Νὰ δῆς τὶ μᾶς ἔχουν γιὰ μετά…

Πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων, ἕνα ζεστὸ βράδυ τῶν πρώτων ἡμερῶν τοῦ Ἰουλίου, ἀκούγαμε μὲ φίλους κάποια γνωστὰ τραγούδια περασμένων δεκαετιῶν καί, κάποιαν στιγμή, μᾶς προέκυψε αὐτό:

Γνωστότατον ἇσμα μὰ μὲ ἐν τελῶς ἀσαφῆ (ἢ κι …ἀποσιωποιημένα) μηνύματα, ἐἀν ἐξαιρέσουμε τὴν κομματο-ἐπιστασία τῆς χώρας μας. Μηνύματα πρῶτα ὅμως, ποὺ ἐμφανίζονται μόνον ἐκ τῆς παρατηρήσεως τῶν γνωστῶν (κυρίως) μεταπολιτευτικῶν πολιτικοκομματικῶν γεγονότων, ἀλλὰ πού, ἐὰν τὸ καλοσκεφθοῦμε, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ἔχουν νὰ μᾶς μεταφέρουν κάποιες πληροφορίες γιὰ νὰ προετοιμασθοῦμε γιὰ κάτι.
Ὄχι βεβαίως αὐτὸ τὸ κάτι ποὺ ἀφορᾶ στὰ χρηματο-οἰκομικὰ καὶ στὰ ἀσφαλιστικὰ καὶ στὰ πλιατσικολογικά, ποὺ ἐκ πρώτης ὄψεως ὅλοι μας διαπιστώνουμε, ἀλλὰ κάτι πολὺ ἀμυδρὸ καὶ πολὺ οὐσιαστικώτερον.

Πάντα εἶχα ἐμπιστοσύνη στοὺς ποιητές, διότι, χρόνια μετὰ διέκρινα μέσα στὰ ἔργα τους κάποιες (ἐξ ἐνστίκτου νά ποῦμε;) πληροφορίες καὶ μηνύματα. Ἕνας στιχουργὸς εἶναι ὅμως καὶ ποιητής. Καί, τελικῶς, καλὸ θὰ ἦταν νὰ μελετήσουμε προσεκτικότερα αὐτὰ ποὺ ἔγραφε πρὸ μίας (τοὐλάχιστον) εἰκοσαετίας.

Τὴν ἐπομένη λοιπὸν ἡμέρα, μετὰ μεγάλης προσοχῆς πλέον, ἀπεφάσισα νὰ ἀσχοληθῶ σοβαρότερα μὲ τοὺς στίχους αὐτούς, διότι κάτι, πολὺ περισσότερον ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐκ πρώτης ἀντιλαμβανόμεθα, ἀπὸ ἕνα ἇσμα αὐτῆς τῆς κατηγορίας τραγουδιῶν, ἐκτὸς τῆς πλήρους περιγραφῆς μίας ζοφερῆς πραγματικότητός μας, χρησιμοποιεῖ διαρκῶς τὴν φράσιν: «νὰ δῇς τὶ σοῦ ‘χω γιὰ μετά…»… Δὲν ἀγνοεῖται μία τέτοια ἐπισήμανσις…

Ξεκινώντας λοιπὸν ἀπὸ τοὺς στίχους, ἂς σταθοῦμε ἐδῶ:

Μὰ ἡ Ἑλλάδα ὡς γνωστόν,
ποτέ της δὲν πεθαίνει
καὶ ὅπως ἔχει εἰπωθῆ
κάποιαν στιγμὴ θ’ ἀναστηθῆ

Μητέρα μεγαλόψυχη
ἢ φάντασμα καὶ ζόμπυ
ἂς κάνουμε ὑπομονὴ
τὸ δύο χιλιάδες θὰ φανῆ…

Μὲ ἄλλα λόγια θὰ στὸ πῶ
κι ἕναν ἀνάπηρο σκοπὸ
τὴν ὀνειρεύθηκα ξανὰ
συγκάτοικο σ’ ἕνα βραχνά,
νὰ μὲ ξυπνάῃ μὲ βρισιές…

Τὸ 2000 πέρασε καὶ μᾶς ἐτελείωσε ἀλλὰ οἱ συγκλονιστικές, ὅπως προεμήνυε ὁ ποιητής, ἀλλαγὲς δὲν ἦλθαν. Ὄχι τοὐλάχιστον αὐτὲς ποὺ θὰ μᾶς ταρακουνοῦσαν τόσο, ὅσο νὰ ἀλλάξουμε …πορεία πλεύσεως. Ἤ μήπως ὄχι;

Πάντως, ἰδίως τὰ τελευταία «μνημονιακά» χρόνια, ναὶ μὲν διακρίνουμε οἰκονομικὲς κυρίως ἀλλαγὲς κι ἀνατροπές, ἀλλὰ οὐδέποτε οὐσιαστικές. Ἡ ἐπέκτασις τῆς πτωχοποιήσεως σὲ ὅλο καὶ πιὸ (ἐκ πρώτης ὄψεως) οἰκονομικὰ (πρώην) ἀνεξάρτητες ὁμάδες εἶναι ἕνα γεγονός, ἐνᾦ ὅλο καὶ περισσότεροι συντηροῦν τὴν στοιχειώδη τους διαβίωσιν ἀπὸ ἐπιδόματα καὶ ἔκτακτες παροχές, τὴν ἰδίαν ὥρα ποὺ τείνουν πλέον νὰ γίνουν ἐξαιρέσεις αὐτοὶ ποὺ διαβιοῦν ἄνετα, πέραν τοῦ ἀξιοπρεπῶς.

Ὅλα αὐτὰ ἀφοροῦν μόνον στὰ τῶν οἰκονομικῶν μας καὶ στὴν ἀνανέωσιν τῶν κανόνων δουλείας μας (ναί, περὶ αὐτοῦ πρόκειται!!!) καὶ ὄχι στὴν ἀλλαγὴ ποὺ ἀπαιτεῖτο γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀλλάξουμε (νὰ ἀναστρέψουμε ἢ καὶ νὰ ἀκυρώσουμε) τὴν αὐτοκαταστροφικὴ πορεία τοῦ (καταχρηστικῶς ἀποκαλουμένου) «πλοῖου» Ἑλλάς.
Καὶ ἡ ἀπόδειξις τοῦ ἰσχυρισμοῦ μου ἀποδεικνύεται πανεύκολα ἀπὸ τὰ πρότυπά μας, τὶς μιμήσεις μας καὶ τοὺς (ποιός ἦλθε;) σκοπούς μας.

Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, ἕνα ὁλόκληρον ἔτος κάποιος δουλεύει σὰν σκλαβάκι, γιὰ νὰ ἐπιτύχῃ νὰ εὑρεθῇ γιὰ ἕνα μόνον Σαββατοκύριακο στὴν Μύκονο, εἶναι ἢ ἠλίθιοι ἢ ἐπικίνδυνα ἠλίθιος.
Ὅταν, ἐπίσης γιὰ παράδειγμα, γονεῖς ποὺ δουλεύουν ἀπίστευτες ὧρες, κυκλοφοροῦν μὲ κινητὰ μπακατέλες, ἐνᾦ τὰ παιδιά τους μὲ τὰ ἄιφὸν τους, τότε δὲν εἴμαστε ἁπλὲς μαϊμοῦδες, ἀλλὰ μαϊμοῦδες μὲ …δίπλωμα!!!
Κι ὅταν φυσικὰ οὐδεὶς ἐκ τῶν γνωστῶν μου ἐνδιαφέρεται νὰ διδάξῃ στὰ παιδιά του τὴν πατρογονική του γλῶσσα, ἀλλὰ τὸ τρέχει ἀπὸ ξενόγλωσσο φροντιστήριον σὲ ξενόγλωσσσον φροντιστήριον, τότε γιά ποιάν Ἑλλάδα καί ποίους Ἕλληνες νά συζητήσουμε; Πρῶτοι ἐμεῖς δέν εἴμαστε πού ἐγκαταλείψαμε, ἀπολύτως οἰκειοθελῶς, τό κληρονομικό δικαίωμά μας στόν Ἑλληνικό Λόγο, στήν Ἱστορία καί πλέον στήν Ἐθνική Ἀνεξαρτησία μας;

Ἂς ἐπιστρέψουμε ὅμως στὰ τῶν στίχων.
Αὐτοὶ οἱ στίχοι, ποὺ δὲν κρύβουν ἀπαξιώσεις ἀλλὰ διαπιστώσεις, εἶναι μία ἀκόμη πικρὰ διαπίστωσις τῆς πραγματικότητός μας. Μία ἀπογοήτευσις εἶναι ἡ πραγματικότης μας καὶ ἐμεῖς οὐδόλως ἐνδιαφερόμεθα γιὰ νὰ τὴν ἀλλάξουμε. Κι αὐτὸ ποὺ μᾶς ἔρχεται, τὸ ὁποῖον καὶ δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ χρεωκοπίες, οἰκονομικὲς ἐποπτείες καὶ πολιτικοκομματικὲς ἀπεξαρτήσεις εἶναι πολὺ χειρότερον, διότι ἔρχεται γιὰ νὰ μᾶς δώσῃ μίαν κλωτσιὰ στὰ …μέζεα γιὰ νὰ ἔλθουμε στὰ ἴσια μας, ἐὰν προλάβουμε φυσικά. Διότι ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, τόσο περισσότερο φοβᾶμαι πὼς μᾶλλον δὲν θὰ προλάβουμε καὶ πολλά-πολλά.

Ἔγραφε ὅμως τέτοια πράγματα ὁ στιχουργός Μιχάλης Γκανᾶς ἤ ἦσαν τῆς φαντασίας μου αὐτά πού ἄκουσα;
Ναί, ἔγραφε…. Ἔγραφε….

Μὰ ἡ Ἑλλάδα ὡς γνωστόν,
ποτέ της δὲν πεθαίνει
καὶ ὅπως ἔχει εἰπωθῆ
κάποιαν στιγμὴ θ’ ἀναστηθῆ

Μητέρα μεγαλόψυχη
ἢ φάντασμα καὶ ζόμπυ
ἂς κάνουμε ὑπομονὴ
τὸ δύο χιλιάδες θὰ φανῆ…

Μὲ ἄλλα λόγια θὰ στὸ πῶ
κι ἕναν ἀνάπηρο σκοπὸ
τὴν ὀνειρεύθηκα ξανὰ
συγκάτοικο σ’ ἕνα βραχνά,
νὰ μὲ ξυπνάῃ μὲ βρισιές…

Μήπως θέλετε νά ἀναλύσουμε τόν «ἀνάπηρο σκοπό»; Γιατί; Πότε εἴχαμε ἐμεῖς ὑγειῆ σκοπό;
Θέλετε νά βάλετε στήν θέσιν του τήν πραγματικότηα τοῦ ἀτομικισμοῦ μας; Σωστὰ θὰ κάνετε…
Εἶναι πράγματι, ἤ ὄχι, μητέρα Μεγαλόψυχος ἡ Ἑλλάς; Ἡ ἔννοια εἶναι, τὸ μόρφωμα οὐδέποτε.
Θέλετε λοιπόν νά βάλετε μήπως ἐκεῖ πού ἀναφέρεται στήν «Ἑλλάδα» τό μόρφωμα πού κατεχράσθη τό ὄνομα Ἑλλάς; Σωστὰ θὰ κάνετε…
Ὁ σώζων ἑαυτόν λοιπόν ἀπό ἐδῶ καί πέρα;
Θέλετε νά βάλετε στό «συγκάτοικος σ’ ἕναν βραχνά» τόν κάθε συγκρατούμενόν μας; Σωστὰ καὶ πάλι…
Ναί, φυσικά… Συγκρατούμενοι εἴμαστε καὶ τὸ κελλί, ὁσονούπω, θὰ μᾶς πλακώση, διότι ἔρχονται πολλοί, ἀπανωτοὶ σεισμοί, γιὰ νὰ τὸ μετατρέψουν σὲ αὐτὸ ποὺ τοῦ ἀξίζει: σὲ σκόνη.

Φιλονόη

Υ.Γ. Εἴπαμε: Ἡ Ἑλλὰς οὐδέποτε πεθαίνει… Ὅμως πόσοι Ἕλληνες θά θυσιασθοῦν γιά νά μήν πεθάνῃ;

Ὅλοι οἱ στίχοι:

Στὸ ἀσανσὲρ σφάζουν ἀρνιά,
στὸ ρετιρὲ κριάρια
καὶ στὸ μεγάλο λίβινγκ ροὺμ
μὲ ρὸμπ ντὲ σᾶμπρ κυκλοφοροῦν

Στὸν καμπινὲ πᾶνε συχνὰ
καὶ στὸ μπιντὲ καβάλα,
προσεύχονται διαπασὼν
εἰς τὸ Λαχεῖο Συντακτῶν.

Μὲ ἄλλα λόγια θὰ στὸ πῶ
κι ἕναν ἀνάπηρο σκοπό,
ἀπ’ τὸ πενήντα καὶ μετὰ
μᾶς ἔχουν πνίξη τὰ μπετά…
Νὰ δῇς τὶ σοῦ `χω γιὰ μετά…

Στοῦ Στρατηγάκη τὴν αὐλὴ
καὶ σ’ ἄλλα ἰνστιτοῦτα
λέει πολλοὶ `ναι μαζεμένοι,
Ρωμιοσύνη μου καημένη

Ἡ γλώσσα κόκκαλα δὲν ἔχει
μὰ κόκκαλα τσακίζει
μὲ YES καὶ SORRY καὶ λοιπὰ
καὶ μὲ σπασμένα Ἀγγλικά.

Μὲ ἄλλα λόγια θὰ στὸ πῶ
κι ἕναν ἀνάπηρο σκοπό,
ἀπ’ τὸ ἑξῆντα καὶ μετὰ
ἀνά, κατά, διά, μετὰ
νὰ δῇς τὶ σοῦ ‘χω γιὰ μετά.

Καβάλα πᾶνε σινεμά,
καβάλα super market,
μπαίνουμε σ’ ἄλλην ἐποχή,
πιὸ stereo καὶ γιώτα χί…

Ἑλλάς, Ἑλλήνων Χριστιανῶν
κι ἀντίσταση καὶ γύψος
Πολυτεχνεῖο ξαφνικὰ
μεταπολίτευση καὶ τὰ λοιπὰ

Μὲ ἄλλα λόγια θὰ στὸ πῶ
κι ἕναν ἀνάπηρο σκοπὸ
ἀπ’ τὸ ἑβδομῆντα καὶ μετά,
μᾶς ἔχουν πνίξη τὰ σκατά…
Νὰ δῇς τὶ σοῦ ‘χω γιὰ μετά…

Ἐδῶ καὶ τώρα ἀλλαγὴ
καὶ πανταχοῦ τὸ νέφος
ἀπὸ τὰ out καὶ τὰ in
βγήκανε γιάπηδες μὲ τζῆν

Σκυλάδικα στὴν ἐθνικὴ
disco στὴν παραλία
ἀνάδελφος Ἑλληνισμὸς
ἐνῶ ἐπίκειται σεισμός…

Μὲ ἄλλα λόγια θὰ στὸ πῶ
κι ἕναν ἀνάπηρο σκοπὸ
ἀπ’ τὸ ὀγδόντα καὶ μετά…
Νὰ δῇς σοῦ `ρχεται μετά…
Νὰ δῇς τὶ σοῦ ‘χω γιὰ μετά…

Στὸ ἑνενῆντα φθάσαμε
ἐμπρὸς ταχὺ τὸ βῆμα
νὰ τὸ ἀκολουθήσουμε
γιατί καθυστερήσαμε

ΕΟΚ, Νοῦ Δού, περικοπές,
Κυπριακὸ καὶ Σκόπια
Θεέ μου πῶς φθάσαμε ὡς ἐδῶ
στὰ σύνορά του Ἐξαποδὼ

Μὲ ἄλλα λόγια θὰ στὸ πῶ
κι ἕναν ἀνάπηρο σκοπὸ
ἀπ’ τὸ ἑνενῆντα καὶ μετὰ
νὰ δῇς τί σοῦ χω γιὰ μετά…

Μὰ ἡ Ἑλλάδα ὡς γνωστόν,
ποτέ της δὲν πεθαίνει
καὶ ὅπως ἔχει εἰπωθῆ
κάποιαν στιγμὴ θ’ ἀναστηθῆ

Μητέρα μεγαλόψυχη
ἢ φάντασμα καὶ ζόμπυ
ἂς κάνουμε ὑπομονὴ
τὸ δύο χιλιάδες θὰ φανῆ…

Μὲ ἄλλα λόγια θὰ στὸ πῶ
κι ἕναν ἀνάπηρο σκοπὸ
τὴν ὀνειρεύθηκα ξανὰ
συγκάτοικο σ’ ἕνα βραχνά,
νὰ μὲ ξυπνάῃ μὲ βρισιές…

εἰκόνα

Πηγή: Φιλονόη καὶ Φίλοι...