Οκτώ επίκαιρα σχόλια (13 Ιαν 2016).

14 Ιανουαρίου, 2016 - 12:34

Οι Ατλαντιστές υπήρξαν διαχρονικά οι πιο ένθερμοι οπαδοί της διεύρυνσης της Ε.Ε, ενώ οι Ευρωπαϊστές της εμβάθυνσης. Οι Ευρωπαϊστές θεωρούν πως η διεύρυνση αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της αμερικανικής πολιτικής περιορισμού της επιρροής και του ρόλου της Ένωσης, καθώς οι Ατλαντιστές εστίαζαν σε μία μεγάλη και διευρυμένη Ε.Ε με περιορισμένη εσωτερική συνοχή και περιορισμένο παγκόσμιο ρόλο (προκειμένου η Ε.Ε να αποτελεί εξάρτημα των Η.Π.Α, οι οποίες κατανοούσαν το παγκόσμιο γίγνεσθαι μέσω του μονοπολισμού).

Η διεύρυνση, υποστηρίζουν πολλοί Ευρωπαϊστές -όχι άδικα-, είχε δραματικά αποτελέσματα για τη συνοχή, τη λειτουργία και την αυτονομία της Ένωσης, καθώς επίσης και τη θεσμική και ιδεολογική της επάρκεια, τη δυνατότητά διαχείρισης διαφορετικών και αντικρουόμενων συμφερόντων και απόψεων, ενισχύοντας, κατά αυτό τον τρόπο, την ασάφεια του πολιτικού και ιδεολογικού προσανατολισμού της. Η διεύρυνση παρήγαγε ετερότητα με αποτέλεσμα να ενισχυθεί η διαφορετικότητα και η πολυφωνία στο εσωτερικό της Ε.Ε, δηλαδή -για να το γράψουμε έξω από τα δόντια δίχως να ωραιοποιούμε καταστάσεις- συνέβαλε στην αποδυνάμωση της ταυτότητας και της εσωτερικής συνοχής της Ένωσης, στην έλλειψη σαφούς προσανατολισμού και στρατηγικού σχεδιασμού, στον περιορισμό της αποτελεσματικότητας της, και κυρίως, μείωσε την αυτονομία και τον παγκόσμιο ρόλο της.

Σε αυτό το σημείο βλέπουμε την μεροληψία και την υποκρισία από πλευράς -ορισμένων- Ευρωπαϊστών. Ενώ θεωρούν -σωστά- πως η αύξηση της ετερογένειας και της ετερότητας μέσω της διεύρυνσης στο υπερεθνικό ευρωπαϊκό επίπεδο είχε αρνητικά αποτελέσματα (έλλειψη συνοχής, δυσλειτουργικότητα, μείωση αυτονομίας, θεσμική ανεπάρκεια) συμβάλλοντας στην πρόσδεση της Ε.Ε στις Η.Π.Α, θεωρούν θετική και επιβάλλουν την αύξηση της ετερογένειας και της ετερότητας στο εθνικό επίπεδο, δηλαδή σε αυτό των εθνικών κρατών. Ότι έκαναν οι Η.Π.Α -μέσω της διεύρυνσης- στην Ε.Ε, κάνει η Ε.Ε στα εθνικά κράτη. Τα κάνει πιο δυσλειτουργικά, πιο εξαρτημένα, λιγότερο συνεκτικά, θεσμικά και ιδεολογικά ανεπαρκή, περιορίζει τον ρόλο τους, απαξιώνει τα πολιτικά τους συστήματα και τη στρατηγική τους στόχευση και τα προσδένει στο άρμα της.

Βέβαια η παραπάνω προσέγγιση είναι στα πλαίσια της μονοπολικής στιγμής των Η.Π.Α. Αυτή η φάση όμως έχει τελειώσει (σε επίπεδο πραγματικότητας, εδώ και αρκετό καιρό, σε επίπεδο ιδεολογίας, λιγότερο). Πλέον η Ανατολική Ασία έλκει τις Η.Π.Α θαλάσσια προς τον Ειρηνικό και την Ε.Ε ηπειρωτικά προς την Ευρασία. Το ρήγμα ανάμεσα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού θα διευρύνεται και θα βαθαίνει όσο περνά ο καιρός. Η TTIP δεν μπορεί να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη (έχω γράψει παλαιότερα γιατί δεν ασχολούμαι με την TTIP) καθώς ο θεσμοκεντρισμός δεν μπορεί να υπερβεί ή να αντισταθμίσει δομικές διεθνοσυστημικές αλλαγές. Οι Διατλαντικές σχέσεις είναι πιο αδύναμες από ποτέ και στο χειρότερο σημείο τους. Πλέον δεν αποτελούν πρώτιστη και απόλυτη προτεραιότητα για τις Η.Π.Α. Η συμμαχία ανάμεσα σε Η.Π.Α και Ε.Ε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «κούφια συμμαχία». Η Ε.Ε -με όποια μορφή, λόγω πολιτικού κατακερματισμού- θα κοιτάξει ανατολικά και οι Η.Π.Α δυτικά και κυρίως «μέσα». Στις Η.Π.Α ξεκινά μια περίοδο εσωστρέφειας και έντονης πόλωσης.

-----

Όπως γίνεται κατανοητό το εθνικό κράτος είναι ο μαλάκας και το υποζύγιο της υπόθεσης. Γενικότερα είναι της μόδας η επίθεση ενάντια στη βασική μονάδα του διεθνούς συστήματος, από τη δεκαετία του 1990 και μετά, περίοδος όπου οι φιλελεύθεροι παρεμβάτιστές (interventionists) αποφάσισαν να διαλύσουν το διεθνές σύστημα. Η κατηγορία στην Ε.Ε πως τα εθνικά κράτη φταίνε για τα πάντα, πέρα από ψευδής και λαϊκίστικη, δεν μας εξηγεί τι δεν έκαναν αυτοί καλά. Γιατί υπάρχει απαξίωση του Ευρωπαϊσμού και των υποστηρικτών του;

Η συζήτηση περί του multiculturalism («πολυπολιτισμού») στην Ελλάδα βρίσκεται σε αρχικό στάδιο και χαρακτηρίζεται από παρερμηνείες, στρεβλώσεις και υποκειμενικές αυθαιρεσίες (*). Ορισμένοι κοσμικιστές (ας αφήσουμε την λεγόμενη «ακροδεξιά») ξεσηκώνονται ενάντια στον multiculturalism διότι διαπιστώνουν πως οι κοινωνίες όσο πιο «πολυπολιτισμικές» γίνονται τόσο πιο θρησκευόμενες -και κατακερματισμένες- γίνονται. Θεωρούν πως ο φιλελευθερισμός αλλά και γενικότερα -και κυρίως- ο κοσμικισμός (secularism) αποδιαρθρώνεται και απειλείται. Εμπειρικά, ο συγκερασμός υπερεθνικότητας (supranationalism), νομικού πλουραλισμού, αντιπροσώπευσης, «πολυπολιτισμού» και κράτους δικαίου, διαπίστωσαν πως δεν ήταν τόσο εύκολος όσο υπέθεταν. Και για να ολοκληρώσω λίγο χιουμοριστικά. Και η Pax Mongolica «πλουραλιστική» και «ανεξίθρησκη» ήταν (υπερβολικά μάλιστα). Αλλά οι Pax Europeanists προϋποθέτουν secularism, liberalism, rule of law κ.λπ.

-----

(*) Όχι άδικα, καθώς ακόμα και ακαδημαϊκοί πλέον έχουν ξεσηκωθεί και τονίζουν πως ο καθένας μπορεί να ενσωματώνει αυθαίρετα ότι θέλει στον όρο «πολυπολιτισμός» (ο οποίος σαφώς και δεν σημαίνει μονάχα πολυθρησκευτικότητα).

III

Με αφορμή τη Μάχη του Ταλάς. In 751, a Muslim army and a Chinese army clashed on the banks of the Talas river (The Diplomat).

Μια άγνωστη και εξαφανισμένη μάχη για την δυτικοευρωκεντρική ιστοριογραφία. Και για εμάς, φυσικά, που πλατσουρίζουμε χαρωπά και ανέμελα στον δυτικοευρωκεντρισμό μας, ο οποίος είναι ''universal''. Εδώ δεν γνωρίζουμε -καθώς είμαστε πολιτιστικά κατεχόμενοι- τη Μάχη του Γιαρμούκ, θα γνωρίζαμε τη Μάχη του Ταλάς...

Γνωρίζουμε όμως το ''last stand'' του Κάρολου Μαρτέλου ο οποίος ''έσωσε'' τον «δυτικό» πολιτισμό. Δάκρυσα... και μαζί μου οι Θουκυδίδης, Αριστοτέλης, Θεοφανώ (είτε η Σκλήραινα, είτε η Αναστασώ) και Ηράκλειος (αυτός ήταν στη μάχη του Γιαρμούκ) που αν τους έλεγες πως η Anne-Marie Slaughter και ο John Ikenberry αποτελούν «συνέχεια» του πολιτισμού τους μπορεί και να πέθαιναν από τα γέλια (και τα κλάματα)...

Τρεις δεκαετίες νωρίτερα από τη μάχη του Ταλάς έγινε η δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια των Αράβων να αλώσουν την Κωνσταντινούπολη (και 14 χρόνια πριν από τη Μάχη μεταξύ Τουρ και Πουατιέ -με την οποία μας έχουν ζαλίσει-, η οποία αποτέλεσε ένα αδιάφορο, περιθωριακό και συνοριακό γεγονός για τους αραβομουσουλμάνους, καθώς το Χαλιφάτο των Ομεϋαδών εκτεινόταν από το Μαρόκο μέχρι την Κίνα). Η μάχη του Γιαρμούκ, η οποία καθόρισε την τύχη του Ορθόδοξου Ρωμαϊκού πολιτισμού (της Αυτοκρατορίας) και του ανατολικού ελληνισμού στα εδάφη της Παλαιστίνης και της Συρίας (Λεβάντε), έγινε 115 χρόνια πριν από τη μάχη του Ταλάς.

Στην Ελλάδα χάθηκε κάθε ένστικτο αυτοσυντήρησης, πρώτον, διότι οι άνθρωποι κατά κάποιον περίεργο τρόπο άρχισαν να ταυτίζονται με τους κατοίκους π.χ. της Ολλανδίας ή της Φλάνδρας (μέσω των περί «Ευρώπης» και «Δύσης» κενολογιών), και δεύτερον, επειδή πιστεύουν πως αποτελούν εξαίρεση σε σχέση με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, του οποίου η ιστορία αλλοιώθηκε ή εξαφανίστηκε από μια τεχνητά κατασκευασμένη ευρωκεντρική ιστοριογραφία που δημιουργήθηκε από τον 18ο -και κυρίως τον 19ο- αιώνα περίπου και ύστερα.

Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως οι Μορμόνοι στις Η.Π.Α είναι πιο κοντά στις αντιλήψεις και την πνευματική ατμόσφαιρα της Αναγέννησης από ότι οι κάτοικοι του Μυστρά (και πως η Αναγέννηση, η οποία πηγάζει από τη Μεσόγειο, αποτελεί «προπομπό» του «διαφωτισμού»), ενώ άλλοι προσπαθούν να μας μάθουν το Ισλάμ μέσα από το βιβλίο του Geert Wilders ή διάφορων αμερικανοφιλελεύθερων ακαδημαϊκών...

Πιο πολιτιστικά κατεχόμενος -και ακρωτηριασμένος- πεθαίνεις.

-----

Ας αφήσουν τους προηγούμενους και ας μελετήσουν κάτι από Ακροπολίτη, Χωνιάτη, Άννα Κομνηνή, Σκυλίτζη, Ζωναρά, Καμινιάτη, Θεοφάνη, Ατταλειάτη, Φραντζή, Ψελλό, Κριτόβουλο ή άλλους (τους αντίπερα μεγάλους Ibn Khaldun, Al-Baladhuri). Ενδεικτικά. Τα δύο πιο γνωστά έργα του Ευστάθιου του Θεσσαλονικέα ήταν το «Ιστορικόν της Αλώσεως της Θεσσαλονίκης υπό των Νορμανδών» (οι Νορμανδοί πήγαν να εκπολιτίσουν τους Θεσσαλονικείς, θα πει ο σημερινός πολιτιστικός γενίτσαρος του ελλαδικού κράτους, ο οποίος εξ αυτού έχει χάσει κάθε ένστικτο αυτοσυντήρησης) και οι «Παρεκβολαὶ εις την Ομήρου Ιλιάδα καὶ Οδύσσειαν» (όχι, δεν έριχναν στην πυρά την Ιλιαδα και την Οδύσσεια στο «Βυζάντιο» τον «μεσαίωνα»). Ο συγκεκριμένος είχε γράψει σχόλια και πάνω στον Πίνδαρο.

Βασικά ας αρχίσουν από τα στοιχειώδη -Θουκυδίδη και Πολύβιο-, και απλά ας φροντίσουν, κατόπιν, να μην κάνουν το κλασικό γεωγραφικό και χρονικό δισχιλιετές άλμα -αλλάζοντας γλώσσα και περιοχή-, και με αυτό τον τρόπο να βρεθούν ξαφνικά στον 18ο και 19ο αιώνα, διαβάζοντας γερμανολατινικά κείμενα της περιοχής βόρεια και νότια του Ρήνου. Ο πολιτιστικός ακρωτηριασμός, η πολιτιστική κατοχή και η αλλοίωση ταυτοτήτων -και άρα ο γεωπολιτικός έλεγχος- ακριβώς σε αυτό το γεωγραφικό, χρονικό, γνωστικό ή γνωσιακό, ιστορικό και γλωσσικό άλμα εδράζεται.

Η μοίρα της Ν.Δ δεν έχει καθοριστεί από «τη δύναμη του λαϊκισμού» των αντιπάλων της, όπως θέλει να αυτοβαυκαλίζεται, ούτε από την εκλογή συγκεκριμένων προσώπων στην ηγεσία της (οι επιλογές αποτελούν συμπτώματα και όχι αιτίες της καθυστέρησης και παρακμής της), αλλά από τον ιδεολογικό μεταπρατισμό της (και κάποιες δομικές αλλαγές που δεν ενδιαφέρουν εδώ).

Η Νέα Δημοκρατία αποτελεί ένα κέλυφος κενό περιεχομένου. Με τον Καραμανλή, τον παλαιό, η Ν.Δ θέλησε να είναι «ριζοσπαστικά φιλελεύθερη». Με τον Μητσοτάκη, τον παλαιό, θέλησε να είναι «φιλελεύθερη» προς το «νέο» - και ολίγον βενιζελική. Με τον Καραμανλή, τον νεώτερο, θέλησε να είναι «χριστιανοδημοκρατική» (*). Βέβαια η Ν.Δ δεν είναι τίποτα, γι' αυτό και είναι «ευρωπαϊκή», «δεξιά», «αστική» και «λαϊκή». Είναι ένα κέλυφος κενό περιεχομένου, το οποίο κατά περίπτωση είναι τα πάντα, γι' αυτό καταλήγει πάντα να είναι ένα -ιδεολογικό- τίποτα. Πάντα τρέχει να «προφτάσει» και να «συγχρονιστεί» με το διεθνές γίγνεσθαι, γι' αυτό και πάντα οπισθοδρομεί τη χώρα (εάν δεν το έχετε καταλάβει στη δεκαετία του 1990, σε διεθνές επίπεδο, θέλει να μας πάει). Αποτελεί το βασικό παράγοντα καθυστέρησης και υπανάπτυξης της χώρας (**).

Τυχοδιωκτική, ετερόφωτη και μεταπρατική, ψάχνει συνεχώς και κατ' εξακολούθηση «στο εξωτερικό», προκειμένου να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη της -και να μας εκπολιτίσει φυσικά-, μέσω εισαγόμενων ιδεολογικών δογμάτων και ταυτοτήτων. Αποδείχθηκε ανίκανη, σαράντα χρόνια τώρα, να διαμορφώσει μια αυτόχθονη οργανική πολιτική θεωρία (ούτε να συνθέσει άνετα το «αστικό-λαϊκό» μπορεί, ούτε να αντιληφθεί τη σύνθεση, την ετερογένεια και το αξιακό υπόβαθρο της κοινωνίας στην οποία δρα και λειτουργεί - απλά τα πολεμά και τα δαιμονοποιεί όπως όλοι οι σχετικοί-άσχετοι με τις θεωρίες εκσυγχρονισμού: modernization theories).

Διανοητικά τεμπέλικη, συμπλεγματική και φοβική. Η ελληνική δεξιά έχει την αριστερά, και κυρίως τη θέση, που της αξίζει.

-----

(*) Επειδή, όμως, στην Ελλάδα ούτε γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τη Χριστιανοδημοκρατία, ούτε πρόκειται η τελευταία να βρει κατάλληλο έδαφος προκειμένου να αναπτυχθεί (όλες οι προσπάθειες δημιουργίας χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων απέτυχαν), για λόγους που δεν μπορεί, ούτε ενδιαφέρεται, να καταλάβει ο «δεξιός» -και «αριστερός»- ψηφοφόρος που χαρακτηρίζεται από μεταπρατισμό και πολιτιστικό γενιτσαρισμό, ο χριστιανοδημοκρατικός προσανατολισμός βαφτίστηκε «κεντροδεξιά» και «μεσαίος χώρος».

(**) Αν ήταν διαφορετική η Ν.Δ τη δεκαετία του 1980, διαφορετικό θα ήταν και το Πα.Σο.Κ.

Μάλλον το να γίνουμε «κανονική χώρα» αποτελεί την εξωτερίκευση -και τη ψυχολογική εκτόνωση- της συνείδησης πως κάποιοι πολιτικοί φορείς δεν αποτελούν «κανονικά κόμματα».

Τα κόμματα που δεν αναπτύσσουν δική τους θεωρία και δεν παράγουν ιδεολογία καταλήγουν, όχι απλά να ετεροκαθορίζονται, αλλά να είναι εξαρτημένα ή/και ελεγχόμενα από εξωθεσμικούς και εξωεθνικούς παράγοντες.

Τέτοια κόμματα-παραρτήματα αρμόζουν σε client/vassal states (υποτελή κράτη-πελάτες), μεταμοντέρνα εδαφικά αποικιακά σουρωτήρια και ημι-κρατικούς δρώντες.

-----

Το -πολιτικό- προσωπικό τους, σε αρκετές περιπτώσεις, αποτελείται από εκβιαζόμενες ή χειραγωγούμενες μαριονέτες που μετατρέπουν ένα κράτος-πελάτη (client-state) σε υποτελές κράτος-μαριονέτα (puppet-state). Στα υποτελή αυτά κράτη, ενδέχεται να συναντήσουμε εξαρτημένες ηγεσίες που αποζητούν, συνεχώς και κατ' εξακολούθηση, «προστάτιδες δυνάμεις», πατρωνίες και κηδεμονίες, υπερασπιζόμενες τις σχέσεις πελατείας-πατρωνίας της χώρας τους με άλλα κράτη, ως μέσο «εκσυγχρονισμού» και μετατροπής αυτής της χώρας σε «κανονικό κράτος» (κατά τα άλλα αναρωτιόνται γιατί δεν είναι «κανονικά» τα κράτη τους). Αυτές αποτελούν -δομικές- παθογένειες κρατών, όπου κυβερνήσεις χαμηλοτάτης ποιότητας, μπορούν άνετα να λειτουργούν -εξευτελιζόμενες- ως τοπάρχες, διαχειριστές ή υποτελείς μαριονέτες των εξωεθνικών πατρόνων τους.

2004: Ο Παπανδρέου εγκαινιάζει την διαδικασία εκλογής Προέδρου μέσω ανοιχτής εκλογικής διαδικασίας, με μοναδικό υποψήφιο τον ίδιο. Συμμετέχοντες πάνω από 1.000.000.

2007: Εσωκομματικές εκλογές στο Πα.Σο.Κ μετά από την δεύτερη συνεχόμενη ήττα του Παπανδρέου από τον Καραμανλή. Ο Βενιζέλος αμφισβητεί ευθέως την εξουσία του. Συμμετέχοντες περίπου 740.000.

2009: Αμέσως μετά την ήττα από το Πα.Σο.Κ και την ανακοίνωση του αποτελέσματος των βουλευτικών εκλογών του 2009, οι οποίες προκηρύχθηκαν πρόωρα, κατόπιν αιφνίδιας διάλυσης της Βουλής, ο Καραμανλής παραιτείται από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, προκηρύσσοντας έκτακτο συνέδριο για την εκλογή νέου αρχηγού. Στο Έκτακτο Συνέδριο, αποφασίζεται η τροποποίηση του Καταστατικού αναφορικά με τη σύνθεση του εκλεκτορικού σώματος και θεσπίζεται η διαδικασία εκλογής του νέου προέδρου από τα μέλη του κόμματος. Υποψήφιοι: Σαμαράς, Μπακογιάννη, Ψωμιάδης. Συμμετέχοντες στις εσωκομματικές εκλογές, περίπου 800.000.

2012: Εσωκομματικές εκλογές στο Πα.Σο.Κ με μοναδικό υποψήφιο τον Ευάγγελο -το Έθνος είμαι Εγώ- Βενιζέλο. Συμμετέχοντες περίπου 240.000.

2015: Στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών της Ν.Δ οι συμμετέχοντες ήταν περίπου 400.000. Στελέχη του κόμματος και δημοσιογράφοι καναλιών πανηγυρίζουν για τη «μεγάλη συμμετοχή» (χρειάζονταν τουλάχιστον 250.000 συμμετέχοντες -και 3ευρα- προκειμένου να μην χρωστάνε στην εταιρεία). Έγινε μάλιστα και παράταση της ψηφοφορίας «λόγω μεγάλης συμμετοχής». Παραλήρημα και εικονική πραγματικότητα. Οι συμμετέχοντες ήταν περίπου οι μισοί από αυτούς που συμμετείχαν στις εσωκομματικές εκλογές του 2009. Η μέση ηλικία των συμμετεχόντων ήταν τα 57 έτη. Περίπου 150.000 από όσους ψήφισαν ήταν πάνω από 65 χρόνων. Μόνον αυτοί είχαν δικαίωμα συμμετοχής στον δεύτερο γύρο, όπου ψήφισαν περίπου 330.000 άνθρωποι (μόλις 90.000 περισσότεροι από όσους ψήφισαν για την εκλογή του εθνικού μας συνταγματολόγου στη θέση του Προέδρου του Πα.Σο.Κ το 2012).

Η κομματική βάση της Ν.Δ. συρρικνώθηκε από 800.000 το 2009 σε περίπου 400.000 το 2015. Μάλιστα το 2009 συμμετείχαν μέλη του κόμματος ενώ το 2015 η διαδικασία ήταν ανοιχτή. Επίσης, το γεγονός ότι οι υποψήφιοι για την προεδρία της Ν.Δ ήταν τέσσερις -μαζί με το ανοιχτό της διαδικασίας- θα έπρεπε να λειτουργήσει ως ενισχυτικός παράγοντας για τη συμμετοχή. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη.

Ο Μητσοτάκης ψηφίστηκε από περίπου 175.000 ανθρώπους. Αυτή αποτελεί τη μικρότερη νομιμοποιητική βάση που είχε ποτέ Πρόεδρος κυβερνητικού κόμματος (240.000 ήταν η νομιμοποιητική βάση του Βενιζέλου, ο οποίος επιδίωκε ήδη από το 2007 να βρεθεί στην ηγεσία του Πα.Σο.Κ, κάτι που τελικά κατάφερε το 2012, για να παραιτηθεί τρία μόλις χρόνια μετά). Τέλος, η Ν.Δ πρέπει να αποτελεί μάλλον το γηραιότερο κόμμα στον πλανήτη, καθώς η μέση ηλικία της κομματικής της βάσης είναι απίστευτα γερασμένη. Η αποθέωση του λεγόμενου «χάσματος γενεών».

-----

Κομματική βάση της Ν.Δ το 2009: 800.000 (μέλη). Αποτελέσματα εκλογών σε ψήφους:

2012: 1.825.637 (Ιουν)
2015: 1.718.694 (Ιαν)
2015: 1.526.205 (Σεπ)

Κομματική βάση της Ν.Δ το 2015: 400.000 (ανοιχτή διαδικασία). Αποτελέσματα εκλογών. Θα δούμε.

Η γενική φθίνουσα πορεία και η «αέναη» παρακμή της Ν.Δ σε ψήφους έχει ως εξής:

2004: 3.359.682

2007: 2.994.979

2009: 2.295.719

2012: 1.825.637 (Ιουν)

2015: 1.718.694 (Ιαν)

2015: 1.526.205 (Σεπ)

Η ατμόσφαιρά που δημιουργείται στα Μ.Μ.Ε και τα social media αποτελεί παραλήρημα και εικονική πραγματικότητα. Η πορεία παρακμής της Ν.Δ είναι ανεξάρτητη από πρόσωπα (οι απώλειες εντός μιας δεκαετίας είναι πάνω από 1 εκατομμύριο 800 χιλιάδες ψήφοι. Σε ποσοστιαία αποτύπωση η πτώση αντιστοιχεί περίπου σε 55%). Λόγω εσωκομματικών και ενδοπαραταξιακών παθών, συμφερόντων, μαχαιρωμάτων, ιδεοληψιών και φανατισμών δεν μπορούν να αντιληφθούν την ανεξάρτητη από τα πρόσωπα αυτήν πορεία (ή προσπαθούν να την υποβαθμίζουν προκειμένου να αποκρύψουν τη γύμνια). Επικρατεί τύφλωση. Επίσης, το να βρεθεί στην ηγεσία της Ν.Δ ο Μητσοτάκης δεν αποτελεί -κομματική, παραταξιακή, πολιτικοσυστημική ή άλλη- επανάσταση, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Εάν κάποιο πρόσωπο είναι «αξιοπρεπές» ή «κανονικό» ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, δεν αποτελεί πολιτική ή λογική προσέγγιση, αλλά ψυχολογισμό.

Να προσεύχονται στη Ν.Δ να συνεχιστούν τα τεράστια ποσοστά αποχής και να μην κυμανθεί η συμμετοχή στις επόμενες εκλογές σε υψηλά επίπεδα. Το να νικήσεις την ανικανότητα δεν σε καθιστά ικανό. Το να πολεμούν οι άχρηστοι τους ανίκανους δεν καθιστά ούτε τη μάχη επική ούτε το αποτέλεσμα της μάχης θεμελιώδες.

Θα επανέλθω με αναφορά στα -υπαρκτά- ιδεολογικά ρεύματα της «δεξιάς».

VII

Το εκλογικό αποτύπωμα ή τα αποτέλεσμα της λεγόμενης «αραβικής άνοιξης» στην Αίγυπτο κατά τις εκλογές του 2011-12 (αξιώθηκε κανείς να τα μελετήσει άραγε;):

1. Democratic Alliance for Egypt υπό την ηγεσία των Αδελφών Μουσουλμάνων. Ποσοστό: 37,5%

2. Islamist Bloc υπό το al‑Nour (κόμμα του Φωτός - και αυτοί να διαφωτίσουν ήθελαν). Σαλαφιστές. Ποσοστό: 27,8%

3. New Wafd. «Εθνικιστικό, κοσμικιστικό, φιλελεύθερο», όχι έτσι όμως όπως το φαντασιώνονται οι οπαδοί του «Τέλους της Ιστορίας». Το ολοκαύτωμα ως ψέμα, η 11 Σεπτεμβρίου ως απάτη και όλα τα ''normal'' για ένα τμήμα του secular αραβομουσουλμανικού κόσμου (για να καταλάβετε, αρχικά συμμετείχε στο μπλοκ των Αδελφών Μουσουλμάνων). Ποσοστό: 9,2%

4. Egyptian Bloc. ΣοσιαλΦιλελεύθερο μπλόκ. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα ήταν το Social Democratic Party και το Free Egyptians Party το οποίο ήταν liberal. Ο κεντρισμός της Ε.Ε μεταφυτευμένος στην Αίγυπτο. Το Free Egyptians Party έγινε μέλος της Liberal International και της Arab Alliance for Freedom and Democracy που έχει την υποστήριξη του ευρωπαϊκού κόμματος ALDE (Alliance of Liberals and Democrats for Europe Party). Μεταφυτεύοντας υπερεθνικά εξωχώρια παραρτήματα. Ποσοστό: 8,9%

5. Al-Wasat. Μετριοπαθής ισλαμικός κεντρισμός. Θα μπορούσε να θεωρηθεί παράρτημα ή συγγενές του κόμματος του Ερτογάν. Ισλαμικοί νόμοι και «ευέλικτη» Σαρία ενταγμένη σε πλουραλιστικό πλαίσιο (κάπως έτσι το περιγράφει τουλάχιστον το Carnegie Endowment for International Peace). Ποσοστό: 3,7%

Δηλαδή, είχαμε πάνω από 65% ισλαμικές -«αυθεντικές, φονταμενταλιστικές, εθνοκεντρικές, μετριοπαθείς» ή άλλες- δυνάμεις και περίπου 20% «κοσμικές», εκ των οποίων «κοσμικών» μονάχα το 10% περίπου, ήταν συμβατό με τις ευρωκεντρικές φαντασιώσεις.

Που βασιζόταν, λοιπόν, όλη αυτή η «αίσθηση» και το «κλίμα» για την ''global democratic revolution'', τη ''νεολαία του αραβομουσουλμανικού κόσμου'' που θα οδηγούσε ''στον κοσμικισμό και τη δημοκρατία'' και θα κατέκλυζε τον αραβικό κόσμο; Βασιζόταν σε ευσεβείς πόθους, σε ατόφια ιδεολογία, ιδεοληψία και προπαγάνδα προς διαμόρφωση και χειραγώγηση της «κοινής γνώμης» και στη φαντασιακή γυάλα την οποία κατασκευάζει -και στην οποία κατοικοεδρεύει- το «δυτικό» και ευρωκεντρικό μυαλό, προκειμένου να πείσει τον εαυτό του πως όλος ο υπόλοιπος πλανήτης ακολουθεί τα υποτιθέμενα ''universal'' βήματα του. Το 10% του Egyptian Bloc, στο μυαλό ορισμένων και με τη βοήθεια των Μ.Μ.Ε και των social media, γιγαντώνεται φαντασιακά σε πλειοψηφικό ρεύμα.

-----

Ξέχασα να αναφέρω πως η Arab Alliance for Freedom and Democracy στην οποία συμμετείχε το Free Egyptians Party, που ήταν μέρος του Egyptian Bloc, το οποίο ήταν το μόνο συμβατό με τα «ευρωπαϊκά και δυτικά πρότυπα», έχει και την στήριξη του προτεσταντικο-φιλελεύθερου Friedrich Naumann Foundation.

Το 2015 έγιναν ξανά «εκλογές» στην Αίγυπτο και όλα κινούνται, πλέον, «ομαλά»... Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Τώρα ο πολίτης της Ε.Ε ασχολείται με άλλα ζητήματα επικαιρότητας.

VIII

Το εμπόριο της Κίνας σε πλανητική κλίμακα (2013). Αυτή είναι Παγκοσμιοποίηση -χωρίς εισαγωγικά- και όχι οι μονοπολικές φαντασιώσεις, οι μυθολογίες περί τέλους της ιστορίας και τα σκορποχώρια που δεν διαθέτουν κυριαρχία και μετατρέπονται σε κατακερματισμένες κουρελούδες «μετα-κυριαρχίας».