Ἡ Ἑλλάδα τῶν Guinness Records
Πρὶν ἀπὸ περίπου 104 χρόνια, στὶς 15 Ἀπριλίου τοῦ 1912, τὸ Βρετανικὸ ἐπιβατηγὸ ὑπερωκεάνιο “RMS Titanic”, γνωστὸ στοὺς περισσότερους ὡς “Τιτανικός”, βυθίστηκε στὸν Βόρειο Ἀτλαντικὸ Ὠκεανὸ μετὰ ἀπὸ πλαϊνὴ σύγκρουση μὲ παγόβουνο, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ παρθενικοῦ ταξιδιοῦ του, ἀπὸ τὸ Southampton τῆς Νότιας Ἀγγλίας πρὸς τὴν Νέα Ὑόρκη τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς βύθισης τοῦ πλοίου πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἐπιβάτες, κυρίως στὴν Α ́ θέση, συνέχισαν νὰ χορεύουν σὰν νὰ μὴν συνέβαινε τίποτε, παρὰ τὸν ἐκκωφαντικὸ θόρυβο τῶν σειρήνων, ποὺ οὔρλιαζαν ἀπεγνωσμένα προσπαθῶντας νὰ τοὺς ἀφυπνίσουν.
104 χρόνια μετά, στὸ σύγχρονο ναυάγιο μιᾶς ὁλόκληρης χώρας, ποὺ βυθίζεται ἐξαιτίας τῶν πολιτικῶν ἐπιλογῶν τῶν κυβερνόντων ἀλλὰ καὶ τῆς ἀδιαφορίας τῶν πολιτῶν της, 740 ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς Καλαμάτας χόρευαν τὸ Σάββατο τῆς Ἀπόκρεω στὴν κεντρικὴ πλατεία τῆς πόλης γιὰ 15 λεπτὰ καὶ 15 δευτερόλεπτα ἕναν παντελῶς ἄγνωστο latin χορό, ὀνόματι bachata, καταρρίπτοντας ἔτσι τὸ σχετικὸ record τοῦ βιβλίου Guinness!
Ὁ τόπος χάνεται καὶ οἱ νέο-Ἕλληνες ἀσχολοῦνται, ὄχι ἁπλᾶ μὲ ἥσσονος σημασίας ζητήματα, ἀλλὰ μὲ θέματα παντελῶς ἀνάξια λόγου! Ἐδῶ καὶ καιρὸ στὴν Πατρίδα μας δὲν λειτουργεῖ τίποτε στὸ κατ’ εὐφημισμὸν λεγόμενο Κράτος.
Οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις, ἡ Ἑλληνικὴ Ἀστυνομία καὶ γενικότερα οἱ Δυνάμεις Ἀσφαλείας τῆς χώρας εἶναι ἁλυσοδεμένες ἐξαιτίας τῆς διαπλοκῆς τῆς ἡγεσίας τους μὲ τὸ σάπιο πολιτικὸ κατεστημένο τῆς χώρας, ποὺ προδίδει τὴν Ἑλλάδα σὲ ξένα χέρια. Ἐξίσου ἀνύπαρκτη εἶναι καὶ ἡ δικαστικὴ ἐξουσία, μὲ ἀποτέλεσμα κάθε ἀναρχοαυτόνομη τηλεκατευθυνόμενη ὁμάδα νὰ δρᾶ κατὰ βούληση, καταλύοντας τὸ πολίτευμα καὶ ἐφαρμόζοντας τὸν δικό της κανόνα, τὸν νόμο τῆς ζούγκλας καὶ τῆς βίας.
Κατευθυνόμενες καὶ πλήρως ἐλεγχόμενες “κινήσεις πολιτῶν” καὶ πρωτοβουλίες καταλαμβάνουν διάφορα δημόσια καὶ δημοτικὰ κτίρια, τὰ μετατρέπουν σὲ στρατῶνες καὶ πυρῆνες ταραχῶν, θυμίζοντας ἔντονα τὴν τακτική, ποὺ ἀκολούθησε ἡ Δύση στὰ γεγονότα τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 2014, στὴν Οὐκρανία.
Ἡ Ἑλληνικὴ Ἀστυνομία παρατηρεῖ “ἐξ ἀποστάσεως” τὸ τί συμβαίνει, ὄχι ἀπὸ ἀνικανότητα, ἀλλὰ ἐξαιτίας τοῦ ἰσχυροῦ κρατικοῦ παρεμβατισμοῦ στὸ ἔργο της. Οἱ κινήσεις αὐτὲς τῶν κοινωνικὰ περιθωριοποιημένων ὁμάδων χρηματοδοτοῦνται καὶ ἐνισχύονται οἰκονομικὰ ἀπὸ ἀλλοδαπὲς ΜΚΟ, ποὺ ἔχουν τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῶν δράσεων καὶ τῶν ἐνεργειῶν τους.
Ἐπίσης, ἡ Ἑλληνικὴ Κρατικὴ Τηλεόραση ξεκίνησε καὶ μεταδίδει καθημερινὰ δελτία εἰδήσεων στὰ Ἀραβικὰ μὲ σκοπὸ τὴν ἐνημέρωση τῶν μεταναστῶν! Ὅπως ἀνακοινώθηκε ἀπὸ τὴν Κρατικὴ Τηλεόραση, τὰ καθημερινὰ δελτία εἰδήσεων στὰ Ἀραβικὰ μεταδίδονται ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο, τὴν τηλεόραση, καθὼς καὶ τὴν ἐπίσημη ἱστοσελίδα της!
Ὅλες αὐτὲς οἱ ἐπικίνδυνες καὶ προδοτικὲς κινήσεις στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας ἔχουν ἕναν ψεύτικο μανδύα “φιλανθρωπίας” καὶ “κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης”. Ὡστόσο, ὅταν τὸ 1922 ἦρθαν στὰ μέρη μας ὡς μετανάστες οἱ Ἕλληνες τῆς Σμύρνης, γνώρισαν τὴν ἀπανθρωπιὰ καὶ τὴν ἐκμετάλλευση ἀπὸ τοὺς “Ἑλλαδίτες”.
«Ὕστερα ἦρθε ἕνα βαπόρι καὶ μᾶς πῆρε. Μᾶς ἔφερε στὴν καραντίνα. Στὴν ἀρχὴ οὔτε ψωμὶ δὲν μᾶς δίνανε. Χώρια μᾶς εἴχανε, τάχα χολέρα λέγανε»1.
«Τὸ καράβι μᾶς ἔβγαλε στὴ Χίο. Βγήκαμε στὴν αὐλὴ τῆς ἐκκλησίας, ἐπίασε ὅμως δυνατὴ βροχὴ καὶ στριμωχτήκαμε... Μείναμε τρεῖς μέρες. Ἦρθε ἄλλο καράβι καὶ μᾶς πῆγε στὴ Σύρο. Οἱ ἄρρωστοι ὅπως κι οἱ κρυολογημένοι ἔμειναν, δὲν ἦρθαν μαζί μας, οἱ περισσότεροι πέθαναν»2.
«Μερικοὶ ἔτρεξαν σὲ μιὰ ἀποβάθρα. Καὶ ἄρχισαν νὰ πηδᾶνε μέσα σὲ μιὰ μαούνα ποὺ ἦταν ἐκεῖ. Ἡ μαούνα γέμισε. Ὄχι ἄλλους θὰ βουλιάξουμε, φώναζαν κι ἔκαναν κουπιὰ μὲ τὰ χέρια τοὺς ν’ ἀπομακρυνθοῦν [...] Ἀκούστηκε ἕνας τρομερὸς κρότος καὶ ἡ ἀποβάθρα ὑποχώρησε ἀπὸ τὸ πολὺ βάρος τοῦ κόσμου. Ἑκατοντάδες ἄνθρωποι ἔπεσαν στὰ βαθιὰ νερά»3.
«Τὴν ἄλλη μέρα, πλησίασε ἕνα καράβι. Μπήκαμε μέσα, βρήκαμε μιὰ θέση νὰ καθίσουμε. Μιὰ οἰκογένεια ἔστρωσε νὰ φᾶνε. Λένε στὴ θεία Ε.: ἐσὺ ἔχεις ἕνα παγούρι νερό, δῶσε μας νὰ πιοῦμε καὶ νὰ πᾶμε νὰ σᾶς φέρουμε. Ἀπ’ τὸ καράβι, ὅμως, ποῦ νὰ φέρεις νερό; Τὸ ‘δῶσε ἡ θεία καὶ μείναμε χωρὶς νερό. Ἡ μάνα μου ἔπαθε ἀφυδάτωση. Ὁ ξάδερφός μου, ὁ Σ. μὲ τὸν Ζ. νὰ πηγαίνουν στὶς μηχανὲς καὶ νὰ βάζουν κυπελλάκια νὰ μαζέψουν τὰ ὑγρὰ ποὺ πέφτανε, νὰ τῆς φέρουν νὰ πιεῖ»4.
«Ὁ μπαμπάς μου, πρὶν ἐγκαταλείψουμε τὸ σπίτι μας, εἶχε πάρει ἕνα τσουβάλι χρήματα, ἀλλὰ ἦταν χάρτινα, μεγάλα. Τὰ λεφτὰ τους τὰ πῆραν καὶ οἱ ὑπόλοιποι συγγενεῖς. Γιὰ νὰ ζήσουμε μέσα στὰ καΐκια καίγανε τὰ λεφτὰ γιὰ νὰ τηγανίσουνε αὐγὰ νὰ φᾶμε. Ἀπὸ τὰ συνολικὰ πέντε τσουβάλια ἔμεινε μόνο το ἕνα, ὅταν φτάσαμε»5.
«Οἱ πρόσφυγες ἀπὸ τὴ Σμύρνη τὸ 1922 κατέφθασαν στὸν Πειραιᾶ καὶ στὶς γύρω παραθαλάσσιες περιοχὲς μὲ κάθε μέσον. Βέβαια μὲ κάποια πλοῖα στοιβαγμένοι σὰν τσαμπιὰ σταφύλια πάνω στὰ καράβια ἔφεραν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς πέταξαν στὸ λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ καὶ στὰ παράλια. Τὴν περιοχὴ δὲν τὴν διάλεξαν, ἁπλῶς τοὺς ἔριξαν ἐκεῖ γιὰ νὰ φτιάξουν τὴν τύχη τους. Τοὺς ἔδωσαν κάποια ξύλα, κάποιες σανίδες νὰ πᾶνε νὰ φτιάξουν μιὰ παράγκα γιὰ νὰ ζήσουν. Βρέθηκαν σὲ τραγικὴ κατάσταση, ἄνεργοι, ἄστεγοι, ἄποροι στεροῦνταν τὸ καθετὶ ποὺ ἦταν ἀπαραίτητο γιὰ τὴ ζωή»6.
«Οἱ πρόσφυγες μὲ τὴν ἀποβίβασή τους στὸ ἐλεύθερο ἔδαφος τοποθετοῦνταν σὲ καραντίνες. Τὸ Ἀπολυμαντήριο τῆς Καλαμαριᾶς ἦταν ἡ πιὸ χαρακτηριστικὴ περίπτωση. Γιὰ ἕνα διάστημα ἕως τὸ καλοκαίρι τοῦ 1923, δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες ἄφησαν τὴν τελευταία τους πνοὴ στὰ λιμοκαθαρτήρια ἐξαιτίας τῶν δυσμενῶν καιρικῶν συνθηκῶν. Αὐτὴ εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς τραγικότερες στιγμὲς τῆς καταστροφῆς»7.
Τὸ ἴδιο συνέβη μὲ τοὺς Ἕλληνες μετανάστες τῆς Κύπρου τὸ 1974, ἀλλὰ καὶ τοὺς Ἕλληνες τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὴν δεκαετία τοῦ 1980.
Σή μερα ὅλοι μας, ὡς γνήσιοι “Ἑλλαδίτες” καὶ ὄχι Ἕλληνες, ἀμφισβητοῦμε τὴν ἱστορία τοῦ τόπου μας μετονομάζοντας τὴν καταστροφὴ σὲ “συνωστισμό”, τὴν προδοσία σὲ “ἐξωτερικὴ πολιτική”, καί, τοὺς προδότες σὲ “ἐθνάρχες”. Ταὐτόχρονα, καὶ ἐξίσου ὑποκριτικά, ἐπιδεικνύουμε “φιλάνθρωπα” αἰσθήματα στοὺς ἀλλόθρησκους ἀλλοεθνεῖς, ποὺ κατακλύζουν τὴν Πατρίδα μας.
Πῶς καὶ γιατί νὰ ἐμπιστευτεῖς ἕναν λαό, ποὺ ντρέπεται γιὰ τὴν Πίστη του, ξέχασε τὴν Ἱστορία του, σκοτώνει τὰ ἀδέλφια του καὶ ἐκλέγει γιὰ ἐκπροσώπους του μονίμως τοὺς προδότες ἢ/καὶ τοὺς χειρότερους;
Tὸ μόνο record, ποὺ δὲν κινδυνεύει νὰ χάσει ποτὲ αὐτὸς ὁ λαὸς εἶναι στὴν προδοσία! Ὁ μόνος, ποὺ τὸν ξεπερνοῦσε –βλέπε Ἰσκαριώτης– κρεμάστηκε!
Μανώλης Β. Βολουδάκης
Ὑποσημειώσεις
1. Μαρτυρία τοῦ Ἀντώνη καὶ τῆς Κωνσταντίνας Πικριδᾶ, Σμύρνη.
2. Μαρτυρία τῆς Ἄννας Χατζησωτηρίου, Κασαμπᾶς.
3. Μαρτυρία τῆς Ἀνζὲλ Κουρτιάν, Σμύρνη.
4. Μαρτυρία τῆς Κατίνας Ἐμφιετζῆ–Μητσάκου, Προῦσα.
5. Μαρτυρία τῆς Ἐλευθερίας Ψαλτήρα, Σμύρνη.
6. Μαρτυρία τοῦ Ἐπαμεινώνδα Σαρανταένα, Σμύρνη.
7. Δήλωση στὸ Ἀθηναϊκό–Μακεδονικὸ Πρακτορεῖο Εἰδήσεων (ΑΠΕ–ΜΠΕ) τοῦ ἐπίκουρου καθηγητῆ Νεότερης καὶ Σύγχρονης Ἱστορίας τοῦ ΑΠΘ, Ἰακώβου Μιχαηλίδη.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεῦχος 164
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016
Πηγή: Άγιος Νικόλαος Πευκακίων
