Σκέψεις και προβληματισμοί για το μέλλον.

Πηγή φωτογραφίας: Ελλάς Ελλήνων

Ήταν φανερό εδώ και καιρό, πριν ακόμα από την επίσημη έναρξη της «οικονομικής κρίσης», πως η Ελλάδα σταδιακά εισερχόταν σε μια περίοδο πολιτικού αδιεξόδου. Δεν ξέρω εάν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά ουδείς εκ των τελευταίων τριών εκλεγμένων πρωθυπουργών έχει καταφέρει να ολοκληρώσει την θητεία του. Μετά τους Καραμανλή, Παπανδρεύου και Σαμαρά, το πιθανότερο είναι πως την ίδια μοίρα θα έχει και ο Τσίπρας. Από το 2007 έχουν διεξαχθεί τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις και έχουν σχηματιστεί πέντε κυβερνήσεις (συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης Παπαδήμου). Σε κάποιους ελάχιστους, το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας είχε γίνει φανερό, ήδη, πριν από το 2009. Κάπως περισσότεροι άρχισαν να το συνειδητοποιούν το 2011 με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αρκετοί άρχισαν να το βλέπουν καθαρά την επόμενη χρονιά, το 2012 με τις διπλές εκλογές. Ακόμα περισσότεροι, το συνειδητοποιήσαν μόλις στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, μόνο και μόνο επειδή ξεβολεύτηκαν. Κάποιοι άλλοι, μέχρι και την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, είναι τόσο τυφλωμένοι και φανατικοί -οπαδοί όσων μας έφεραν ως εδώ- που νομίζουν πως το πολιτικό αδιέξοδο προέκυψε τους τελευταίους μήνες, μετά την εκλογή της τωρινής κυβέρνησης και πιστεύουν πως εάν «επιστρέψουν» οι ίδιοι το αδιέξοδο θα αρθεί.

Η Ελλάδα δεν εισέρχεται τώρα εντός ενός πολιτικού αδιεξόδου άγνωστου χρονικού ορίζοντα, παρά στην τελευταία φάση ή κορύφωση ενός πολιτικού αδιεξόδου το οποίο ξεκινά -τουλάχιστον- από το 2007. Μετά και από τις τελευταίες εκλογές, έχει ψηφιστεί και κυβερνήσει πάνω από το 90% του προ κρίσης κομματικού συστήματος. Το παλαιό κομματικό σύστημα απέτυχε. Η αποτυχία του είναι συνολική και ολοκληρωτική. Η Ελλάδα χρειάζεται πολιτικούς φορείς ή πιο ορθά έναν νέο πολιτικό πόλο ο οποίος θα τοποθετηθεί απέναντι από το σύνολο του παλαιού κομματικού συστήματος και θα αρνηθεί τους διπολισμούς και τις διαιρέσεις που συνεχώς αυτό κατασκευάζει και καλλιεργεί, προκειμένου να διαιωνίσει την νεκροζώντανη κατάσταση του. Κανένας νέος πολιτικός φορέας δεν έχει μέλλον εάν δεν πρεσβεύει μια διαφορετική πολιτική και πολιτισμική αντίληψη.

Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να εξευτελίζεται και να ηττάται συνεχώς και κατ' εξακολούθηση σε όλα τα επίπεδα και η κοινωνία να σφαγιάζεται, να τιμωρείται και να τρώει τις σάρκες της. Όσες και όσοι είχαν αναπτύξει ένα αισθητήριο, ένα ήθος και ένα αξιακό σύστημα που στοιχειωδώς υπερέβαινε τα στενά εγωιστικά, ηδονιστικά, ωφελιμίστικα κριτήρια και κίνητρα, ήδη, προ πολλού έβλεπαν τις ήττες και διαισθάνονταν τα επερχόμενα.

Η Ελλάδα, επίσης, πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσει εθνικό σχέδιο, προοπτική και όραμα. Να πάψει να βασίζεται στον ευρωπαϊκό αυτόματο πιλότο. Μην λιποθυμήσετε και σκουπίστε τον ιδρώτα σας, δεν εννοώ να «φύγουμε από την Ευρώπη». Εγώ θα επιμείνω μέχρι τέλους. Είτε με €uroνομίσμα είτε με εθνικό νόμισμα, εάν δεν αλλάξει ριζικά η κατάσταση στο εσωτερικό και δεν βγούμε από τον πολιτικό βάλτο, η χώρα είναι τελειωμένη. Θεωρώ πως πρέπει να πάμε βαθύτερα από την νομισματολογία η οποία προσλαμβάνεται πλέον με ιδεοληπτικούς και μονομανείς όρους ανάμεσα σε μετανωτερικούς Εικονομάχους και Εικονολάτρες (όπου Εικόνα- τοποθετήστε το €uro-). Το ότι δεν μπορούμε «να φύγουμε/μείνουμε» ή πρέπει «να μείνουμε/φύγουμε» από/στην, ζώνη του €uroνομίσματος, είναι ένα κατά βάση θεολογικό ζήτημα.

Η πραγματικότητα, επίσης, σου επιβάλλει να προβληματιστείς και να απαντήσεις στο ερώτημα: πως είναι δυνατόν να «μπήκες στην Ευρώπη» προκειμένου να συμβαδίσεις με τις παγκόσμιες εξελίξεις για να καταλήξεις τελικά απομονωμένος, όχι απλά από τον υπόλοιπο πλανήτη, αλλά και εντός της ίδιας της Ευρώπης (διασωληνωμένος στην εντατική. Παράλληλα βέβαια το νοσοκομείο μεταλλάσσεται σε «φρενοκομείο η Ευρώπη»).

Πρέπει να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της κρίσης αντιπροσώπευσης, του ελλείμματος δικαιοσύνης, και η έκταση, το βάθος και η πολυμορφία της -πολιτικής, θεσμικής, παραγωγικής και ηθικοπνευματικής- παρακμής.

Την Ελλάδα την κατέστρεψαν οι διευθυντικές ομάδες της, οι ανύπαρκτες ακαδημαϊκές και πνευματικές ηγεσίες της και η ανευθυνότητα των πολιτικών της δυνάμεων. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ακριβώς στο σημείο που την οδήγησαν οι πνευματικές και πολιτικές της δυνάμεις. Αποπροσανατολισμένη, διαιρεμένη, κατακερματισμένη.

Τέλος, κατά την μεταδιπολική περίοδο και κυρίως κατά την κρίσιμη τελευταία δεκαπενταετία, η Ελλάδα καταστράφηκε γιατί αντιμετώπισε την «Ευρώπη» ως νόημα και τέλος-σκοπό. Έψαχναν τον παράδεισο επί της Γης οι άνθρωποι, την γη της Επαγγελίας, και πίστεψαν ότι την βρήκαν στην «Ευρώπη».

.~`~.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία