Με τόσα ψέματα που έντυσαν τις λέξεις

Του Ξένιου Μεσαρίτη

ΣΤΗ ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ

Κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια, και δεν ξέρει κανένας για ακόμα πόσο, αυτό το μαρτύριο έχει γίνει ρουτίνα. Ρουτίνα βασανιστηρίου, όσο μπορεί βεβαίως να ονομαστεί ρουτίνα ένα βασανιστήριο. Σήμερα, όμως, που ακόμα και οι λέξεις έχουν χάσει τη βαρύτητά τους, ακόμα και το καθημερινό βασανιστήριο που είχε επιβάλει στον Προμηθέα ο Δίας θα μπορούσαμε να το ονομάζαμε ρουτίνα.

Κάθε ξημέρωμα, λοιπόν, με την αυγή, μόλις ετοιμάζεται να ανατείλει ο ήλιος, βγαίνει η πρώτη βάρδια, τις τραβούν δεμένες, τα χέρια σφιγμένα με σχοινί καλά πισθάγκωνα και τα πόδια δεμένα με αλυσίδες, τις στήνουν στον τοίχο και αρχίζει η διαδικασία μέχρι την κορύφωση του βασανιστηρίου. Κάνουν κάθε φορά σιγανά βήματα προς το προκαθορισμένο σημείο βολής, φωνάζοντας σε συνδυασμό με τα ονόματα των υποψήφιων εκτελεσθέντων κάτι άλλα ακαταλαβίστικα κι απόκοσμα. Το εκτελεστικό απόσπασμα κάθε φορά αλλάζει, αλλά τα πρόσωπά τους είναι κάθε φορά πανομοιότυπα, εξαιτίας του τόσο κενού και ταυτόχρονα έντονου ύφους τους. Είτε στην πρωινή είτε στην απογευματινή είτε στη νυχτερινή βάρδια, το τελετουργικό παραμένει το ίδιο, τις σημαδεύουν ατάραχοι και ρίχνουν χωρίς να φεύγει ποτέ πραγματική σφαίρα, αλλά κάθε φορά τα τραύματά τους είναι εμφανέστατα στο πρόσωπο και στο σώμα, με το βλέμμα τους γεμάτο αγωνία και απελπισία. Καμιά φορά, βλέποντας τα ταλαιπωρημένα θύματα, τυχαίοι που περνούν έξω από τον χώρο των βασανιστηρίων ρίχνουν πέτρες και αποφάγια, χλευάζοντάς τις καημένες, γεμάτοι μίσος για την ύπαρξή τους.

Αυτές, κάθε φορά που στήνονται στον τοίχο, ακούν τα ονόματά τους και χάνουν κομμάτια από την ψυχή τους και από το είναι τους, με την απελπισία και τη φθορά τους να μεγαλώνει. Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Αξιοκρατία, Διαφάνεια, Εθνική Κυριαρχία, Απελευθέρωση, Ισότητα, Ευμάρεια. Κάθε πρωί, απόγευμα, βράδυ, στημένες στον τοίχο με άλλες τόσες συντρόφισσές τους, οι υποψήφιες εκτελεσθέντες λέξεις εξευτελίζονται από τις σφαίρες των τυχάρπαστων εκτελεστών τους, που πληγώνουν ανεπανόρθωτα την παλιά τους αίγλη. Στο παρελθόν και κατά καιρούς ήταν οι πρώτες σε πορείες, γεμάτες περηφάνια κοσμούσαν τα πρώτα πανιά, παρούσες στα πρώτα βόλια και στους πρώτους πεσόντες για το ένδοξο κάποτε όνομά τους, γραμμένες με κόκκινη μπογιά στους τοίχους και στα τετράδια των μαθητών, από τον Μαχαιρά μέχρι το Σικάγο σήμαιναν κάτι και η κορμοστασιά τους καθόριζε τα πάντα, με αυτές άρχιζε και τέλειωνε η αγωνία σε κάμπους, βουνά, χωριά και πόλεις. Σήμερα περιμένουν ανά πάσα στιγμή να στηθούν στον τοίχο, να εξευτελιστούν στις σύγχρονες ψηφιακές αγορές, στα κουτιά με τις εικόνες σε μεγάλες γιγαντοαφίσες, σε φυλλάδια Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και προεκλογικές εξαγγελίες. Κουστουμαρισμένοι, με γραβάτες και χωρίς, τις κουβαλούν και τις στήνουν στον τοίχο για μήνες και για χρόνια, μόνο και μόνο για να τις χρησιμοποιήσουν και να τις εξευτελίσουν μέσα στην ανημπόρια τους. Αδελφοσύνη, Ανεξαρτησία, Πρόοδος, Πρωτοπορία, Δόξα, Αγώνας, Πατρίδα.

Το μαρτύριο τους έχει γίνει ρουτίνα, δεν νοιάζεται σχεδόν κανένας για τον εξευτελισμό τους. Ακόμα και το μαρτύριο του Προμηθέα θα ήταν πιο εύκολο, αφού αυτός κρατούσε την αξιοπρέπειά του τουλάχιστον. Ο Προμηθέας στην τελική είχε και κάπου έναν Ηρακλή για να τον λυτρώσει, ενώ αυτές, μέσα στα τεράστια κρατητήρια, άντε μια κάθε τόσο να τις επισκεφθεί κανένας λογικός τεχνοκράτης ή κανένας δεκαεξάρης έφηβος, που αδυνατούν όμως να τις σώσουν. Πρωί, απόγευμα και βράδυ ακολουθείται η ίδια διαδικασία μαρτυρίων, ακόμα και την πιο καπάτσα τους που δεν μπορούσε εύκολα να εξευτελιστεί, την έχουν σχεδόν αποτελειώσει. Ακόμα κι αυτήν την Αγάπη, που κρατούσε ζωντανές και τις υπόλοιπες, την πυροβολούν ανελέητα μέχρι που κανένας δεν μπορεί να τη σώσει, αφού ακόμα κι αυτοί που την υπερασπίζονταν παλιά έχουν αλλάξει στρατόπεδα. Με τόσα ψέματα που έντυσαν τις λέξεις, πώς να σου πω το σ’ αγαπώ να το πιστέψεις;

Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις