Πέντε επίκαιροι σχολιασμοί (16 Φεβ 2016).

I

Η Ελλάδα ούτε ήταν, ούτε πρόκειται «να γίνει» Βουλγαρία (είτε με €υρώ είτε χωρίς €υρώ). Τουλάχιστον για όσο χρονικό διάστημα θα έχει εδάφη στην Θράκη και την Μακεδονία (δηλαδή για όσο χρονικό διάστημα δεν θα έχουν οι βόρειοι γείτονες μας έξοδο στο Αιγαίο ή, για να το θέσω ειδικά ως προς την συγκεκριμένη χώρα, για όσο χρονικό διάστημα η Βουλγαρία δεν θα αποτελεί γεωγραφικό, πολιτικό και οικονομικό σύνδεσμο μεταξύ Μαύρης Θάλασσας και Αιγαίου). Έτσι ήταν εδώ και περίπου έναν αιώνα -δηλαδή από την περίοδο μεταξύ των Συνθηκών του Βουκουρεστίου, των Σεβρών και της Λωζάνης- και έτσι θα παραμείνει.

Εάν τα σύνορα της Ελλάδας έφταναν μεταξύ Νέστου, Στρυμόνα και Αλιάκμονα, προφανώς και θα μπορούσε να υπάρξει σύγκριση.

Τα προηγούμενα δεν έχουν να κάνουν τόσο με τα εδάφη καθεαυτά, όσο με την -γεωπολιτική/οικονομική και όχι μόνον- καρδιά της «οντότητας» που ονομάζουμε Ελλάδα. Και εννοείται, φυσικά, πως η καρδιά της Ελλάδας είναι το Αιγαίο (ούτε η Αθήνα -η οποία κατέστρεψε, απομύζησε και παρασίτησε επί του συνόλου της χώρας-, ούτε η Θεσσαλονίκη, ούτε η Αλεξανδρούπολη).

Γι' αυτόν τον λαϊκισμό όμως («μη γίνουμε Βουλγαρία» ή «η Βουλγαρία αυτό ή το άλλο») ουδείς ομιλεί. Αυτός ο (€υρώ)λαϊκισμός -μαζί με τις απειλές, την προπαγάνδα και τους ανορθολογισμούς που τον συνοδεύουν- που σχιζοφρενικά μεταβάλει την συγκεκριμένη χώρα πότε σε αντι-παράδειγμα και πότε σε «πρότυπο», βρίσκεται στο απυρόβλητο. Η ιστορία δεν ξεκίνησε το 1999-2002. Εμένα πρώτιστα με ενδιαφέρει το πολιτικό σύστημα και όχι «το νόμισμα», αλλά δεν αντέχω αυτό το μείγμα προπαγάνδας, λαϊκισμού και ασύμμετρου ψυχολογικού πολέμου.

Ίσως οι μόνοι που θα μπορούσαν με αξιώσεις να καταφέρουν -για πρώτη φορά μετά από περίπου έναν αιώνα- να προσεγγίσουμε κατά οποιονδήποτε τρόπο την συγκεκριμένη χώρα, είναι αυτοί οι προπαγανδιστές που την χρησιμοποιούν σχιζοφρενικά πότε ως αντι-παράδειγμα και πότε ως «πρότυπο» [II]. Η ρίζα αυτής της σαχλαμάρας βρίσκεται στον economist, ο οποίος είχε γράψει πριν λίγα χρόνια, συγκεκριμένα το 2012, πως οι αισιόδοξοι Βούλγαροι όταν έκαναν προβλέψεις πριν 20 χρόνια, ήλπιζαν, η Βουλγαρία να γίνει σαν την Ελλάδα, ενώ σήμερα ελπίζουν η Ελλάδα να γίνει σαν τη Βουλγαρία. Το προηγούμενο, οι εγχώριοι άθλιοι το μετέτρεψαν σε προπαγάνδα για εσωτερική κατανάλωση.

-----

Συγκρίνετε, για παράδειγμα, το κατά κεφαλήν Α.Ε.Π της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, το 1999 -δηλαδή πριν την υιοθέτηση του €υρώ- ή το 1992 (ή/και μετά από την σημερινή καταστροφή). Εδώ και περίπου έναν αιώνα, δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση. Και ως προς άλλους δείκτες, η Ελλάδα βρισκόταν σε διαφορετικά επίπεδα ανταγωνισμού πριν έναν αιώνα. Ανταγωνιζόταν άλλες περιοχές, κοινωνίες και κράτη: ''Ανά χίλιους κατοίκους πήγαιναν στο Ελληνικό (Μέσο) σχολείο 27 μαθητές (στη Γαλλία 26, στη Ρουμανία 15). Η Ελλάδα είχε παγκοσμίως το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών: 10,9 φοιτητές ανά 10.000 κατοίκους (δεύτερο το Βέλγιο με 9,6' η Γερμανία είχε 5,6 φοιτητές ανά 10.000 κατοίκους, η Αυστροουγγαρία 4,5, η Σερβία 1,3 και η Ρωσία 0,8). Το 1912/1913 μόνο οι Η.Π.Α με 38,6 φοιτητές ανά 10.000 κατοίκους ξεπερνούσαν την Ελλάδα (12,6 φοιτητές), ενώ η Γερμανία είχε ανέβει στους 11,5 φοιτητές'' (Για την παλαιότερη διάψευση των προσδοκιών, τη κρίση των κομμάτων κατά τη περίοδο ανάμεσα στην τότε χρεοκοπία και τον πόλεμο).

II

Η Ελλάδα του Συ.Ριζ.Α και του Φίλη χέρι, χέρι με την Ελλάδα της Ν.Δ και του Γεωργιάδη, δίνουν τον νυν υπέρ πάντων αγών(α) προκειμένου, η Ελλάδα ως όλον, να μην είναι -στοιχειωδώς- κυρίαρχη, να μην αποφασίζει η ίδια, και να ετεροκαθορίζεται (ακριβώς όπως κάνουν τα δύο αυτά κόμματα), διεκδικώντας «το δικαίωμα της» να είναι εξαρτημένη και υπό καθεστώς επικυριαρχίας, χρησιμοποιώντας ως σκιάχτρο τον Schäuble.

Εξυπηρετείτε τα σχέδια του Schäuble!, φωνάζουν οι μεν. Όχι εσείς τα εξυπηρετείτε!, απαντούν οι δε (παίζοντας την κολοκυθιά).

Τα περί Schäuble, με τα οποία άρχισε να «παίζει» το κομματικό, δημοσιογραφικό και μηντιακό κατεστημένο μόλις το περασμένο καλοκαίρι (ενώ γνωρίζουμε πως το ζήτημα είναι παλαιότερο), αποτελούν τέχνασμα και ευφυολόγημα υπό την εξής έννοια. Οποιαδήποτε επιλογή, είτε παραμονής εντός ευρωζώνης, είτε -υπό τις παρούσες συνθήκες και το υπάρχον πολιτικό προσωπικό- εκτός, επιλογή Schäuble είναι.

Είναι φανερό πως ο Schäuble έχει μεταβληθεί σε instrumentarium νομιμοποίησης εκχώρησης κυριαρχίας, διαιώνισης της εξάρτησης και του ετεροκαθορισμού της Ελλάδας, στα πλαίσια διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης» και του διακομματικού και παραταξιακού παιγνίου. Αποτελεί το σκιάχτρο πίσω από το οποίο κρύβονται νομιμοποιώντας τις απόψεις και τις πράξεις τους.

Την ίδια στιγμή, ο παραλογισμός και ο σουρεαλισμός συνεχίζεται στη μεταπτωχευμένη μας χώρα, με την «αριστερά» να μας φέρνει σε στενές επαφές τρίτου τύπου με το ΝΑΤΟ, και τη «δεξιά» να την εγκαλεί εξαπολύοντας αντι-ΝΑΤΟϊκές κορώνες! Το ότι θα ζούσα να δω τη Ν.Δ αντι-ΝΑΤΟϊκή και παράλληλα τους απόγονους του Κ.Κ.Ε εσωτερικού -και του ''Ρήγα Φεραίου''- να εγκαλούν κόμμα της «δεξιάς» για λαϊκισμό, υπερασπιζόμενοι το ΝΑΤΟ, «δεν το περίμενα». Είναι κάτι που με ξεπερνά...

III

Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση των 28 κρατών και των πεντακοσίων (500) -και πλέον- εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι ανίκανη ή δεν έχει καν τη βούληση να εφαρμόσει λύσεις και όλο το βάρος έχει πέσει σε πέντε νησιά του Αιγαίου.

Η Ε.Ε μέσω της αδυναμίας, της ανεπάρκειας, της ανικανότητας ή της σκοπιμότητας της, εξάγει «ξενοφοβία» και ρατσισμό εδώ και χρόνια στην περιφερειακή της χωματερή. Κι όμως αντέχουμε και δεν γίναμε ανθρωποφάγοι.

Και έχουμε τον κάθε πικραμένο να μιλά για τους «ακροδεξιούς και ξενόφοβους» κατοίκους των νησιών. Αυτό που γίνεται στην περιφέρεια σε νησιά του Αιγαίου να γίνει στο Κέντρο, στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο και το Ρήνο, να δείτε πως θα συμπεριφερθούν κάποιοι ευρωπαϊστές του υπερεθνικού Κέντρου. Πιο συγκεκριμένα στον περιβάλλοντα χώρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου. Να μαζευτούν όλοι, εκεί δίπλα στο ποτάμι, μαζί με τους Ευρωβουλευτές να κάνουν πικ-νικ.

Οι δικοί μας υποτακτικοί γελοίοι νομιμοποιούν την ασύμμετρη νεο-αυτοκρατορική σχέση, ολόκληρης της Ε.Ε των 500 εκατομμύριων ανθρώπων από τη μια μεριά, και από την άλλη πέντε νησιών με λιγότερο από 200.000 κατοίκους. Ντροπή τους. Γελοίοι, ανήθικοι και άθλιοι ευρωλαϊκιστές.

Η ηθική ανεντιμότητα και ανευθυνότητα αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό όσων θέλουν να εξαπατήσουν και να χειραγωγήσουν. Η ανηθικότητα, η χυδαιότητα και η μετακύλιση ευθυνών και βαρών από το υπερ-εθνικό και κεντρικό γεωγραφικά στο υπο-εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, αποτελεί την πάγια τακτική και το κύριο μέσο αποσιώπησης των ενοχών και των ευθυνών του Κέντρου.

Άνθρωποι που πίσω από την φαινομενική εφαρμογή αξιών στην πραγματικότητα επιβάλλουν την πολιτική του ισχυρού και του κυρίαρχου, αθωώνοντας τον. Άνθρωποι που ουδεμία σχέση έχουν (φαντασιώνονται όμως, τρομάρα τους, ότι έχουν) με την ανθρώπινη σταθερά γνωστή ως «αίσθημα δικαίου». Δουλικοί υπηρέτες και παραρτήματα του ισχυρού και κυρίαρχου Κέντρου, νεο-δαρβινιστές/αυτοκρατοριστές και ψυχικά ανέστιοι που απαρνήθηκαν τις εδαφικές τους ανθρώπινες σχέσεις, βάσεις, συνδέσεις και επαφές και παρασιτούν επί -ή καταστρέφουν- αυτές των υπολοίπων, των περιφερειακά αναλώσιμων.

-----

Η συγκεκριμένη παρατήρηση δεν τοποθετείται καν σε επίπεδο καθαρά εθνικό, όπου -μπορεί να ειπωθεί πως- η Ελλάδα, ή περιοχές της, συνθλίβονται ανάμεσα σε Ε.Ε, Γερμανία και Τουρκία. Τοποθετείται στο επίπεδο της ανισοβαρούς και ασύμμετρης, εκμεταλλευτικής και νεο-αυτοκρατορικής σχέσης της Ε.Ε με ένα τμήμα μιας περιφέρειας της (ούτε καν με ολόκληρη περιφέρεια).

IV

Από τον 19ο αιώνα και ύστερα υπήρξαν δύο, και μόνον δύο, «παρατάξεις» σε κάθε χώρα (με τη μια να είναι κοινή παντού).

Στη Ρωσία ήταν το δίπολο Zapadniki (δυτικιστές) - Slavophiles. Η Γερμανία χρειάστηκε να ηττηθεί σε δύο ευρωπαϊκούς πολέμους -τους λεγόμενους παγκόσμιους- προκειμένου να γίνει «δυτική» και να ενταχθεί στη «Δύση» (δηλαδή να ενσωματωθεί θεσμικά, οικονομικά, πολιτικά στο φιλελεύθερο πρότζεκτ). Η Ιαπωνία επιδίωξε να εγκαθιδρύσει μια «αυτοκρατορία στα πρότυπα των ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων», αρχικά μέσω ενός «εκδυτικισμού» τον οποίον αργότερα χρησιμοποίησε ως μάσκα. Στην Τουρκία ήταν ο Κεμαλισμός. Στην Ελλάδα ο Βενιζελισμός. Αλλού ήταν μοναρχίες, σοσιαλιστικά αυταρχικά καθεστώτα και πάει λέγοντας.

Η εποχή αυτή, που ξεκίνησε κάποια στιγμή μέσα στον 19ο αιώνα, φτάνει σιγά, σιγά στο τέλος της. Όχι όμως όπως φαντάζονταν πολλοί. Το ''Τέλος της Ιστορίας'' προϋπέθετε πως οι παρατάξεις των απανταχού Zapadniki («αριστερών και δεξιών»), θα επικρατούσαν σε ολόκληρο τον πλανήτη, και έτσι η Ιστορία, όπως ξεκίνησε τον 19ο αιώνα, θα έφτανε στο τέλος της.

Το αντίθετο συνέβη και εξακολουθεί να συμβαίνει. Μετά τον «εμφύλιο» του Σάχη Παχλαβί με τον Μοσαντεκ (ενδοπαραταξιακη αντιπαράθεση των ΙρανοΠερσών Zapadniki), ήρθε ο Χομεϊνί. Μετά τον Μουμπάρακ δεν ήρθε η «δημοκρατία» στην Αίγυπτο, αλλά ο Μόρσι (και μετά τον αλ-Σίσι κάτι αντίστοιχο θα συμβεί). Μετά τον Ερντογάν δεν θα επιστρέψουν οι κεμαλιστές (ή θα επιστρέψουν τρομερά αποδυναμωμένοι και εκτός εποχής, διχάζοντας περαιτέρω). Μετά τον Πούτιν δεν θα έρθει ο φιλελευθερισμός και η «δημοκρατία» στη Ρωσία. Και μετά τον Μόντι δεν θα έρθει ένας νέος Νεχρού. Μετά το κομμουνιστικό κόμμα στην Κίνα θα έρθει ένας κινεζικός νεο-αυτοκρατορισμός και όχι μια μεγενθυμένη Αμερική. Και μέσα στις επόμενες δύο εκλογικές αναμετρήσεις, οι Η.Π.Α θα γίνουν πιο εσωστρεφείς και πιο επαρχιώτικες, χάνοντας αρκετά στοιχεία από το οικουμενιστικό-αυτοκρατορικό τους προφίλ.

Zapadniki (Westernizers) όλων των χωρών ενωθείτε -γιατί χανόμαστε-, ακούγεται μια φωνή να λέει (και ο Μάρξ σε αυτούς άνηκε). Το ζήτημα είναι πως ενώ οι Zapadniki παντού υποχωρούν, ακόμα και στις κοιτίδες τους (Η.Π.Α, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο), αυτοί που τους αντιπαρατίθενται ή καλύπτουν το κενό, δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν να κάνουν (πλην ίσως των Κινέζων), δεν έχουν ολοκληρωμένη πρόταση και σχέδιο, και κινούνται σε ένα πειραματικό ή/και υβριδικό στάδιο.

V

Η ανατολική Μεσόγειος, φυσική κοίτη συσσώρευσης και κατάληξης των παγκόσμιων εμπορικών ροών, λίκνο και πυρήνας των μεγάλων θρησκειών και πολιτισμών, κατάντησε -μετεβλήθη σε- αποχωρητήριο ή χωματερή του Ρήνου και της Μάγχης (*). Η ευρύτερη Μέση Ανατολή, διαχρονική χερσαία γέφυρα ανταλλαγής και διακίνησης ιδεών και εμπορευμάτων, κόμβος και σημείο συνάντησης των καραβανιών και των σπαθιών της μιας και μόνης παγκόσμιας ηπείρου, κατάντησε -μετεβλήθη σε- μια κατακερματισμένη και άναρχη υπανάπτυκτη βυθισμένη στο χάος περιοχή. Η Κίνα και οι Ινδίες, αυτές οι «Οικουμένες» που στέκουν σταθερές μέσα στο πέρασμα των αιώνων, πάντα αυθύπαρκτες, αυτόνομες και αυτόβουλες, διαχρονικά κέντρα παραγωγής και κατασκευής πνευματικών-άυλων και υλικών προϊόντων της ανθρώπινης ιστορίας, κατάντησαν -μετεβλήθησαν σε- αδιάφορες υποβαθμισμένες και απόμακρες περιφέρειες.

Τους τελευταίους δύο αιώνες, οι προηγούμενες εξελίξεις αποτέλεσαν Ύβρεις απέναντι στον ανθρώπινο πολιτισμό, την ιστορία και την κληρονομία του (''εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας'' τα ονομάζουν στις μέρες μας). Τα κέντρα ισχύος που διέπραξαν αυτές τις Ύβρεις -ή συνέβαλλαν καθοριστικά στην πραγματοποίηση τους-, θα κλιθούν να τοποθετηθούν γύρω από τις νέες πλανητικές εξελίξεις που οδηγούν στην αυγή μιας νέας εποχής. Της εποχής -της επιστροφής- των αναγεννημένων παραδοσιακών ιστορικών, πολιτισμικών και γεωγραφικών κέντρων της ανθρώπινης ιστορίας. Έχουν την επιλογή, είτε να αιματοκυλήσουν την ανθρωπότητα, είτε να συμμετέχουν στη διαμόρφωση αυτή της νέας παγκόσμιας τάξης (αποτελώντας οργανικά μέρη της).

Ένα είναι σίγουρο. Η ιστορία δεν τελείωσε, ούτε ο κόσμος οδεύει προς το τέλος του (παρά τον κοσμικής μορφής μεσσιανισμό που πάντοτε υποβόσκει στο νεωτεριστικό ευρωκεντρικο μυαλό). Όπως λέει και μια φράση:

It's Not the End of the World, It's Just the End of You.

-----

Οι παγκόσμιες εξελίξεις που οδηγούσαν στον νέο ιστορικό κύκλο ήταν -και παραμένουν- ευνοϊκές για εμάς (ως ιστορική αναφορά και ανθρωπολογική ετερότητα, ως κοινωνία, ως έθνος, ως διακριτή οντότητα ή όπως αλλιώς θέλετε). Αλλά κάποιοι φρόντισαν να μας ρίξουν στο βάραθρο, όχι να μας συγχρονίσουν με αυτές. Πρέπει, οφείλουμε να είμαστε παρόντες (''πάση θυσία'' που λέει και η συνθηματολογία των χυδαίων) σε αυτή την νέα εποχή, σε αυτόν τον νέο -πραγματικά παγκόσμιο-, ιστορικό αιώνα. Και θα είμαστε. Είτε υπό κρατική μορφή οργάνωσης, είτε χωρίς (καθόλου απίθανο έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα). Το περιφερειακό και παραδοσιακά εξαρτημένο δορυφορικό κράτος-πελάτης και οι μεταπρατικές «ελίτ» του μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.

(*) Θα μπορούσε επίσης να ειπωθεί πως η ανατολική Μεσόγειος κατάντησε η «Νεκρά Θάλασσα» ή τα υδάτινα «Βαλκάνια» του ηπειρωτικού ευρωπαϊσμού. Το Αιγαίο, φυσικά αποτελεί οργανικό μέρος και ενοποιητικό παράγοντα μεταξύ ανατολικής Μεσόγειου και Εύξεινου Πόντου.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία