Σμηναγός Κώστας Ηλιάκης (15 Αυγούστου 1970 - 23 Μαΐου 2006)

23 Μαΐου, 2015 - 6:45

«Στὴν Κάρπαθο στὸν οὐρανὸ, μάχεται Δροσουλίτης, ὁ Ἡλιάκης ὁ Κωστῆς, ὁ ἴκαρος τσὶ Κρήτης»

῾Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ

Κάθε χρόνο στο μνημόσυνο του Κώστα Ηλιάκη ,όλοι οι επίσημοι αναγνωρίζουν τη θυσία του. Λένε πολύ μεγάλα λόγια. Όσοι από τους πολιτικούς έχουν και το ...λέγειν λένε και λόγια συγκινητικά. Μετά μπαίνουν στο αεροπλάνο και πίσω στην Αθήνα . Μέχρι του χρόνου. Καιρός να σταματήσουν τα κροκοδείλια δάκρυα. Και να περάσουμε στα έργα .

Γιατί ο Κώστας Ηλιάκης δεν θυσιάστηκε γι΄ αυτά.

Δεν θυσιάστηκε για να πετάνε οι συνάδελφοί του το “μίνιμουμ” των ωρών εκπαίδευσης που προβλέπει το ΝΑΤΟ. Κι αν το πετάνε πια κι αυτό
Δεν θυσιάστηκε για να είναι οι διαθεσιμότητες στις πολεμικές μοίρες “στο όριο” και αυτό να οφείλεται μόνο στους μηχανικούς και τεχνικούς της Πολεμικής Αεροπορίας και κανέναν άλλο
Δεν θυσιάστηκε για να αποδέχονται σιωπηρά ελληνικές κυβερνήσεις τις “αναχαιτίσεις μέχρι τον 25ο μεσημβρινό ,ακριβώς στη μέση του Αιγαίου. Γιατί υπήρξαν περίοδοι που κυβερνήσεις μας το είχαν επί της ουσίας δεχτεί
Δεν θυσιάστηκε για εξακολουθούν οι S 300 να αποτελούν “όπλο- φάντασμα”, που υπάρχει μόνο στα χαρτιά. Αυτούς τους S 300 που υπερασπίστηκε ο Κώστας Ηλιάκης και σκοτώθηκε σ΄ αυτή την αποστολή
Δεν θυσιάστηκε για να εμφανίζεται σήμερα η Ελλάδα με “ακρωτηριασμένη” την εθνική της κυριαρχία
Δεν θυσιάστηκε για να δίνουν οι συνάδελφοί του διπλή μάχη επιβίωσης κάθε μέρα. Μία στον αέρα όπου σχεδόν πάντα είναι νικητές και μία στο έδαφος όπου αντιμετωπίζουν την αναλγησία της Πολιτείας που τους οδηγεί σε οικονομικό ,οικογενειακό και προσωπικό αδιέξοδο

Στην τελετή για τον Κώστα Ηλιάκη οι μόνοι που έχουν δικαίωμα για δάκρυα είναι οι δικοί του άνθρωποι ,στους οποίους κάθε μέρα λείπει και θα λείπει. Και η δεύτερη οικογένειά του η Πολεμική Αεροπορία, η οποία καταθέτει κάθε μέρα “αίμα ,ιδρώτα και ψυχή” και εισπράττει μόνο λόγια και κροκοδείλια δάκρυα.

Πηγή: OnAlert

Προσθήκες

Ηλιάκης Κώστας