Ο ιστός του χρέους
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
(μετάφραση αποσπασμάτων του βιβλίου: «The Web of Debt» της Ellen Hodgson Brown, J.D.)
Ο πρόεδρος Andrew Jackson αποκάλεσε το τραπεζικό καρτέλ ως «ένα υδροκέφαλο τέρας που τρώει τη σάρκα του απλού ανθρώπου». Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης John Hylan, γράφοντας το 1920, το ονόμασε ένα «γιγάντιο χταπόδι» που «αρπάζει στα μακριά και ισχυρά πλοκάμια του, τους ανώτερους υπαλλήλους μας, τα νομοθετικά μας σώματα, τα σχολεία μας, τα δικαστήριά μας, τις εφημερίδες μας και κάθε υπηρεσία που δημιουργήθηκε για την προστασία του λαού.» Η αράχνη του χρέους έχει καταβροχθίσει αγροκτήματα, σπίτια και ολόκληρες χώρες που έχουν παγιδευτεί στον ιστό της. Σε ένα άρθρο με τίτλο «The Death of Banking» τον Φεβρουάριο του 2005, ο οικονομικός σχολιαστής Hans Schicht έγραψε:
Το γεγονός ότι ο τραπεζίτης έχει τη δυνατότητα να δώσει πίστωση με το ίδιο κεφάλαιο πολλές φορές, το γεγονός ότι τα τραπεζικά καρτέλ, οι κεντρικές τράπεζες, έχουν την άδεια να εκδίδουν φρέσκο χρήμα με αντάλλαγμα τίτλους δημοσίου, [τους έχει] εξασφαλίσει δωρεάν γεύμα για μια αιωνιότητα. . . . Μέσα από ένα δίκτυο ενός ανώνυμου οικονομικού πλέγματος, μόνο μια χούφτα παγκόσμιων βασιλιάδων τραπεζιτών κατέχει και ελέγχει τα πάντα. . . . Όλοι, άνθρωποι, επιχειρήσεις, δημόσιο και ξένες χώρες, όλoι έχουν γίνει αλυσοδεμένοι σκλάβοι στα σχοινιά της πίστωσης των τραπεζιτών.
O Schicht γράφει ότι στην καριέρα του είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει τους μάγους της οικονομίας εκ των έσω και από κοντινή απόσταση. Το παιχνίδι λέει, έχει γίνει τόσο συγκεντρωτικό και συμπυκνωμένο, που το μεγαλύτερο μέρος των αμερικανικών τραπεζών και των επιχειρήσεων είναι πλέον υπό τον έλεγχο ενός μικρού εσωτερικού κύκλου ανδρών. Αποκαλεί το παιχνίδι «το πλέξιμο της αράχνης». Οι κανόνες του συμπεριλαμβάνουν:
- Απόκρυψη οποιασδήποτε συγκέντρωσης πλούτου.
- Άσκηση ελέγχου μέσω της «μόχλευσης» – συγχωνεύσεις, εξαγορές, αλυσιδωτές συμμετοχές, όπου μία εταιρεία κατέχει μετοχές άλλων εταιρειών, προσαρτημένους όρους στα δάνεια και ούτω καθεξής.
- Άσκηση αυστηρής προσωπικής διαχείρισης και ελέγχου, με ελάχιστο αριθμό εμπιστευόμενων και ελάχιστο αριθμό ανθρώπων που φαίνονται προς τα έξω, οι οποίοι έχουν μερική γνώση του παιχνιδιού.
Ο αποθανών Dr. Carroll Quigley ήταν συγγραφέας και καθηγητής της ιστορίας στο πανεπιστήμιο Georgetown, όπου υπήρξε μέντορας του πρόεδρου Bill Clinton. Ο Dr. Quigley έγραψε από προσωπική γνώση για μια κλίκα ‘εκλεκτών’ παγκόσμιων χρηματοδοτών που ήταν αποφασισμένοι να ελέγχουν τον κόσμο. Ο στόχος τους είπε, δεν ήταν «τίποτα λιγότερο από το να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο σύστημα οικονομικού ελέγχου σε χέρια ιδιωτών, το οποίο να είναι σε θέση να ελέγχει το πολιτικό σύστημα της κάθε χώρας και την οικονομία του κόσμου συνολικά». Αυτό το σύστημα θα «ελέγχεται με ένα φεουδαρχικό τρόπο από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου που θα ενεργούν σε συνεννόηση, με μυστικές συμφωνίες». Αυτήν την κλίκα την αποκάλεσε απλά, «διεθνείς τραπεζίτες». Το θέμα για αυτούς δεν ήταν η φυλή, η θρησκεία ή η εθνικότητα, αλλά το πάθος να ελέγχουν άλλους ανθρώπους. Το κλειδί της επιτυχίας τους ήταν ότι θα ελέγχουν και θα χειρίζονται το οικονομικό σύστημα ενός κράτους, ενώ θα αφήνουν να φαίνεται ότι το ελέγχει η κυβέρνηση.
Εκτός το ότι ελέγχουν την προσφορά του χρήματος, οι διεθνείς τραπεζίτες έχουν καταφέρει κάτι περισσότερο. Σήμερα πραγματικά δημιουργούν την προσφορά χρήματος, ενώ αφήνουν να εννοηθεί ότι τη δημιουργεί η κυβέρνηση. Αυτή η δόλια σκευωρία αποκαλύφθηκε από τον Sir Josiah Stamp, διευθυντή της Τράπεζας της Αγγλίας και δεύτερο πλουσιότερο άνθρωπο στη Βρετανία τη δεκαετία του 1920. Μιλώντας στο πανεπιστήμιο του Τέξας το 1927, έριξε την βόμβα:
Το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα κατασκευάζει χρήματα από το τίποτα. Η διαδικασία είναι ίσως το πιο εκπληκτικό κομμάτι ταχυδακτυλουργίας που έχει ποτέ εφευρεθεί. Το banking σχεδιάστηκε στην ανισότητα και γεννήθηκε στην αμαρτία. . . . Οι τραπεζίτες κατέχουν τη γη. Πάρτε την από αυτούς αλλά αφήστε τους τη δύναμη να δημιουργούν χρήματα και με μια κίνηση του μολυβιού, θα δημιουργήσουν αρκετά χρήματα για να την αγοράσουν πάλι πίσω. . . . Πάρτε αυτή τη μεγάλη δύναμη μακριά από αυτούς και όλα τα πλούτη όπως τα δικά μου θα εξαφανιστούν, γιατί τότε αυτός θα είναι ένας καλλίτερος και πιο ευτυχισμένος κόσμος να ζήσει κανείς. . . Αλλά, αν θέλετε να συνεχίσετε να είστε σκλάβοι των τραπεζιτών και να πληρώνετε το κόστος της δουλείας σας, τότε αφήστε τους τραπεζίτες να συνεχίσουν να δημιουργούν χρήματα και να ελέγχουν την πίστωση.
Ο καθηγητής Henry Liu C.K. είναι ένας οικονομολόγος ο οποίος αποφοίτησε από το Harvard και προέδρευσε σε ένα μεταπτυχιακό τμήμα στο UCLA πριν γίνει σύμβουλος επενδύσεων για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Αποκαλεί το ισχύον χρηματικό σύστημα, μια «απάνθρωπη φάρσα». Όταν συνειδητοποιήσουμε αυτό το γεγονός λέει, όλη παγκόσμια οικονομική μας άποψη θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί, «όπως η φυσική υπoβλήθηκε σε αναθεώρηση όταν η κοσμοθεωρία του ανθρώπου άλλαξε με τη συνειδητοποίηση ότι η γη δεν είναι σταθερή ούτε είναι το κέντρο του σύμπαντος». Η απάτη είναι ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει «πραγματικό» χρήμα στο σύστημα, μόνο χρέη. Εκτός από τα νομίσματα, τα οποία εκδίδονται από την κυβέρνηση και αποτελούν μόνο το ένα χιλιοστό του διαθέσιμου χρήματος, το σύνολο της προσφοράς των χρημάτων των ΗΠΑ τώρα αποτελείται από χρέη σε ιδιωτικές τράπεζες, για χρήματα που δημιούργησαν με λογιστικές εγγραφές στα βιβλία τους. Όλα γίνονται ταχυδακτυλουργικά και όπως με ένα τέχνασμα ενός μάγου, πρεπει να το δούμε πολλές φορές για να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει. Αλλά όταν το κάνουμε, αλλάζουν τα πάντα. Όλη η ιστορία πρέπει να ξαναγραφτεί.
- Η «Ομοσπονδιακή» Τράπεζα δεν είναι πραγματικά ομοσπονδιακή. Είναι μια ιδιωτική εταιρεία που ανήκει σε μια κοινοπραξία πολύ μεγάλων πολυεθνικών τραπεζών. (Κεφάλαιο 13)
- Εκτός από τα νομίσματα, η κυβέρνηση δεν δημιουργεί χρήματα. Τα χαρτονομίσματα του δολλαρίου – dollar bills (τραπεζογραμμάτια του ομοσπονδιακού αποθεματικού – Federal Reserve Notes) δημιουργούνται από την ιδιόκτητη Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων (Federal Reserve), η οποία τα δανείζει στις τράπεζες, οι οποίες με τη σειρά τους τα δανείζουν στις κυβερνήσεις, στους ιδιώτες και στις επιχειρήσεις. (Κεφάλαιο 2)
- Τα χειροπιαστά νομίσματα (κέρματα και χαρτονομίσματα δολλαρίων) αποτελούν λιγότερο από το 3 τοις εκατό της προσφοράς του χρήματος στις ΗΠΑ. Το άλλο 97 τοις εκατό υπάρχει μόνο στη μορφή καταχώρησης δεδομένων στις οθόνες των υπολογιστών και όλα αυτά τα χρήματα δημιουργήθηκαν από τις τράπεζες με τη μορφή δανείων. (Κεφάλαια 2 και 17)
- Τα χρήματα που δανείζουν οι τράπεζες δεν ανακυκλώνονται από προ-υπάρχουσες καταθέσεις. Είναι νέο χρήμα το οποίο δεν υπήρχε μέχρι τη στιγμή που δημιουργήθηκε το δάνειο. (Κεφάλαια 17 και 18)
- Το τριάντα τοις εκατό των χρημάτων που δημιουργούνται από τις τράπεζες με τις λογιστικές εγγραφές, επενδύεται για τους λογαριασμούς των τραπεζών. (Κεφάλαιο 18)
- Το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο μια φορά και έναν καιρό προωθούσε παραγωγiκά δάνεια προς τη γεωργία και τη βιομηχανία, σήμερα έχει γίνει μια γιγαντιαία μηχανή στοιχημάτων. Εκτιμάται ότι 370 τρισεκατομμύρια δολλάρια ακροβατούν πάνω σε πολύπλοκα στοιχήματα υψηλού κινδύνου γνωστά ως παράγωγα – 28 φορές τα 13 τρισεκατομμύρια δολλάρια της ετήσιας παραγωγής του συνόλου της οικονομίας των ΗΠΑ. Αυτά τα στοιχήματα χρηματοδοτούνται από μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ και γίνονται κυρίως με δανεικά χρήματα που δημιουργήθηκαν στην οθόνη ενός υπολογιστή. Τα παράγωγα μπορούν και έχουν χρησιμοποιηθεί για να χειραγωγήσουν τις αγορές, να καταληστέψουν τις επιχειρήσεις και να καταστρέψουν τις αντίπαλες οικονομίες. (Κεφάλαια 20 και 32)
- Το αμερικανικό ομοσπονδιακό χρέος δεν έχει εξοφληθεί από την εποχή του Andrew Jackson. Μόνο οι τόκοι πληρώνονται, ενώ το αρχικό κεφάλαιο συνεχίζει να αυξάνεται. (Κεφάλαιο 2)
- Ο ομοσπονδιακός φόρος εισοδήματος συστάθηκε ειδικά για να εξαναγκάσει τους φορολογούμενους να πληρώσουν τον τόκο του δημόσιου χρέους που οφείλεται στις τράπεζες. Αν η προσφορά του χρήματος είχε δημιουργηθεί από την κυβέρνηση, αντί να την δανείζεται από τις τράπεζες που τη δημιούργησαν, ο φόρος εισοδήματος θα ήταν περιττός. (Κεφάλαια 13 και 43)
- Το ομοσπονδιακό χρέος θα είναι σύντομα περισσότερο από όσο οι φορολογούμενοι μπορούν να πληρώσουν. Όταν δεν μπορούμε να πληρώσουμε, το σύστημα της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Αποθεμάτων που βασίζεται στο χρέος πρέπει να καταρρεύσει. (Κεφάλαιο 29)
- Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, ο υφέρπων πληθωρισμός δεν προκαλείται από την ανεύθυνη εκτύπωση δολλαρίων της κυβέρνησης. Προκαλείται από τις τράπεζες που επεκτείνουν την προσφορά του χρήματος με δάνεια. (Κεφάλαιο 10)
- Οι περισσότεροι ανεξέλεγκτοι πληθωρισμοί που παρατηρούνται στις «μπανανοδημοκρατίες» έχουν προκληθεί, όχι από τις εθνικές κυβερνήσεις που εκτυπώνουν χρήματα για τις ανάγκες του κράτους, αλλά από διεθνή ιδρύματα κερδοσκόπων που επιτίθενται στα τοπικά νομίσματα και τα υποτιμούν στις διεθνείς αγορές. (Κεφάλαιο 25)
- Το ίδιο είδος κερδοσκοπικής υποτίμησης θα μπορούσε να συμβεί στο δολλάριο των ΗΠΑ αν οι διεθνείς επενδυτές θελήσουν να το εγκαταλείψουν ως ένα παγκόσμιο «αποθεματικό» νόμισμα, κάτι που τώρα απειλούν να κάνουν ως αντίποινα για αυτό που θεωρούν αμερικανικό οικονομικό ιμπεριαλισμό. (Κεφάλαια 29 και 37)
- Υπάρχει διέξοδος από αυτό το τέλμα. Οι πρώτοι Αμερικανοί άποικοι το θεμελίωσαν και το ίδιο έκανε ο Abraham Lincoln και κάποιοι άλλοι εθνικοί ηγέτες: η κυβέρνηση μπορεί να πάρει πίσω τη δύναμη της έκδοσης χρημάτων από τις τράπεζες. (Κεφάλαια 8 και 24)
Τα τραπεζογραμμάτια του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού των τραπεζιτών και τα νομίσματα της κυβέρνησης, εκπροσωπούν δύο ξεχωριστά χρηματικά συστήματα τα οποία ανταγωνίζονται για την κυριαρχία σε όλη την καταγεγραμμένη ιστορία. Κάποτε, το δικαίωμα έκδοσης χρημάτων ήταν το κυρίαρχο δικαίωμα του βασιλιά αλλά αυτό το δικαίωμα το σφετερίστηκαν ιδιώτες δανειστές. Σήμερα, οι άρχοντες είναι οι άνθρωποι και τα νομίσματά που αποτελούν το λιγότερο από το ένα χιλιοστό του διαθέσιμου χρήματος, είναι τα μόνα που μας έχουν απομείνει. Πολλές χώρες έχουν εκδώσει με επιτυχία τα δικά τους χρήματα, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα αλλά τα χρήματα του χρέους των τραπεζιτών διείσδυσαν γενικά στο σύστημα και στο τέλος επικράτησαν. Αυτές οι έννοιες είναι τόσο ξένες σε σχέση με αυτά που έχουμε διδαχθεί και είναι δύσκολο να τις κατανοήσουμε αλλά τα γεγονότα έχουν τεκμηριωθεί από πολλές αξιόπιστες αρχές. Για να αναφέρουμε μερικές -
Ο Robert H. Hemphill, Διευθυντής Πιστώσεων της Federal Reserve Bank of Atlanta, έγραψε το 1934:
Είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι στις εμπορικές τράπεζες. Κάποιος πρέπει να δανειστεί κάθε δολλάριο που έχουμε στην κυκλοφορία, σε μετρητά ή σε πίστωση. Εάν οι τράπεζες δημιουργήσυν άφθονο συνθετικό χρήμα, ευημερούμε. Αν όχι, λιμοκτονούμε. Υπάρχουμε χωρίς κανένα απολύτως μόνιμο χρηματικό σύστημα. Όταν κάποιος κατανοήσει την πλήρη εικόνα, ο τραγικός παραλογισμός της απελπιστικής μας θέσης είναι σχεδόν απίστευτος, αλλά έτσι είναι. Αυτό είναι το πιο σημαντικό θέμα για ευφυή άτομα να ερευνήσουν και να αναλογιστούν.
Ο Graham Towers, Διοικητής της Bank of Canada από το 1935 εως το 1955, ομολόγησε:
Οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα. Γιαυτό υπάρχουν. . . . Η διαδικασία παραγωγής χρήματος αποτελείται από μια εγγραφή σε ένα βιβλίο. Αυτό είναι όλο. . . . Κάθε φορά που μια τράπεζα βγάζει ένα δάνειο. . . νέα τραπεζική πίστωση δημιουργείται – ολόφρεσκο χρήμα.
Ο Robert B. Anderson, Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών υπό τον Eisenhower, δήλωσε σε συνέντευξή του που αναφέρθηκε στο 31 Αυγ. 1959 τεύχος των ΗΠΑ News and World Report:
Όταν μια τράπεζα βγάζει ένα δάνειο, αυτό απλά προστίθεται στον καταθετικό λογαριασμό του δανειολήπτη στην τράπεζα με το ποσό του δανείου. Τα χρήματα δεν πάρθηκαν από τον καταθετικό λογαριασμό κάποιου άλλου, δεν είχαν καταβληθεί προηγουμένως από κάποιον στην τράπεζα. Είναι νέα χρήματα, που δημιουργήθηκαν από την τράπεζα για τη χρήση του δανειολήπτη.
Ο Michel Chossudovsky, Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Οττάβα, έγραψε κατά τη διάρκεια της ασιατικής νομισματικής κρίσης του 1998:
Τα χρηματικά αποθέματα στα χέρια των «θεσμικών κερδοσκόπων», υπερβαίνουν κατά πολύ τις περιορισμένες δυνατότητες των κεντρικών τραπεζών του κόσμου. Οι τελευταίες, ενεργώντας ατομικά ή συλλογικά δεν είναι πλέον σε θέση να καταπολεμήσουν το κύμα της κερδοσκοπικής δραστηριότητας. Η νομισματική πολιτική είναι στα χέρια ιδιωτών πιστωτών, οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να παγώσουν κρατικούς προϋπολογισμούς, να παραλύσουν τη διαδικασία των πληρωμών, να ματαιώσουν την εκταμίευση μισθών εκατομμυρίων εργαζομένων (όπως στην πρώην Σοβιετική Ένωση) και να επισπεύσουν την κατάρρευση της παραγωγής και των κοινωνικών προγραμμάτων.
Σήμερα, τα τραπεζογραμμάτια του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού και τα δάνεια σε αμερικανικά δολλάρια, κυριαρχούν στην οικονομία του κόσμου. Αυτό το διεθνές νόμισμα όμως δεν είναι χρήμα που εκδίδεται από τον αμερικανικό λαό ή από την κυβέρνησή του. Είναι χρήμα που δημιουργήθηκε και προσφέρθηκε από ένα ιδιωτικό καρτέλ διεθνών τραπεζιτών και αυτό το καρτέλ έχει τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες απελπιστικά μπλεγμένες σε έναν ιστό χρέους. Μέχρι το 2006, το σύνολο του προσωπικού, εταιρικού και ομοσπονδιακού χρέους στις Ηνωμένες Πολιτείες, είχε φτάσει το εντυπωσιακό ποσό των 44 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων – τέσσερις φορές το συλλογικό εθνικό εισόδημα, ή 147.312 δολλάρια για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί στη χώρα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι νομικά σε πτώχευση. Η πτώχευση ορίζεται στο λεξικό ως η αδυναμία κάποιου να πληρώσει τα χρέη του, είναι αφερέγγυος ή το παθητικό του υπερβαίνει την εύλογη εμπορεύσιμη αξία των περιουσιακών του στοιχείων. Μέχρι τον Οκτώβριο του 2006, το χρέος της κυβέρνησης των ΗΠΑ είχε χτυπήσει το αποκαρδιωτικό ποσό των $ 8.5 τρισεκατομμυρίων. Οι τοπικές, οι πολιτειακές και οι εθνικές κυβερνήσεις είναι όλες τόσο χρεωμένες που έχουν αναγκαστεί να πουλήσουν τα δημόσια περιουσιακά τους στοιχεία για την ικανοποίηση των πιστωτών. Συνωστισμένα σχολεία, πολυσύχναστοι δρόμοι και περικοπές στις δημόσιες συγκοινωνίες διαβρώνουν την ποιότητα της αμερικανικής ζωής. Μία έκθεση του 2005 από την Αμερικανική Εταιρεία Πολιτικών Μηχανικών, βαθμολόγησε γενικά την υποδομή της χώρας με Γ, συμπεριλαμβάνοντας τους δρόμους, τις γέφυρες, τα συστημάτα πόσιμου νερού και άλλα δημόσια έργα. «Οι Αμερικανοί ξοδεύουν περισσότερο χρόνο κολλήμένοι στην κίνηση και λιγότερο χρόνο στο σπίτι με τις οικογένειές τους», δήλωσε ο πρόεδρος της ομάδας. «Πρέπει να θεσπίσουμε ένα ολοκληρωμένο, μακροπρόθεσμο σχέδιο υποδομών». Πρέπει, αλλά δεν μπορούμε επειδή η κυβέρνηση είναι χρεοκοπημένη σε όλα τα επίπεδα.
Τα χρήματα στη χώρα του Οζ.
Εάν οι κυβερνήσεις παντού χρωστάνε, σε ποιούς χρωστάνε; Η απάντηση είναι ότι χρωστάνε σε ιδιωτικές τράπεζες. Η «σκληρή φάρσα» είναι ότι οι κυβερνήσεις χρωστάνε χρήματα τα οποία δημιουργήθηκαν σε μια οθόνη ενός υπολογιστή, χρήματα που θα μπορούσαν να έχουν δημιούργησει οι ίδιες. Η μεγάλη αυτή δύναμη που αποκτήθηκε ταχυδακτυλουργικά από μια μικρή κλίκα ανδρών που κινεί τα νήματα της κυβέρνησης πίσω από τις κουρτίνες, θυμίζει εικόνες από το Μάγο του Οζ, ένα κλασικό αμερικανικό παραμύθι, που έχει γίνει μια πλούσια πηγή εικόνων για τoυς οικονομικούς σχολιαστές. Ο συντάκτης Christopher Mark έγραψε σε μια σειρά που ονομάζεται «Η Μεγάλη Απάτη»:
Καλώς ήλθατε στον κόσμο του Διεθνούς Τραπεζίτη, ο οποίος, όπως και στη διάσημη ταινία Ο Μάγος του Οζ, στέκεται πίσω από την κουρτίνα των ενορχηστρωμένων εθνικών και διεθνών φορέων χάραξης πολιτικής και των λεγόμενων εκλεγμένων ηγέτων.
Ο αποθανών Murray Rothbard, οικονομολόγος της κλασσικής Αυστριακής Σχολής, έγραψε:
Τα χρήματα και το banking εμφανίζονται ως μυστηριώδεις και απόκρυφες διαδικασίες που πρέπει να καθοδηγούνται και να λειτουργούν από μια τεχνοκρατική ελίτ. Δεν είναι έτσι όμως. Όσον αφορά τα χρήματα, πολύ περισσότερο από τις υπόλοιπες υποθέσεις μας, έχουμε εξαπατηθεί από έναν κακοήθη Μάγο του Οζ.
Σε ένα άρθρο το 2002, με τίτλο: «Ποιος ελέγχει την Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα», ο Victor Thorn έγραψε:
Στην ουσία, το χρήμα δεν είναι τίποτα παρά μια ψευδαίσθηση – – μια ηλεκτρονική μορφή η το ποσό σε μια οθόνη ενός υπολογιστή…. Όσο περνάει ο καιρός, έχουμε μια αυξανόμενη τάση να παρασυρόμαστε μέσα στη δίνη αυτού του εξωπραγματικού Μάγου του Οζ από μάγους ιερείς που χρησιμοποιούν την ψευδαίσθηση του χρήματος ως μηχανισμό ελέγχου.
Ο James Galbraith έγραψε στο The New American Prospect:
Έχουμε μείνει. . . με τη σκέψη ότι το διοικητικό συμβούλιο του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού δεν ξέρει τι κάνει. Αυτή είναι η θεωρία του «Μάγου του Οζ», στην οποία τραβάμε τις κουρτίνες μόνο και μόνο για να βρούμε ένα γέρο με ένα ζαρωμένο πρόσωπο να παίζει με τα φώτα και ηχεία.
Οι αναλογίες με το Μάγο του Οζ εφαρμόζονται για έναν λόγο. Σύμφωνα με νεώτερους σχολιαστές, η ιστορία γράφτηκε στην πραγματικότητα ως μια νομισματική αλληγορία, σε μια εποχή που το «ερώτημα χρήμα» ήταν ένα βασικό θέμα στην αμερικανική πολιτική. Στη δεκαετία του 1890, οι πολιτικοί εξακολουθούσαν να συζητούν έντονα για το ποιος θα πρέπει να δημιουργήσει τα χρήματα του κράτους και από τι θα πρέπει να αποτελούνται. Θα πρέπει να δημιουργηθούν από την κυβέρνηση, με πλήρη ευθύνη απέναντι στους πολιτες; Ή θα πρέπει να δημιουργηθούν από ιδιωτικές τράπεζες κεκλεισμένων των θυρών, για τα δικά τους ιδιωτικά συμφέροντα;
Ο William Jennings Bryan, ο Λαικός υποψήφιος για την προεδρία το 1896 και πάλι το 1900, έκανε την τελευταία σοβαρή πρόκληση στο δικαίωμα των ιδιωτών τραπεζιτών να δημιουργήσουν την εθνική προσφορά του χρήματος. Σύμφωνα με τους σχολιαστές, ο Bryan αντιπροσώπευε στο βιβλίο του Frank Baum, το 1900 «Ο Θαυμάσιος Μάγος του Οζ», το δειλό λιοντάρι. Το λιοντάρι τελικά απέδειξε ότι ήταν ο βασιλιάς των θηρίων όταν αποκεφάλισε μια γιγαντιαία αράχνη που τρομοκρατούσε τους πάντες στο δάσος. Η γιγαντιαία αράχνη που ο Bryan αμφισβήτησε στο γύρισμα του εικοστού αιώνα ήταν το τραπεζικό καρτέλ των Morgan / Rockefeller, που κάμφθηκε στην προσπάθειά του να σφετεριστεί την εξουσία από το λαό και την κυβέρνησή του για να δημιουργήσει τα χρήματα του κράτους.
Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, δύο αντιτιθέμενα συστήματα πολιτικής οικονομίας ανταγωνίζονταν για την κυριαρχία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ενα λειτουργούσε έξω από τη Wall Street, η οικονομική περιοχή της Νέας Υόρκης που έγινε το σύμβολο της αμερικανικής οικονομίας. Η πιο σημαντική του διεύθυνση ήταν η 23 Wall Street, γνωστή ως «the House of Morgan.» O JP Morgan ήταν αντιπρόσωπος ισχυρών Βρετανικών τραπεζικών συμφερόντων. Η μάγοι της Wall Street και οι παλιοί τραπεζίτες που τους κινούσαν τα νήματα, προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα εθνικό νόμισμα το οποίο θα βασιζόταν στο «χρυσό πρότυπο», ένα πρότυπο δημιουργημένο από την ιδιωτική οικονομική ελίτ που ήλεγχε το χρυσό. Το άλλο σύστημα χρονολογείται στην εποχή του Benjamin Franklin και λειτουργούσε έξω από τη Φιλαδέλφεια, την πρώτη πρωτεύουσα της χώρας, όπου είχε πραγματοποιηθεί η Συνταγματική Συνέλευση. Η «Society for Political Enquiries» του Franklin προγραμμάτιζε την βιομηχανοποίηση και τα δημόσια έργα που θα απελευθέρωναν το νέο κράτος από την οικονομική δουλεία στην Αγγλία. Η ομάδα της Φιλαδέλφειας επιθυμούσε το μοντέλο της τράπεζας που είχε καθιερωθεί στην επαρχιακή Πενσυλβάνια, όπου ένα κρατικό γραφείο δανείων εξέδιδε και δάνείζε χρήματα, συγκέντρωνε τον τόκο και τον επέστρεφε στην επαρχιακή κυβέρνηση για να χρησιμοποιηθεί στη θέση των φόρων. Ο πρόεδρος Abraham Lincoln στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου επέστρεψε στο αποικιακό σύστημα όπου τα χρήματα εκδίδονταν από την κυβέρνηση αλλά δολοφονήθηκε και οι τραπεζίτες ανέκτησαν τον έλεγχο της μηχανής των χρημάτων. Το σιωπηλό πραξικόπημα της ομάδας της Wall Street, κορυφώθηκε με την ψήφιση του Federal Reserve Act το 1913, πράγμα που πέτυχαν παραπλανώντας τον Bryan και άλλους επιφυλακτικούς άντρες στο Κογκρέσο με τη σκέψη ότι η Ομοσπονδιακή Αποθεματική ήταν όντως ομοσπονδιακή.
Σήμερα η συζήτηση για το ποιος θα πρέπει να δημιουργεί την εθνική προσφορά του χρήματος ακούγεται σπάνια, κυρίως επειδή λίγοι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι αυτό είναι ένα ζήτημα. Οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι, μαζί με όλους τους άλλους, απλά υποθέτουν ότι τα χρήματα δημιουργούνται από την κυβέρνηση και ότι ο «πληθωρισμός» για τον οποίο όλοι παραπονιούνται προκαλείται από μια κυβέρνηση εκτός ελέγχου που λειτουργεί τα εκτυπωτήρια του δολλαρίου. Οι κουκλοπαίκτες που δούλευαν τη μηχανή του χρήματος ήταν πιο ορατοί τη δεκαετία του 1890 από ότι είναι σήμερα, κυρίως επειδή δεν είχαν ακόμη καταφέρει να αγοράσουν τα μέσα ενημέρωσης και να μονοπολήσουν την κοινή γνώμη.
Τα οικονομικά είναι ένα πληκτικό και απαγορευμένο θέμα που έχει γίνει σκόπιμα πολύπλοκο από τα τραπεζικά συμφέροντα με την πρόθεση να αποκρύψουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Είναι ένα θέμα που χρειάζεται απαραιτήτως να φωτίσει με εικόνες, μεταφορές, χαρακτήρες και πλοκή. Έτσι, πριν φτάσουμε στις βαριές λεπτομέρειες του σύγχρονου χρηματικού συστήματος που βασίζεται στο χρέος, θα πάμε μια εκδρομή πίσω σε μια πιο απλή εποχή, όταν τα θέματα που αφορούσαν το χρήμα ήταν πιο εμφανή και αποτελούσαν καυτό θέμα συζήτησης. Η πλοκή της ταινίας Ο Μάγος του Οζ έχει εντοπιστεί στην πρώτη πορεία που έγινε ποτέ στην Ουάσιγκτον το 1894, με επικεφαλή έναν αφανή επιχειρηματία από το Οχάϊο ο οποίος προσπάθησε να πείσει το Κογκρέσο να επιστρέψει στο σύστημα του Lincoln, της έκδοσης χρημάτων από την κυβέρνηση. Εκτός του ότι πυροδότησε έναν αιώνα πορειών διαμαρτυρίας και το πιο διάσημο παραμύθι της χώρας, αυτός ο άγνωστος οραματιστής και η μπάντα των ανέργων ανδρών που ηγήθηκε μπορεί στην πραγματικότητα να είχε τη λύση σε όλο χρηματικό πρόβλημα, τότε και τώρα...
