Μετά το δημοψήφισμα - μέρος α´.

Πηγή: Περιοδικό Προβολή

Τα μελλοντικά βιβλία ιστορίας θα αναφέρονται στην περίοδο του καθεστώτος συντεταγμένης χρεωκοπίας (2010-2015) ως την τελευταία φάση ενός ιστορικού κύκλου, και στο δημοψήφισμα ως το βίαιο ξεκίνημα ενός νέου (2015-). Ο ιστορικός κύκλος που ολοκληρώνεται χαρακτηρίζεται από: Πρώτον, την κατάρρευση της μεταπολίτευσης, η τελευταία φάση της οποίας ξεκινά με τους θανάτους του Ανδρέα Παπανδρέου το 1996 και του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1998, και την ανάληψη καθηκόντων από ανίκανα νέα φυντάνια, νανίσκους-λογιστές, ψευδολόγους, πνευματικούς γενίτσαρους και απαίδευτους οικονομικούς γραφιάδες, «ευρωπαϊστές», οι οποίοι όχι μόνο δεν κατάφεραν να «εκσυγχρονίσουν» την Ελλάδα αλλά κατάφεραν να τη διαλύσουν σε διάστημα 15 ετών. Δεύτερον, την κατάρρευση του μύθου της «ισχυρής Ελλάδας στην καρδιά της Ευρώπης», μύθος ο οποίος αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο-ιδεολόγημα της €uroζωνικής και -τάχα- «εκσυγχρονιστικής» φάσης του πολιτικού συστήματος (Σημίτης, νεοΚαραμανλής/Παπανδρέου, νεοΠα.Σο.Κ/Ν.Δ). Ουσιαστικά καταρρέει το σύνολο της τρίτης περιόδου της ευρωπαϊκής στρατηγικής της Ελλάδας η οποία εκκινεί από το 1998 και ύστερα (οι δύο προηγούμενες περίοδοι ήταν το 1981-1985 και το 1985-1995).

Η «νέα Μεγάλη Ιδέα» της υιοθέτησης του €uroνομίσματος υπό το σύνθημα του «εξευρωπαϊσμού της χώρας» εκφυλίστηκε σε έναν φλύαρο και μυγιάγγιχτο ελλαδικό «ευρωπαϊσμό» και σε μια «μετα-ιδεολογία» €uroζωνισμού (η οποία ταυτίζει κάθε αξιακό και θεσμικό σύμπαν, δομικές αλλαγές και ταυτότητα με «το νόμισμα»). Ο ελλαδικός «ευρωπαϊσμός» και €uroζωνισμος ήταν ιδεολογικές επενδύσεις επί πραγματικοτήτων όπως η καταναλωτική φούσκα, η κατασκευή δημοσίων έργων, η αύξησης των εισοδημάτων, ο χρηματιστηριακός τζόγος, η εξαγωγή κεφαλαίων μέσω δανεισμού και εξόφλησης χρέους, η θεσμική ανεπάρκεια και η δημογραφική συρρίκνωση (αυτή ήταν η περίοδος του «εκσυγχρονισμού»).

Ακόμα και τώρα αντιμετωπίζεται μια κάποια «Ευρώπη» ως νόημα και τέλος-σκοπός (ενώ δεν ήταν παρά μια αρχή και ευκαιρία) και η ρευστότητα του ELA ως ανάσα ζωής και αξιοπρέπειας (την ίδια στιγμή που παρακάμπτονται από ημέτερους οι περιορισμοί στις κινήσεις κεφαλαίων), όπως ακριβώς παλαιότερα αντιμετωπίστηκε «η δόση» του εξαρτημένου ασθενή -ο οποίος βρισκόταν συνεχώς σε κατάσταση «εξόδου» από την εξάρτηση- ως αυτό που κρατούσε την Ελλάδα στον «σκληρό πυρήνα της Ευρώπης» (φυγή από την πραγματικότητα και συλλογικές ψευδαίσθησεις).

Ο «ιδεαλιστικός ευρωπαϊσμός» στην Ελλάδα αποτελεί την παρωδιακή αντιστροφή του «ρεαλιστικού ευρωπαϊσμού». Η εσωτερική λογική συνέπεια αυτού του «ευρωπαϊσμού» μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε. Ένας ελλαδικός «ευρωπαϊσμός» ο οποίος απογύμνωσε την ελληνική κοινωνία αφήνοντας την δίχως καμία θεσμική προστασία, επάρκεια και προετοιμασία για το μέλλον. Ο οποίος δεν έχει κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο και δεν μπορεί να προσφέρει και να προτείνει τίποτα στην ελληνική κοινωνία, ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα, παρά μονάχα την «βούληση». Δεν αρκεί όμως να θες ή να επιθυμείς, πρέπει και να μπορείς. Η «βούληση» χρειάζεται στοιχειώδεις προϋποθέσεις που να την στηρίζουν.

Πιστεύω βαθύτατα -εδώ και καιρό- πως ακόμα και εάν επιτευχθεί μια «μεταβατική συμφωνία» ή κάποιο «πρόγραμμα-γέφυρα», μεσοπρόθεσμα και ανεξάρτητα από την «βούληση» της, η Ελλάδα θα βρεθεί εκτός της ζώνης του €uroνομίσματος. Το μόνο που επιδιώκουν οι πολιτικές ηγεσίες-δυνάμεις από το 2007-2010 και μετά, είναι να κερδίζουν χρόνο, να ψεύδονται, να φλυαρούν συνεχώς μιλώντας για αντίμετώπιση συμπτωμάτων και όχι αιτιών, και να αποποιούνται μετακυλίοντας ευθύνες. Ούτε καν αυτό το ελάχιστο δεν μπόρεσαν να κάνουν. Να προετοίμασουν και να θωρακίσουν την ελληνική κοινωνία για τα επερχόμενα.

Υ.γ: Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος έχουν ήδη ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Θα επανέλθω.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία