«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
του Μιχαήλ Μητσάκη (1863-1916) Το παράπονο του μαρμάρου Με τα πόδια σπασμέν΄ από το γόνατο, με τα χέρια κομμέν΄ από τον άγκωνα, κοίτεται μέσα στο μουσείον το παλληκάρι το αρχαίο. Μισοπεσμένο στο δεξί του...
Είμαστε άντρες εμείς είμαστε άντρες! είπε ο υποναύκληρος καθισμένος ανάμεσα στο πλήρωμα. Έλληνας! σου λέει ο άλλος· δεν είναι παίξε γέλασε. Έχουμε τα κακά μας - δε λέω· πήραμε δρόμο στραβό, σαν το κακοκυβερνημένο...
Α’ ΟΝΤΙΣ ἔπλασε ὁ Θειὸς τὴν Οἰκουμένη, τὸ Ληξοῦρι, καὶ τόσους ἄλλους τόπους, εἶπε στὸ νοῦ του: Ἆ! τώρα δὲ μοῦ μένει πάρι νὰ πλάσω, γέ μου, καὶ τσ᾽ ἀθρώπους». Κ᾽ ἐκεῖ ποῦ κράταε...
