«Τα παιδιά βαριούνται το σχολείο και το σχολείο δε νοιάζεται για τα παιδιά»

PublicDomainPictures / pixabay

Πριν λίγες ημέρες μιλούσα με ανθρώπους της εκπαίδευσης σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία. Τα πράγματα ήταν δύσκολα και ένεκα της κρίσης κατέστησαν ακόμη χειρότερα. Από την άλλη ένα αναχρονιστικό σύστημα που φορτώνει τους μαθητές με πλήθος άχρηστων πληροφοριών, τους γεμίζει με άγχος και στο τέλος παράγει τούβλα. Τι να φταίει άραγε; Πολλά, όχι μόνο ένα. Οι μόνοι πάντως που δεν ευθύνονται, είναι τα παιδιά.

Του Στρατή Μαζίδη

Καταρχήν όλοι όσοι τελειώσαμε το σχολείο στα μέσα της δεκαετίας του 1990 αντιλαμβανόμαστε ότι εκτός της νόθευσης πολλών μαθηματών ή της αχρήστευσης τους (πχ ιστορία, θρησκευτικά), έχει μετακομίσει το γυμνάσιο στο δημοτικό, και το λύκειο στο γυμνάσιο. Η αριθμητική έγινε μαθηματικά. Τι έπρεπε να ξέρει ένα παιδί τελειώνοντας το δημοτικό; Να κάνει πράξεις, την προπαίδεια και να επιλύει κάποια προβλήματα. Τώρα καλείται να κάνει πράξεις με πολύπλοκους τρόπους ή να επιλύει προβλήματα με ακρίβεια και...στο περίπου, δηλαδή λάθος!

Τις δεκαετίες του 1980 και 1990 το σχολείο εκινείτο σε λογικά πλαίσια, είχε φυσιολογικές απαιτήσεις και παρείχε ένα επίπεδο βασικών γνώσεων. Δεν υπήρχε πχ τότε μαθητής που δεν ήξερε τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου ή ποιοι ήταν οι ήρωες της Επανάστασης.

Είχαμε ένα λογικό σχολείο όπου η μία εκπαιδευτική βαθμίδα ήταν αυτοτελής ενώ παράλληλα η εξωσχολική πραγματικότητα χαρακτηριζόταν από παιχνίδι, μπάλα και φαντασία. Παιχνιδομηχανές δεν υπήρχαν. Κινητά δεν είχαμε. Μόνο κρατική τηλεόραση 40 λεπτά (πραγματικά) παιδικά κάθε απόγευμα. Οι προνομιούχοι είχαν ξύλινο Ατάρι, Αμίγκα 500 και Αμστραντ 6128. Κι αυτά με μέτρο.

Με την πάροδο του χρόνου αυτή η ισορροπία εσωσχολικής και εξωσχολικής ζωής ανετράπη. Το σχολείο άρχιζε να μετατρέπεται περισσότερο σε κάτι που μοιάζει με καταπίεση παρά με εκπαιδευτικό χώρο. Η εκπαιδευτική διαδικασία κατέστη υποχρέωση. Στο δημοτικό σε ετοιμάζουν για το γυμνάσιο και εκεί για το λύκειο. Όταν δε, έρθει η ώρα της μετάβασης, οι νέοι εκπαιδευτικοί μονολογούν ότι παρέλαβαν παιδιά απροετοίμαστα. Το σχολείο φορτώνει με τόνους ύλης τα παιδιά, τα οποία όμως στο τέλος ακόμη κι αν είναι επιμελείς μαθητές, γίνονται παιδιά χωρίς Θεό, ταυτότητα και καλλιέργεια. Κάποιοι γονείς αναρωτιούνται αν αυτό συμβαίνει επίτηδες. Δεν το γνωρίζω. Το θέμα είναι ότι συμβαίνει. Αρκετοί μάλιστα εκπαιδευτικοί αναγνωρίζουν τις παθογένειες του συστήματος αλλά για τα περαιτέρω δείχνουν στα κεντρικά. Ακόμη και οι έλεγχοι είναι περίπλοκοι. Κάποτε είχαμε 10-11 μαθήματα. Σήμερα θυμίζουν εξέταση αίματος από εργαστήριο.

Την ίδια στιγμή η εξωσχολική πραγματικότητα γέμισε ερεθίσματα και ταχύτητα. Οθόνες, χρώματα, εφαρμογές, νέες τεχνολογίες, εικονικές πραγματικότητες, πρόσβαση σε ό,τι σε απασχολεί μέσα σε δευτερόλεπτα.

Από τη μια το ενδιαφέρον και από την άλλη ένας θεσμός, το σχολείο, που όχι μόνο δεν έμεινε στάσιμο αλλά πήγε πίσω. Δεν παρακολούθησε την εποχή του. Δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των παιδιών. Από τη μια κάτι που εξιτάρει και διεγείρει τον εγκέφαλο και από την άλλη μια διαδικασία ανιαρή που πλήττει όλους τους εμπλεκόμενους.

Η γνώση (περιττή πολλές φορές) έγινε υποχρέωση και άγχος.Τα παιδιά βαριούνται το σχολείο που δεν τα εμπνέει και το σχολείο σε επίπεδο πολιτείας και σχεδιασμού δε νοιάζεται (στην καλύτερη περίπτωση) για τα παιδιά. Διότι στη χειρότερη, ίσως και ο σκοπός να είναι αυτός. Η παράδοση στην κοινωνία μπερδεμένων ανερμάτιστων ανθρώπων χωρίς κριτική σκέψη, δίχως βάσεις και πυξίδα.

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Πηγή: freepen.gr