ΩΡΙΩΝ (Ἀνδρέας Ἐμπειρίκος)

3 Αυγούστου, 2016 - 10:50

Στὸν Ὀδυσσέα Ἐλύτη

Ἡ ἀπροσδιόριστη ἐποχὴ μὲ τὰ λελέκια της
Ἐπέπλευσε στοὺς ὀγκοπάγους καὶ φέρεται πρὸς δυσμὰς
Γυμνὰ τὰ κρύσταλλα γυμνὰ τὰ χελιδόνια μέσ' στὸν ἥλιο
Καὶ τραγουδοῦν τὴν διασταύρωσι στὸν κατεβασμὸ
Ριπὴ τῆς γῆς
Φαρέτρες τῆς ἀνοίξεως
Δὲν δολιχοδρομοῦν οἱ πάγοι δίχως κάποιαν ἐλπίδα
Ἡ θαλπωρὴ κάθε φωνῆς περιέχει ὁλόκληρη τὴ σημασία της
Τρόπις τῆς ἐξορμήσεως
Μὲ τὰ πανίσχυρα λελέκια στὸν κατεβασμὸ
Τὰ πολικὰ ἰριδίσματα ξαναγεννιοῦνται μέσ' στὰ σύννεφα
Κι' ἀπὸ τὶς χθεσινὲς σκιὲς τραβοῦνε οἱ συρτὲς τὰ ψάρια
Χαίνει ὁ οὐρανὸς καὶ φτερουγίζουν τὰ μαμούνια
Ἡ δόσις αὐτὴ εἶναι τῆς ὀπτασίας
Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ κρυφτοῦν οἱ γλάροι
Ὄρθιοι οἱ ναῦτες ψάχνουν στὸν ὁρίζοντα
Μιὰ κιβωτὸς ἐφάνη στὸ Ἀραρὰτ
Κλάδον ἐλαίας προσκομίζει μιὰ νεράϊδα
Κρατᾶ στὰ δόντια της ἕνα δαχτυλίδι
Τὰ δάχτυλά της ἔχουν εὐγλωττία
Τὸ μήνυμά της ἔρχεται ἀπὸ μακρυὰ
Τριάντα χρόνια περιμέναμε στοὺς ὀγκοπάγους τὴν διασταύρωσι μὲ τὴν σειρήνα
Ὅταν ἀκούσθηκε τὸ σφύριγμα τοῦ βαποριοῦ
Κ' ἐφάνηκε ἡ σειρήνα στὸ μειδίαμά της
Χωρὶς ἀμφιβολία μᾶς περίμενε ἀπ' τὸ πρωὶ
Ὅταν βιάζονται τὰ λόγια φθάνει ἡ φωνὴ
Καὶ τὰ λελέκια περιΐπτανται μέσα στὸ φῶς της
Ἀνατολὴ ἀνατολὴ
Τρόπις τοῦ ἥλιου στὰ χαράματα
Κατεβασμὸς τῶν ὀγκοπάγων
Ὁ θόλος καθενός μας γεμίζει ἀπὸ ρόδινα πούπουλα
Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς καπνίζουν πίπες ἀπὸ γιούσουρι
Ἄλλοι τσιμπούκια ἀπὸ ἀφρὸν θαλάσσης
Καὶ τὸ πλατάγισμα τῆς προσεγγίσεώς μας
Θυμίζει τ' ὄνομα μιᾶς παμπαλαίας πόλεως
Ὅλοι μας τρέχουμε νὰ δοῦμε ἄν φανερώθηκε
Ἀφοῦ ὁ ὁρίζων λάμπει
Ἀφοῦ τῆς μοιάζει τόσο.