ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Κοίτα, μαζί σου ὁδοιπορῶ μὲς στὰ δρομάκια.
Δῶσ' μου τὰ μάτια σου ν' ἀνοίξω ὅσα κλειστὰ
παράθυρα καὶ πόρτες διπλομανταλώνει
ἡ φτώχεια κ' ἡ ἀρχοντιά, νὰ δῶ τὸ βαθὺ πλέγμα
ἀπὸ τὰ πάθια, τοῦ κακοῦ νὰ βρῶ τὴ ρίζα
κι' ἂς μὴν εἶναι βολετὸ νὰ φέρω γιατρειὰ
κι' ἀλάφρωμα σ' αὐτούς. Μόνο ἐμένα πλουτίζει
ἡ συμπόνια, καὶ διάτρητη ἡ καρδιά μου ὅπως
εἶναι ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ ἄλλου, μήπως σιγά,
σιγὰ γιομίσει σὰν κερήθρα ἀπ' τὸν καρπὸ
ποὺ τρέφει τὴν ψυχή, γλυκαίνει την μὲ γνώση,
κ' ἔτσι μοῦ φέρει τὴ γαλήνη ποὺ ξεκρίνω
στὰ βαθύσκιωτά σου μάτια καὶ γίνω ἄξια
γιὰ τὸ μεράδι ἀπ' τοῦ νησιοῦ σου τὴν ἀνταύγεια.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΛΑΚΩΤΑΡΗ
Πηγή: «Νέα Ἑστία» τχ. 754, 1958
Ἑλληνων Φῶς
