Νικώντας πρώτα τὸν φόβο τοῦ …θανάτου!!!
Ὅταν οἱ Σπαρτιᾶτες ἀπεφάσισαν νὰ ξεκινήσουν γιὰ πόλεμο μὲ τὰ στρατεύματα τοῦ Ξέρξου, ἀν τὶ νὰ ἀναμένουν τὸν θάνατό τους, ποὺ ἦταν βέβαιος, ἐπέλεξαν νὰ περιποιοῦνται ἑαυτούς, νὰ στολίζονται καὶ νὰ προετοιμάζονται καταλλήλως, ὄχι γιὰ θάνατο, ἀλλὰ γιὰ …γλέντι.
Αὐτὴ ἡ συγκλονιστικὴ πληροφορία γιὰ τὰ μάτια καὶ τὶς ἀντιλήψεις τοῦ μεγάλου ἡγεμόνος ἦταν ἀκατανόητη καὶ παράλογη. Τοῦ ἦταν ἀδύνατον νὰ ἀντιληφθῇ τὸ γιατὶ αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ γιὰ ἕναν κότινο μποροῦσαν νὰ θυσιάσουν μίαν ζωή, εὑρίσκοντο ἀπέναντί του, πανέτοιμοι νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουν, ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ θανατικὸ ποὺ τοὺς περίμενε καὶ περιφρονώντας τὸν μέγα βασιλέα, ποὺ ἅπαντες προσκυνοῦσαν.
Ἡ λογικὴ τοῦ ἀξιομάχου τῶν Σπαρτιατῶν μᾶς φαίνεται σήμερα πολὺ μακρινή, μά, κυρίως παράλογη, ἐφ΄ ὅσον ἡ κοινωνία μας διαβιεῖ πλέον μὲ ἄλλα πρότυπα καί, κυρίως, δίχως τὴν συνειδητότητα ἐκείνων τῶν ἐλευθέρων πολεμιστῶν.
Ἀλλὰ μᾶς φαίνεται ἐπὶ πλέον παράλογη διότι ἀδυνατοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς μέσα μας κάτι κρατᾶμε ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἐνδόξους παπποῦδες. Κι αὐτὸ τὸ κάτι δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μόνον μὲ τὸ πῶς ἀντιμετωπίζουμε τὴν νέα γενοκτονία ποὺ μᾶς ἐπέβαλαν, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὸ ὅτι κυριολεκτικῶς ἀδιαφοροῦμε, πρακτικῶς, γιὰ αὐτήν, ἀκόμη κι ἐὰν καθημερινῶς μᾶς ἀπομειώνῃ ἀνθρώπινα δικαιώματα, βαθμοὺς ἐλευθερίας καὶ ἐπίπεδον διαβιώσεως.
Εἶναι μάλιστα ἰδαιτέρως ἐξωφρενικὸ γιὰ πολλοὺς τὸ γεγονὸς μίας νέας, παραλόγου γιὰ τὰ μάτια τῶν πολλῶν πραγματικότητος: τῆς ἰδιαιτέρας προσπαθείας, πολλῶν ἐξ ἡμῶν, νὰ ῥουφήξουν κάθε στιγμὴ ὅ,τι τοὺς προσφέρει ἡ ὅλο καὶ πιὸ δύσκολη πραγματικότης μας.
Ἀλλὰ ἂς μὴν μᾶς ξενίζουν αὐτά.
Δὲν εἶναι τυχαῖα… Δὲν εἶναι ἀκατανόητα…
Οὔτε παράλογα εἶναι…
Εἶναι λογικά, ἀναμενόμενα κι ἀναγκαία.
Εἶναι ἡ ἐξ Ἀνάγκης προσωπική μας ἐναρμόνισις μὲ τὰ κληροδοτήματα μίας γενεᾶς ἀνθρώπων ἐλευθέρων ποὺ διαρκῶς ἠγωνίζοντο γιὰ τὴν διατήρησιν τῆς Ἐλευθερίας τους. Μίας Ἐλευθερίας ποὺ ὡς κατάστασιν ἀγνοοῦμε…
Μίας Ἐλευθερίας ποὺ χάσαμε, ξεχάσαμε…
Μίας Ἐλευθερίας ποὺ σβήσαμε γιὰ αἰῶνες ἀπὸ μέσα μας, δίχως νὰ τὸ γνωρίζουμε καὶ ἀρκούμενοι σὲ ψευδαισθήσεις πλαστῶν ἐλευθεριῶν, ποὺ στὴν πραγματικότητα τὴν ἀπομείωναν ὅλο καὶ περισσότερο…
Μὰ τώρα πιά, στὸ ἐδῶ καὶ σήμερα, ποὺ ὅλη αὐτὴ ἡ παράστασις φθάνει στὸ πέρας της, καλούμεθα, ἀπὸ μίαν ἀόρατη φωνὴ νὰ λειτουργήσουμε, αὐθορμήτως, ὄπως κάποιοι μακρινοί μας πρόγονοι.
Μία ἀνεξήγητος δύναμις μέσα μας μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ἄλλα, πέραν κάθε λογικῆς καὶ συνηθειῶν, βήματα.
Βήματα ποὺ κτίζουν ἐπὶ τέλους βαθμοὺς Ἐλευθερίας.
Βήματα ποὺ ἀκόμη ἴσως νὰ μὴν ἀντιλαμβανόμεθα τὸ ποῦ μᾶς ὁδηγοῦν, ἀλλὰ σαφῶς, μέσα ἀπὸ τὶς μάχες ποὺ ἤ συμβαίνουν ἤ ἔπονται, θὰ ἀναδείξουν καὶ πάλι Ἐλευθέρους Ἀνθρώπους.
Βήματα ποὺ γιὰ νὰ γίνουν ἀπαιτεῖται μία σημαντική, ὑποσυνείδητος ἀπόφασις: τὸ νὰ εἴμαστε πανέτοιμοι γιὰ τὴν ζωή, μά, κυρίως πανέτοιμοι γιὰ τὸν θάνατο.
Διότι ἡ πρώτη κατάκτησις τοῦ Ἐλευθέρου Ἀνθρώπου εἶναι ἡ νίκη του ἀπέναντι στὸν φόβο τοῦ θανάτου.
Κι ἀπὸ ἐκεῖ ἀκριβῶς ξεκινᾶ ἡ πραγματική του Ἐλευθερία.
Πηγή: Arxisame.gr
