Η ΜΑΝΝΑ

Τὸ ποίημα τ' αφιερώνω στὸ φίλο Μ. Βισάνθη
γιὰ τὰ ὡραῖα του λόγια στὸ τελευταῖο του
γράμμα γιὰ τὴ γιορτὴ τῆς Μάννας.

Μέσα μου ἀκόμα καὶ τοῦ θεοῦ τὸ φῶς γίνετ' ἀχνὸ
ἀπὸ τὸ σύγνεφο ποὺ φέρνει τὴν ἀμφιβολία.
Μονάχα Ἐσὺ τὸν ξάστερο μοῦ ἀνοίγεις οὐρανὸ
Ἱέρεια μυστηριακή, μάγεμα, ὦ Μάννα, ὦ θεία!

Μονὰχα Ἐσένα μέσα μου σ' ἀκούω νὰ μοῦ χτυπᾶς
μὲ το ρυθμό σου εὐλαβικό, λειτουργικό, καμπάνα,
τῶν Ἅγιων Πάντων μέσα μου γιορτή, θρησκεία, σκορπᾶς
γιὰ χριστιανούς, γιὰ εἰδωλολάτρες, Μάννα,

τὸ φῶς σου τὸ ἀβασίλευτο γιὰ ὅλους ποὺ πιστοὶ
κι ἄπιστοι παίρνουν τοῦ κακοῦ ἀπὸ Σὲ τὴν ἰατρεία,
καὶ ἰδεατά, μὰ καὶ ὁρατὴ καθὼς διαβῇς, γονατιστοὶ
σὲ προσκυνᾶν καὶ ἡ θύμησή σου φέρνει τὴ λατρεία.

Τοῦ χωρισμοῦ καὶ τοῦ θυμοῦ μᾶς κυβερνᾶ ὁ Σατράπης,
ὦ Μάννα τοῦ συνταιριασμοῦ καὶ ὦ Μάννα τῆς ἀγάπης
ποὺ ἀπὸ τὸ ψῆλος τ' οὐρανοῦ στὴ ἄθλια γῆ μᾶς δίνεις
τὴ χαρὰ τῆς παράδεισος, τὴ λάμψη τῆς γαλήνης.

Τῆς Ἀθηνᾶς ἡ δύναμη, τῆς Δήμητρας ἡ χάρη,
τὰ πλάσματα τὰ ζωογόνα τῆς μυθολογίας,
σβύνουν φαντάσματα, καθὼς γρικιέται τὸ τροπάρι,
στὸ πέρασμά σου, τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς εὐλογίας.

Μάννα, ἡ ψυχὴ εἶσαι καὶ ἡ μορφὴ τῆς Παναγιᾶς Ἐσύ,
κι ἀπ' τὴν πρωτόπλαστη στιγμὴ ποὺ πρόβαλεν ἡ ἡμέρα
καὶ τῆς γυναίκας τάραξε τὰ σπλάχνα καὶ χρυσὴ
στὴν πίκρα καὶ στὴ φτώχια μας γεννήθη καὶ ἱλαρὴ ἡ μητέρα.

Μὲ τῶν ἀνθρώπων καὶ δικῶν καὶ ξένων τὴν παρηγορήτρα
δέηση, Μάννα, ἐγκάρδια καὶ τῶν Ἑλλήνων ἡ ψυχὴ
στὸ φῶς τοῦ κόσμου, τῶν ἐθνῶν τὸ φῶς μιὰ καταλύτρα
τοῦ πόνου καὶ τῆς ἁμαρτίας ὑψώνει προσευχή.

16 τοῦ Ἀπρίλη 1936.

Πηγή: Κ. Παλαμᾶ, Ἅπαντα, Τόμος ΙΑ΄. Β΄ ΕΚΔΟΣΗ, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ
ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ

Φωτογραφία: Ιακωβίδης Γεώργιος-Μητέρα και παιδί, paletaart – Χρώμα & Φώς