Ο ΠΟΣΙΜΟΣ ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ P. B. SHELLEY

ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΟΙηση, ἐκεῖ κι ὁ Θεός. Τὴν ὀμορφιὰ ἑστιάζει. Ἐπιτυγχάνει νὰ συμβιοῦν ἡ ἀγαλλίαση κι ὁ τρόμος, ἡ θλίψη καὶ ἡ ἡδονή, ἡ ἀδιάκοπη μεταβολὴ καὶ ἡ αἰωνιότητα.

Ἡ ποίηση ἀφαιρεῖ ἀπ' τὰ πράγματα τὸ πέπλο τῆς συνήθειας· καθιστᾶ ὁρατὴ τὴν ἀθέατη ὄψη τοῦ κόσμου· χάρη στὴν ἐπικράτειά της συνενώνονται ὅλα τ' ἀσυμβίβαστα.

Καθετὶ ποὺ μέσα στὸ φῶς της κινεῖται, ἐνσαρκώνει τὸ πνεῦμα ποὺ ἡ ἴδια ἐμπνέει. Μ' ἕνα εἶδος ἀλχημείας, μετατρέπει σὲ πόσιμο χρυσὸ τὰ δηλητηριώδη νερὰ ποὺ ρέουν ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή. Γιατὶ σκοπός της εἶναι ἡ κρυμμένη ὀμορφιά, μ' ἄλλα λόγια ἡ ἀπώτερη οὐσία τοῦ κόσμου.

Τὰ πάντα ὑπάρχουν ἔτσι ὅπως συλλαμβάνονται, ἢ τουλάχιστον σὲ σχέση μὲ ὅποιον τὰ προσλαμβάνει. Ὁ νοῦς βρίσκεται μέσα σ' ἕναν δικό του χῶρο. Μπορεῖ νὰ φτιάξει ἕναν «Παράδεισο ἀπὸ κόλαση ἢ μιὰ κόλαση ἀπὸ Παράδεισο».

Ἡ ποίηση μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπ' τὸ νὰ εἴμαστε δέσμιοι τῶν τυχαίων γεγονότων. Δημιουργεῖ μιὰν ἄλλη ὕπαρξη μέσα στὴν ὕπαρξή μας. Μᾶς ἀναγκάζει νὰ αἰσθανόμαστε αὐτὸ ποὺ μὲ τὸ λογικό μας γνωρίζουμε, καὶ νὰ φανταζόμαστε ἀλλιῶς αὐτὸ ποὺ ἡ γνώση μας ἔχει ἀποστηθίσει· ποὺ σημαίνει, δημιουργεῖ ἀπ' ἀρχῆς τὸν κόσμο.

Πηγή: Ὀδυσσέας Ἐλύτης, 2x7 ε, Ἐκδόσεις Ἴκαρος

Ἑλλήνων Φῶς