Οἱ μοιραῖοι (Κώστας Βάρναλης)

Κρυστάλλης Ανδρέας - Στο καπηλειό
Πηγή: paletaart – Χρώμα & Φώς

Μὲς στὴν ὑπόγεια τὴν ταβέρνα,
μὲς σὲ καπνοὺς καὶ σὲ βρισές,
(ἀπάνου στρίγγλιζε ἡ λατέρνα,)
ὅλη ἡ παρέα πίναμε ἐψές,
ἐψές, σὰν ὅλα τὰ βραδάκια,
νὰ πᾶνε κάτου τὰ φαρμάκια.

Σφιγγόταν ὁ ἕνας πλάϊ στὸν ἀλλο
καὶ κάπου ἐφτυοῦσε καταγίς·
ὤ! πόσο βάσανο μεγάλο,
τὸ βάσανο εἶναι τῆς ζωῆς!
Ὅσο κι ὁ νοὺς ἂν τυραννιέται,
ἄσπρην ἡμέρα δὲ θυμιέται!

(Ἥλιε καὶ θάλασσα γαλάζα
καὶ βάθος τ' ἄσωτου οὐρανοῦ·
ὤ! τῆς αὐγῆς κροκάτη γάζα,
γαρούφαλλα τοῦ δειλινοῦ,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρὶς νὰ μπεῖτε στὴν καρδιά μας!)

Τοῦ ἑνοῦ ὁ πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος ἴδιο στοιχειὸ·
τοῦ ἄλλου κοντόμερη ἡ γυναῖκα
στὸ σπίτι λυώνει ἀπὸ χτικιό·
στὸ Παλαμήδι ὁ γυιὸς τοῦ Μάζη
κ' ἡ κόρη τοῦ Γιαβῆ στὸ Γκάζι.

-Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!
-Φταίει ὁ θεὸς, ποὺ μᾶς μισεῖ!
-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!
-Φταίει πρῶτα ἀπ' ὅλα τὸ κρασί!
«Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;» κανένα στόμα
δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα.

Ἔτσι στὴ σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί·
σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα,
ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ:
δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα
προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα.

Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ

«Ὁ Νουμάς» Τεύχος 772, (ΧΡΟΝΙΑ Κ΄), ΜΑΡΤΗΣ 1923

Πηγή: Ψηφιακή Συλλογή Κοσμόπολις
Ἀντιγραφή: Ἑλλήνων Φῶς