Πέντε σχολιασμοί για το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό (10 Φεβ 2016).

I

Ένα νέο 2012 προ των πυλών;
Αρκετοί υποθέτουν πως, με αφορμή την εκλογή Μητσοτάκη, η Ν.Δ θα ανακάμψει δυναμικά, οδηγώντας σε μια «πανστρατιά» τις δυνάμεις μιας κάποιας «δεξιάς» υπό την ηγεσία «του εκσυγχρονισμού και του μεταρρυθμισμού» κ.λπ. Κάτι τέτοιο αποτελεί όμως περισσότερο αφήγηση, επιθυμία και τεχνητά κατασκευασμένο κλίμα, παρά ορθολογικό συμπέρασμα που προκύπτει από δεδομένα. Εάν βάλουμε κάτω τα δεδομένα, μάλλον θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα δύο αδύναμων κομμάτων (ανεξάρτητα από το εάν η Ν.Δ ξεπεράσει τον Συ.Ριζ.Α), ενός ανίσχυρου ψοφοδεούς ψευτοδικομματισμού (απολύτως ευάλωτου ή εξαρτημένου από εξωεθνικούς παράγοντες ή στηρίγματα) και ενός κομματικού συστήματος που βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Είναι φανερό πως παράλληλα με την απώλεια και τη συρρίκνωση των κοινωνικών ερεισμάτων, παρατηρείται η συρρίκνωση και ο περιορισμός των εδαφικών βάσεων των κυβερνήσεων και των παραδοσιακών κομμάτων (ή των «κομμάτων του κατεστημένου» όπως ονομάζονται από αρκετούς αναλυτές) στις πρωτεύουσες των κρατών - ή σε ένα πολύ περιορισμένο δίκτυο αστικών κέντρων. Στην περιφέρεια είναι εξαφανισμένα. Διαπιστώνουμε, δηλαδή, την δημιουργία δύο παράλληλων κόσμων (και εν πολλοίς δύο παράλληλων πολιτικών συστημάτων). Η πρωτεύουσα ή το κέντρο από την μια μεριά (εδώ έχουμε και τα μεγάλα μήντια), και από την άλλη η επαρχία ή η περιφέρεια (όπου η αποχή ήταν και αρκετά μεγαλύτερη). Τα κόμματα του κατεστημένου, μαζί με τους αριστεροδεξιούς στρατούς τους, κατασκευάζουν τους γυάλινους πύργους τους και οχυρώνονται στο κέντρο ή συσπειρώνονται στις πρωτεύουσες. Ουσιαστικά αυτό αποτελεί εσωτερίκευση εντός των εθνικών κρατών του σχήματος Υπερεθνική Γραφειοκρατία-Βρυξέλλες το οποίο μετασχηματίζεται σε Κόμματα Κατεστημένου-Πρωτεύουσα.

Η Αθήνα, το κέντρο, με την διαφορετική της κοινωνική σύσταση, καθημερινότητα και ιδεολογική ετερογένεια, δείχνει να ζει στην -παγκοσμιοποιημένη και ευρωγενή- κοσμάρα της. Η ατμόσφαιρα στην περιφέρεια είναι περίεργη -ίσως αντιπολιτική-, απροσδιόριστη και μάλλον υπόρρητα ριζοσπαστικοποιήμενη.

Η απονομιμοποίηση του κομματικού συστήματος, η ανυπαρξία συναίνεσης (η οποία κατασκευάζεται με τεχνητό τρόπο ενδο-κοινοβουλευτικά με τη βοήθεια των μήντια και όχι μέσω της σχέσης πολιτών-κομμάτων) και το κενό αντιπροσώπευσης, δηλαδή τα τρία σημαντικότερα χαρακτηριστικά της περιόδου που εγκαινιάζεται με την εγκαθίδρυση του μεταπτωχευτικού καθεστώτος, από ότι φαίνεται θα συναντηθούν με το σχήμα κέντρο-περιφέρεια ή πρωτεύουσα-επαρχία.

Βρισκόμαστε άραγε μπροστά σε ένα νέο 2012, που θα έχει έντονο το άρωμα της αντίθεσης κέντρου-πρωτεύουσας από τη μια μεριά και περιφέρειας-επαρχίας από την άλλη; (οι διαμαρτυρίες των κατοίκων μέρους της ηπειρωτικής και της νησιωτικής Ελλάδας για διαφορετικά ζητήματα -αγροτικό, μεταναστευτικό- είναι μονάχα φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους). Θα δούμε.

-----

Σημ. Αντίστοιχα φαινόμενα παρατηρήθηκαν στη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ισπανία κ.λπ. Διαβάζοντας ένα κείμενο σχετικά με το Brexit (στο project syndicate, αν θυμάμαι καλά), στα σχόλια υπήρξε το εξής ερώτημα: ''Συμφέρει άραγε κανέναν εκτός Λονδίνου να παραμείνει το Ηνωμένο Βασίλειο στην Ε.Ε''; Στα πλαίσια αυτά καλό είναι να θυμηθούμε πως ο σημερινός Πρωθυπουργός στις ομιλίες του μεταξύ δημοψηφίσματος και εκλογών τόνισε αρκετές φορές το ''Πολίτες της Αθήνας''. Όλο και περισσότερο τα κόμματα του κέντρου, μέσω της αποσύνδεσης κράτους-κοινωνίας, θα βασίζονται στους ''Πολίτες της Αθήνας''. Όπως τα εθνικά κράτη και τα πολιτικά συστήματα αυτών επιβαρύνονται και αναλαμβάνουν όλη τη φθορά και τα βάρη -της ανεπάρκειας και των πολιτικών επιλογών- της υπερεθνικής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, έτσι και οι επαρχίες και οι περιφέρειες των εθνικών κρατών επιβαρύνονται και αναλαμβάνουν όλη τη φθορά και τα βάρη -της ανεπάρκειας και των πολιτικών επιλογών- του κομματικού κατεστημένου των πρωτευουσών των εθνικών κρατών. Οι οποίες πρωτεύουσες σαφώς και παρασιτούν επί -και ζουν εις βάρος- των ιστορικών περιφερειών τους (από τις οποίες είναι απολύτως εξαρτώμενες). Όπως και να 'χει. Το -παλαιό- «αριστερά-δεξιά» αποτελεί κενό γράμμα (όσο και εάν δεν θέλει το «κέντρο» να το παραδεχτεί).

II

Η φράση ''πάση θυσία'' καθρεφτίζει το αδιέξοδο που προέκυψε από εσφαλμένες επιλογές. Η φράση ''πάση θυσία'' φανερώνει τον εγκλωβισμό σε μια κατάσταση ''lose-lose''.

Για την κατάσταση αυτή, εγκλωβισμού, αδιεξόδου, ''lose-lose'' και αποσύνθεσης, υπάρχουν ευθύνες. Οι ευθύνες αυτές πρέπει να αποδοθούν προκειμένου η Ελλάδα να έχει πιθανότητες να προχωρήσει (η παρωδία που ζούμε από το 2008 και μετά, έχει να κάνει με την μη απόδοση ευθυνών, την διάσωση, αυτοαθώωση, ανακύκλωση και επανανομιμοποίηση του κομματικού συστήματος, το οποίο αποσυντίθεται παρασύροντας τη χώρα μαζί του).

Η Ελλάδα θα έχει πιθανότητες να δει φως στο τούνελ, όταν οι ένοχοι δεν θα τολμούν να το παίζουν κριτές και τιμητές (όταν για παράδειγμα ο κ. Σημίτης, ο οποίος είναι υπόλογος, θα σκέφτεται περισσότερο πριν μιλήσει και δεν θα βρίσκεται στο απυρόβλητο). Όσο οι ένοχοι θα το παίζουν κριτές και τιμητές, και η μίζα και η διαφθορά θα παρουσιάζεται ως κάθαρση και μεταρρύθμιση, η Ελλάδα θα σέρνεται και θα αποσυντίθεται.

-----

1. Για το αδιέξοδο και την κατάσταση ''lose-lose'' (και τους εκβιασμούς που προκύπτούν από αυτήν), για την ένταση και την σφοδρότητα της κρίσης, δεν φταίνε οι νεκροί αλλά οι ζωντανοί 2. Όσοι επιθυμούν εξεταστικές για την τελευταία περίοδο, να τις επεκτείνουν και για τις περιόδους Καραμανλή και Σημίτη 3. Οποιαδήποτε πολιτική κίνηση θα πρέπει να ενσωματώνει στην ταυτότητα της -ανάμεσα σε άλλα φυσικά- το στοιχείο της αντι-διαφθοράς (η διαφθορά δεν σχετίζεται μονάχα με τις εσωτερικές, αλλά και με τις εξωτερικές σχέσεις μιας χώρας).

III

Στις εκλογές του 2000 ψήφισαν -όχι οι πολίτες άλλα- η siemens και οι δημοσκοπήσεις, το χρηματιστήριο και οι μίζες, για να έρχεται προκλητικά το 2016 ο κ. Σημίτης να μας μιλά για «εκσυγχρονισμό και μεταρρύθμιση», για «διαφθορά και διαπλοκή».

Η διαφορά στις εκλογές του 2000 ήταν 72.373 ψήφοι στο σύνολο της χώρας, η μικρότερη ιστορικά, ενώ παράλληλα είχαμε 158.516 άκυρες ψήφους. Το πρώτο κόμμα έλαβε 3.007.596 ψήφους και το δεύτερο 2.935.196. Τότε είχαμε την αλλοίωση του πολιτικού συστήματος και τη νόθευση της λαϊκής βούλησης που μας εισήγαγε στον αυτόματο ευρωπαϊκό πιλότο (κατά τα άλλα ορισμένοι αναρωτιούνται πως φτάσαμε εδώ). Τότε είχαμε την εγκαθίδρυση της εξωεθνικά και εξωθεσμικά καθοδηγούμενης και ελεγχόμενης ευρω«τριτοκοσμικής» δημοκρατίας εν μέσω αποθέωσης του ψευδο-εκσυγχρονισμού και ψευδο-ευρωπαϊσμού (μεγαλύτερη απάτη από την προβολή του -συστήματος του- σημιτισμού ως «εκσυγχρονισμού» δεν έχει υπάρξει στη νεώτερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας).

Βλέπετε το «πρότζεκτ», η πορεία της χώρας, βρισκόταν σε κρίσιμη καμπή και έπρεπε να συνεχιστεί ''πάση θυσία'' (από τον κ. Σημίτη). Και φυσικά από το ''πάση θυσία'' του 2000 φτάσαμε στο σημερινό ''πάση θυσία''. Μονάχα άσχετα δεν είναι αυτά τα δύο μεταξύ τους. Χαρακτηρίζονται από εσωτερική λογική συνοχή, συνέπεια και συνέχεια. Ο εκφυλισμός και η ατιμωρησία του ''πάση θυσία'' το 2000, η μη κάθαρση και ο εξωθεσμικός και εξωεθνικός έλεγχος διόγκωσαν τη διαφθορά και το δανεισμό το 2004, προετοίμασαν το 2008-9 και οδήγησαν στο σημερινό ''πάση θυσία''.

IV

Αυτό που επιχειρείται, δηλαδή, πρώτον, η μεταβολή της χώρας σε κλοτσοσκούφι, αποδιοπομπαίο τράγο και «νεκρό σημείο» ή πεδίο εξωτερίκευσης της πίεσης που νιώθουν στο εσωτερικό τους πολλά ευρωπαϊκά καθεστώτα σε σχέση με το προσφυγικό-μεταναστευτικό, και δεύτερον, η μετατροπή της σε αποθήκη ή καταυλισμό, χωματερή ή στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων παράλληλα με την απομόνωση της και τον περιορισμό της κυριαρχίας της (σύνορα, φράχτες, παραχωρήσεις, περιπολίες), αποτελεί το επόμενο στάδιο της περιφερειοποίησης και απομάκρυνσης της Ελλάδας από τον κυρίως «ευρωπαϊκό πυρήνα». Αυτό δεν είναι πρόσφατο. Αποτελεί συνέχεια και αποκορύφωση της κατάστασης που ξεκίνησε με την οικονομική διαχείριση της κρίσης και το ύψωμα των οικονομικών «φραχτών» προς αποκλεισμό και απομόνωση της -«μολυσμένης»- Ελλάδας. Καυτηριάστηκε και απομονώθηκε το άκρο οικονομικά. Το ίδιο συμβαίνει, τώρα, σε επίπεδο ασφαλείας.

Η επιχείρηση αποκλεισμού και απομόνωσης της Ελλάδας αποτελεί πρώτον, προσπάθεια απαγκίστρωσης ενός τμήματος της ηπειρωτικής Ευρώπης από το χώρο της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων (δηλαδή τάση για περιορισμό στην κεντρική της γεωγραφία) και δεύτερον, σύμπτωμα της αποσύνθεσης ή/και του κατακερματισμού του «δυτικού» -ευρωατλαντικού- συστήματος της μεταδιπολικής περιόδου.

Σε ότι αφορά εμάς, μας επαναφέρει στην περίοδο του πρώτου «ευχαριστώ» και στην κληρονομία του.

Το κύριο σύνθημα του πολιτικού συστήματος πως «η Ελλάδα είναι μέρος του ''σκληρού πυρήνα'' της Ευρώπης» αποτελεί νεκρό γράμμα. Η περιφερειοποίηση της Ελλάδας δεν εξαρτάται από κάποια φαντασιακή και υποτιθέμενη «αποφασιστικότητα ή θέληση» της να «ανήκει στην Ευρώπη». Η περίοδος της «ισχυρής Ελλάδας ''μέσα'' στην Ευρώπη» ξεκίνησε με ένα «ευχαριστώ» και ολοκληρώνεται με ένα ακόμα (τα δύο αυτά «ευχαριστώ» χαρακτηρίζονται από εσωτερική λογική συνοχή, συνέπεια και συνέχεια). Απλά στο ενδιάμεσο υπήρξαν πολλές «λογιστικές μονάδες» και πολύ «Ευρώλογία».

Ποντάροντας όλα τους τα λεφτά «στην Ευρώπη» πίστευαν πως θα απέφευγαν την περιφερειοποίηση σε σχέση με την Τουρκία και τον αναθεωρητισμό της. Και τώρα είναι η ίδια «η Ευρώπη» που τους οδηγεί σε περιφερειοποίηση (η οποία «Ευρώπη» κατά τη διάρκεια των Ιμίων σφύριζε κλέφτικα ή έβλεπε όνειρα).

Εκείνη την περίοδο, του πρώτου «ευχαριστώ», σηματοδοτήθηκαν τα εξής (αντιγράφω από Η προίκα των Ιμίων - Γιώργος Βοσκόπουλος): Πρώτον, η Ελλάδα εξήλθε της κρίσης έχοντας καταγράψει απώλεια κυριαρχίας επί εθνικού εδάφους (στα ίδια οδηγούμαστε τώρα). Εκτοτε, στη διεθνή βιβλιογραφία τα Ίμια αναφέρονται ως «αμφισβητούμενη περιοχή» (disputed area). Δεύτερον, η χώρα επλήγη σε επίπεδο διεθνούς κύρους, αφού η ηγεσία της κατέδειξε εμφανή αδυναμία να διαχειριστεί την κρίση με τρόπο που να προστατεύσει στοιχειωδώς ζωτικά εθνικά συμφέροντα (ομοίως). Τρίτον, φάνηκε η ανεπάρκεια -και ηθική υπόσταση- του πολιτικού προσωπικού (η οποία συνεχίζεται). Έγινε απόπειρα σπίλωσης της μνήμης των νεκρών και απόδοσης της πτώσης του ελικοπτέρου σε vertigo που έπαθαν οι δύο πιλότοι. Η γραμμή άμυνας των Κ. Σημίτη και Θ. Πάγκαλου θεμελιώθηκε στην καταδίκη των επικριτών τους ως ακραίων εθνικιστών (η γραμμή τώρα είναι πως «ο λαός δεν μπορεί», «τα φάγαμε όλοι μαζί», «το εμπόδιο είναι ο εθνολαϊκισμός» - εν τω μεταξύ θα ήθελα να ήξερα στην «προστασία του συντηρητικού κατεστημένου» μεταξύ 1996-2016 ποιες κυβερνήσεις συνέβαλλαν, οι εθνολαϊκιστικές; Είναι φανερό πως έχουμε να κάνουμε με μια αμετανόητη στάση μη παραδοχής λαθών, αποτυχιών και αποδοχής ευθυνών - σε πολλαπλά επίπεδα, στο οικονομικό επίσης). Τέταρτον, η ελληνική ηγεσία παραβίασε έναν κανόνα που διδάσκεται σε όλα τα τμήματα στρατηγικών σπουδών ανά τον κόσμο. Ότι η πολιτική ηγεσία δεν επιρρίπτει τις ευθύνες μίας εθνικής αποτυχίας στη στρατιωτική ηγεσία. Ακόμα και σε περίπτωση επιχειρησιακής αδυναμίας προστατεύει το κύρος των Ενόπλων Δυνάμεων.

Η προίκα των Ιμίων είναι η εθνική μας ηττοπάθεια, η κατάρρευση σε συνθήκες πολιτικο-στρατιωτικής (οικονομικής τώρα) πίεσης, ο ερασιτεχνισμός, η ανούσια ομφαλοσκόπηση, η αποποίηση ευθυνών, πράξη πολιτικά άνανδρη και συνταγματικά ανήθικη (όλα ισχύουν στο έπακρο). Οι μικροί ηγέτες προκαλούν μεγάλες απώλειες, οι μεγάλοι μικρές ή μεγάλες νίκες. Ας τους θυμόμαστε και τους δύο.

-----

Το «εθνικό συμφέρον», σε ολόκληρο τον πλανήτη, αποτελεί εξωτερίκευση του «δημοσίου συμφέροντος» και όχι «εθνολαϊκισμό», όπως λέει το κυρίαρχο σύνθημα. Τα ίδια ισχύουν και με την «κυριαρχία».

V

Είναι πραγματικά «απίστευτο» αυτό που συμβαίνει. Από τη μία μεριά, παρατηρείς την Τουρκία να επιχειρεί την εργαλειοποίηση του ΝΑΤΟ [1] προς όφελος της (τόσο στην περίπτωση της Συρίας -αποτυχημένα- όσο και στην περίπτωση της Ελλάδας) και από την άλλη, την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η περίφημη «αστική τάξη» [2] και οι κρατικές ελίτ -τρόπος του λέγειν- της Ελλάδας και δεν ξέρεις εάν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις.

-----

[1] Στην περίπτωση της Συρίας, η Τουρκία επιχείρησε να χρησιμοποιήσει -αποτυχημένα- το ΝΑΤΟ για τη ''ρύθμιση'' των πτήσεων, ουσιαστικά για την επιβολή εναέριου ελέγχου (no-fly zone) σε τμήμα των τουρκο-συριακών συνόρων το οποίο ήταν “highly unstable” (*), τελικά δεν τα κατάφερε και μετά άρχισαν να πέφτουν αεροπλάνα. Στην περίπτωση της Ελλάδας επιχειρείται η χρησιμοποίηση του ΝΑΤΟ σε τμήμα των ελληνο-τουρκικών συνόρων για τη ''ρύθμιση'' των μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών στο Αιγαίο προκειμένου η κατάσταση να «σταθεροποιηθεί» (επειδή είναι “highly unstable”).

Μέσω του ''ρυθμιστικού'' καθεστώτος μεταναστών και προσφύγων που ξεκινούν από τη Συρία και φτάνουν στην Ελλάδα, η Τουρκία -εν τέλει- μάλλον θα καταφέρει να βάλει πόδι τόσο σε τμήμα της βόρειας Συρίας -αν και δύσκολα λόγω Ρώσίας και της υφής της Μέσης Ανατολής- όσο και στο ανατολικό Αιγαίο (στο βόρειο Ιράκ έχει ήδη βάλει). Η διαφορά είναι πως στην περίπτωση της Συρίας -εφόσον τα καταφέρει- θα είναι μετά από τεράστιο κόπο και βάσανα, απώλεια διπλωματικού κεφαλαίου και πιθανή εσωτερική αποσταθεροποίηση της, ενώ στην περίπτωση του Αιγαίου -όλα δείχνουν πως- θα είναι «ευκολάκι» (εάν δε, συνυπολογίσουμε και την επίλυση του Κυπριακού που έρχεται τους επόμενους μήνες, όλα βαίνουν «ομαλά»).

[2] Η πλάκα είναι πως οι μαρξιστικές αναλύσεις περισσότερο συνέβαλαν σε μια κάποια μυθοποίηση της λεγόμενης «αστικής τάξης» στην Ελλάδα παρά σε κάποια -υποτιθέμενη- «καταπολέμηση» της.

-----

(*) 12 October 2015: US Secretary of State John Kerry last week reportedly instructed his staff to revisit plans for the establishment of a no-fly zone over Syria. Influential figures such as former US Secretary of State Hillary Clinton and Turkish President Recep Tayyip Erdogan have long supported the establishment of a no-fly zone, but the White House has been reticent. (bbc)

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία