Με τό πέρασμα τῶν παράξενων αἰώνων...
Νά μιλήσεις μέ εἰκόνες, νά ἐκφραστεῖς μέ λέξεις, νά ἐπικοινωνήσεις μέ σκέψη, νά φωνάξεις μέ σιωπή. Τι νά κάνεις γιά ν’ ἀκουστεῖς; Τίποτα. Το καλύτερο εἶναι τίποτα. Τίποτα καί προσευχή. Κι ἀναμονή. Καί μία....
«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
