Πέντε επίκαιροι σχολιασμοί.

I

Από την -επίσημη- έναρξη της κρίσης έχει κυβερνήσει το 87,62% του κομματικού συστήματος του 2009, αν υπολογίσουμε και τα εξωκοινοβουλευτικά, ή το 92,57%, αν υπολογίσουμε μονάχα τα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Τι αποδείχτηκε; Ότι -τουλάχιστον- σε αυτό το κομματικό σύστημα, κανένα κόμμα δεν διαφέρει ιδιαίτερα και ουσιαστικά -τουλάχιστον- ως προς τον τρόπο διακυβέρνησης (το διπλό «τουλάχιστον» το χρησιμοποιώ για να δείξω μετριοπάθεια). Η διαπίστωση μπορεί να είναι δυσάρεστη, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και δεν πρέπει να αποκρύβεται, ούτε να αγνοείται. Δεν είναι δυνατόν να έχει κυβερνήσει το 92,57% του κομματικού συστήματος και να κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Μύθοι κατέρρευσαν. Ιδεολογικές «παρατάξεις» απομυθοποιήθηκαν και φανέρωσαν τη γύμνια τους.

-----

Πα.Σο.Κ, Ν.Δ, Λα.Ο.Σ και Συ.Ριζ.Α κυβέρνησαν ή συμμετείχαν σε κυβερνήσεις (μονάχα το Κ.Κ.Ε δεν συμμετείχε σε κυβέρνηση). Η Δημ.Αρ και οι Αν.Ελ, επίσης συμμετείχαν σε κυβερνήσεις αλλά δεν υπήρχαν στο κομματικό σύστημα του 2009.

II

Είναι παραπλανητικό να αποδίδονται όλες -μα όλες- οι αλλαγές και οι τάσεις «στην τεχνολογία». Η έννοια της υπερεθνικής διαμοιρασμένης ή κοινής κυριαρχίας παρουσιάστηκε ως αντίληψη και ως συνειδητή επιλογή την πρώτη μεταπολεμική πενταετία (τότε οι άνθρωποι δεν είχαν κινητό τηλέφωνο ή i-pod) αλλά στις μέρες μας, εξήντα χρόνια μετά, αποδίδεται «στην τεχνολογία». Ομοίως, οι αυτονομιστικές, αποσχιστικές ή ανεξαρτησιακές τάσεις δεν προκύπτουν απαραίτητα επειδή οι άνθρωποι απέκτησαν κινητό τηλέφωνο ή i-pod. Περιφερειακές τάσεις (Regionalism) υπήρχαν πριν το i-pod όπως επίσης και μη εδαφικές ταυτότητες.

Κυριαρχεί μια ιδεολογία νεοφουτουρισμού-μελλοντολογισμού και ένα μυθο-τεχνο-λογικό «αφήγημα» (τι λέξη και αυτή, πολύ της μόδας) στον ΕυρωΑτλαντικό χώρο που ερμηνεύει άπαντα τα ζητήματα και όλες τις πολιτικές, ταυτοτικές, πνευματικές, οικονομικές, γεωπολιτικές ή άλλες εξελίξεις, γενικά και αόριστα με «την τεχνολογία». Αυτή η αντίληψη έχει κυρίως ευρωπαϊκή ιστορικά καταγωγή διότι η παλαιά Ευρώπη αντιλήφθηκε την τεχνολογία ως όραμα, και μάλιστα την θεώρησε «ευρωπαϊκή» επειδή υποτίθεται πως παρήχθει μόνο στην «Ευρώπη» (εδώ υποβόσκει ο συνδυασμός και η ταύτιση τεχνολογίας-λιμπεραλισμού-ανάπτυξης).

Πίσω από όλο αυτό το νεοφουτουριστικό, μελλοντολογικό, τεχνολογικό φαντασιακό και διάφορα άλλα τεχνητά μυθολογήματα υπάρχουν αρκετά απτά και ταπεινά πράγματα και βαθύτερες τάσεις που αγνοούνται ή παρακάμπτονται.

III

Αποπολιτικοποίηση μέσω οικονομικοποίησης. Αυτή είναι η κυρίαρχη ιδεολογία, η οποία ηγεμονεύει και μεταβάλλεται πλέον σε έναν απέραντο ορίζοντα ερμηνείας και αντίληψης των πάντων.

Ως φαινόμενο, έχει κατακλύσει την δημόσια σφαίρα. Ελάχιστα έχει μελετηθεί ο ρόλος της δημοσιογραφίας και οι αλλαγές που έχουν συμβεί στον δημόσιο λόγο μετά το 2008. Ένα σοβαρό Πανεπιστήμιο θα μπορούσε να κάνει μια έρευνα ή μελέτη πάνω σε αυτό το ζήτημα και όχι να διεξάγει... δημοσκοπήσεις.

Όλα τα μεγάλα ζητήματα (από τα δημοψηφίσματα μέχρι τα αυτονομιστικά κινήματα, από την οικονομική κρίση μέχρι τις κοινωνικές ανισότητες, από τους πολέμους μέχρι το προσφυγικό/μεταναστευτικό) αποπολιτικοποιούνται και ερμηνεύονται ηγεμονικά είτε μέσω οικονομικοποίησης είτε μέσω χιουμανιστικοποίησης (humanism).

Το προσφυγικό/μεταναστευτικό όπως και η κοινωνικοοικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα έχουν πλήρως αποπολιτικοποιηθει μέσω του χιουμανισμού («ανθρωπιστική κρίση, διακυβεύεται ο ανθρωπισμός μας» κ.λπ) ενώ η άνοδος των αυτονομιστικών κινημάτων αποπολιτικοποιείται μέσω της ερμηνευτικής οικονομικοποίησης («είναι πλούσια ή φτωχή περιοχή, επιθυμεί περισσότερα κονδύλια» κ.λπ).

IV

Η φυσιολογική γεωπολιτικά/οικονομικά/ιστορικά και πολιτιστικά κατάσταση για την Ισπανία, δεν είναι να απομονωθεί εντός των ευρωπαϊκών πλαισίων αλλά να συνδυάσει τα πλαίσια αυτά με την Λατινική Αμερική αποτελώντας προνομιακό συνδετικό οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό κρίκο. Αντίστοιχα πράγματα μπορούν να ειπωθούν και για την Πορτογαλία, που είναι χρεωμένη στην Ανγκόλα, η οποία -Ανγκόλα- πραγματοποιεί «επενδύσεις» στο μηντιακό, ενεργειακό και τραπεζικό κλάδο της Πορτογαλίας (Οι αποικίες αντεπιτίθενται). Τι ακριβώς απαιτούν ορισμένοι δηλαδή; Να αποκοπεί η Πορτογαλία από τον νεοαναδυόμενο ημι-γίγαντα που ακούει στο όνομα Βραζιλία, για να θεωρείται η Πορτογαλία «ευρωπαϊκή»; Αυτά είναι πρωτάκουστα και παρανοϊκά πράγματα.

Η «Ευρώπη», ως αποκλειστικό και μοναδικό πλαίσιο και πεδίο δράσης συρρικνώνει και απομονώνει, και όχι αντίστροφα όπως ισχυρίζεται το καλά θεμελιωμένο αξίωμα που κυριαρχεί στην «κοινή γνώμη» (δεν με πείθουν με τίποτα: ο στενός και δογματικός ευρωπαϊσμός αποτελεί απομονωτισμό). Αυτό θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι επιφανειακοί ή δογματικοί αυτοαποκαλούμενοι «ευρωπαϊστές». Η «Ευρώπη» είναι πολύ μικρή και πολύ γερασμένη για να αξιώνει «αποκλειστικότητες», και ιστορικά, είναι πληθυντική και όχι ένας απέραντος ομοιογενής μονόλογος όπως σταδιακά διαμορφώνεται, κατάσταση που αποτελεί σύμπτωμα εκπτώχευσης και παρακμής της και φανερώνει το τέλος της ηγεμονικής της περιόδου. Όποιος κοιτάζει και κατευθύνεται αποκλειστικά και μόνο (τονίζω το αποκλειστικά και μόνο) προς το εσωτερικό της θα βρεθεί εκτός ιστορικού τόπου και χρόνου και θα συνθλιβεί.

Τέλος να τονίσω το εξής: Προσωπικά, φύσει και θέσει, δογματικά, είμαι ελάχιστα πράγματα. Θέλω επιχειρήματα, δεδομένα, αποδείξεις, στοιχεία και πραγματικότητες. Υπό αυτή την έννοια οι ιθύνοντες της Ε.Ε θα έπρεπε να ανησυχούν. Γιατί εμένα, ενώ δεν ήμουν φύσει και θέσει «ευρωπαϊστής» ή «αντιευρωπαϊστής», με έχασε ή με χάνει με ολοενά εντονότερους ρυθμούς η «Ευρώπη» (δεν έχω σημασία ως άτομο βέβαια -εις τα παλαιότερα των υποδημάτων τους- αλλά ως αντίληψη και προσέγγιση). Μάλιστα θεωρούσα, και εξακολουθώ να θεωρώ, το ευρωπαϊκό πλαίσιο προνομιακό, για διαφορετικούς λόγους από τους κυρίαρχους (νόμισμα, «εξευρωπαϊσμός» κ.λπ) οι οποίοι δεν μπορούν να αναλυθούν αυτήν τη στιγμή. Θα με ενδιέφερε να μην αποκοπεί η Ελλάδα από την ευρύτερη κεντρική, δυτική και βόρεια ευρωπαϊκή περιοχή, όχι για λόγους χυδαίας «ευρωλαγνείας», αλλά γιατί οποιαδήποτε γεωφυσική/ιστορική αποκοπή αποτελεί ανωμαλία και οδηγεί σε συρρίκνωση.

Μας απέκοψαν από τους φυσικούς ιστορικούς μας χώρους, την Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, την Μαύρη Θάλασσα και τελικά, βρεθήκαμε και απομονωμένοι σε έναν ειδικό θάλαμο αποστείρωσης εντός της «Ευρώπης» και αποκομμένοι από όλο τον υπόλοιπο Πλανήτη.

Κάθε αποκοπή αποτελεί γεωοικονομική, γεωπολιτική, γεωϊστορική και γεωπολιτισμική ανωμαλία και οδηγεί σε αντίστοιχες συρρικνώσεις, δυσμορφίες και σχιζοφρένειες.

V

Έχω θίξει στο παρελθόν το ζήτημα της μεταρρύθμισης του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε (1 - 2). Θεωρώ πως η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που χρειάζεται ο πλανήτης δεν είναι διάφορα θεολογικά που προπαγανδίζουν ηθικο-οικονομιστές εντός της ΕυρωΑτλαντικής δομής, αλλά η προάσπιση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και η μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Οι ηγέτες της Ινδίας, της Βραζιλίας, της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, συναντήθηκαν πριν λίγες ημέρες στην Νέα Υόρκη (Σύνοδο «G4»), κάνοντας ένα μεγάλο βήμα για αυτή την μεταρρύθμιση και δηλώνοντας πως το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε πρέπει να αντικατοπτρίζει την παρούσα γεωπολιτική παγκόσμια τάξη και όχι αυτή του περασμένου αιώνα. Η παγκόσμια τάξη που δημιούργησαν οι Η.Π.Α μεταπολεμικά είναι νεκρή (3), όχι μονάχα ως προς την νομιμοποίηση της αλλά και ως προς την λειτουργικότητα της, και όσοι/ες εξακολουθούν να πιστεύουν στην παντοδυναμία των Η.Π.Α νομίζω πως ζουν σε άλλη εποχή (εάν η Γερμανία δεν μπορεί να έχει υπερβολικά πολλούς βαθμούς ελευθερίας σε σχέση με τις Η.Π.Α δεν σημαίνει πως οι Η.Π.Α είναι πανίσχυρες ως προς τον πλανήτη αλλά ως προς τη Γερμανία).

Αυτό το group χωρών -το οποίο σταδιακά κερδίζει όλο και περισσότερους βαθμούς ελευθερίας- δεν είναι αρνητικά προσκείμενο προς τις Η.Π.Α, αν και όλες αυτές οι χώρες έχουν δεχτεί κατά καιρούς επικοινωνιακό πόλεμο από τις Η.Π.Α. Το κλίμα που διαμορφώθηκε στην «κοινή γνώμη» την περίοδο του Μουντιάλ στη Βραζιλία μονάχα τυχαίο δεν ήταν καθώς η Βραζιλία προωθούσε αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία όπως επίσης ένα παρεμφερές δόγμα με αυτό της «Ευθύνης Προστασίας» R2P (4 - 5): με αυτό το παρεμβατικό δόγμα ρίχνουμε «ανθρωπιστικές» βόμβες και «απελευθερώνουμε» τις κατά τόπους «ανθρωπότητες» - τουλάχιστον έτσι μας πληροφορούν οπαδοί μιας φανεροεξαρτημένης «δεξιάς» και μιας κρυφοιμπεριαλιστικής «αριστεράς» (ονόματα δεν λέμε, κόμματα δεν θίγουμε).

Αυτές οι τέσσερις χώρες είναι «δημοκρατίες», γεγονός που από τη μια μεριά, θα ασκήσει «δημοκρατική» πίεση προς την Ρωσία και την Κίνα και από την άλλη, θα στερήσει «δημοκρατική» μονοπωλιακή ισχύ από τις Η.Π.Α. Οι αλλαγές -ή η μεταρρύθμιση- στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε, είναι αναπότρεπτες και οι Η.Π.Α θα πρέπει να πάψουν να τις υποδαυλίζουν (όπως επίσης να χειραγωγούν τον Οργανισμό). Θα πρέπει να τις δεχτούν και να συμβάλλουν σε αυτές και να μην κάνουν το ίδιο λάθος που έκαναν με την AIIB, όπου απομονώθηκαν και έμειναν αγκαλιά με τη Βόρεια Κορέα.

Είμαι αναφανδόν υπέρ της μεταρρύθμισης του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε και της συμμετοχής των τεσσάρων αυτών χωρών.

Η απαξίωση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ιδιαίτερα υπό τις παρούσες συνθήκες και τις τωρινές παγκόσμιες εξελίξεις, υποκρύπτει κατά την προσωπική μου εκτίμηση, ΝεοΟλοκληρωτικής υφής κίνητρα και επιδιώξεις.

-----

Αυτό σημαίνει «δημοκρατικοποίηση» της ισχύος σε πλανητικό επίπεδο και όχι τα περισσότερα ομοιόμορφα «φιλελεύθερα δημοκρατικά» κράτη. Περισσότερα «φιλελεύθερα δημοκρατικά» κράτη στο εσωτερικό σημαίνει εντονότερα ιεραρχικό συγκεντρωτικό και μονοπολικό σύστημα στο εξωτερικό (δηλαδή με την πρόφαση της «δημοκρατίας» -που ουσιαστικά είναι ομοιομορφία προτύπου- στο εσωτερικό, οδηγούμαστε σε πλανητικό ηγεμόνα σε επίπεδο διεθνές! Και αυτό το λένε «δημοκρατία»!). Αυτό δεν γίνεται κατανοητό από όσους δεν αναγνωρίζουν -ή ηθελημένα παρακάμπτουν- τις ποιοτικές διαφορές και τα επίπεδα μεταξύ εσωτερικής και διεθνούς πολιτικής.

Θεωρώ απαράδεκτό να μην συμμετέχει μια τουλάχιστον χώρα από τον μουσουλμανικό κόσμο.

Να περιμένετε εντονότερες πολεμικές για την «στρατιωτικοποίηση» της Ιαπωνίας και την «αποδημοκρατικοποίηση» της.

Γεια σου Modi με τα ρούχα σου!

Ζούμε μεγάλες αλλαγές και νέες εποχές για τον Ο.Η.Ε. Η ομιλία του δικού μας ήταν της πλάκας. Αυτή την περίοδο γίνονται -και πρέπει να γίνονται- ομιλίες επικών διαστάσεων και όχι ομιλίες γεμάτες άοσμα απολίτικα κλισέ βγαλμένες από εγχειρίδια. Πόσες φορές θα σου παρουσιαστεί η ευκαιρία να μιλήσεις στον Ο.Η.Ε;

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία