Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ τἄβαλε μὲ τὴ δημιουργία...
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ τἄβαλε μὲ τὴ δημιουργία ἐπειδὴ δὲν τοῦ ἔδωσε φτερά, κι ἔκανε δικά του. Θύμωσε ποὺ δὲν τοῦ ἔδωσε δυνατὰ μάτια καὶ τὰ μεγάλωσε μόνος του. Ἔφκιαξε κυάλια γιὰ νὰ βλέπει μακρυά. Ἀλλὰ κανεὶς δὲν ἔφκιαξε κυάλια γιὰ νὰ βλέπει μέσα του. Ἄν μποροῦσε νὰ τὸ κάνει αὐτὸ θὰ ἐξαφανίζονταν ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς οἱ δήμιοι. Δήμιος εἶναι ἕνα μηχάνημα ποὺ δὲν μπόρεσε ποτὲ νὰ δῆ μέσα του. Ποὺ δὲν κουβέντιασε ποτὲ μὲ τὸν ἑαυτό του, ποὺ δὲν ἔμεινε ποτὲ μ ό ν ο ς. Ὁ δήμιος εἶναι φύση τυφλή, δειλή, μὲ ψυχολογία σαρκοβόρου ποὺ ζεῖ πέρα ἀπ' τὰ ἔνστικτα, πέρα ἀπὸ κάθε λογικὸ εἱρμό. Μὰ αὐτὸς ποὺ δίνει στοὺς ἄλλους τόσο εὔκολα τὸν θάνατο εἶναι ἀδύνατο νὰ τὸ δεχτεῖ ὁ ἴδιος. Ἄν κάποιος δήμιος τύχαινε νὰ καταδικαστεῖ σὲ θάνατο δὲ θὰ εἶχε ποτὲ τὴ δύναμη νὰ φτάσει ὥς τὸ ἰκρίωμα. Θα ψοφοῦσε στὴν πορεία.
Πηγή: ΟΔΟΣ ΑΒΥΣΣΟΥ ΑΡΙΘΜΟΣ 0, ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, ΔΩΡΙΚΟΣ 1977
Ἑλλήνων Φῶς
