ΠΑΛΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ
C' est deja trop mourir On ne meurt pas toujours Πάλι ὁ θάνατος πεθαίνει Σὰν ἐκεῖνος ὁ διαβάτης Ποὺ μᾶς ἔβρισε καὶ φεύγει Σὰν τὸ φυτὸ ποὺ δὲν βλασταίνει πιὰ Σὰν τὰ σκουλήκια Ποὺ...
«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
C' est deja trop mourir On ne meurt pas toujours Πάλι ὁ θάνατος πεθαίνει Σὰν ἐκεῖνος ὁ διαβάτης Ποὺ μᾶς ἔβρισε καὶ φεύγει Σὰν τὸ φυτὸ ποὺ δὲν βλασταίνει πιὰ Σὰν τὰ σκουλήκια Ποὺ...
Ὁ ἄνεμος ρέει μέσα στὴν καρδιά μας Σὰν οὐρανὸς ποὺ ἔχασε τὸ δρόμο Δέντρα προσπαθοῦν νὰ τοῦ δέσουν τὰ χέρια Ἀλλὰ μάταια κοπιάζουν. Ὁ ἄνεμος ἀναπνέει μέσα στὴν καρδιά μας Σὰ στρατὸς ποὺ ὁρμάει...
“μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν” (ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ 12,2) Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, εμφανίζεται στις φιλολογικές συντροφιές και τους πνευματικούς κύκλους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης...
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου Στοὺς πεσόντες κατὰ τὸν ἑλληνο – ιταλικὸ πόλεμο τοῦ 1940 – 41 συγκαταλέγεται ὁ Γιῶργος Σαραντάρης, ὁ σημαντικὸς αὐτὸς ποιητὴς καὶ στοχαστὴς τῆς δεκαετίας τοῦ 1930. Δὲν πέθανε στὰ βουνὰ...
Ποιός ἔντυσε τὰ μάτια Καὶ ἤρθανε ἀπροσκάλεστα Σὲ μιὰ γιορτὴ ὅπου λείπουν Ἄνοιξη καὶ μουσικὴ; Εἶναι κόσμος ἐτοῦτος Εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ γδύνεται Καὶ τρέφει τὰ ὄνειρα σειρά; Τὰ μάτια μίλησαν Τελευταῖα Καὶ ἀπορρόφησαν...
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου «Ὁ Γιῶργος Σαραντάρης ἦτο ὁ πρῶτος λογοτέχνης ποὺ ἔπεσεν εἰς τὸν ἀγώνα τῆς πατρίδος του διὰ τὴν ἐλευθερίαν». [Ὁ «Ἀθηναῖος» τῆς «Καθημερινῆς»] Ὁ Γιῶργος Σαραντάρης ἦταν θύμα τῆς ἄνανδρης ἐπίθεσης...
Νὰ φᾶς τὴν καρδιὰ ἑνὸς καρπουζιοῦ Καὶ σὰν τὸ καρπούζι νὰ πέσεις νὰ κοιμηθῆς Νὰ τρέξεις μὲ τὰ παιδιὰ πλάϊ στὸ ρυάκι τῆς γειτονιᾶς Ἐκεῖ ποὺ τὴ νύχτα φυτρώνει ἡ πανσέληνος Μουδιάζει μιὰ ψυχὴ...