Σύγχρονοι γενίτσαροι

του Σταύρου Κατσούλη

Μπορεί να τραβάμε τα ίδια ζόρια, να παλεύουμε στο ίδιο επαγγελματικό μετερίζι. Μπορεί να πεινάμε μαζί, να χρωστάμε μαζί ή να γελάμε μαζί. Πιθανώς να πηγαίνουμε μαζί στο παιχνίδι που παίζει σήμερα, ή στην συναυλία που τόσο καιρό περιμέναμε. Μπορεί να διαβάσαμε τα ίδια βιβλία και να ακούμε τις ίδιες μουσικές.

Δεν έχει σημασία εάν οι γονείς τους, γεννήθηκαν στο ίδιο χωριό με σένα. Δεν έχει καμιά σημασία εάν γαλουχήθηκαν και μεγάλωσαν στα ίδια ματωμένα χώματα. Δεν μετρά σε τίποτε αν τους βλέπεις να συμπεριφέρονται κι αυτοί όπως ο κάθε νεοέλληνας, αν μιλάνε την ίδια γλώσσα, με τα ίδια ιδιώματα και τρόπους σαν και σένα.

Δυστυχώς, κι ίσως βαθειά βαθειά να το 'χεις καταλάβει αυτό το τρομερό, υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ αυτών και μας. Δυστυχώς, αυτοί μεγάλωσαν για να γίνουν γενίτσαροι. Κάποια στιγμή αρκετά νωρίς, έγινε η "απαγωγή" τους από κάποιο από τα σύγχρονα παιδομαζώματα... Κι από κει και πέρα, ανδρώθηκαν, άσχετο τώρα το πώς, μέσα στο μίσος για την Πατρίδα. Και δεν έχει σημασία καμιά, ποια ιδεολογία τους ή ποιο μονοπάτι τους οδήγησε ως αυτή την βλασφημία.

Μερικοί απ' αυτούς το έχουν εκλογικεύσει. Θα σου πουν για τα εγκλήματα κάποιων προγόνων μας, για τα λάθη του σήμερα, για ότι μπόρεσαν να ξεθάψουν για να δικαιολογήσουν σε τι τερατώδες βδέλυγμα μεταμορφώθηκαν. Θα στα πουν αυτά, για να δικαιολογήσουν τον εθνο-μισανθρωπισμό τους για καθετί που ορίζει το γένος μας. Είναι οι ίδιοι που θα το παίξουν διαβασμένοι και ισχυρίζονται ότι σε αντίθεση με σένα, αυτοί έχουν κοινή λογική, ενώ αυτό που έμαθαν στην πραγματικότητα είναι η ψυχρή και δολοφονική απέχθειά του ίδιου τους του γένους.

Κάποιοι, έχουν σπουδάσει εκεί όπου πίστεψαν ότι υπάρχει η πρόοδος και η ευημερία. Άλλοι, παρόμοιοι τους, απλά είδαν τις εικόνες, άκουσαν τις φήμες, και υπέθεσαν τα ίδια. Και βάλθηκαν όλοι να τα φέρουν όλ' αυτά εδώ, πουλώντας αξίες και ξεπουλώντας ήθος, μέχρι που έχασαν τον εαυτό τους. Εκπόρνευσαν ότι είχαν στα χέρια τους, Ελληνικό. Έμαθαν για την αποτελεσματικότητα, το ανθρώπινο δυναμικό, την τέχνη του να ξεκοκαλίζεις τον άνθρωπο για χάρη ενός νέου συστήματος που θέλουν να φέρουν στον τόπο. Ο μόνος τρόπος για να μάθουν ξένες γλώσσες γι αυτούς, ήταν να ξεχάσουν την γλώσσα του φιλότιμου. Κι όπως ήταν φυσικό, η νέα τους αυτή θρησκεία, απαιτούσε το μίσος για αυτό που ήταν κάποτε οι ίδιοι και παραμένει όπως-όπως ευτυχώς ακόμα, να είναι ακόμη ο λαός μας.

Άλλοι γενίτσαροι, θα το παίξουν πατριώτες. Βάρβαροι κι αμόρφωτοι, υπερήφανοι χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί, βουτηγμένοι απ' την κορφή ως τα νύχια μέσ' στο μίσος. Εξευτελίζουν ότι ιερό, για μια χούφτα μπράβο από ξένους κρετίνους. Προσκυνούν φύρερ κάθε λογής, για να λάβουν μερικές στιγμές στείρας περηφάνιας, χωρίς αντίκρισμα στο πνεύμα. Αυτοί, την ώρα που πουλούν πατρίδα με το κιλό, ξεπουλούν αξίες, ιδανικά, ιδέες και ρίχνουν στον καιάδα ψυχές συμπατριωτών τους με τις μυριάδες. Με το κτηνώδες μίσος τους μπορούν χωρίς καμία τύψη, όπως χτυπούν τον ξένο, τόσο χειρότερα και να κατασφάξουν και συμπατριώτες τους.

Άλλοι πάλι, θα στηρίξουν τον μισανθρωπισμό τους, στον φερόμενο ως προοδευτισμό τους, σφετερίζοντας αισχρά και χυδαία κάθε κοινωνικό αίτημα, μετατρέποντας το σε κοινή αλητεία. Τιμούν σημαίες άλλων, αλλά μισούν θανάσιμα την δικιά μας. Τιμούν τις ζωές άλλων, μόνο για να ατιμάσουν τις ζωές των αδελφών τους. Αυτοί, αρέσκονται στο να περιβάλλονται με μια εικόνα πνευματικής παντοδυναμίας, να λένε ότι είναι γνώστες της παγκόσμιας φιλοσοφίας και θαυμαστές των τεχνών και των γραμμάτων... Αλλά στην ουσία ζουν μέσα στην πνευματική βαρβαρότητα, όπως ακριβώς αποδεικνύουν οι πράξεις τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, προσβάλλουν ακόμη περισσότερο, με τον ψεύτικο ριζοσπαστισμό τους.

Για όλους έχει ο μπαξές των γενιτσάρων. Αδέλφια δείτε τριγύρω, γεμίσαμε σύγχρονους γενίτσαρους. Γενίτσαρους κίτρινους, γενίτσαρους μπλε, γενίτσαρους κόκκινους, γενίτσαρους ροζέ. Γενίτσαρους των λουλουδιών και γενίτσαρους των σαλονιών. Γενίτσαρους της εξοχής, των δέντρων και των λιβαδιών, γενίτσαρους των πόλεων και γενιτσάρους της τεχνολογίας. Γενίτσαρους χωρίς σύνορα, γενίτσαρους με σύνορα. Γενίτσαρους ειρηνιστές, γενίτσαρους "πολεμιστές". Γενίτσαρους με γαλανόλευκα σώβρακα, γενίτσαρους όλο τσιτσίδι. Γενίτσαρους του αθεϊσμού, γενίτσαρους της ορθοδοξίας. Γενίτσαροι εκ δύσης, γενίτσαρους εξ ανατολής και γενίτσαρους από άλλα, κατάμαυρα σκοτάδια.

Μεταξύ τους όλοι αυτοί, θα σου πουν, ότι υπάρχει άβυσσος. Ότι οι διαφορές τους δεν λύνονται ακόμη και με το αίμα. Ότι μάχεται ο ένας τον άλλον. Ότι είναι εχθροί κι ότι δεν χωρά νερό στο κρασί του καθενός τους.

Κι όμως, υπηρετούν τον ίδιο αφέντη, κι ο αφέντης αυτός, τους θέλει έτσι, έτσι σ' ακριβώς αυτή την κατάσταση. Για να πιστεύουν ότι βρίσκονται σε διαφορετικά στρατόπεδα, αλλά και για να επιτίθεται σ' αυτήν την έρμη την χώρα από όσες περισσότερες πλευρές μπορεί. Τους μετέτρεψε όλους αυτούς, από συνοδοιπόρους μας στην ίδια πατρίδα, σε γενίτσαρους, θανατηφόρο αίμα, απ το ίδιο μας το αίμα, που υπάρχει μόνο για να την αμαυρώσουν, να την αποδομήσουν, να εξαφανίσουν ότι κρατά το έθνος αυτό σε συνοχή.

Κι αυτό, δηλαδή ο κρυφός-φανερός τους άρρωστος πόθος, φαίνεται από ένα και μόνο σημείο: Όλοι τους, μα όλοι τους αποστρέφονται με αηδία, από το ένα και μοναδικό στοιχείο που τους πειράζει και τους ενοχλεί τόσο, μα τόσο: Την ίδια την ψυχή και δύναμη αυτού του έθνους. Την μισούν αυτήν την δύναμη, αυτό το θράσος. Μισούν τους ανθρώπους του, τις οικογένειές του, τα παιδιά του, τις αξίες του, τα ιδανικά του, την ιστορία του, την γλώσσα του, τις παραδόσεις του, την σκέψη του, τον τρόπο ζωής του, όλα αυτά που τον κάνουν συγκροτημένο ως ενιαίο έθνος.

Αλλά περισσότερο απ΄όλα, μισούν την σκληροκέφαλη, απρόβλεπτη, ανοργάνωτη, ατίθαση κι αναρχική μας "πάστα". Δέος θα προκαλούσε στον ανίδεο, το πόσο πολύ επιθυμούν αυτήν να την εξαφανίσουν. Όλοι τους, θέλουν να τον δουν πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο, ατιμασμένο, συμβιβασμένο, προσκυνημένο, γονατισμένο χωρίς ελπίδα κι ας είναι οποιοσδήποτε ο τύραννος, άνθρωπος, ιδέα ή πράγμα.

Κι εμείς τους αφήσαμε να δυναμώσουν, τους αφήσαμε να μας κάνουν να φουντώσει το μίσος μέσα μας και να μας λοβοτομήσουν με τις "φιλοσοφίες" τους. Και στο τέλος, λες και δεν μας έφτανε η κατάντια αυτή, αφήσαμε κάποιους απ αυτούς, να πάρουν και θέσεις δύναμης ή εξουσίας.

Και είναι εδώ, δυνατοί και ακμαίοι αφού τους ταϊσαμε, τώρα ακριβώς αναγνώστη που το διαβάζεις αυτό, αφιερωμένοι πλήρως στο σκοπό του αφεντικού τους, για να κάνουν αυτό που κάθε γενίτσαρος κάνει πάντα: Να σκοτώσουν κι εμάς, και τα παιδιά μας και στο τέλος ακόμα και τις ίδιες τους τις μάνες.

Η αλήθεια είναι ότι διαχρονικά το 'χει αυτό το κακό ο τόπος μας. Πάντα εδώ ήταν οι γενίτσαροι και βγάζει δυστυχώς, πολλούς ο τόπος.

Αλλά την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα του "ουδέν κακόν αμιγές καλού", από την ίδια μας την περίφημη σκληροκέφαλη, απρόβλεπτη, ανοργάνωτη, ατίθαση κι αναρχική μας "πάστα".

Γιατί ακριβώς αυτή η "πάστα" που θέλουν δαιμονισμένα να εξαφανίσουν, ελπίζω ότι θα αποτελέσει στο τέλος και την λύση...

Πηγή: Σταύρος Κατσούλης