Η ΠΑΤΡΙΣ ΜΟΥ (Ἀλέξανδρος Ρ. Ραγκαβῆς)
Εἰς τὴν ἀκτήν ἥτἰς στενάζει διατί κάθησαι μακρὰς ὥρας; Θερμὸν τὸ δάκρυ σου τί σταλάζει; Πῶς σου τὸ βλέμμα θολὸν θαυμάζει τὰς πολυθρέμμονας ἡμῶν χώρας;
-Βαρυαλγήσας τὴν γῆν σας εἶδα νὰ κοσμῇ νόμος καὶ φιλεργία. Ζῆτε εἰς ὄλβον καὶ εἰς ἐλπίδα ἥν ὑποθάλπει ἐλευθερία. Ἐδὼ δὲν ἔχω ἐγὼ πατρίδα.
-Καὶ ποῦ καὶ ποία εἶν' ἡ πατρίς σου; -Εἶν' ἡ τοῦ ἔαρος ἐρωμένη, ὁ τόπος εἶναι τοῦ παραδείσου, ὅπου εἶν' ἄγγελοι αἱ παρθένοι, ὅπου γελῶσι μορφαὶ Ναρκίσσου.
-Καὶ τ' ὄνομά της; -Τὴν γῆν ἐρώτα. Τὸ ὄνομά της, πατρὶς ἡρώων· δᾲς ἀναδοῦσα τῆς ψυχῆς φῶτα· δόξης καὶ φήμης ναὸς τὰ πρῶτα, κοιλὰς δὲ ἤδη κλαυθμῶν καὶ γόων.
-Καὶ ἡ πατρίς σου τί πάσχει; -Ὅσα οὐδὲ προφέρει ἀνθρώπου γλῶσσα. Γὺψ τὰ ἐντόσθια τῇ σπαράττει. Ἡρωΐς μάχεται· πλὴν τῇ σφάττει ὅσα της τέκνα θύματα τόσα.
-Τί δ' ἀγωνίζεται ἡ πατρίς σου; -Εἰς πᾶν βουνόν της, εἰς πάντα βράχον, δυναστῶν ἄφροντις καὶ συμμάχων, ἀγῶνος πάλιν ᾖρεν ἀνίσου, σημαίαν ᾖρε τυραννομάχον.
-Τίνες οἱ σύμμαχοι τοῦ δυνάστου; -Εἰσὶν ὁμόθρησκοι τῶν θυμάτων, ἀλλὰ δημίους ἐκτελεστάς του τοὺς μισθοῖ, φόρον παρ' αὐτῶν πράττων καὶ συνειδήσεως καὶ αἱμάτων.
-Καὶ ἡ πατρίς σου εἰς τί ἐλπίζει; -Εἰς τὸν Παντόπτην, ὅστις τὰ πλήθη, ὅστις τὰς τύχας αὐτῶν ὁρίζει· εἰς τοὺς βραχίονας, εἰς τὰ στήθη ἄ ὁ ἐχθρός της κ' αὐτὴ γνωρίζει.
Ἄπαντα τὰ φιλολογικά, Ἀλεξάνδρου Ῥίζου τοῦ Ραγκαβῆ, Τόμος Α' Λυρική ποίησις.
Ἒν Αθήναις - Τύποις Ελληνικῆς Ἀνεξαρτησίας, 1874.
Ἀντιγραφή: Ἑλλήνων Φῶς