«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
Πάει τὸ καλοκαίρι κι ἡ καλοκαιριά· νέφη σηκῶθηκαν καὶ τὸν ἴσκιο των στὰ πελάγη ρίχνουν, ρίχνουν στὴ στεριά. Φθινοπώρου πνεῦμα θλιβερὸ περνᾷ, μυστικὸ στὰ δένδρα πνέει ψιθύρισμα καὶ τὰ φύλλ' ἀνάρια πέφτουν τὰ στερνά....
Χαῖρε, ὦ θεία, ποὺ μάγια τόσα δίχως μίλημα σκορπᾶς· ποὺ τοῦ κόσμου κάθε γλῶσσα μὲ τοὺς ἤχους σου νικᾷς! Σὰν τὸ στῆθος πλημμυρίσῃ ἀπὸ αἰσθήματα πολλά, μέσα ἐκεῖθε νὰ τὰ χύσῃ δυσκολεύεται ἡ λαλιά....
(Λυρικὸν ἠθογραφικὸν ποίημα) Μὴ φοβηθῇς τὸ σπίτι ποὺ ἄνοιξε στὴ γῆ βαθιὰ τὰ θέμελά του, κι ἄς ἔρθουν χίλιοι ἀνεμοστρόβιλοι καὶ τὴ σκεπή του ἄς ρίξουν κάτου. Μὴ φοβηθῇς τὸ δέντρο ποὺ ἅπλωσε τὶς...
Ἀπ' ἔξω μαυροφόρ' ἀπελπισιά, πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστὸ σκοτάδι, καὶ μέσα στὴ θολόχτιστη ἐκκλησιὰ (στὴν ἐκκλησιά, ποὺ παίρνει κάθε βράδυ τὴν ὄψι τοῦ σχολειοῦ,) τὸ φοβισμένο φῶς τοῦ καντηλιοῦ τρεμάμενο τὰ ὀνείρατα ἀναδεύει καὶ γῦρο...
Εἰς τὸ Ζάππειον μᾶς ἑλκύουν τὰ ἐρείπια τοῦ ναοῦ τοῦ Ὀλυμπίου Διός· καὶ πλησιάζομεν. Τί γίγαντες, τί κολοσσοὶ μᾶς φαίνονται οἱ δέκα ἕξ ἐκεῖνοι στῦλοι, οἱ ὁποῖοι μακρόθεν, ὅπως ἵστανται μεμονωμένοι ἐν τῷ μέσῳ...
Δὲ μὲ μὲλλει τώρα νὰ πεθάνω! Μοῦ φτάνει ἡ ζωή, ἀφοῦ εἶδα τὴν Ἀθήνα. Ἐδῶ γεννήθηκε ὁ κόσμος. Ἐδῶ καὶ στὴ Ρώμη μορφώθηκε ἡ Ἐβρώπη. Μικρὸς τόπος καὶ γέμισε τὴ γίς. Ἀπὸ δῶ μᾶς...
Ἀπὸ μικρὸ κι ἀπ’ ἄφαντο πουλάκι, σταυραϊτέ μου, παίρνεις κορμὶ μὲ τὸν καιρὸ καὶ δύναμη κι ἀγέρα, κι ἀπλώνεις πῆχες τὰ φτερὰ καὶ πιθαμὲς τὰ νύχια, καὶ μὲς στὰ σύννεφα πετᾶς, μὲς στὰ βουνὰ...
Ὁ Γεώργιος Βιζυηνὸς γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βιζύη ἢ Βιζὼ τῆς Θρᾴκης τὸ 1849. Τὸ πραγματικό του ὄνομα ἦταν Γεώργιος Σύρμας. Ποιητής, πεζογράφος καὶ λόγιος. Τραγικὴ φυσιογνωμία, γεννήθηκε σὲ μία πολὺ φτωχὴ οἰκογένεια, ποὺ τὴν...
