Ο νο 1 εσωτερικός αντίπαλος μιάς Εθνικής κυβερνήσεως – αναφορά σε μιά πολιτική συζήτηση.
«Σας ζητώ να με κρίνετε από το ποιούς έκανα εχθρούς μου»
Franklin D. Roosevelt
Η προσήλωση του συνόλου των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων προς τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας», καταδεικνύει μία ανιστόρητη και Εθνικά αυτοκαταστροφική εμμονή: Το ευρωπαϊκό αρχιτεκτόνημα είναι καταφανώς δομημένο κατά τρόπο τέτοιο ώστε να αναπτύσσονται με θεσμικούς τρόπους κάποια συγκεκριμένα κράτη εις βάρος κάποιων άλλων.
Συγχρόνως, οι πραγματικοί υπεύθυνοι της κρίσεως, οι επικεφαλείς των διεθνών τοκογλυφικών κεφαλαίων, απολαμβάνουν πλήρους προστασίας και μετατρέπονται, επίσης με θεσμικούς τρόπους, στον απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού που βρίσκεται καλά κρυμμένος πίσω από τον υστερικό θόρυβο των ανούσιων πολιτικών αντιπαραθέσεων, τις καινοφανείς και συγκινητικές «επιθέσεις φιλίας» της γερμανικής τηλεοράσεως και τις εγγυήσεις των «δανειστών» ευρωπαϊκών κρατών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Το άμεσο περιβάλλον των συγκρούσεων που μας αφορά είναι πανευρωπαϊκό κι έχει τεράστιες παγκόσμιες επιδράσεις, αυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για καμία «ευρωκεντρική» κυβέρνηση και καμία «ευρωκεντρική» ρητορική. Η Ελλάδα εννοείται αποκλειστικά ως Έθνος – κράτος, ακριβώς όπως και η Γερμανία. Και ως τέτοιο Έθνος – κράτος βρίσκεται υπό οικονομική κατοχή που συγκρίνεται (με παγκοίνως αποδεκτούς οικονομικούς όρους) με στρατιωτική κατοχή σε καιρό πολέμου.
Η λύση κάθε ιστορικής κρίσεως υπήρξε πάντα αντικείμενο της πολιτικής. Γι αυτό τον λόγο η μοναδική οπτική γωνία υπό την οποία μπορεί να αναγνωσθεί και να επιχειρηθεί η ανάσχεση της καταστροφής είναι αυστηρά πολιτική. Υπό αυτή δε την οπτική γωνία, το παρόν πολιτικό πλαίσιο δείχνει απελπιστικό και απελπιστικά συνδεδεμένο (σε επίπεδο όχι μόνο πρακτικών, αλλά και προσώπων) με το πολιτικό πλαίσιο που μας οδήγησε στην ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ του 2010. Το χειρότερο απ’ όλα όμως, είναι το διαφαινόμενο αδιέξοδο για το πολιτικό παρόν και μέλλον του Έθνους. Πολλές οι διαπιστώσεις, ανύπαρκτες οι προτάσεις και λανθασμένη η στόχευση (αν και όπου υπάρχει στόχευση, γιατί συνήθως ΔΕΝ υπάρχει). Συγχρόνως αποδεικνύεται ξανα και ξανά στην μαρτυρική μας Πατρίδα, πως οι εγχώριοι συνεργάτες κάθε κατακτητή αυξάνουν τα πλεονεκτήματά του σε πολλά επίπεδα.
Η «κρίση των θεσμών» στην Πατρίδα μας είναι διαπιστωμένη εδώ και πολλά χρόνια, καθώς όμως εξελίσσεται η οικονομική κρίση, οξύνεται η κριτική εναντίον της Δικαιοσύνης, των κρατικών μηχανισμών, των πολιτικών κομμάτων, της κρατικής Παιδείας, του κρατικού συνδικαλισμού κλπ. Η κριτική αυτή είναι στην πραγματικότητα αποπροσανατολιστική, επειδή είναι μονομερής και κατευθυνόμενη, όπως κατευθυνόμενοι είναι και οι θεσμοί. Η οικονομική απελπισία διοχετεύεται έντεχνα από τα ιδιωτικά προπαγανδιστικά μέσα εναντίον του πολιτικού συστήματος και των κρατικών πρακτικών, αφήνοντας στο απυρόβλητο τον προστάτη του πρώτου και οφελούμενο από τις δεύτερες, δλδ. το παρασιτικό ιδιωτικό οικονομικό σύστημα που ελέγχει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και διαμορφώνει την «κοινή γνώμη» και την κοινή αποβλάκωση.
Ως εκ των άνω, προκύπτει αβίαστα η άμεση πολιτική ιεράρχηση της (ακόμη ιδανικής) Εθνικής πολιτικής αντιδράσεως. Οι άμεσες γενικές προτεραιότητες είναι δύο και η επιδίωξή τους οφείλεται είναι χρονικά παράλληλη:
1. Εφαρμογή γεωστρατηγικού και οικονομικού σχεδίου Εθνικής απεξαρτήσεως από την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση.
2. Εξουδετέρωση των εσωτερικών παραγόντων και οργανωμένων συμφερόντων που θα αντισταθούν στην Εθνική μας απεξάρτηση.
Σε κάθε περίπτωση, ένα σοβαρό σχέδιο Εθνικής Στρατηγικής οφείλει να επικεντρώνεται συγχρόνως στις εξωτερικές απειλές και στους εσωτερικούς κινδύνους. Οι πρώτες είναι ζήτημα κατ΄ εξοχήν στρατιωτικό/διπλωματικό, οι δεύτεροι κατ’ εξοχήν νομικό. Ενδεικτικά, κι εφ΄ όσον συμφωνηθεί πως η πρώτη εσωτερική προτεραιότητα μιάς Εθνικής κυβερνήσεως οφείλει να είναι η εξουδετέρωση του αποπροσανατολισμού του λαού και η προβολή των πραγματικών μας Εθνικών αιτημάτων, το ερώτημα για τα ιδιωτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που σπέρνουν τον οικονομικό τρόμο, την πολιτική σύγχιση και τα πανάθλια προτάγματα της «παγκοσμιοποίησης» δεν είναι το ΕΑΝ μπορούν να εξουδετερωθούν, αλλά το ΠΩΣ θα εξουδετερωθούν και ακριβέστερα πως θα εξουδετερωθούν ΤΑΧΙΣΤΑ.
Ξεκαθαρίζω πως κατά την ταπεινή άποψή μου (και τα κυβερνητικά πεπραγμένα της 5ετίας 2004 – 2009), η ιστορία με τα προεκλογικά τσιτάτα του Κώστα Καραμανλή για τους «νταβατζήδες» που του προσέδωσαν ανυπολόγιστη αρχική πολιτική ισχύ, δεν είναι ένδειξη για το πόσο «σκληρά καρύδια» είναι τα συμφέροντα στα οποία εναντιώθηκε. Είναι ΣΑΦΗΣ ένδειξη πως στην πραγματικότητα ποτέ του δεν τους εναντιώθηκε, όχι επειδή δεν μπορούσε αλλά επειδή δεν ήθελε. Η προσωπική αναφορά βεβαίως, είναι κάπως άδικη, καθώς ο Κώστας Καραμανλής «απλώς προήδρευε» ενός πολιτικού συστήματος απρόθυμου για εσωτερικές ρήξεις – πως να βλάψει κάποιος τους «συνεταίρους του στο έγκλημα» και μάλιστα όταν εκείνοι είναι τα πραγματικά αφεντικά της «συμμορίας»;
Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για το πολιτικό σύστημα του οποίου ηγείται ο «με βαράνε τα συμφέροντα» Αλέξης Τσίπρας. Η παρούσα κυβέρνηση μετρά 2 μήνες εξουσίας και οι υπερ – χρεωμένοι και παράνομοι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί συνεχίζουν και εκπέμπουν, παράλληλα με την απρόσκοπτη είσπραξη διοδίων στο μη – κατασκευασμένο οδικό δίκτυο, τη σταθερότητα της τιμής των καυσίμων παρά την καταβαράθρωση των διεθνών τιμών του πετρελαίου, την απρόσκοπτη διοίκηση των τραπεζών από τα ίδια πρόσωπα που τις κατέστρεψαν κλπ. Και σ’ αυτούς τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς ξεκατινιάζονται ολημερίς κι ολονυκτίς αμέτρητο πλήθος κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών της συγκυβέρνησεως με τα φιλαράκια τους της αντιπολιτεύσεως.
Η ανάγκη Εθνικής πολιτικής αντιδράσεως είναι απολύτως επιτακτική, αρχής γενομένης από την αληθινή ενημέρωση και την προβολή των αληθινών Εθνικών απαιτήσεων. Υπό αυτό το σκεπτικό, τα ιδιωτικά Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως και οποιοσδήποτε προβάλλεται από αυτά οφείλεται να αγνοηθούν επιδεικτικά εώς ότου εξουδετερωθούν οριστικά.
Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
