρτημα του αμερικανικού δημοκρατικού κόμματος (Συ.Ριζ.Α) και από την άλλη το παράρτημα του γερμανικού μεγάλου συνασπισμού (Ν.Δ και Πα.Σο.Κ) - κατ' ουσίαν όμως μιλάμε για τη Ν.Δ ως παράρτημα του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος καθώς το Πα.Σο.Κ είναι άνευ σημασίας, αν και ο κ. Martin Schulz έψαχνε και συνεχίζει να ψάχνει απεγνωσμένα έναν «πολιτικό φορέα» που να συμπληρώνει οργανικά και λειτουργικά το ελλαδικό παράρτημα του κόμματος της κ. Merkel (το αναζητούσε στο Ποτάμι).

Δεν είναι η ιδεολογική συγγένεια που συσχετίζει τα «κόμματα» αυτά (Συ.Ριζ.Α-Αμ.Δημ.Κομ και Ν.Δ-Γερ.Χριστ.Κομ), διότι αυτά ούτε δική τους ιδεολογία διαθέτουν ούτε κόμματα είναι ως προς τις εξωτερικές τους σχέσεις, παρά παραρτήματα (και όταν δεν διαθέτεις δική σου ιδεολογία, αναγκαστικά πρέπει να διαθέτεις πελατεία στο εσωτερικό και πάτρωνα στο εξωτερικό). Τα κόμματα αυτά, δεν αντιπροσωπεύουν τις ανάγκες της κοινωνίας, παρά αποτελούν παραρτήματα που λειτουργούν ως ιμάντες μεταβίβασης έξωθεν και άνωθεν εντολών, «γραμμών» και πολιτικών στο εσωτερικό της χώρας. Δεν είναι κόμματα που απλά προσδένονται στον εκάστοτε ισχυρό (γερμανική κεντροδεξιά - αμερικανική κεντροαριστερά), είναι παραρτήματα του.

Το «φαινόμενο Τσίπρας» -σε όχι αμελητέο βαθμό- αποτελεί κατασκευασμένο επικοινωνιακά φαινόμενο που το σπρώχνουν πανταχόθεν (μέρος αυτής της προσπάθειας είναι και η «ηγετοποίηση» και «κεντροποίηση» του - αν και η ανικανότητα σε επίπεδο διακυβέρνησης δυσκολεύει τα πράγματα). Φέρνει στο μυαλό τις προσεγγίσεις και τις προτάσεις του επικοινωνιολόγου Λούλη, οι αναλύσεις του οποίου μετά το πέρας των δεκαετιών 1990-2000 καθίστανται όλο και περισσότερο ξεπερασμένες (ουσιαστικά εισήγαγε στην Ελλάδα την αμερικανική γραμμή της περιόδου Κλίντον. Στα βιβλία του έχει κάνει κάποιες έξυπνες παρατηρήσεις -τις οποίες δεν τις ερμηνεύει καθώς δεν είναι πολιτικός επιστήμονας απλά τις αναφέρει αξιωματικά- αλλά μέχρι εκεί).

Οι ευρωπαϊκές θέσεις του Συ.Ριζ.Α δεν είναι τίποτα άλλο παρά η γραμμή του πολυμερούς (multilateral) υπερεθνικού αμερικανικού ΕυρωΑτλαντισμού (με ολίγη σως από Habermas). Συγκεκριμένα, ομοσπονδοποίηση και μεταφορά κυριαρχίας και εξουσιών στη -μη εκλεγμένη και μη λογοδοτούσα- υπερεθνική γραφειοκρατία των Βρυξελλών η οποία θα «συνομιλεί» με την Ουάσινγκτον (η πρόταση Βαρουφάκη ήταν η τραπεζική ενοποίηση και η ενοποίηση/διαμοιρασμός του χρέους - κατ' αντιστοιχία της ενοποίησης/διαμοιρασμού της κυριαρχιας). Η Ν.Δ δεν έχει ιδεολογικές ευρωπαϊκές θέσεις (κάποιον στιβαρο διακυβερνητισμό θεμελιωμένο σε ιδεολογικές θέσεις και αρχές), απλά υπακούει στην κ. Merkel και φωνασκεί πως «Μένουμε Ευρώπη» («ανήκουμε» κ.λπ). Η Ν.Δ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο υπάκουος ακόλουθος της γερμανικής χριστιανοδημοκρατίας. Δεν είναι και δεν μπορεί να είναι -να μετεξελιχθεί σε- χριστιανοδημοκρατικό ιδεολογικά κόμμα. Ο Συ.Ριζ.Α δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο υπάκουος ακόλουθος -και το κατασκεύασμα- του αμερικανικου σοσιαλφιλελεύθερου προοδευτισμού. Οι προσδιορισμοί «γερμανικής» και «αμερικανικού» είναι που έχουν σημασία (και όχι το χριστιανοδημοκρατία και το σοσιαλφιλελευθερισμός που είναι επιμέρους). Έχουμε ένα αμερικανικό και ένα γερμανικό κόμμα. Λάθος. Έχουμε ένα αμερικανικό και ένα γερμανικό παράρτημα.

Οι Γερμανοί βασίζονται σε μια εκφυλισμένη και παρηκμασμένη Ν.Δ. Οι Αμερικανοί επιδιώκουν να κατασκευάσουν από το τίποτα και με άξονα το «φαινόμενο Τσίπρα» ένα νέο «κόμμα». Οι βάσεις του όμως είναι σαθρές καθώς ο Συ.Ριζ.Α μεγεθύνθηκε απότομα, παραμορφώθηκε και έχασε εντελώς τα περιεχόμενα του.

Οι «αριστερές» πολιτικές του Συ.Ριζ.Α δεν είναι ακριβώς «αριστερές», αυτά τα λένε υπερδεξιοί της πλάκας. Για παράδειγμα, η «δεξιά» άσκησε κριτική στη χρησιμοποίηση της έννοιας της «ανθρωπιστικής κρίσης», μη αντιλαμβανόμενη -καθόλου περίεργο καθώς μιλάμε για την πλέον ανεπαρκή «δεξιά» στην Ευρασία-, μη αντιλαμβανόμενη, λοιπόν, πως η χρησιμοποίηση του όρου ουσιαστικά οδηγούσε σε αποπολιτικοποίηση και αποκοινωνικοποίηση του ζητήματος της οικονομικής ανισότητας (παρεμφερής είναι και ο τρόπος αντιμετώπισης του προσφυγικού-μεταναστευτικού). Αυτή η γραμμή προσέγγισης των ζητημάτων -αποπολιτικοποίηση- δεν είναι απλά «αριστερή» αλλά κάτι πολύ ευρύτερο.

Όλα τα ζητήματα που τονίζονται αυτή την περίοδο (θρησκεία, παιδεία κ.λπ) εντάσσονται στο πλαίσιο της αποπολιτικοποίησης. Η αποπολιτικοποίηση επιτυγχάνεται -ανάμεσα σε άλλα και- μέσω της αποεθνικοποίησης (αναζητήστε: Denationalization Depoliticization). Στα -πολιτιστικά και όχι μόνο- ημι-αποικιοκρατούμενα και δορυφορικά κράτη, όπως η Ελλάδα, οι διαδικασίες αποπολιτικοποίησης και αποεθνικοποίησης είναι σαφώς εντονότερες.

Οι εσωκομματικές εκλογές -και τα συνέδρια- της Ν.Δ και του Πα.Σο.Κ της περιόδου 1996-7, καθόρισαν την πορεία της χώρας για την επόμενη δεκαετία (ουσιαστικά εκείνη την περίοδο είχαμε μεταστροφή στην ιδεολογία του πολιτικού συστήματος συνολικά). Οι τωρινές εσωκομματικές διαδικασίες στη Ν.Δ κρίνουν ελάχιστα πράγματα για το μέλλον της χώρας (ίσως το επίπεδο γερμανικότητας της: με τον Δένδια, π.χ, η Ν.Δ θα κοίταγε περισσότερο προς τον Ατλαντικό). Κανείς δεν ποντάρει δυναμικά όλα του τα λεφτά σε ένα άλογο που έχει αρχίσει να αποσυντίθεται.

Μπορεί να μην μας αρέσει και ψυχολογικά να είναι δύσκολοχώνευτο, αλλά αυτό είναι, χονδρικά και εν συντομία, το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό-παίγνιο στην Ελλάδα. Τόσο εξευτελιστικά και εξόφθαλμα αποικιακό. Κόμματα που να προκύπτουν, ενδογενώς, από τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας δεν υπάρχουν. Φυτεμένα ή/και εξωχώρια διαμορφωμένα παρατήματα υπάρχουν και διαχειριστές.

 

IV

Τα επόμενα δεν γράφτηκαν για την Ελλάδα, αλλά περιγράφουν την Ελλάδα.

when semi-colonialism operated in conjunction with effective policies of cultural imperialism emanating from metropolitan centers, it was able to construct a symbolic hegemony of Euro-American culture over native culture, and this hegemony was supported by the culturally colonized native elites. In this latter mode, semicolonialism was akin to neocolonialism in the way it instituted metropolitan cultural hegemony without direct aid from the military and political control of the territory.

The Lure of the Modern. Writing Modernism in Semicolonial China, 1917-1937

Τα προηγούμενα περιγράφουν την κατάσταση στην Κίνα κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Σε εμάς ισχύουν ακόμα στις αρχές του 21ου πρώτου.

Όταν γίνει κατανοητός ο τρόπος με τον οποίον χρησιμοποιείται «ο διαφωτισμός», «η νεωτερικότητα», «η δύση» και «η Ευρώπη» στην Ελλάδα ίσως τότε συνειδητοποιήσουμε πως δεν έχουμε κόμματα, αλλά -αριστερά και δεξιά- παραρτήματα πολιτιστικής αποικιοκρατίας και πολιτιστικού ιμπεριαλισμού (cultural colonialism/imperialism).

Η κύρια μορφή ιμπεριαλισμού στη χώρα είναι πολιτιστική.

-----

Στην Ελλάδα διεξάγεται ένας συνεχής, ανελέητος και λυσσαλέος πολιτισμικός πόλεμος (δεν συζητώ τι συμβαίνει στα πανεπιστήμια), με ιδεολογική αριστερό-δεξιά επικάλυψη/λόγο/προβιά, τον οποίον έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ που δεν τον αναγνωρίζουμε καν ως τέτοιο (τον έχουμε ενσωματώσει ή/και εσωτερικεύσει στο default). Δεν τον βλέπουμε καν. Ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν κίνητρα ή νοοτροπία αποικιοκρατικής ή ιμπεριαλιστικής φύσεως, αναπαράγουν τέτοιες ιδέες και γίνονται φορείς ή πολέμαρχοι του Μεγάλου Πολιτισμικού Ιμπεριαλιστικού Νεοαποικοκρατικού Πολέμου. Δεν είναι υπερβολές αυτά, απλά στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε σε βάθος αυτά τα γνωστικά πεδία (από ψυχοεπιστήμες και οικονομισμό όμως έχουμε «πήξει»).

Η Ελλάδα αποτελεί περίπτωση πολιτιστικά αποικιοκρατούμενης-κατεχόμενης χώρας (δεν έχουν απομείνει και πολλές ανά την υφήλιο...).

 

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία