Οι κλητοί

Θεόφιλος Πουταχίδης

Το να αναλαμβάνεις μια αποστολή, κάποια καθήκοντα ή μια θέση ευθύνης μετά από πρόσκληση, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Δεν έχει καμία σχέση με το να βρεθείς σε αυτήν τη θέση επειδή εσύ το επεδίωξες και αγωνίστηκες με όλα τα μέσα για να το πετύχεις. Δεν λέω ότι το δεύτερο είναι απαραίτητα κακό. Απλά λέω πως η διαφορά ανάμεσα στις δυο περιπτώσεις είναι πολύ μεγάλη.

Βλέπετε στην πρώτη περίπτωση, ενώ
δεν είχες καμιά φιλοδοξία, καμιά
ανάγκη και καμιά διάθεση να
ασχοληθείς, ήρθαν κάποιοι και σε
παρακάλεσαν να αναλάβεις τα
συγκεκριμένα καθήκοντα. Δεν τους
βρήκες εσύ. Αυτοί ήρθαν σε σένα.

Δεν τους ζήτησες, ούτε τους παρακάλεσες για τίποτα. Αυτοί σε παρακάλεσαν, γιατί πιστεύουν ότι είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το έργο που έχουν στο μυαλό τους. Και σου δώσαν και κίνητρα πολλά, για να σε καταφέρουν να πεις το ναι, αφού ξέρουν πως δεν καίγεσαι και πολύ για το ζήτημά τους.

Εσύ απ’ τη μεριά σου χωρίς ματαιοδοξία και άνετος μπορείς εύκολα είτε να αρνηθείς είτε να αναλάβεις το έργο, βάζοντας από την αρχή τους δικούς σου όρους. Γιατί αν δεν το κάνεις αυτό σε μια τέτοια περίπτωση, θα είσαι μάλλον αφελής. Η κατάσταση είναι στα χέρια σου. «Εντάξει, αναλαμβάνω την ευθύνη, αλλά θέλω αυτά τα δύο, τα πέντε ή τα δέκα πράγματα». Αδιαπραγμάτευτα και χωρίς εκπτώσεις. «Τα εξασφαλίζετε; Προχωράμε. Δεν μου τα παρέχετε; Στην ευχή του Θεού να πάτε και καλή σας τύχη».

Σε αυτές τις περιπτώσεις βάλε το φιλότιμο κατά μέρος και κράτα το για αλλού – για εκεί που χρειάζεται περισσότερο. Αυτή δεν είναι μια τέτοια περίπτωση. Άλλο φιλότιμος, άλλο ανόητος. Αναλαμβάνεις μια ευθύνη και έχεις τη σπάνια ευκαιρία να κάνεις τα πράγματα σωστά από την αρχή. Κοίτα μη σε τουμπάρουνε με τα «ξεκινάμε και τα βρίσκουμε στην πορεία» και τα «ας μην καθυστερούμε με λεπτομέρειες» και τα «μην ψάχνουμε το τέλειο από την αρχή».

Αν σε αρχίσουνε με αυτά, τότε δεν
ήρθαν να σε παρακαλέσουν να
αναλάβεις κάτι σημαντικό, αλλά
ψάχνουνε για κορόιδο.

Αν λοιπόν δεχθείς, κάν’ το όπως πρέπει. Έτσι θα έχεις την ανεξαρτησία, τη δύναμη, τις συνθήκες και τα μέσα να φέρεις το έργο που αναλαμβάνεις σε πέρας σωστά. Νοικοκυρεμένες δουλειές. Μεγάλη υπόθεση να μπορείς να πεις ανά πάσα στιγμή «κύριοι εσείς με παρακαλέσατε να αναλάβω», «μου χρωστάτε και δεν σας χρωστάω» και τα παρόμοια… Μεγάλη υπόθεση αν διαπιστώνεις πως τα πράγματα δεν γίνονται σωστά στην πορεία να μπορείς να πεις «εσείς ήρθατε σε μένα και τώρα δεν ακολουθείτε το πλάνο μου; Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω»!

Υπάρχουν λοιπόν και τέτοιοι άνθρωποι. Ειδήμονες, αετοί. Ασφαλείς στις ικανότητες, τις δεξιότητες και την εμπειρία τους που την απέκτησαν με πολύ σκληρή δουλειά. Δώσανε αίμα και πήραν πνεύμα. Κι έτσι φτάσανε με κόπο και θυσίες σε αυτή την ευχάριστη θέση. Να αναλαμβάνουν δουλειές και καθήκοντα επειδή τους παρακαλούν κι όχι γιατί παρακάλεσαν οι ίδιοι. Όχι μόνο δεν έχουν την ανάγκη, αλλά είναι ικανοποιημένοι και γεμάτοι με αυτά που έχουν, λίγα ή πολλά. Ελεύθεροι από ματαιοδοξία, δεν καίγονται από άσβεστη δίψα για περισσότερα, για περισσότερα, για περισσότερα…

Αναρωτιέμαι πόσοι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν σε καίριες θέσεις ευθύνης του ελληνικού Δημοσίου. Σε πόσους ανθρώπους σαν κι αυτούς έχει απευθυνθεί η ελληνική πολιτεία για να λύσει τα πολλά και περίπλοκα προβλήματά της. Σε πόσους τέτοιους ανθρώπους έχουν απευθυνθεί τα κόμματα για να εμπλουτίσουν το στελεχιακό τους δυναμικό. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους καλέσεις, και πολλές φορές να τους παρακαλέσεις, για να ασχοληθούν. Κι αυτό όχι γιατί δεν αγαπούν την πατρίδα. Όχι γιατί δεν θέλουν να προσφέρουν. Δεν είναι αυτοί που λέει ο Περικλής στον Επιτάφιο λόγο του πως δεν είναι απλώς «απράγμονες», αλλά «αχρείοι».

Δεν είναι ότι έχουν μεγάλη ιδέα για τον
εαυτό τους ή επιζητούν τα παρακάλια.
Για άλλο λόγο δεν τρέχουν να
παρακαλέσουν και να κυνηγήσουν
θέσεις. Είναι θέμα στρατηγικής.

Μιλάμε για έμπειρους, έξυπνους και ψημένους ανθρώπους που δεν θέλουν να αναλάβουν απλώς μια θέση για την καρέκλα και το μισθό. Αν είναι να αναλάβουν κάποιο έργο, θα το κάνουν για να το φέρουν σε πέρας. Για να πετύχουν στο ακέραιο τους στόχους τους προς όφελος της κοινωνίας. Και ξέρουν πως στην ελληνική πραγματικότητα σήμερα αυτό μπορεί να γίνει μόνον εφόσον κληθούν, σύμφωνα με τα όσα αναλύσαμε παραπάνω.

Για να μπορέσουν να δουλέψουν χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς γραμμάτια προς εξόφληση, με τους δικούς τους όρους. Για να μπορέσουν να φύγουν με το κεφάλι ψηλά αν αντιληφθούν την κοροϊδία. Αλλά τα κόμματα κι οι κυβερνήσεις δεν θέλουν τέτοιους ανθρώπους, έτσι δεν είναι; Θέλουν άβουλα όργανα. Πειθήνιους εντολοδόχους. Γι’ αυτό διαλέγουν ανάμεσα από αυτούς που γλείφουν ολημερίς και παρακαλούν γονατιστοί για μια θέση. Διαλέγουν κατά κύριο λόγο ανθρώπους χωρίς ικανότητες, ανασφαλείς, αδαείς, αλλά παρ’ όλα ταύτα κενόδοξους, δέσμιους της ματαιοδοξίας τους. Αυτούς που για να κρατήσουν τη θέση τους θα έκαναν τα πάντα.

Μη ξαναρωτήσετε λοιπόν γιατί πολλοί άξιοι στρέφουν τα νώτα τους στην πολιτική. Μην ολοφύρεστε με κροκοδείλια δάκρυα ψάχνοντας το λόγο που οι φερέλπιδες νέοι την (σας) αποστρέφονται. Και για όνομα του Θεού –λυπηθείτε μας τουλάχιστον σε αυτό– μη μιλάτε για ποιότητα Δημοκρατίας στη χώρα του «κομματικού φεουδαλισμού».

Πηγή: Pontos-News