Στόν Ρόμπερτ Ὀπενχάϊμερ
Τ’ ἀνάλαφρο σάν ἀστέρι ὄνομά σας
ἔγινε στάχτη στή Χιροσίμα...[6 Αυγούστου 1945]
Στόν Ρόμπερτ Ὀπενχάϊμερ
Φίλε Ὀπενχάϊμερ,
λάβαμε
τίς τελευταῖες εἰδήσεις σας.
Φορτωμένα τίς μέρες αὐτές, τά ἑρτζιανὰ και οἱ ἀσύρματοι
πᾶνε καί φέρνουν, σ’ ὅλο τόν κόσμο, τή σιωπή καί τή θλίψη σας.
Καί μεῖς, ἄνθρωποι ἁπλοί, ὅπως κάνουμε πάντοτε,
γνωρίζοντας πώς ὁ πόνος κατοικεῖται ἀπό τό Θεό,
σηκωθήκαμε ὀρθοί καί κρατήσαμε
σιγή πέντε λεπτῶν μπρός στή θλίψη σας
μέ σκυμμένα τά πρόσωπα
καί σταυρωμένα τά χέρια μας.
Ἀλλά, φίλε Ὀπενχάϊμερ, ὄχι·
δέν προσθέσατε τίποτα στήν καρδιά μας. Ἡ πράξη σας
ἔμεινε πράξη. Ἡ σελίδα σας ἔκλεισε.
Τ’ ἀνάλαφρο σάν ἀστέρι ὄνομά σας
ἔγινε στάχτη στή Χιροσίμα.
Σέ τί θά ὠφελοῦσε ν’ ἀφήσουμε τώρα
τήν καρδιά μας ἀδέσποτη κάτω ἀπ’ τά δάκρυά σας;
Σέ τί θά ὠφελοῦσε νά κάτσουμε δίπλα σας
ἀντίκρυ στό σύμπαν; Σᾶς παραδίνουμε στή
μακροθυμία τῶν αἰώνων κι εὐχόμαστε
ν’ ἀξιωθεῖτε τή χάρη της.
Τί νά σᾶς κάνουμε; Ποῦ
νά σᾶς κρύψουμε; Ὅπου
κι ἄν σᾶς βάλει κανεὶς
σάν πύργος πανύψηλος
θά κρύβετε πάντοτε
ἕνα μέρος τοῦ ἥλιου.
Δέν εἶναι στό χέρι μας.
Δέν ὑπάρχει πιά δέντρο νά καθίστε στή ρίζα του.
Ἡ στέγη τοῦ σύμπαντος δέν θά σᾶς ἤθελε.
Ἐμεῖς, ἄνθρωποι ἁπλοί, πού ὁ Θεὸς μᾶς γυρίζει τὰ φύλλα
τῶν ἡμερῶν,
πού λογαριάζουμε τή ζωή μας μέ τήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου,
πού ὑπογράφουμε στήν καθαρή μας καρδιὰ τά πεπραγ-
μένα μας μέ τή δύση του,
πού ἀγαπᾶμε τό χῶμα καί τό σύννεφο τοῦ οὐρανοῦ,
γιατί μαζί μέ τόν ἄνεμο καί τήν παρεμβολή τοῦ φωτός,
μεγαλώνουν τά στάχυα στό μικρό μας ὁρίζοντα,
σᾶς ἐγκαλοῦμε: Ἀκοῦστε μας!
Δέν ἔτυχε, φίλε Ὀπενχάϊμερ, ποτέ, νά σκεφθεῖτε μέ πόσα
δάκρυα φτιαχτῆκαν οἱ κῆποι τοῦ κόσμου;
Δὲν εἴχατε δάχτυλα νά μετρήσετε;
Δέν σᾶς φτάναν οἱ ἀριθμοὶ γιά τήν ἐξίσωση τῆς ἀλήθειας;
Ποτέ δέν σταθήκατε, μόνος πρός μόνον, ἀντίκρυ στά μάτια μας
κι ἀντίκρυ στό θαῦμα τοῦ χεριοῦ τ’ ἀδερφοῦ σας;
Πῶς σᾶς διέφυγε,
φίλε Ὀπενχάϊμερ,
- ἕνα σύνολο ἀπό
μικρά καί μεγάλα
θαύματα – ὁ ἄνθρωπος;
...
[Από το "ΣΤΟΝ ΡΟΜΠΕΡΤ ΟΠΕΝΧΑΪΜΕΡ", 1954]
