Κράτος κωμωδία – Με αφορμή την κατασκήνωση στο ΑΠΘ

Παντελής Σαββίδης

Κυνηγημένος από θεούς και δαίμονες ο Οτσαλάν, στη γνωστή περιπέτειά του που κατέληξε στις φυλακές του Ιμραλί και έχοντας την εμπειρία της Ελλάδας, είπε την περίφημη φράση: «Από το κράτος τρομοκράτη [Τουρκία] στο κράτος κωμωδία [Ελλάδα]».

Η εύστοχη επισήμανση του Κούρδου
επαναστάτη δικαιώνεται καθημερινά στην
ελληνική περίπτωση (βεβαίως και
στην τουρκική).

Επίκαιρη επιβεβαίωσή της αποτελεί η περίπτωση διαφόρων αυτοαποκαλούμενων αντιεξουσιαστών, αλληλέγγυων κτλ. ομάδων που καταφθάνουν από τα μέσα της εβδομάδας που πέρασε στη Θεσσαλονίκη για να κατασκηνώσουν στο χώρο του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου.

Δεν είναι, απλώς, που κάνουν το πανεπιστήμιο τεκέ, απαξιώνοντας την ύπαρξη και λειτουργία του. Για τις ομάδες αυτές, που η κοινή μήτρα τους, στο παρελθόν, ήταν αριστερή, «το μόνο κόκκινο πανεπιστήμιο είναι αυτό που καίγεται». Δεν έχουν σε καμιά υπόληψη ούτε το πανεπιστήμιο ούτε τη γνώση. Επιθυμούν την επικράτηση των μηδενιστικών και αντιφατικών ιδεολογημάτων τους, έτσι για την απλή ικανοποίηση της στιγμής. Χωρίς να αποκλείεται πολλοί από αυτούς να έχουν μετατρέψει την «επανάσταση» σε βιοποριστικό επάγγελμα.

Όπως και η πληθώρα των μεταναστών, μετά τα κυβερνητικά νεύματα ότι η άφιξή τους στην Ελλάδα θα αποτελούσε έναν επίγειο παραδείσιο προθάλαμο πριν από τον ευρωπαϊκό –και δη Γερμανικό–, έφθασαν κατά χιλιάδες στην Ελλάδα μετατρέποντας τη χώρα σε «αποθήκη ψυχών», έτσι και οι εκ του ασφαλούς επαναστάτες ήρθαν να κατασκηνώσουν σε έναν χώρο εγκαταλελειμμένο από την πολιτεία στη βούληση κάθε ομάδας (από εμπόρους ναρκωτικών μέχρι την κάθε μειοψηφία που για να διασκεδάσει την ανία της εισέρχεται στις αίθουσες διδασκαλίας και διακόπτει τα μαθήματα. Ακόμη και οι Ρομά διεκδικούν –και βρίσκουν στο αίτημά τους υποστηρικτές– μια θέση στο πανεπιστημιακό campus για τις δικές τους σκηνές και εγκαταστάσεις διατροφής και υγιεινής).

Ούτε η πολιτεία, ως όφειλε, ούτε η κοινωνία, η οποία παρακολουθεί αμέριμνη να διακυβεύεται μείζον αγαθό της, αντιδρούν σ’ αυτό το παρακμιακό φαινόμενο.

Διότι η ανώτατη παιδεία είναι ένα
τέτοιο μείζον αγαθό της κοινωνίας. Και
όταν αδιαφορούν οι εντεταλμένες
Αρχές της πολιτείας, κάποιος πρέπει να
τις εγκαλέσει. Και αυτός ο κάποιος
είναι η κοινωνία.

Οι πανεπιστημιακές Αρχές έκρουσαν από νωρίς τον κώδωνα του κινδύνου. Αλλά πλην του δημάρχου δεν υπήρξε καμιά άλλη αντίδραση. Συμφωνεί η κοινωνία της Θεσσαλονίκης και οι φορείς της πόλης με αυτού του είδους κατάληψης του Πανεπιστημίου; Δύσκολο να το υποθέσει κανείς. Μάλλον για αδιαφορία ή για την κυρίαρχη λογική «εγώ θα βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά;» θα πρόκειται.

Άλλωστε οι «αντιεξουσιαστές», ή «αλληλέγγυοι», φροντίζουν να απειλούν με… βαριές ποινές κάθε έναν που θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά τους και την εφαρμογή τους. Και σε ένα κράτος διαλυμένο, με μια κυβέρνηση που επειδή απέτυχε στην πολιτική της προσπαθεί να φανεί «αριστερή» ανεχόμενη τέτοιου είδους καταστάσεις που προσβάλλουν την Αριστερά, η υλοποίηση των απειλών των αντιεξουσιαστών είναι απλώς παιχνιδάκι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως προσλαμβάνουν οι Αρχές απειλές του είδους «ήρθαμε και θα μείνουμε για πάντα».

Φοβούνται μήπως και η κατασκήνωση
αντιεξουσιαστικών πυρήνων στο
πανεπιστήμιο γίνει μόνιμη κατάσταση.
Δεν είναι καθόλου απίθανο. Ποιος θα
τους εμποδίσει;

Ο Έλληνας πολίτης και ό,τι αποτελεί περιουσιακό στοιχείο της πολιτείας, βρίσκονται έρμαιο στις διαθέσεις μικρών σεχτών που αυτοπροσδιορίζονται «αντιεξουσιαστικές», «αναρχικές», «αλληλέγγυες» κτλ., και ο αυτοπροσδιορισμός αυτός τις προσδίδει αγωνιστική κοινωνική αίγλη. Πέραν του αμφισβητούμενου ιδεολογικού και πολιτικού περιεχομένου της αυτοπροσδιοριζόμενης αναφοράς τους, οι ομάδες αυτές ελάχιστα ενδιαφέρονται για την κοινωνία. Δεν νοιάζονται ούτε καν για την εικόνα που η κοινωνία θα σχηματίσει γι’ αυτές. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που επιτίθενται εναντίον της επειδή διαφωνούν είτε με τις πολιτικές της επιλογές είτε με κάποια εκδήλωση κοινωνικής βούλησης. Παρόλο που εμφανίζονται ως αντιλενινιστικές, ή ακόμη και αντιμαρξιστικές, έχουν εδραιωμένη στη συνείδησή τους τη λενινιστική αντίληψη της επαναστατικής πρωτοπορίας, το περιεχόμενο της οποίας η κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται και γι’ αυτό θα πρέπει να της επιβληθεί.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: ποιοι
είναι οι άνθρωποι που από όλα τα μέρη
της Ευρώπης αναμένεται να φθάσουν
στη Θεσσαλονίκη για να
συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις του
«No border camp»;

Μια διεθνής συνάντηση ομοϊδεατών που συγκλίνουν σε ένα «οικουμενικό ψεύδος», ή μια φαντασίωση, αν θέλετε, περί κατάργησης συνόρων και πρωτόγονου εξισωτισμού. Μια ευκαιρία για «επαναστατικές διακοπές» κατά το πρότυπο της «επαναστατικής γυμναστικής» των νεολαιών των κομμουνιστικών κομμάτων, παλαιότερα. Δικαίωμά τους αναφαίρετο στις Δυτικού τύπου δημοκρατίες, αλλά όχι σε βάρος άλλων μερίδων του πληθυσμού.

Θα μπορούσε να εξευρεθεί, σε συνεννόηση με δημοτικές Αρχές, ένας χώρος όπου θα κατασκήνωναν χωρίς να δημιουργούν προβλήματα, και να προσέλθει να τους ακούσει, πέραν των ομοϊδεατών τους, σημαντικό μέρος της κοινωνίας της πόλης. Δεν θέλουν, όμως, τη συνεννόηση. Διότι πιστεύουν πως για να τονίσουν την παρουσία τους, πρέπει να κάνουν κάτι που θα προκαλέσει. Από αυτήν την άποψη, η προβολή που πήρε η εκδήλωσή τους, τους εξυπηρετεί. Οι ίδιοι υποστηρίζουν πως οι δραστηριότητές τους κατατείνουν στην υπεράσπιση των μεταναστών, στην κατάργηση των συνόρων και την αντίθεση στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.

Η Θεσσαλονίκη προτάθηκε ως τόπος
της φετινής διοργάνωσης επειδή
«βρίσκεται στην καρδιά των
συγκρούσεων γύρω από τον έλεγχο
και τη διαχείριση της μετανάστευσης
και την ελευθερία μετακίνησης».

Και επειδή η διεθνής αυτή συνάντηση θα ενισχύσει το ηθικό των ομάδων που συγκροτήθηκαν για την υποστήριξη των μεταναστών.

Τραγικό σφάλμα, μεταξύ των πολλών της κυβέρνησης, θα είναι η εγκατάλειψη των προσφύγων και μεταναστών στις ομάδες αυτές. Πέραν του ότι θα αποτελέσουν παράγοντα πολλαπλασιασμού τους, θα τις φέρουν σε επαφή με κέντρα που εύκολα θα μπορούσαν να συνδράμουν στις κινητοποιήσεις τους και σε ακραίας μορφής εκδηλώσεις, που μπορεί να απειλήσουν διαλυμένα κράτη όπως το ελληνικό. Αλλά και από θέση αρχής, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες πρέπει να τύχουν κρατικής αρωγής για την ευκολότερη προσαρμογή τους στην ελληνική κοινωνία.

Η προσαρμογή αυτή είναι υπόθεση της
πολιτείας, όχι «αντιεξουσιαστικών»
ομάδων. Αλλά γιατί να το κάνει αυτό ο
ΣΥΡΙΖΑ όταν ο αρχηγός του
υποστηρίζει το σύνθημα του Μάο
«μεγάλη αναταραχή, ωραία
κατάσταση»;

Την ανυπαρξία οργανωμένου κράτους υπογράμμισε και ο τρόπος που αντέδρασαν οι δικαστικές Αρχές στην προσφυγή τους της πρυτανείας. Η εισαγγελέας διέταξε τη σύλληψη οποιουδήποτε προβαίνει σε παράνομη ενέργεια. Αλλά η ίδια η κατασκήνωση συνιστά παράνομη εγκατάσταση στον πανεπιστημιακό χώρο. Και αν αυτό δεν αρκεί, τι αποτελεί το σπάσιμο της κλειδαριάς της Νομικής σχολής και η κατάληψή της;

Το «οικουμενικό ψέμα» όμως της εκδήλωσης είναι η προγραμματιζόμενη, για τις 23 Ιουλίου, επίσκεψη της ομάδας των κατασκηνωτών στον Έβρο και η διαδήλωση κατά του φράχτη που έχει ανεγερθεί εκεί.

Πέραν του γεγονότος ότι ο φράχτης αυτός ελάχιστα επηρέασε την ελεύθερη έλευση των μεταναστών στην Ελλάδα, αφού ο δρόμος που επιλέχθηκε ήταν θαλάσσιος, αποτελεί τεράστια απορία γιατί οι ευαίσθητοι κατασκηνωτές δεν πηγαίνουν να διαμαρτυρηθούν και να καταρρίψουν τον σκοπιανό φράχτη που και πιο κοντά είναι στον τόπο της εκδήλωσης, και έθεσε και θέτει πραγματικά εμπόδια στην προσπάθεια των μεταναστών να φθάσουν στον επιθυμητό προορισμό τους, που είναι οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μήπως οι Γερμανοί και Αυστριακοί «αντιεξουσιαστές» έχουν διαφορετικές σκέψεις; Διότι τα ερωτήματα είναι πολλά και αναπάντητα.

Πηγή: Pontos-News