Συνταγή ενότητας
El Greco (Δομήνικος Θεοτοκόπουλος) - Ο Χριστός Αγκαλιάζει το Σταυρό (λεπτομέρεια) (1587-96)
Θεόφιλος Πουταχίδης
Αυτοί που ανήκουν πραγματικά (όχι φαινομενικά) στο Σώμα του Χριστού, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, κληρικοί και λαϊκοί, είναι διαφορετικοί ως προσωπικότητες, ως χαρακτήρες. Κι εδώ υπάρχει ο αυθεντικός, όχι ο υποκριτικός, σεβασμός στη διαφορετικότητα. Ταυτόχρονα, όμως, είναι εναρμονισμένοι κι ενωμένοι μέσα στην ενέργεια του Υιού και Λόγου του Θεού.
Στην προσευχή Του ο Κύριος ζήτησε
για τα πρώτα μέλη της Εκκλησίας Του
να είναι «ένα σώμα και μια ψυχή»: «Ίνα
ώσιν έν».
Αλλά δεν το ζήτησε μόνο για εκείνους, αλλά και για όλους εμάς που πιστέψαμε σε Αυτόν ακούγοντας το λόγο των Αποστόλων Του («των πιστευσόντων διά του λόγου αυτών εις εμέ») και των διαδόχων τους.
Αυτή η ένωση εξασφαλίζει την ενότητα, την ομοψυχία και την ειρήνη, και όλους τους υπέροχους καρπούς αυτής της κατάστασης μέσα στον κόσμο. Αν είμαστε, λοιπόν, όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γνήσια μέλη του σώματος του Χριστού, τότε είμαστε σε «κοινωνία» που ως κατάσταση είναι μια ανώτερη μορφή επικοινωνίας και αρμονικής συμβίωσης.
Αφιλοκερδείς, ανιδιοτελείς και
ενωμένοι με μια αγάπη που δεν «ζητεί
τα εαυτής» πορευόμαστε όλοι μαζί,
«αλλήλων τα βάρη βαστάζοντες»,
προς μια γνήσια «προκοπή βίου και
πίστεως και συνέσεως πνευματικής».
Αρκούν οι σκληρές δοκιμασίες της ζωής, τα προβλήματα, οι αρρώστιες, η φτώχεια, οι μέριμνες, οι πειρασμοί, οι εχθροί (εσωτερικοί και εξωτερικοί). Αρκεί ο μισόκαλος εξαποδώ και τα όργανά του που δεν σταματούν λεπτό να εργάζονται για να μας καταστρέψουν. Ας μη δημιουργούμε κι άλλα προβλήματα από μόνοι μας.
Μόνο με τη γνήσια ενότητα μπορούμε να βγούμε από τις δύσκολες καταστάσεις που έχουμε μπει, και να αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς που μας σφίγγουν στη μέγγενη κάθε μέρα και περισσότερο.
Μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε
τους ευγενικούς μας σκοπούς –
προσωπικούς, ομαδικούς και εθνικούς.
Με ενότητα και ομοψυχία.
Αυτού του είδους η ενότητα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τα ανθρώπινα μέσα. Εθελοτυφλούμε πεισματικά και αγνοούμε συνεχώς τα μαθήματα που μας διδάσκει η ιστορία και η ζωή. Σε κάθε ευρεία ανθρώπινη συλλογική προσπάθεια εμφιλοχωρούν ιδιοτέλειες, φθόνοι και έριδες. Κι έτσι, είτε καταστρέφεται είτε αποκτά τα χαρακτηριστικά του ολοκληρωτισμού και καταλήγει στη σιχαμερή εκμετάλλευση των ανθρώπων, ήπια ή ακόμα και απροκάλυπτα βάναυση.
Έχουμε στα χέρια μας, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, τη μοναδική συνταγή για την επίτευξη μιας γνήσιας, ευλογημένης και άρτιας ενότητας και ομοψυχίας. Και αυτό κάνει ακόμα περισσότερο τραγικό το γεγονός ότι δεν την εκμεταλλευόμαστε. Αυτό συμβαίνει το περισσότερο γιατί παραμένουμε ανώριμοι πνευματικά και δεν πακτώνουμε μόνιμα κι αταλάντευτα μέσα στην καρδιά και το νου μας τον υπερβατικό και μεταφυσικό χαρακτήρα της Εκκλησίας μας.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι καμιά
λέσχη, ούτε κοινωνική οργάνωση, ούτε
σύλλογος. Δεν είναι ένα κοινωνικό
πλαίσιο για να μας κάνει να νιώθουμε
πως κάπου ανήκουμε κι εμείς, όταν οι
άλλου είδους συλλογικότητες δεν μας
γεμίζουν.
Δεν είναι ένας τόπος γνωριμιών για να προωθήσουμε τα προσωπικά κι επαγγελματικά μας συμφέροντα, κρύβοντας κάτω από το μανδύα του ηθικού πλεονεκτήματος του χώρου βαθιά κρυμμένες –κι από τον ίδιο μας τον εαυτό– τις κοσμικές επιδιώξεις μας.
Δεν είναι, ούτε καν, ένας χώρος όπου μπορούμε να ψευτοθερμάνουμε την καρδιά μας και να ικανοποιήσουμε επιφανειακά την έμφυτη ανάγκη μας για ακούσματα πνευματικά και απόκοσμα – κι έτσι να ικανοποιούμε την καλά κρυμμένη αυταρέσκειά μας, ότι δήθεν εμείς είμαστε άνθρωποι πνευματικοί κι έχουμε ένα πλεονέκτημα έναντι των άλλων, «των καημένων» που δεν είναι, όπως λένε, «της Εκκλησίας».
Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού. Είμαστε σε αυτήν, όσοι έχουμε βαπτιστεί, για να συναντήσουμε προσωπικά ο καθένας μας τον Χριστό και να τον βάλουμε μέσα στην καρδιά μας. Έτσι, πηγαίνοντας ο καθένας μας στον Χριστό, θα συναντηθούμε και με όλους τους άλλους που πήραν την ίδια πορεία.
Το κέντρο της συνάντησης είναι ο
Χριστός. Μόνο εκεί θα μπορέσουμε
αληθινά να πούμε πως «είμαστε εις το
εμείς κι όχι εις το εγώ» που λέει κι ο
Μακρυγιάννης.
Μόνο με τον Χριστό στην καρδιά και τη Θεία Χάρη μπορεί να επιτευχθεί το ανθρωπίνως αδύνατο. Να συμβιβαστούν τα ανθρωπίνως ασυμβίβαστα. Ομοψυχία και ενότητα και κοινή πορεία προς ευγενικούς στόχους, ταυτόχρονα με τον απόλυτο σεβασμό της προσωπικότητας και της ελευθερίας κάθε μονάδας.
«Χωρίς Εμένα τίποτε δεν μπορείτε να κάνετε», λέει ο Κύριος. Έτσι είναι. Δεν μπορεί το «εγώ» να ανεχτεί τις διαφορετικότητες και τους άπειρους βαθμούς ελευθερίας του «εμείς», παρά μόνο μέσα σε συνθήκες αγιοπνευματικού φωτισμού. Δεν μπορεί να αντιληφθεί ο ανθρώπινος νους τη Βασιλική Οδό, το «άριστον μέτρον» και τα λεπτά όρια μεταξύ της διαφορετικότητας και της –Εν Χριστώ– ταυτότητας.
Αυτού του είδους η αντίληψη, που είναι το κλειδί και η χρυσή συνταγή της ενότητας, ξεπερνά τις δυνατότητες του ανθρώπινου νου. Επιτυγχάνεται μόνο με εκείνο το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος που ονομάζεται «διάκριση».
Αν η γνήσια ταπείνωση είναι η
γενεσιουργός αρετή (δηλαδή οδηγεί
και σε όλες τις άλλες), η διάκριση
είναι η θεμέλια ουσία μέσα στην οποία
συγκρατιούνται και κινούνται αρμονικά
όλες οι άλλες αρετές μαζί κι
εκδηλώνονται όπως κι όταν πρέπει.
Θέλουμε ως Έλληνες κι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ενότητα, ομοψυχία κι επιτυχίες; Αυτά που σας έγραψα σήμερα είναι η συνταγή. Το έψαξα το πράμα πολύ, κι άλλη από αυτήν δεν βρίσκω...
Πηγή: Pontos-News
