Λίγα ερωτήματα και μια διαπίστωση..

1. Τί γίνεται με την Αμφίπολη; Φοβόμαστε ανασκαφές που μπορούν να αφυπνίσουν τον υγιή πατριωτισμό των Ελλήνων; Θυμάμαι ζούσε ακόμη ο πατέρας μου και βλέπαμε στην τηλεόραση τα θαυμαστά τιμαλφή της γης. Κάθε μέρα ήταν και μια έκπληξη μεγαλύτερη απ’ αυτήν της προηγούμενης. Η Αμφίπολη έφερε πάλι στα μάτια μας την συγκίνηση να ζούμε σαν Έλληνες. Μας ταρακούνησε η Αμφίπολη. Μεταρσίωσε τα καταρρακωμένα μας. Την φύτρα που τόσα συνεχόμενα χρόνια καίνε οι πατριδοκάπηλοι. Τα πατρώα εδάφη αντηχούν πάντοτε πατρογονικές φωνές και ακόμη και μια επιγραφή στα ελληνικά σε κτήση ξένου κατακτητή είναι αρκετή για να εμπεδωθεί η διαχρονικότητα  της ελληνικής γλώσσας και του ελληνισμού.   Αρχίσαμε να συσπειρωνόμαστε γύρω απ’ την ευλογημένη ελληνική γη που διαρκώς τίκτει θαυμαστά τεχνουργήματα από βαθύτερους περασμένους χρόνους. Η Αμφίπολη έγινε ο πόλος, το ενεργειακό πεδίο του οποίου η ύπαρξη διατρανώθηκε   από  μέσο ενημέρωσης σε μέσο ενημέρωσης και από στόμα σε στόμα. Η Αμφίπολη αναρρίπισε το ενδιαφέρον μας για την ιστορία μας. Όταν όλα σταμάτησαν ξαφνικά, πληγωθήκαμε όλοι. Και απαιτούμε να συνεχίσουν από εκεί που τερμάτισε η αριστερά την καινοφάνεια του αρχαίου. Η εθνομηδενιστική αριστερά πονάει από τα νέα τεκμήρια της αναμφίλεκτης ελληνικότητας της περιοχής.
2. Για τα γκρεμισμένα απ’ τον σεισμό αρχαία ελληνικά μνημεία της Κω μπορούμε να ρωτήσουμε τον κύριο Καματερό βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ή η μειοδοσία του είναι μακράς διάρκειας και εκτεταμένη γεωγραφικά; τί Πρέσπες τί Κως …το είχε άλλωστε δηλώσει. Ζω σ’ αυτό το νησί του Αιγαίου. Οι καταστροφές στα αρχαία ελληνικά, ελληνιστικά και ρωμαϊκά, στα ενετικά και οθωμανικά μνημεία είναι ακόμη στην κατάσταση που βρέθηκαν μετά το μεγάλο σεισμό του Ιούλη του 2017. Έχετε δει δωρικό ή κορινθιακό κίονα γκρεμισμένο; Είναι σαν ένας νεκρός άνθρωπος. Χάσαμε λίγο τα σημεία αναφοράς της ταυτότητας μας. Αυτά όλα που με τον πιο γλαφυρό τρόπο φανέρωναν την ιστορία του ελληνισμού ακόμη και τις στιγμές που απλώς αυτός υποτονθόρυζε τραγούδια κάτω απ’ τις κατακτητικές σκιές. Περνάω πάντα μέσα από χώρους με μνημεία για να φτάσω στο στέκι που πίνω τον καφέ μου. Μετά τον σεισμό είναι σαν να βλέπω ανάγλυφο μπροστά μου όλο αυτό το ιδεολόγημα του εθνομηδενισμού, του μίσους προς οτιδήποτε διαλαλεί την καταγωγή και το μέλλον μας. Η κυβέρνηση αυτή είναι η κυβέρνηση της προπαγάνδας για την επίτευξη μιας κάποιας λήθης εθνικής. Και όμως η ελληνική γραμμή δεν αναφύεται μόνο μέσα από τη φύση αλλά και σαν πέτρινο άνθος,  κτίσμα  που μοιάζει να ‘χει ριζώματα φτιαγμένα από χώμα, φως και καταγάλανο θαλασσινό νερό. Στον τρισχιλιετή πλάτανο του Ιπποκράτη είναι ο μεγάλος λυγμός. Στην μεγάλη σκιά του δέντρου δίδασκε ο τρισμέγιστος γιατρός την αφετηρία της επιστήμης της ιατρικής. Κι εκεί πέρα σμπαραλιάστηκαν όλες οι οθωμανικές κρήνες και όλα τα εγκιβωτισμένα σ’ αυτές διακοσμητικά στοιχεία απ’ τον ελληνιστικό του 2^ου π.Χ. αιώνα Βωμό του Διονύσου. Είναι ένα σπαραξικάρδιο θέαμα. Το κοιτάς και νιώθεις τον πόνο της υψωμένη πέτρας την στιγμή που καταβαραθρώνεται απ’ το ύψος του ουρανού στο βάθος της γης. Εύχομαι να βρεθεί ο κυβερνήτης εκείνος που θα φτιάξει πρόγραμμα για την παλινόρθωση των ατάκτως ερριμμένων. Θα σκύψει σεβαστικά πάνω απ’ τα μνημεία και θα τα ξανακάνει δικά μας. Αναγνωρίσιμα στοιχεία της τσαλακωμένης ταυτότητάς μας. Το μετείκασμα αυτών των τόπων διαρκεί μέσα στα μάτια μας για αιώνες. Και τώρα κάποιοι θέλουν να σβήσουν την οπτική μας μνήμη. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη.
3. Τί γίνεται με την απαγόρευση ανύψωσης χριστιανικού σταυρού στη Λέσβο; Κατοικούν βρικόλακες στο νησί και φοβούνται μην πεθάνουν; Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι πρόσφυγες έχουν τόσα πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσουν,  που πραγματικά δεν τους ενδιαφέρει η τοποθέτηση ενός σταυρού κάπου σε μια περιοχή του νησιού. Παλεύουν με δύσκολες καταστάσεις. Αυτοί που διάκεινται εχθρικά στην αναβίωση του χριστιανισμού ως τρόπου ζωής και γενικότερα στην αναβίωση των πνευματοφόρων  ιδεολογιών του παρελθόντος μας  είναι όσοι επιθυμούν να δουν την οικουμένη ένα απέραντο καταναλωτικό και βεβαίως λοβοτομημένο ανθρωπομάνι, όσοι επιθυμούν την αναρχία και κάποιοι καθοδηγούμενοι απ’ τις προβληματικές ΜΚΟ αγνώστων συμφερόντων. Οι λαοί εξαχρειώνονται παράλογα μόνο υποκινούμενοι. Τo μίσος γιγαντώνεται μόνο υποδαυλιζόμενο.  Ο σταυρός οδηγήθηκε από την αστυνομία σε μια ειδική αποθήκη και φυλάσσεται εκεί. Μάλιστα, λέγεται, πως είναι η πιο καλά προστατευμένη θέση της Λέσβου. Τέτοιο το μένος εναντίον του χριστιανισμού. Απ’ την μια είναι τα παγκόσμια σχέδια για την έκπτωση του είδους μας στο πρότυπο του απολύτως ατομικιστή και καταναλωτή ανθρώπου και απ’ την άλλη και η προϊούσα  ανικανότητα των ταγών μας να αντισταθούν σε οποιαδήποτε μορφή ραγιαδισμού. Τείνω να πιστεύω ότι γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια αποψίλωσης της ταυτότητας μας απ’ τα θεμελιώδη στοιχεία της. Το μόνο που μένει να με παρηγορεί  είναι αυτό το εύγλωττο απόσπασμα απ’ το έργο του Νίτσε για το αθάνατο πνεύμα του ελληνισμού: Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους…

4. Μέχρι που μπορεί να φτάσει η απαγόρευση του όρου Σκόπια για το ακατανόμαστο κρατίδιο; Ο κύριος Κατρούγκαλος, ένας άλλος μειοδότης, είπε ότι πλέον είναι υποχρεωτική η αναφορά σ’ αυτό με το νέο του αχαρακτήριστο όνομα. Ο κύριος Καραμπελιάς είχε παροτρύνει ορθώς στην γενναία στάση της πολιτικής ανυπακοής προς τους όρους της συνθήκης των Πρεσπών. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Πρέπει ο καθένας μας να δώσει μάχη για να κρατηθεί το μέχρι πρότινος παγιωμένο στις συνειδήσεις μας  όνομα της παρασιτικής γειτονικής δημοκρατίας. Εμείς, ο λαός, θα μπορούμε στις συναθροίσεις μας, στις κινητοποιήσεις μας, σ’ αυτά που πιστεύουμε και ομνύουμε δημόσια να κρατάμε το όνομα Σκόπια για την όμορο χώρα ή θα μας συλλαμβάνουν; Άραγε πόσο θα προχωρήσουν την μειοδοσία;  Οι διανοούμενοι, αυτοί οι ελάχιστοι που μας απέμειναν, όχι εκείνοι που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εκδοτών τους και άρα πολιτικές πάντοτε φιλοκυβερνητικές, θα μπορούν να τοποθετούνται επί του γνωστού θέματος με την ονομασία Σκόπια; Προσωπικά, επειδή ασχολούμαι με το γράψιμο, πιο πολύ με λογοτεχνία και λιγότερο με την κατάθεση άρθρων, δεν πρόκειται να υποκύψω ποτέ σε καμμιά πίεση. Εμένα οι δάσκαλοι μου με μεγάλωσαν και μου δίδαξαν γεωγραφία ονοματίζοντας το νόθο κρατίδιο Σκόπια. Λυπάμαι πολύ  που υπάρχουν ελάχιστοι ομότεχνοί μου, πρόθυμοι να διεκπεραιώσουν το χρέος τους για την διατήρηση της ιστορικής μνήμης των Ελλήνων. Οι πολλοί και σάπιοι σοφολογιότατοι κάποτε θα συνωστίζονται για να μεταφραστούν τα πονήματα τους στην γλώσσα  των Σκοπίων.
5. Την μέρα που ο Γιώργος Λάνθιμος έφευγε απ’ την βραδιά απονομής των βρετανικών κινηματογραφικών βραβείων με εφτά από αυτά, έπεσα σε περίσκεψη. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Είχα ήδη ακούσει για ένα Έλληνα συγγραφέα που πρώτα είχε μεταφράσει και κυκλοφορήσει ένα βιβλίο του στη Γαλλία και σε δεύτερο χρόνο στην Ελλάδα, είχα ενημερωθεί για τα πολυάριθμα αγγλόφωνα συγκροτήματα της ντόπιας ροκ σκηνής και είχα δει αρκετούς ηθοποιούς και τραγουδιστές μας να πηγαίνουν στην Αμερική για να γίνουν μαριονέτες  της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αυτό το τελευταίο θα μπορούσα να το γράψω και με πιο σαφή λόγο αλλά προτιμώ τα κείμενα μου να φωτίζουν την πραγματικότητα με ένα κατανοητό από όλους τρόπο. Είναι πολύ πιο σημαντικό και δύσκολο να συνεισφέρεις στην επιβίωση μιας κουλτούρας, απ’ το να εξυπηρετείς κατ’ ουσίαν τον αφανισμό της. Τα σχόλια μου αναφέρονται στον πολιτισμικό ραγιαδισμό και την νεότευκτη μανία του νεοέλληνα καλλιτέχνη και διανοούμενου για αποκλειστικά διεθνή καριέρα και καθόλου ελληνική. Οι περισσότεροι διανοούμενοι είναι εγωπαθείς και νάρκισσοι και γενικά απ’ τους πιο εμπαθείς ανθρώπους. Αν υποθέσουμε πως υπάρχουν διαβαθμίσεις στην πτώση μας, αυτοί κατέχουν το ρεκόρ βάθους. Οι δημιουργοί είναι άπληστοι, κενόδοξοι, ραδιούργοι, ύπουλοι. Αναζητούν τον άλλον όχι σαν σκοπό αλλά σαν μέσο για την πραγμάτωση των φιλοδοξιών τους. Εξυφαίνουν πλεκτάνες και εγκλωβίζονται τελικά στο εγώ τους, χάνοντας για πάντα τα λαϊκά τους ερείσματα. Δεν είναι ένα είδος αυτομόλησης, όταν προδίδεις ολοκληρωτικά  την ελληνική γλώσσα και τους Έλληνες, για να μυηθείς στον κόσμο των προϊόντων πολιτισμού της δύσης ; Εύχομαι ο Λάνθιμος να επιστρέψει μετά από κάποια κυκλοτερή τροχιά του στην ελληνική απαρχή αυτής. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τί απ’ ότι παράγεται στον κόσμο θα κερδίσει την άνιση μάχη με τον αδίστακτο χρόνο. Δεν είναι νεκρό αυτό που αιώνια κείται, και , στο διάβα των παράξενων αιώνων, μέχρι και ο θάνατος μπορεί να πεθάνει (Lovecraft). Κι ενώ είμαι υπέρ του πολυπολιτισμικού κινηματογράφου του Αγγελόπουλου -που έχει πάντα σαφώς στο κέντρο του την Ελλάδα- δεν αντέχω καθόλου την ξενομανία. «Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε…. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο…» (από Το βλέμμα του Οδυσσέα)

Κείμενο: Φώτης Θαλασσινός.