Η εθνική μας μιζέρια
Το καφενείο άδειο. Δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί και να σχολιαστεί. Εξ ου και το κείμενο είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα. Κι όταν όμως το καφενείο είναι με κόσμο, πάλι άδειο είναι. Άνθρωποι μίζεροι...
«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
Το καφενείο άδειο. Δεν υπάρχει τίποτα να ειπωθεί και να σχολιαστεί. Εξ ου και το κείμενο είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα. Κι όταν όμως το καφενείο είναι με κόσμο, πάλι άδειο είναι. Άνθρωποι μίζεροι...
Καθόμουν στον καφενέ. Πρωί, η πρώτη φουρνιά έφυγε και έμεινα με κάτι ξέμπαρκους, αργόσχολους πελάτες που συζητούσαν για τη σχέση Αναστασιάδη και Ακιντζί. Λέγανε πως «έφτασεν η ώρα, εν πρέπει να χάννουμεν άλλον τζιαιρόν»...
Προχθές, λοιπόν, μπαίνει ένας φοιτητάκος, γύρω στα 20-22. Παραγγέλνει «έναν κυπριακόν καφέν», κάθεται στο κεντρικό τραπέζι, όπως αρμόζει σε έναν άρχοντα, και ανοίγει την εφημερίδα Πολίτης. Τον ήξερα. Με βλέπει που στραβοκοιτάζω όταν ανοίγει...
«Είσαστε ένας λαός ως επί το πλείστον μικροαστοί, βολεμένοι και αλλοτριωμένοι», ξεφώνησε με μένος πρώτος ο Ελληνέζος, παίρνοντας το γνωστό υφάκι του πεφωτισμένου εργατοπατέρα που, έχοντας το ταξικόμετρο στην τσέπη του, νιώθει ασφάλεια και...