Μήπως να τελειώνουμε με τις αυταπάτες;
Του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας
Συνεχίζεται επί δύο ολόκληρες πλέον εβδομάδες το πρωτοφανές γεγονός της (εν καιρώ ειρήνης, θυμίζουμε) αιχμαλωσίας των δύο στρατιωτικών μας στις τουρκικές φυλακές. Συνεχίζεται μαζί και η αγωνία των ίδιων, των οικείων τους και όλων όσων πραγματικά νοιάζονται γι’ αυτούς. Ξεκαθαρίζω εξ αρχής ότι εντός αυτών δεν συμπεριλαμβάνω φυσικά κανέναν απολύτως από τους αλήτες τόσο της κυβέρνησης όσο και του ευρύτερου πολιτικού κόσμου, αλλά και όλου αυτού του συρφετού των βοθροκάναλων και λοιπών διαστρεβλωτών της κοινής γνώμης. Δεν συμπεριλαμβάνω όμως και μείζονα μέρος του λεγόμενου «πατριωτικού χώρου», μιας ετερόκλητης (για να θυμηθώ και τον φερόμενο ως πρωθυπουργό του προτεκτοράτου) θάλασσας, μέσα στην οποία κολυμπάνε πολλά είδη ψαριών: αναμφισβήτητα αρκετοί τίμιοι και καθαροί, ανάμεσά τους ωστόσο και πάμπολλοι πατριδοκάπηλοι, χριστέμποροι, βολεμένοι, μεγαλοπρακτοράντζες και μικροπρακτορίσκοι, υστερόβουλοι και οπισθόβουλοι, υποψήφιοι πολιτικοί «γαμπροί» κι ένας απροσδιόριστος εισέτι σκουπιδοσωρός από γραμματείς, φαρισαίους και λοιπούς υποκριτές.
Ως αποτέλεσμα όλων αυτών (ή μάλλον και όλων αυτών, πλην δηλαδή της ούτως ή άλλως δεδομένης περιορισμένης ισχύος της υπό πολιτικοοικονομική κατοχή, πνευματική διάλυση και απηνή ιδεολογική τρομοκρατία πατρίδας), πλήρης παράλυση παρατηρείται και στο θέμα των όποιων ενεργειών θα μπορούσαν να γίνουν υπέρ των δύο παράνομα συλληφθέντων παιδιών μας (όσο για τη συνειδητή επιλογή ορισμένων, που συστηματικά εδώ και χρόνια παριστάνουν τους ξερόλες επί εθνικών θεμάτων, να επιμένουν να υιοθετούν την επίσημη εκδοχή της Τουρκίας και της πουλημένης ελλαδικής κυβέρνησης για τις συνθήκες σύλληψης/απαγωγής, δεν θα τη χαρακτηρίσω περαιτέρω, καλυπτόμενος από τα αναφερθέντα στην προηγούμενη παράγραφο). Και αντί κι ο κόσμος που έχει κάποιο ειλικρινές ενδιαφέρον για την υπόθεση (γιατί φυσικά υπάρχει και αυτός, προς Θεού δεν είναι όλα απάτη και ψευτιά), να ψάχνει πού θα διοχετεύσει την ενέργειά του, ώστε αυτή να αποδώσει κάτι σχετικά έστω ελπιδοφόρο, βλέπουμε να τη σπαταλά και πάλι σε οργισμένα λόγια του καφενείου και του καναπέ ή σε ανούσιες «δράσεις» καταδικασμένες εκ των προτέρων σε πλήρη αποτυχία.
Μια τέτοια «δράση» είναι φυσικά η διαδικασία συγκέντρωσης υπογραφών διαμαρτυρίας που ξεκίνησε προχτές μέσω του νεοταξίτικου/νεοεποχίτικου Avaaz. Τέτοια όμως ήταν δυστυχώς και αυτή η ιστορία του συλλαλητηρίου στην Ορεστιάδα - και ομολογώ ότι προσωπικά ακόμη αναρωτιέμαι τι εξυπηρέτησε τελικά όλο αυτό το συμβάν. Μαζεύτηκαν 3-4 χιλιάδες άνθρωποι στην πλατεία (καλοπροαίρετοι οι περισσότεροι - καμία αντίρρηση - πολλοί δε και με αληθινό πόνο ψυχής). Ακούστηκαν άνευρα κι αδιάφορα λογύδρια, γεμάτα στρογγυλεμένα λόγια και ενίοτε και νεοταξίτικης χροιάς φληναφήματα περί ανθρωπιάς και πολιτισμού (μέχρι και για λαούς που συμβιώνουν εκατέρωθεν του ποταμού φιλικά επί αιώνες ακούστηκε και ότι τέτοια συμβάντα δεν βοηθούν στη φιλία και την αγάπη - προφανώς ορισμένοι εκεί πέρα, αυτοφερόμενοι κι αυτοβαυκαλιζόμενοι ως «ακρίτες», μάλλον δεν κατάλαβαν ακόμη πού ακριβώς ζουν και ποιους ακριβώς έχουν απέναντι, πράγμα που εμμέσως πλην σαφώς υποδηλώνεται και από τις καραβανιές των ντόπιων που τα ακουμπούν νυχθημερόν στην Αδριανούπολη ή άλλες αγορές της γείτονος και που προφανώς επείγονται να ξανάρθει η ώρα που θα τα…ξανακουμπήσουν). Ακούστηκαν μουσικές, παρέλασαν πρόεδροι συλλόγων, εμφανίστηκαν περί την εξέδραν και κάποιοι που έχουν ή ονειρεύονται τοπικές πολιτικές καριέρες, ενώ μέχρι και ποδηλατοδρομίες (!!!) είδαμε, προφανέστατα σε κάτι σαν κακέκτυπο μίας συνήθους low budget protesting αμερικανιάς.
Και η ουσία όλων αυτών ποια είναι άραγε, πέραν του ότι αφεθήκαμε να στήνουμε πάλι άτολμα πανηγυράκια ή να εμπλεκόμαστε σε ανόητες ψευδαισθήσεις εκ του μακρόθεν (και δη διαδικτυακής) εκπλήρωσης…πατριωτικού καθήκοντος;
Μήπως πιέστηκε κανείς από τη δήθεν κυβέρνηση των Αθηνών να κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που (δεν) κάνει;
Μήπως θορυβήθηκε κανείς στην Τουρκία, από κάτι που στην πραγματικότητα μόνο γέλωτα και καγχασμό μπορεί να προκάλεσε σε όποιους εκείθεν των συνόρων (προφανώς ελάχιστους) το πληροφορήθηκαν;
Ή μήπως φαντάζεται κανείς ότι και η μείωση για λίγες ημέρες των…επισκέψεων στις γειτονικές αγορές (αλλά ακόμη και η προοπτική ενός μονιμότερου εμπάργκο) μπορεί να έχει οποιαδήποτε σημασία και ισχύ μέσα στον προδήλως διαταραγμένο εγκέφαλο του αφρίζοντος σουλτάνου και του συμπαρομαρτούντος μεγαλοφασισταριού των περί αυτόν συμβούλων, υπουργών και λοιπών παρατρεχάμενων;
Όσον αφορά δε τέλος ειδικά τη σημασία που μπορεί να έχει - απέναντι στους ίδιους αποδέκτες - η συλλογή υπογραφών μέσα από ένα περίεργο (για να το θέσω κομψά) διεθνές όργανο που διοργανώνει 30 ψηφοφορίες ημερησίως για ζητήματα από τo δήθεν λιώσιμο των πάγων της Ανταρκτικής μέχρι την προϊούσα εξαφάνιση της…πορτοκαλί φάλαινας, ακόμη και η παραμικρή υποψία σχολίου θα έπρεπε να θεωρείται εντελώς περιττή.
Καιρός να σοβαρευτούμε λοιπόν. Αν κάποιοι θέλουν να προσφέρουν πραγματική υπηρεσία στον τόπο (και γενικά, αλλά και ειδικότερα στο θέμα της αιχμαλωσίας και ομηρίας των δύο στρατιωτικών μας), ας αφήσουν τις ανούσιες δράσεις και ας επικεντρώσουν την ενέργειά τους σε στόχους πιο σοβαρούς. Και ο ύψιστος στόχος που μπορεί βεβαίως να έχει σήμερα ένας στοιχειωδώς τίμιος πατριώτης (εξαιρούμε συνεπώς πάντοτε τους βολεμένους και οπισθόβουλους), είναι η παντί τω τρόπω και παντί τω τιμήματι ανατροπή της μισελληνικής κι αντίχριστης κυβέρνησης και φυσικά η κατά το δυνατόν διασφάλιση της μη αντικατάστασής της από κάποια άλλη παρόμοια: όσο τέτοιου είδους συμμορίες θα διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας είναι πασιφανές ότι τίποτε θετικό δεν μπορεί να γίνει όχι μόνο ως προς τα ελληνοτουρκικά, αλλά και σε όλα τα μέτωπα. Αν τώρα αυτό σε κάποιους φαντάζει κάπως…θεωρητικό και δύσκολο (και όντως είναι, αλλά και τέτοιο φυσικά θα παραμένει, όσο θα συνεχίζουμε όλοι μας να αρνούμαστε ή να διστάζουμε να ασχοληθούμε σοβαρά με το πώς θα το καταστήσουμε λιγάκι πιο εφικτό), αναμφίβολα υπάρχουν και πράγματα πιο ρεαλιστικά και άμεσα εφαρμόσιμα. Μπορούν να πάνε π.χ. να αποκλείσουν το κτίριο του ΥΕΘΑ και να πιέσουν τον αυτοφερόμενο ως επικεφαλής του (αν φυσικά καταφέρουν, εννοείται, να τον πετύχουν…εντός χώρας) ή να του ασκήσουν οποιαδήποτε άλλη μορφή πίεσης ή επηρεασμού (κάποιοι άλλωστε εκ των παρισταμένων στο πρόσφατο συλλαλητήριο είναι - σεσημασμένοι ή προκεκαλυμμένοι - κολλητοί ή παρατρεχάμενοί του). Ας πάνε επίσης να αποκλείσουν τα σπίτια ή τα γραφεία και να πιέσουν όλα αυτά τα θλιβερά ανδρείκελα που παριστάνουν τους εν Θράκη - ή όπου αλλού στην ελληνική γη - εκπροσώπους (βουλευτές, πολιτευτές κι ετέρους σφουγγοκωλάριους) των Συριζανέλ πρωταρχικά, αλλά και των λοιπών κομμάτων δευτερευόντως. Ας πιέσουν ακόμη τους μουσουλμάνους βουλευτές (και ενεργούμενα του Προξενείου Κομοτηνής) να πάρουν θέση επί του θέματος (και προφανώς να εκτεθούν). Ας πολιορκήσουν εν τέλει το ίδιο το Προξενείο στην Κομοτηνή ή την εν Αθήναις τούρκικη Πρεσβεία, αν έχουν τα κότσια, αντί για ανέξοδες συγκεντρώσεις κι ανούσιες διαδικτυακές ψευδαισθήσεις. Ας σκεφτούν και άλλα πράγματα, υπάρχουν τόσα και τόσα. Δεν ισχυριζόμαστε ασφαλώς ότι και πάλι θα γίνει οπωσδήποτε κάτι. Το βέβαιο τουλάχιστον όμως είναι πως υπάρχουν σίγουρα ενέργειες φύσει πιο ρεαλιστικές και δυνάμει πιο αποτελεσματικές. Τα άχρωμα κι αδιάφορα χάπενινγκς πάντως δεν μπορούν να συγκαταλέγονται μέσα σ’ αυτές. Αυτά είναι μόνο για να προκαλούν γέλωτα στους εχθρούς, ενώ σε όλους τους υπόλοιπους (όσους τουλάχιστον διατηρούν κάποια επαφή με την πολιτική και ευρύτερη πραγματικότητα και δεν αιθεροβατούν) πρωτίστως εκνευρισμό και θλίψη…
Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
