Πρέπει νὰ βροντοῦν καὶ νὰ ἀστράφτουν οἱ ἄμβωνες γιὰ τὴν Μακεδονία…

(Από το αρχείο της εφημερίδας «Μακεδονία»): Το συλλαλητήριο της 14ης Απριλίου 1992 ακολούθησαν και άλλα, εξίσου μεγαλειώδη, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού. Τον Μάρτιο του 1994 επαναλήφθηκε στη Θεσσαλονίκη με πρωτοβουλία της Μητρόπολης. Χαρακτηριστικό είναι το στιγμιότυπο με τον μακαριστό Παντελεήμονα να άδει τον εθνικό ύμνο, συνεπικουρούμενος -μεταξύ άλλων- από τον πρύτανη του ΑΠΘ Αντώνη Τρακατέλλη, τον δημοσιογράφο Νίκο Μέρτζο και τον Κώστα Καραμανλή.

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

«Σὲ θέματα τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδας δὲν χωρᾶνε ὑποχωρήσεις. Πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς ἀμετακίνητος, σταθερὸς» (ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης)

Στὸ βιβλίο τοῦ ἀείμνηστου καθηγητῆ Λεων. Φιλιππίδου, «ὁ Σμύρνης Χρυσόστομος, ὁ μεγαλομάρτυρας Μητροπολίτης» -ὁ Φιλιππίδης διετέλεσε προσωπικῶς γραμματέας τοῦ ἐθνοϊερομάρτυρος- διαβάζουμε στὴν σελ. 35: «Οἱ τελευταῖοι του λόγοι πρὸς τοὺς προτρέποντας αὐτὸν νὰ φύγει ἦταν: ΟΧΙ! Παράδοσις τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν εἶναι ἡ φυγὴ ἐν ὄψει κινδύνου, ἀλλ᾽ ὁ ἀγὼν μέχρις ἐσχάτων καὶ ἡ θυσία. Ἐὰν μὲν ὁ ἐχθρὸς φεισθῆ (λυπηθεῖ) τοῦ ποιμνίου μου, ποῖος θὰ τὸ περιθάλψη; Ἐὰν δὲ σφαγῇ πῶς ἠμπορῶ ἐγὼ νὰ ἐπιζήσω; Εἴτε τὸ ἕνα εἴτε τὸ ἄλλο, ἡ θέσις μου εἶναι ἐδῶ, μαζὶ μὲ τὸ ποίμνιό μου». Αὐτὴ εἶναι ἀπάντηση Ὀρθοδόξου Ἱεράρχη, ἡ ὁποία ὑπογράφτηκε μὲ τὸ τίμιο αἷμα του.

Χαρακτηριστικὸ τῆς ἀπηχήσεως ποὺ εἶχε παγκοσμίως τὸ ἠρωϊκὸ φρόνημα καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου εἶναι τὸ ἑξῆς γεγονός: ὁ Ἀρμένιος ἀρχιεπίσκοπος τῆς Σμύρνης Γεβὰντ Τουριάν, ποὺ διασώθηκε ἀπὸ τὴ σφαγὴ καὶ κατέφυγε στὴν Ἀμερική, ὅταν ἔφθασε ἐκεῖ, φονεύθηκε ἀπὸ ὁμοεθνεῖς του, γιατί ἐγκατέλειψε τὸ ποίμνιό του καὶ δὲν τήρησε τὴν γενναία στάση τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ καὶ μακεδονομάχου Ἐπισκόπου Δράμας καὶ μετέπειτα Σμύρνης. Μεγαλειῶδες εἶναι καὶ τὸ συμβὰν κατὰ τὴν στιγμὴ τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀποχώρησης τοῦ Χρυσοστόμου ἀπὸ τὴν Δράμα, στὶς 30 Αὐγούστου τοῦ 1907. Πομπὴ χιλιάδων λαοῦ προστατευτικὰ -διὰ τὸν φόβο τῶν Τούρκων καὶ τῶν Κομιτατζήδων- συνόδευε τὸν μητροπολίτη μέχρι νὰ ἐπιβιβασθεῖ στὸ τραῖνο. Τότε ὁ δημογέροντας Νίκας ἐν μέσῳ τῆς συγκινήσεως καὶ γιὰ νὰ ἀνακουφίσει τὸν πόνο ὅλων, φώναξε δυνατά:

«-Δέσποτα, μᾶς παρέλαβες λαγοὺς καὶ μᾶς ἔκανες λιοντάρια. Μεῖνε ἥσυχος θὰ γίνει τὸ θέλημά σου».

Αὐτὸ ἔκαναν οἱ τότε Ἱεράρχες-Ἐθνάρχες τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα. «Ἔπιαναν ἀπὸ τὸ αὐτὶ» τοὺς καθημαγμένους Ἕλληνες τῆς Μακεδονίας, σήκωναν ὄρθιους τοὺς λαγόκαρδους καὶ τοὺς ἔκαναν λιοντάρια. Ἔτσι σώθηκε ἡ Μακεδονία, σώθηκε ἡ Ἑλλάδα κατὰ τὸν ἀειθαλῆ λόγο τοῦ Ἴωνα Δραγούμη.

Σήμερα ἀκολουθοῦν οἱ ταγοὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἀρμένιου Ἀρχιεπισκόπου. Ἐγκαταλείπουν τὸ ποίμνιο, χειροκροτοῦν ἄθεους, φοβοῦνται τοὺς νεκροθάφτες τῆς πατρίδας πολιτικούς. Ποιοί; Ὁ κλῆρος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ ὁ Ζαμπέλιος τὴν ὀνομάζει ἑλληνοσώτειρα. Ἀντὶ νὰ βροντοῦν καὶ νὰ ἀστράφτουν οἱ ἄμβωνες γιὰ τὸ θέμα τοῦ ὀνόματος καὶ τῆς ἐπικείμενης προδοσίας, ἀκοῦμε «ἱερὲς μουρμοῦρες» γιὰ αὐτοσυγκράτηση, χαμηλοὺς τόνους καὶ λοιπὰ ἄνοστα καρυκεύματα τοῦ συμβιβασμοῦ καὶ τῆς εὐθυγράμμισης μὲ τοὺς μειοδότες. (Καὶ ἀναφέρομαι εἰδικὰ στὸν ἀρχιεπίσκοπο καὶ τὸν μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, ποὺ ἀπορρίπτουν τὰ συλλαλητήρια).

Εἶναι φοβερὸ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει!

Γίνονταν, πρὸ καιροῦ, σεμινάρια γιὰ τὰ βλάσφημα βιβλία-φακέλους τῶν θρησκευτικῶν, οἱ σύμβουλοι καὶ παρασύμβουλοι “ἐπιμορφωτές”,-κομισάριοι ἀναμασοῦσαν τὰ φληναφήματα τοῦ ὑπουργείου, σηκωνόμασταν κάποιοι καὶ ἀποστομώναμε τοὺς εἰσηγητὲς καὶ μᾶς ἀντίκρουαν μὲ τὸ ἑξῆς ἐπιχείρημα, τὸ ὁποῖο μᾶς ἔφερνε σὲ πολὺ δύσκολη θέση:

«Τί μιλᾶτε; Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν ἔβγαλε καμμιὰ ἀνακοίνωση ποὺ νὰ τὰ καταδικάζει καὶ νὰ ζητᾶ ἀπὸ τοὺς γονεῖς τὴν ἐπιστροφή τους».

Καὶ ἔχουν δίκαιο. Ὄχι μόνο δὲν βοηθοῦν, ὁ ἀρχιεπίσκοπος καὶ περὶ αὐτὸν ἐπίσκοποι -εὐτυχῶς 15-20 μητροπολίτες δὲν γονάτισαν- ἀλλὰ μᾶς θέτουν προσκόμματα, μᾶς προξενοῦν ζημιὰ καὶ ἀκυρώνουν ἐν πολλοῖς τὸν ἀγώνα μας γιὰ τὴν προάσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας μας. (Καλὰ συμβουλεύουν κάποιοι νὰ ἐπιστρέφονται τὰ βιβλία στὴν Ἱερὰ Σύνοδο…).

Τώρα μὲ τὸ συλλαλητήριο γιὰ τὴν Μακεδονία γίνεται τὸ ἴδιο. Δὲν συμφωνεῖ ὁ ἀρχιεπίσκοπος. Εἰσέπραξε καὶ τὰ συγχαρητήρια τοῦ κ. Γαβρόγλου. (Τί ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι; «Ἐπαινούμενος γὰρ ὑπὸ τῶν ἐναντίων ἀγωνιῶ μή τι κακὸν εἴργασμαι», ὅταν μὲ ἐπαινοῦν οἱ ἐχθροί, ἀγωνιῶ μήπως κάνω κάτι κακό. Καὶ εὐτυχῶς πολλοὶ Ἐπίσκοποι δὲν ὑπακοῦν).

Δυστυχῶς καὶ ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος πῆρε γραμμὴ καὶ μπῆκε στὴ γραμμὴ διαγράφοντας τὴν μέχρι τώρα γενναία του στάση. (Καὶ γι᾽ αὐτὸν ἔχουν κάτι οἱ ἀρχαῖοι: «Πρὸς γὰρ τὸ τελευταῖο ἐκβάν, ἕκαστον τῶν πρὶν ὑπαρξάντων κρίνεται», αὐτὸ ποὺ πράττεις στὸ τέλος, καθορίζει καὶ τὰ προηγούμενα. Στὴν ἱστορία θὰ μείνει αὐτὴ ἡ τελευταία του στάση. Καὶ ὁ Νενέκος καπετάνιος ὀνομαστὸς ἦταν, ὅμως ὑπέκυψε στὰ φλουριὰ τοῦ Ἰμπραήμ, κατάντησε προδότης καὶ τὸν ξέκανε ὁ Κολοκοτρώνης, γιατί οὔτε τὰ χώματα ποὺ πατοῦσε δὲν τὸν ἄντεχαν). Καὶ ἔχουμε τούτη τὴν κρίσιμη ἐποχὴ τὸ ἑξῆς ἀπαράδεκτο φαινόμενο. Ὅλος ὁ λαὸς -πλὴν τῶν ἀπάτριδων καὶ ἐκκλησιομάχων- νὰ βροντοφωνάζει καὶ νὰ ὑπερασπίζεται τὴν ἱστορία μας καὶ ἡ πνευματικὴ ἡγεσία τῆς δύσμοιρης πατρίδος μας νὰ ὑποσκάπτει τὸν ἀγώνα.

Ἐρωτῶ: θὰ ὑπακούσουν οἱ ἁπλοὶ ἱερεῖς. Στὴν μία πλευρὰ τῆς ζυγαριᾶς εἶναι ἡ παράδοση τοῦ ἑλληνορθόδοξου κλήρου -«παράδοση εἶναι ἡ ζωντανὴ φωνὴ τῶν κεκοιμημένων»- καὶ στὴν ἄλλη ἡ…ἄψογος στάση τοῦ ἀρχιεπισκόπου.

Νὰ ὑπενθυμίσω στοὺς ὀρθοδόξους ἱερεῖς μας τὰ λόγια τοῦ Μυριβήλη, εἶναι καθρέφτης: «Καὶ σωστὰ τό ᾽πανε, πὼς σὲ πολλὲς κρίσιμες ὧρες τὸ ράσο στάθηκε ἡ ἐθνικὴ σημαία τῆς Ἑλλάδας στὰ χρόνια της σκλαβιᾶς… Συμπέρασμα ἀδιάσειστο. Ἂν ὑπάρχουμε σήμερα σὰν ἑλληνικὴ φυλή, εἶναι γιατί κρατηθήκαμε ἀπὸ τὸ ἄμφιο τῆς θρησκείας μας ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια». (ὁμιλία τοῦ 1953, στὸ βιβλίο «Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση», σελ. 231).

Στὸ συλλαλητήριο τῆς Θεσσαλονίκης πρέπει νὰ «κυματίζουν» καὶ οἱ δύο σημαῖες. Καὶ ἡ γαλανόλευκη μὲ τὸν σταυρὸ καὶ τὸ ράσο τῆς ἐκκλησίας μας. Ἂν λείψει τὸ δεύτερο θὰ ἀποτελεῖ προδοσία…

Θὰ κλείσω μὲ κάτι ποὺ διάβασα στὸ ἐξαιρετικὸ βιβλίο «Γράμματα καὶ Ἅρματα στὸν Ἄθωνα» τοῦ Ἁγιορείτη Ἐπισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου. Ἀναφέρεται στὸν Μακεδονομάχο, λεβέντη καπετάνιο Γ. Γιαγλή. Θεοσεβὴς καὶ εὐλαβέστατος ὁ ἀτρόμητος καπετάνιος, ἐξέφρασε τὴν ὕστατη ἐπιθυμία του νὰ καρεῖ μοναχὸς στὸ Ἅγιο Ὄρος, πράγμα ποὺ ἔγινε. Περιγράφει ὁ συγγραφέας τὴν τελευταία ἐξομολόγηση τοῦ γέροντα καπετάνιου, μοναχοῦ Γαβριὴλ πλέον, στὸν συνονόματο πνευματικό του παπα-Γαβριήλ. «Περίδακρυς καὶ συντετριμμένος ἀπὸ μετάνοια τὸν παρακαλοῦσε: [Ὁ διάλογος δὲν εἶναι… λογοτεχνικός. Εἶναι ἀληθινὸς καὶ αὐθεντικότατος. Τὸν ἀπεκάλυψε -χρόνια ἀργότερα- ὁ Πνευματικός. Μοῦ μεταφέρθηκε ἀπὸ μέλος τῆς συνοδείας του (π.Μελέτιος)].

-Θέλω ν᾽ ἀκούσουνε τ᾽ ἀφτιά μου τὴ διαβεβαίωσί σου. Πνευματικέ, γιὰ ν᾽ ἀναθαρρήση καὶ γλυκάνη ἡ ψυχή μου ἀπὸ ἐλπίδα πὼς θά δῶ πρόσωπο Θεοῦ καὶ Παράδεισο… Δὲν σκότωνα γιὰ νὰ σκοτώνω. Γιὰ τὴν Πατρίδα καὶ τ᾽ ἅγια της τό ᾽κανα. Μὲ βαραίνει ὅμως καὶ μὲ πονάει, ποὺ στὰ γιουρούσια, στὶς μάχες καὶ στὸ νὰ προστατευθῶ καὶ προστατέψω, ἔκανα ἔτσι, ποὺ “χάθηκαν” κι “ἄφταιγοι”. Τὰ ξέρεις ὅλα. Σκληρὸς ὁ πόλεμος. Σοῦ “πετρώνει” τὴν καρδιά, σοῦ “θολώνει τὸ μάτι”. Εἶχα, βλέπεις, στὸ λαιμό μου καὶ τὴν ὑπακοή μου καὶ ἕνα σωρὸ παλικάρια. Ἀλλὰ γιὰ ὅλους καὶ τὰ ὅλα ἤμουν ὑπεύθυνος ἐγώ. Πές μου ὁ Θεὸς θὰ μὲ σχωρέση;…

-Ὁ Χριστὸς σ᾽ ἔχει ἤδη σχωρεμένο καὶ μάλιστα τώρα, ποὺ στὰ χέρια σου δὲν κρατᾶς πιστόλι, ἀλλὰ τοῦτο τὸ περίστροφο (κομποσχοίνι), ποὺ σώζει. Καὶ γιὰ τοὺς «ἄφταιγους» σὲ σχωρνάει ὁ Θεός, γιατί βλέπει τὰ δάκρυα καὶ τὸν πόνο τῆς καρδιᾶς σου. Ὅσο γιὰ τὰ ἄλλα σου… ἄξιος ὁ μισθός σου, γιατί ἂν δὲν ἤσουν σύ, ἡ Μακεδονία μας σήμερα θὰ ἦταν Βουλγαρικὴ κι οἱ συμπατριῶτες μας βασανισμένοι, ξέκλῆροι, μακριὰ ἀπ᾽ τὶς ἐκκλησίες, στὶς ὁποῖες βαπτίσθηκαν κι ἀπ᾽ τὰ σπιτικά τους φευγάτοι. Δὲν σκότωνες γιὰ νὰ σκοτώνης. Ἐπιδρομεῖς κυνηγοῦσες καὶ σχέδια πονηρὰ ματαίωνες. Θεὸς σχωρές, ἄξιος ὁ μισθός σου…».

Τότε ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ πνευματικοί της εὐλογοῦσαν τ’ ἅρματα τῶν ἀντρειωμένων…

Τώρα…“φυγὴ ἐν ὄψει κινδύνου”, ἀπὸ Ἀθήνα καὶ Θεσσαλονίκη, τὶς μεγαλύτερες καὶ πολυπληθέστερες μητροπόλεις, ὅπου θὰ γίνουν συλλαλητήρια.

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία