«Μετα-δημοκρατία»: Η ανθρωπομάζα και οι επικυρίαρχοι της

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Μάζα και λαός. Δεν είναι το ίδιο. Γνωρίζετε βέβαια την τεράστια διαφορά τους. Η μάζα μπορεί να αποτελείται από ένα σωρό σκουπίδια, μέχρι κι από ένα σωρό παλιοσίδερα. Επιπλέον είναι άμορφη. Όμως η λέξη λαός, είναι κάτι με σχήμα και σημαίνει ένα και μόνο πράγμα. Είναι το σύνολο των συνειδητών ανθρώπων, των ελεύθερων και κυρίαρχων στον τόπο τους, που τους ενώνουν κοινά συμφέροντα και αποφασίζουν γι’ αυτά (αντιπροσωπευτικά μέσω των κοινοβουλίων), κι έχουν κοινές πολιτισμικές και κοινωνικές καταβολές.

Αυτό είναι πλέον το είδος των ανθρώπων-λαών που η νέα τάξη δεν θέλει. Προτιμούν σαφώς τις μάζες των δίποδων κι άβουλων σκλάβων. Γι’ αυτό και η λέξη «μάζες» έρχεται και επανέρχεται διαρκώς στα χείλη τους προς εμπέδωση. Γι’ αυτό και το ανακάτεμα των πληθυσμών, προκειμένου να σπάσουν τη συνοχή των λαών, να αποδυναμώσουν την αντίσταση τους, να πολυδιασπάσουν την ενότητα και τα συμφέροντα τους κι έπειτα άνευρους και διαιρεμένους να τους μετατρέψουν σε χειραγωγήσιμη μάζα. Τα κράτη βρίσκονται υπό τον έλεγχο κυβερνήσεων που αναφέρονται όχι στους λαούς τους, αλλά στην εξωθεσμική και πραγματική εξουσία στον πλανήτη, που είναι το χρήμα και όσοι το κατέχουν, εφαρμόζοντας ως πολιτικοί εκτελεστές τις εντολές τους.

Η αμφισβήτηση της δημοκρατίας, είναι ωμή αμφισβήτηση της κυριαρχίας και της βούλησης του λαού κι αυτό είναι που συμβαίνει τώρα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού. Η επίθεση είναι παγκόσμια. Οι λαοί δεν υπολογίζονται πια, καθώς το μάθαμε οδυνηρά κι εμείς το 2015, με το φιάσκο του δημοψηφίσματος του «αριστερού» βραχίονα της νέας τάξης εν Ελλάδι. Ελπίζω, όμως, πως δεν θα συμβεί το ίδιο και με τους Βρετανούς, διότι η υπερεθνική αλήτ θα προσπαθήσει να ακυρώσει την επιλογή τους, όπως διαφαίνεται ήδη.

Λαός και Δημοκρατία μπορεί να υπάρχει. Μάζα και Δημοκρατία ποτέ. Είναι ασύμβατοι όροι, αφού η Δημοκρατία θέτει ως προϋπόθεση την ελεύθερη πολιτική βούληση και την επίγνωση. Όταν όμως δεν υπάρχει η αναγκαία πολιτική ωριμότητα, τότε χάνεται, ή μάλλον αφαιρείται από τον «αμαθή» και η βούληση να αποφασίζει ο ίδιος για την ζωή του. Και ποιοι είναι αυτοί που θα αποφασίζουν ότι ένας λαός είναι μια αμαθής μάζα, ώστε να του αφαιρούν το δικαίωμα να ορίζει την τύχη του; Μα φυσικά οι ειδήμονες. Κυρίως δε οι απόφοιτοι των γνωστών αμερικανικών πανεπιστημίων, που ήδη από φοιτητές ακόμα μέσα από τις «αδελφότητες», μαθαίνουν πως είναι πράγματι ξεχωριστά όντα, προορισμένα να εξουσιάσουν και να εφαρμόσουν τις ιδέες της νέας τάξης (αυτές που διδάσκονται) στις αμαθείς κι ανώριμες μάζες. Τώρα πια οι ελίτ, οι πιο ειδικοί, θα αποφασίζουν ως κηδεμόνες για τους «ανώριμους» λαούς, που επειδή κατ΄ αυτούς είναι αμαθείς, εξέπεσαν σε χυδαίες μάζες. Τα διάφορα διεθνή φόρουμ, τα «ιδρύματα σκέψης» και η περιβόητη λέσχη Μπίλντερμπεργκ, είναι τα «εργαλεία» που μετατρέπουν την ιδέα της παγκοσμιοποίησης σε πολιτικά εφαρμόσιμες ενέργειες κι όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην των λαών.

Με αφορμή το BREXIT, το κυνικό όραμα της μελλοντικής παγκόσμιας διακυβέρνησης αποκλειστικά από τις ελίτ, που εκδηλώθηκε παντοιοτρόπως μέσα από τις δηλώσεις πολλών (Σούλτς, Γιουνκέρ, Ολάντ κ.α.), φιλοδοξεί να υποκλέψει την εξουσία από τη βάση της δημοκρατικής κοινωνικής πυραμίδας, για να τη μεταφέρει αποκλειστικά στην κορυφή της και να την παραδώσει σε ηγεμονικές πολυεθνικές και σε τραπεζίτες. Στον «άρχοντα του αιώνος τούτου». Διανύουμε, λοιπόν, μια περίοδο παγκόσμιας πολιτειακής μεταβολής και μετάβασης στην εποχή της «μετα-δημοκρατίας». Το είπε, μεταξύ άλλων, ευθέως κι ο αρθρογράφος του Foreign Policy, James Traub, ο οποίος προφανώς πιστεύει, ότι ανήκει σε μια τέτοια ελίτ ξεχωριστών ανθρώπων. Πρόκειται για μια κοινή μεσσιανική εγωπάθεια που διακατέχει κάθε σέκτα, ομάδα ή αδελφότητα πολλών «πεφωτισμένων» κάθε είδους. Μάλιστα, είναι τόσο αλαζόνας για τη δύναμη του, που φτάνει να απειλεί προκλητικά σε άρθρο του στο Foreign Policy πως: «Είναι ώρα οι Ελίτ να σηκωθούν ενάντια στις αμαθείς μάζες».

Είναι όμως και χρήσιμοι κάτι τέτοιοι ανόητοι καθεστωτικοί αρθρογράφοι με τις αυθόρμητες προτροπές τους. Μας αποκαλύπτουν αθέλητα και προειδοποιούν γι΄ αυτά που είναι κοινός τόπος στο βαθύ νεοταξικό περιβάλλον τους. Δηλαδή για τα αυταρχικά σχέδια και τους σκοπούς των υπερεθνικών ελίτ και της διεθνούς πολιτικής τάξης που είναι υποχείρια τους. Επιπλέον ζητά: «Αριστεροί και δεξιοί να συμμαχήσουν ενάντια στον εθνικισμό για να σωθεί η παγκοσμιοποίηση».

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ζητάει από την αριστερά να την σώσει! Το διεθνές κεφάλαιο προσκαλεί την αριστερά σε συμμαχία με τη δεξιά για να το υποστηρίξουν! Μοιάζει με κακόγουστη φάρσα. Είναι τόσο ανήθικο όλο αυτό, όσο και εκείνος, που την ίδια στιγμή που αποκαλεί περιφρονητικά τους λαούς «αμαθείς μάζες», καλεί ταυτόχρονα την αριστερά των κοινωνικών αγώνων σε συμπαράταξη με τη δεξιά, για να σωθεί λέει η παγκοσμιοποίηση που συντρίβει τους λαούς και τους κοινωνικούς αγώνες τους! Όλα αυτά είναι παράλογα. Κι αυτό κάνουν, εναντίον των λαών τους. Θεωρούν μάλιστα πως είναι θεμιτό, αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, να εκτελέσουν την δημοκρατία, αν έτσι μπορούν να αντιμετωπίσουν τον εθνικισμό. Μαθαίνουμε. λοιπόν, ότι ο εθνικισμός (ή ό,τι τέλος πάντων αυτοί θεωρούν ως εθνικισμό) είναι ο μεγάλος εχθρός της παγκοσμιοποίησης, ενώ η δεξιά και η αριστερά είναι σύμμαχοι της. Ωστόσο, τίποτα στις μέρες μας δεν έχει μείνει όρθιο, ούτε αυτές οι έννοιες και οι όροι.

Οι αντίθετοι στην παγκοσμιοποίηση δεν είναι αναγκαστικά κι αποκλειστικά εθνικιστές, θέτοντας ως μόνο κριτήριο την άρνηση τους να υποταχθούν στους διεθνείς τραπεζίτες. Με την παράλογη κι αυθαίρετη αυτή ταξινόμηση, θα έπρεπε να συμπεριληφθούν στους «εθνικιστές» και το ΚΚΕ και η εκτός Σύριζα αριστερά, που αντιτίθενται στα μνημόνια, στην Ε.Ε και στην παγκόσμια ολιγαρχία. Η σύγχυση είναι γνήσιο παιδί της απάτης. Προκειμένου να καταπολεμηθεί η θέληση των λαών για ελευθερία, ανακαλύπτουν παντού εθνικισμούς κι ακροδεξιές, επιδιώκοντας έτσι να ενεργοποιήσουν τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά της αριστεράς, ώστε να την καταστήσουν σύμμαχο τους, ενώ η ίδια θα έπρεπε, φύση και θέση, να είναι ο ακραιφνής αντίπαλος τους. Για παράδειγμα, στο 63% του ελληνικού δημοψηφίσματος πόσοι ήταν οι αληθινά ακροδεξιοί που ψήφισαν το ΟΧΙ και πόσοι οι υπόλοιποι; Το 52% των Βρετανών που ψήφισαν BREXIT, γιατί κατασυκοφαντείται ως ακροδεξιό, όταν υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό των συντηρητικών και των Εργατικών που το ψήφισε; Συμπεραίνουμε τελικά, ότι όποιος δεν είναι υπέρ της γερμανικής πολιτικής, όποιος αμφισβητεί την Ε.Ε, την παγκοσμιοποίηση και τον Ρότσιλντ είναι ακροδεξιός. Όποιος αρνείται πως το αγαθό του νερού πρέπει να είναι ιδιοκτησία μιας ιδιωτικής εταιρείας, όποιος δεν είναι μαζί τους είναι εθνικιστής, δακτυλοδεικτούμενος κι απόβλητος. Αυτή είναι η πολιτική ορθότητα των πραγμάτων. Με αυτό τον παραπλανητικό τρόπο η παγκοσμιοποίηση προβάλλει μέσω των δικών της ΜΜΕ το σκιάχτρο του φασισμού για να θολώσει τα νερά. Ότι αυτή δήθεν είναι δημοκρατική και προοδευτική, ενώ αντίθετα είναι ο πιο επικίνδυνος κι αληθινός φασισμός, ο ιδεολογικός εχθρός των λαών.

Όμως, η μέχρι πρότινος θεωρούμενη ως απίθανη συμμαχία δεξιάς-αριστεράς, έχει ουσιαστικά συμβεί στην Ελλάδα, όπου πάντα εφαρμόζονται με προθυμία τα κελεύσματα της νέας τάξης. Νεοφιλελεύθεροι δεξιοί, σοσιαλιστές κι αριστεροί, έχουν ήδη συνδεθεί με τα δεσμά των μνημονίων, παρά τις θεατρικές τους συγκρούσεις οι οποίες είναι επικοινωνιακά αναγκαίες για να εξαπατώνται οι ψηφοφόροι τους. Η μόνη ουσιαστική διαφορά τους αφορά τη νομή της εξουσίας και τον τρόπο διαχείρισης του κράτους- προτεκτοράτου και τίποτα άλλο. Οι όποιες ιστορικές ιδεολογικές διαφορές, έχουν ακυρωθεί εν τοις πράγμασι από τις κοινές μνημονιακές πολιτικές τους. Η δεξιά και η αριστερά συμμάχησαν επιτέλους, όχι όμως στο όνομα της εθνικής συμφιλίωσης από τα δεινά του παρελθόντος, ούτε με την πρόθεση να αναταχθεί η χώρα με όλες τις δυνάμεις της, αλλά δυστυχώς για να την προσφέρουν μαζί στο πιάτο στην νέα τάξη. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει πια ούτε αληθινή δεξιά, ούτε αληθινή αριστερά. Αυτό που υπάρχει είναι μόνο προσόψεις και πολιτικές ταμπέλες. Απογυμνωμένες από τα ιστορικά τους ιδεώδη και τον όποιο πατριωτισμό τους, κενές ουσίας και περιεχομένου συναντήθηκαν στον κοινό χώρο της παγκοσμιοποίησης. Η μεν εκπροσωπώντας ως νεοφιλελεύθερη δεξιά το μεγάλο κεφάλαιο και η δε προάγοντας ως αριστερά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τώρα, πως συμβιβάζονται υπό την ίδια σκέπη το μεγάλο κεφάλαιο με τα δικαιώματα, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Πως γίνεται ο ανελέητος τοκογλύφος Σόρος, να είναι ταυτόχρονα και υπέρμαχος των δικαιωμάτων, δεν αναρωτιέται κανείς. Το βέβαιο είναι, ότι βλέπουμε τη γέννηση ενός πολιτικού υβριδίου, ενός αδίστακτου νεοφιλελεύθερου μαρξισμού με χαρακτηριστικά και των δύο συνιστωσών. Μια τερατογένεση.

Στην Ελλάδα της φαιδράς πορτοκαλέας, όλα σχεδόν έχουν πάρει τη μορφή μιας καρικατούρας ύφους Λεβέντη, κι ενός άσχημου αστείου. Μοιάζουν με αυτό που υποδύονται, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Ακόμα κι ο εθνικισμός στην χώρα μας, δεν είναι παρά μια νεοναζιστική καρικατούρα ανάλογης αστειότητας με τις υπόλοιπες χάρτινες φιγούρες του πολιτικού θεάτρου Σκιών. Περισσότερη ζημιά έκανε με την αγαρμποσύνη στην υπόθεση της πατρίδας, παρά την ωφέλησε. Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου τίποτα που θα μπορούσε να εμπνεύσει τον λαό, να του δώσει κάποιο όραμα και να τον καθοδηγήσει προς ένα ελεύθερο μέλλον. Κυρίως, πράγμα που είναι το χειρότερο, ο ίδιος ο λαός δεν είναι ακόμα έτοιμος να γυρίσει την πλάτη του στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, κι άρα να αναζητήσει το καινούριο και να αναγνωρίσει τους έντιμους κι αληθινούς ηγέτες που θα αναδείξει η αναγκαιότητα. Μέχρι τότε, μόνο ψέμα, δάκρυ και πόνος. Αισιοδοξώ όμως, πως θα το κάνει στο μέλλον, διότι ο πόνος είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Άλλωστε, η αναγκαιότητα δίνει πάντα τις λύσεις.

Την ίδια στιγμή η παγκόσμια αληταρχία έχει ξεκινήσει την έφοδο της. Ο φασισμός επέστρεψε και θα είναι ο χειρότερος απ΄ όλους όσους γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Ο παλαιός μεσαίωνας δεν θα είναι τίποτα απέναντι στο μελλοντικό σύστημα ελέγχου και χειραγώγησης των μαζών, διότι λαοί δεν θα υπάρχουν. Η τεχνολογία είναι μόνο ένα εργαλείο, που ωστόσο το είδος της χρήσης του καθορίζεται από τις προθέσεις των χρηστών του. Σήμερα, ο επερχόμενος φασισμός των ελίτ κατέχει τα τεχνολογικά μέσα και τα χρησιμοποιεί για την επίτευξη των σκοπών του. Νέες μηχανιστικές αντιλήψεις περί του ανθρωπίνου όντος, καινοφανή επιστημονικά πεδία, όροι και τεχνικές παρέμβασης στην ανθρώπινη ιδιοσυστασία, απειλούν την ψυχοσωματική ολότητα της. Η Γενετική, η Κοινωνική Μηχανική, η Ανθρωπομηχανική, είναι τα μέσα για την κατασκευή του ατόμου της μελλοντικής ανθρωπομάζας που χρειάζεται η παγκόσμια διακυβέρνηση. Ο ολοκληρωτισμός των ελίτ ήρθε καμουφλαρισμένος με χαμόγελα και με δήθεν ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και τα δικαιώματα του, με σκοπό να τα καταργήσει όλα, μέσα στο σκότος της ανελευθερίας.

Σημ: Η «προφήτης» τ. ΠτΒ Ψαρούδα -Μπενάκη το είχε πει ΚΑΙ αυτό.

«Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μία πενταετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις: Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως η Δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης». 8/2/2005

Παραπομπές:

• Eπίθεση κατά της ελεύθερης βούλησης των λαών από το Foreign Policy: «Είναι ώρα οι ελίτ να ξεσηκωθούν κατά των αμαθών μαζών»
• Ε.Ε και Δημοκρατία. Ένα διαζύγιο με θύμα τις ευρωπαϊκές αξίες
• Η Κατάρρευση της Δυτικής Δημοκρατίας

Πίνακας: Στέλιος Φαϊτάκης: Η Διαμάχη, 2012

Πηγή: ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ