Όλοι οι έποικοι στα σπίτια μας…
Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν πέρασαν,
θα ’ρθουν, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί.
Είτε 40.000 είτε 90.000 είτε 200.000 είναι τελικά ο αριθμός των εποίκων που θα «μετατραπούν» σε Τουρκοκύπριους μετά την «πολυπόθητη» λύση του Κυπριακού, η ιστορία αναμένεται να σημειώσει ότι η ηγεσία του τόπου, η ηγεσία του λαού που πλήρωσε ακριβά τη νομιμοποίηση των εγκλημάτων πολέμου, στάθηκε κατώτερη των περιστάσεων και «εξαντλημένη» προσπάθησε να κρατήσει τα προσχήματα. Θα σημειώσει επίσης πως άνθρωποι έγιναν προϊόν εκμετάλλευσης με σκοπό την αναγωγή (ή την υποβάθμιση;) ενός ζητήματος από έγκλημα πολέμου σε ανθρωπιστικό θέμα.
Και το κάνουν αυτό, όχι επειδή είναι ανθρωπιστές (πράγμα που αποδεικνύεται στο πως αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες της Κύπρου) μα ακριβώς επειδή, μέσα στην αφέλεια και στην «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» τους, αδυνατούν να αναγνωρίσουν ότι έγιναν εγκλήματα πολέμου και ότι ο εποικισμός είναι ένα εξ αυτών. Γι’ αυτόν τον λόγο ήταν έτοιμοι να τον νομιμοποιήσουν το 2004, γι’ αυτό είναι έτοιμοι να τον νομιμοποιήσουν σήμερα. Βέβαια, όταν πρόκειται για ανθρώπινα δικαιώματα των Ελληνοκυπρίων, η συζήτηση αποπέμπεται στον «οδυνηρό συμβιβασμό».
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, λοιπόν, εφόσον δεν συγκράτησε (λόγω κόπωσης φανταζόμαστε) ότι ο εποικισμός, σύμφωνα με το άρθρο 49 της Συνθήκης της Γενεύης (1949), αποτελεί έγκλημα πολέμου, αποδέχεται σήμερα τη νομιμοποίηση της «οργανωμένης και συστηματικής μεταφοράς πληθυσμού σε κατεχόμενο έδαφος από την κατοχική δύναμη» και δίνει το άλλοθι στους επόμενους «χαμογελαστούς» κατοχικούς ηγέτες (εάν δεν ευοδωθούν οι τωρινές «προσπάθειες» για λύση) να απαιτούν την παραμονή εποίκων, άσχετα αν αυτό έχει ήδη γίνει από την αλήστου μνήμης διακυβέρνηση Χριστόφια. Ότι, λοιπόν, κι αν αξιώνουν όσοι προτιμούν τη νομιμοποίηση των εγκλημάτων πολέμου από τη μη λύση, όφειλαν να γνωρίζουν ότι ούτε το 4:1 είναι αθώο ούτε η παραμονή 40.000 εποίκων ούτε η δημογραφική αλλαγή, την οποία οι Τούρκοι σχεδιάζουν ήδη από το 1956.
Όπως, επομένως, πράττει το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ εις βάρος των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών, έτσι πράττει και η Τουρκία στο 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και εμείς, αντί να θέτουμε θέμα εποικισμού, όποτε μας δίνεται η ευκαιρία, «νομιμοποιούμε» αβλεπί και απνευστί χιλιάδες εποίκους, τους οποίους ούτε καν οι Τουρκοκύπριοι αντέχουν και οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με το νησί και την κοινωνία. Παρά, τελικά, η ηγεσία μας να σέρνεται «λόγω υπερκόπωσης» σε συμφωνίες που εξυπηρετούν την τουρκική επεκτατική πολιτική, παρά να εξαπατά τον ίδιο τον λαό της, παρά να «παίζει» με αριθμούς ψυχών, λες και πρόκειται για τυχερό παιχνίδι, καλύτερα να ζητούσε ένα σύντομο διάλειμμα από τις συνομιλίες ούτως ώστε να μπορέσει να μελετήσει τους λόγους που δεν επιτρέπουν νομιμοποίηση του εποικισμού στην Κύπρο. Και έτσι, δεν θα είχαν τη νομιμοποίηση οι «άλλοι» να συγχέουν τον α λα καρτ «ανθρωπισμό» τους με ένα έγκλημα πολέμου, αγνοώντας παντελώς τη θεμελιώδη αρχή του «εκ της παρανομίας δεν παράγεται δίκαιο» και αδιαφορώντας (ανθρωπιστικά;) για τα δικαιώματα τόσων άλλων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι απλώς (και χωρίς να ρίξουν κανέναν στη θάλασσα) επιθυμούν να ξεκουραστούν (εδώ να δεις κόπωση, Πρόεδρε) στα κατεχόμενα σπίτια τους. Φτάνει ως εδώ ο ανθρωπισμός; Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους.
Πηγή: Γαλατικό Χωριό
