Τὰ ῥήματα (Ἀνδρέας Ἐμπειρίκος)
Ὅταν τό ῥῆμα ἐκτοπίζεται καί ἄρχουν παντοῦ τά ἐπίθετα, θετά παιδιά τῆς συμμορφώσεως καί τοῦ διακοσμημένου ψεύδους, τέλματα ἐκτείνονται ἐκεῖ ὅπου ὁ σπόρος ἔπιπτε ὡς σπέρμα. Μά τότε, ὤ, τότε δικαιολογοῦνται – τί λέγω, εὐλογοῦνται ὅλου τοῦ κόσμου οἱ θυμοί. Οἱ ἐκριζωταί, τότε, δέν εἶναι (ὦ ἄνδρες ἀσυμμόρφωτοι, ὦ ἄνδρες καί γυναῖκες) ἁπλῶς ἵππων ὁπλαί, ἤ ἐκσκαφεῖς, ἤ παῖδες ρινοκέρων, δέν εἶναι μόνον νοσταλγοί τῆς παμπαλαίας γῆς τῆς Ἄττικῆς ἤ Βοιωτίας, μά ἔφηβοι στεφανηφόροι, ἔφηβοι σπερματικοί καί εἰς τό γῆρας των ἀκόμη, θεμελιωταί, καί ὅταν ἀκόμη δέν τό ξέρουν, τῶν νέων Θηβῶν ἤ Ἀθηνῶν. Φθάνει νά μήν γελασθοῦν, νά μήν ἐξαπατηθοῦν ποτέ ἀπό τήν Σφίγγα τῶν τελμάτων, ἤ ἀπό τούς εἰς ἐξώστας ἤ βουλάς λαλοῦντας σοφιστάς καί λαοπλάνους, πού σφίγγουν δῆθεν στοργικά καί πνίγουν, ἐπάνω στά στήθη των τά πέτρινα, μέσα στό φέγγος τῆς καθημερινῆς μας τραγωδίας (Ἀλλοῖ, ἀλλοῖ καί τρισαλλοῖ! – Ἀκοῦστε, ἀκοῦστε ὦ ἄνδρες Βοιωτοί, ὦ ἄνδρες Ἀθηναίοι!) τούς παλαιούς καί νέους βλαστούς.
Πηγή: nameliarte
