«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
Τὸ πονεμένο βογγητό σου ἐμπορεύονται σὲ συρμάτινα παζάρια. Τὴν ἀνάσα σου ξεπουλοῦν ὅσο- ὅσο, καὶ σύ, ταπεινὴ κι ἀνήμπορη, περιμένης ὅπως καὶ τότε ὅπως καὶ πάντα ἀπὸ τοὺς ταπεινοὺς καὶ τοὺς ἀνήμπορους. Γιατὶ αὐτοὶ...
Δέσποινα, κανένα φόρεμα τὴ γύμνια μου δὲ φτάνει νὰ σκεπάσῃ, ἡ μοναξιά μου εἶναι σὰν τ᾿ ἄδειο, σὰν τ᾿ ἀλόγιστο χυμένο προτοῦ νἄρθῃ ἡ πλάση, ἡ ἀρρώστια μου βογγάει σὰν τὰ μεγάλα δάση καθὼς...
Στή μνήμη Ἐκείνου πού τόν ρέμβασε Ἄλαλά τα χείλη τῶν ὅσων δέν κοπιάσαν γιά ν' ἀκουμπήσουν τά ξαναμμένα κεφάλια τους στά γόνατά σου τά μητρικά, πού καταλύουν τό μαῦρο πάθος. Ἄλαλά τα χείλη τῶν...
Ἀγάπη ἐσύ, χαρὰ τῆς γῆς, Καὶ τ' οὐρανοῦ εὐλογία Ποὖσαι γλυκειὰ σὰν τ' ἄστρο τῆς αὐγῆς, Ποὖσαι μεγάλη σὰν τὴν Παναγία. Ἐμπρός σου γονατίζω, ἁγνή θεὰ, Καὶ σοῦ φιλῶ τὸ διαμαντένιο χέρι· Λυπήσου μας...
Ἐδῶ ἂς σταθῶ. Κι ἂς δῶ κ’ ἐγὼ τὴν φύσι λίγο. Θάλασσας τοῦ πρωϊοῦ κι ἀνέφελου οὐρανοῦ λαμπρὰ μαβιά, καί κίτρινη ὅχθη· ὅλα ὡραῖα καί μεγάλα φωτισμένα. Ἐδῶ ἂς σταθῶ. Κι ἂς γελασθῶ πὼς...
Ἡ κρᾶσις τῆς λυσίκομου παιδίσκης Μεταβιβάζει τὴν αἰθρία Στὸ πλήρωμα τοῦ ταξειδιοῦ. Τὸ βλύσμα τῆς εὐχῆς Τὸ ράπισμα τοῦ περασμένου Ἀλληλουχία ποδισμένων καραβιῶν Μέσα σε φωτεινὲς λεκάνες μὲ ἀνεμῶνες. Τῆς φύσεως τὰ δόρατα Μπροστὰ...
Γλυκὸ τοῦ κόσμου στήριγμα, Ἀθάνατη Μαρία, Ἐσὺ π' ἀκοῦς τὴ δέησι Ποῦ ὑψώνουν τὰ παιδία, Ἄκου κ' ἑμᾶς ποῦ ὑψώνουμε Σ' ἐσὲ τὴν προσευχή μας Ποῦ ἀπ' τὴν πιστὴ ψυχή μας Βγαίνει γιὰ σὲ...
Ἀσίνην τε... ΙΛΙΑΔΑ Κοιτάξαμε ὅλο τὸ πρωὶ γύρω-γύρω τὸ κάστρο ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ μέρος τοῦ ἴσκιου ἐκεῖ ποὺ ἡ θάλασσα πράσινη καὶ χωρὶς ἀναλαμπή, τὸ στῆθος σκοτωμένου παγονιοῦ Μᾶς δέχτηκε ὅπως ὁ καιρὸς χωρὶς...
