Παλαλόν ύδωρ

Θεόφιλος Πουταχίδης

Εκτιμώ ότι η παρακμή στη χώρα μας κυριολεκτικά καλπάζει σε όλα τα επίπεδα και έχει πλέον ξεπεράσει τα απώτατα όρια της μιας κάποιας σχετικής ασφάλειας. Από εδώ κι εμπρός μπαίνουμε στη φάση της γρήγορης κι ελεύθερης πτώσης. Πείτε πως έχω λάθος, πως είμαι υπερβολικός, γραφικός, κινδυνολόγος∙ ότι είμαι μια Κασσάνδρα που προφητεύω λανθασμένα καταστροφές. Πείτε ό,τι θέλετε, το σέβομαι∙ δικαίωμα του καθενός να έχει την άποψή του.

Εγώ πάντως νιώθω έντονα την
εσωτερική ανάγκη να κραυγάσω τα
λόγια του προφήτη Ησαΐα: «την χώραν
υμών ενώπιον υμών αλλότριοι
κατεσθίουσι αυτήν, και ηρήμωται
κατεστραμμένη υπό λαών αλλοτρίων»
(Ησ. 1,7).

Δηλαδή: «τον πλούτο της χώρας σας τον κατατρώγουν ξένοι μπρος στα μάτια σας, κι αυτή ερημώνει, καταστρέφεται από λαούς ξένους». Κι επίσης: «οι άρχοντές σου απειθούσι, κοινωνοί κλεπτών αγαπώντες δώρα, διώκοντες ανταπόδομα, ορφανοίς ου κρίνοντες και κρίσιν χηρών ου προσέχοντες» (Ησ. 1,23). Ήγουν: «οι ηγέτες σου δεν λογαριάζουν Θεό, συγχρωτίζονται μ’ απατεώνες, τη δωροληψία αγαπούν κι επιδιώκουν υλικά ανταλλάγματα για κάθε τι που κάνουν∙ στα ορφανά δεν αποδίδουν τα δίκαια, και τα δικαιώματα των χηρών τα παραβλέπουν».

Είναι τέτοια η κατάντια μας που ακόμα και τα πιο ξεκάθαρα ζητήματα, ακόμα και τα πιο αδιαφιλονίκητα δεδομένα, έχουν υποβιβαστεί σε υποκείμενα άποψης κι όχι επιστημονικής αλήθειας, η οποία σχετικοποιείται σε βαθμό παραφροσύνης. Για παράδειγμα, λένε κάποιοι ότι στο κείμενο της Συνθήκης του Βουκουρεστίου αναγράφεται ότι η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας διαμοιράστηκε σε (περισσότερα του ενός) κράτη της περιοχής. Ο αντίλογος κάποιων άλλων, βέβαια, λέει ότι αυτό είναι ψέμα κι ότι η εν λόγω συνθήκη δεν αναφέρει κάτι τέτοιο.

Αυτή όμως η δημόσια, έντονη και προβεβλημένη αντιλογία δεν είναι κάποια διαφωνία περί ενός θεωρητικού ζητήματος. Η αλήθεια δεν είναι αντικείμενο άποψης, θεώρησης των πραγμάτων ή γούστου. Το κείμενο της συμφωνίας δεν είναι κρυφό∙ μπορεί να το βρει και να το διαβάσει ο καθένας μας. Τα πράγματα είναι απλούστατα. Ή το εν λόγω κείμενο γράφει αυτά που ισχυρίζονται οι μεν ή δεν τα γράφει, οπότε έχουν δίκιο οι δε. Η αλήθεια της υπόθεσης είναι πανεύκολο να διαπιστωθεί. Ανοίγεις λοιπόν το κείμενο και το διαβάζεις με τα ματάκια σου και βλέπεις. Πουθενά δεν πληρούται «η γραφή η λέγουσα, διεμερίσαντο τα ιμάτια» της Μακεδονίας «εαυτοίς και επί τον ιματισμόν» της «έβαλον κλήρον» (Ιω. 19,24).

Όχι, στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου
το 1913 δεν υπάρχει αναφορά
διαμοιρασμού της Μακεδονίας.
Σήμερα είναι που επιχειρείται κάτι
τέτοιο...

Γιατί και πώς μπορούν να επιμένουν κάποιοι με δημόσιο λόγο (που μάλιστα προβάλλεται κατά κόρον) σε κάτι το οποίο είναι τόσο απλό κι εύκολο να ελεγχθεί ως καταφανής ανακρίβεια; Το χειρότερο, όμως, είναι ότι αυτό δεν περιορίζεται μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Καθημερινά ζούμε όλοι παρόμοιες καταστάσεις ανάλογου παραλογισμού σε κάθε πτυχή του δημόσιου βίου. Δεν μιλάμε για εξαίρεση, αλλά για ανελέητο κανόνα!

Έτσι όπως το πάμε, θα πηγαίνουμε στο γήπεδο για να παρακολουθήσουμε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα κι όλοι θα φεύγουμε με τη λήξη ευτυχισμένοι μέσα στην τρέλα μας. «Σας σκίσαμε σήμερα φιλαράκι, 3-0 καθαρό σκορ!». «Ααα… μπα, κατά τη γνώμη μου εμείς ήμασταν που σας κερδίσαμε». «Μα αφού…». «Δεν υπάρχει αφού, αυτό που σου λέω… άποψή σου κι άποψή μου!». Επίσης, αυτοί που δεν κερδίζουν σ’ έναν αγώνα δρόμου, θα μπορούν κι αυτοί ν’ ανεβούν στο βάθρο για το μετάλλιο. «Κατά την άποψή μας τερματίσαμε κι εμείς στις τρεις πρώτες θέσεις». «Μα ο κόσμος είδε, η τηλεόραση κατέγραψε…». «Είστε φασίστες! Δώστε μας από ένα μετάλλιο αμέσως!».

Το θέμα, βέβαια, δεν είναι καθόλου αστείο. Επαναλαμβάνω ότι ανάλογες καταστάσεις ζούμε καθημερινά. Αυτά δεν είναι ενδείξεις, αλλά αποδείξεις μιας τελικού σταδίου παρακμής. Με αγωνία, τρόμο, και με κάθε έμφαση κρούω τον κώδωνα του κινδύνου∙ κι αν είχα πρόσβαση σε καμιά τεράστια καμπάνα θα την χτυπούσα κι αυτήν. Η κατάσταση θυμίζει απολύτως τον ανατολίτικο μύθο του «τρελού νερού», όπως τον γράφει στο κείμενο του με τίτλο «Το τρελό νερό» και υπότιτλο «Η αλήθεια, η ψευτιά, η ζωή και ο θάνατος» ο αθάνατος Φώτης Κόντογλου (Ευλογημένο Καταφύγιο, εκδ. Άγκυρα, σ. 111-119).

Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει
αυτός ο καθοδικός φαύλος κύκλος, ο
οποίος μας φέρνει με την κάθε
καθοδική του σπείρα όλο και πιο κοντά
σε μεγάλους πόνους, βρίσκεται στο
χέρι του Έλληνα ψηφοφόρου. Οι
επερχόμενες εκλογές αποτελούν
σημείο καμπής.

Αν συνεχίσουμε να κινούμαστε μέσα στις… υφιστάμενες στάνες ή σε δήθεν καινούργιες στάνες φτιαγμένες περίτεχνα με παλιά υλικά, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Όποιος κοιτάζει να βολευτεί στη θαλπωρή του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού δεν πράττει με σωφροσύνη, αλλά μάλλον έχει ήδη καταναλώσει σε μεγάλες ποσότητες το «τρελό νερό».

Η ανάγκη δημιουργίας ρηγμάτων στο σύνολο της υπάρχουσας πολιτικής σκηνής, από την άκρα Αριστερά έως την άκρα Δεξιά της, είναι ζωτική. Θα ήταν ευχής έργο να βρίσκαμε το θάρρος για μια ολική ανατροπή. Δε ξέρω αν έχουμε τα… κότσια για κάτι τέτοιο. Εάν όμως δεν μπορέσουμε ούτε καν ένα ρήγμα να επιφέρουμε; Ε… τότε κλάφ’ τα…

Πηγή: Pontos-News