Ἡ συνέχεια τοῦ Ἔθνους

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ἡ συνέχεια τοῦ Ἔθνους μας ἀποτελεῖ ἀπόλυτη ἀναγκαιότητα γιὰ τὴν ἰδιοπροσωπία καὶ τὴν ὕπαρξή μας. Γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ ὑπάρχουν δύο τάσεις σήμερα. Ἡ μία, τῆς «νεοαριστερᾶς», ἰδεολογικὰ πάσχει ἀπὸ τὴν ἐμμονὴ πὼς ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες εἴμαστε ἕνα πρόσφατο ἐθνικὸ μόρφωμα. Ὑποστηρίζει ὅτι ἔτυχε νὰ κατοικοῦμε στὸν χῶρο, ποὺ ζοῦσαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ πὼς – οἱ ἀφελεῖς– πιστέψαμε, ἢ μᾶς ἔκαμαν οἱ ξένοι νὰ πιστέψουμε, ὅτι εἴμαστε συνέχεια τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Κατὰ τὸν ἰδιοφυῆ ἱστορικὸ Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο ἡ δογματικὴ ἀντίληψη τῆς ἄρνησης τῆς συνέχειας τοῦ Ἔθνους μας ἀπὸ τὴ νεοαριστερὰ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν Gibbon καὶ τὸν de Montesquieu καὶ ἐπηρεάζει τὸν Κοραή.

Ἡ ἄλλη τάση, ὅλων τῶν ὑπολοίπων Ἑλλήνων, εἶναι πὼς εἴμαστε ἡ συνέχεια τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, τῶν Ρωμιῶν τοῦ Βυζαντίου καὶ τῶν ραγιάδων τῆς Τουρκοκρατίας. Γιὰ τὴν ἐπὶ Ρωμαιοκρατίας μετάβαση τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία στὸν Χριστιανισμό, ὁ Ζαμπέλιος ἀντιγράφει αὐτὸ ποὺ περιγράφει ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος, τὸν 4ο αἰώνα, περὶ τῆς «ὁλομελείας τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων». Σημειώνει τὸν συνδυασμὸ «ἑλληνίδας χριστιανῆς παιδίσκης, θυγατρὸς μὲν γυναικὸς χριστιανῆς, ἐγγόνης δὲ ἱερέως εἰδωλολάτρου». Καὶ σημειώνει ὁ Ζαμπέλιος: «Ἄρα δὲν ἐκτυποῖ τὸ σύμπλεγμα τοῦτο τὴν νεοφώτιστον Ἑλλάδα, ἐν τῷ μεταλαβεῖν παρὰ τῆς ὑπεργήρου πολυθεΐας τοῦ ἀπορρήτου τῆς ἱστορικῆς παραδόσεως;».

Ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στὸ δοκίμιό του «Ἑλληνισμὸς Προσήλυτος» σημειώνει: «Οἱ Ἕλληνες εἴμαστε τὸ ἴδιο ἔθνος, μὲ τοὺς ἴδιους προβληματισμούς, μὲ τὶς ἴδιες ἀγωνίες μέσα στοὺς αἰῶνες. Μεγαλύτερος μάρτυρας αὐτῆς τῆς ἀλήθειας, εἶναι ὅτι συνεχίζουμε, ἐπὶ 3000 περίπου χρόνια, νὰ μορφωνόμαστε μὲ τὰ ἴδια κείμενα».

Ὁ σημαντικὸς σύγχρονος ἱστορικὸς Διονύσιος Ζακυθηνὸς στὸ σύγγραμμά του «Μεταβυζαντινὰ καὶ Νέα Ἑλληνικὰ» γράφει: «Ἡ Ρωμαιοκρατία καὶ ἡ Τουρκοκρατία, ἐκτιμώμεναι καὶ κρινόμεναι ὑπὸ τὸ φῶς τῶν σημερινῶν δεδομένων τῆς ἐπιστήμης, ἀποδεικνύονται ἐποχαὶ μείζονες τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας». Πράγματι οἱ Ἕλληνες περάσαμε βάσανα πολλά. Στὸ διάβα τῶν αἰώνων πολλοὶ μηδίσανε, πολλοὶ κατάντησαν γραικύλοι, πολλοὶ ἐξισλαμίστηκαν καὶ γίνηκαν γενίτσαροι, ἀρκετοὶ συνεργάστηκαν μὲ τοὺς Φράγκους, μπολιάστηκαν μὲ τὴ νοοτροπία τους καὶ ἀφομοιώθηκαν ἀπὸ αὐτούς. Ὅμως πάντα ὑπῆρχαν οἱ Ἕλληνες, ποὺ διατηροῦσαν τὴ συνέχεια καὶ τὴν παρέδιδαν στὴν ἑπόμενη γενιά, ὅπως σοφὰ περιέγραψε τὸ γεγονὸς ὁ Σεφέρης, στὴν ὁμιλία του κατὰ τὴν ἀπονομὴ τοῦ Νόμπελ τῆς Λογοτεχνίας.

Τώρα ἡ πολιτικὴ ἐξουσία καὶ τὸ νεοαριστερὸ ἰδεολογικὸ ἐποικοδόμημα ἑκουσίως ἀρνοῦνται τὴν ἐθνικὴ συνέχεια καὶ προωθοῦν τὴν ἔξωθεν κατευθυνόμενη ἰδεολογικὴ ἐπίθεση ἐναντίον τῆς ταυτότητάς μας. Ὅμως οἱ Ἕλληνες πιστεύουμε σ’ αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Παλαμᾶς στὸν «Δωδεκάλογο τοῦ Γύφτου»: «Κι ἂν πέσαμε σὲ πέσιμο πρωτάκουστο καὶ σὲ γκρεμὸ κατρακυλήσαμε, ποὺ πιὸ βαθὺ καμμιὰ φυλὴ δὲν εἶδ’ ὣς τώρα, εἶναι γιατί μὲ τῶν καιρῶν τὸ πλήρωμα ὅμοια βαθὺ ἕν’ ἀνέβασμα μᾶς μέλλεται πρὸς ὕψη οὐρανοφόρα» καὶ θὰ ἀντιμετωπίσουμε πάλι μὲ ἐπιτυχία τὴν ἐθνοκτόνα ἐπίθεση ποὺ δεχόμαστε.-

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία