Ο ΨΑΛΜΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
Frédéric Mistral Κύριε ὁ θυμός σου ἐπὶ τέλους ἐξακοντίζει τοὺς κεραυνούς του ἐπάνω μας. Μέσα στὴ νύχτα τὸ καράβι μας χτυπᾶ τὴν πλώρη του στοὺς βράχους. Κύριε, μὲ τὸ σίδερο τῶν βαρβάρων μᾶς ἔκοψες...
«χαῖρε, ξεῖνε, παρ᾿ ἄμμι φιλήσεαι: αὐτὰρ ἔπειτα δείπνου πασσάμενος μυθήσεαι ὅττεό σε χρή.»
Frédéric Mistral Κύριε ὁ θυμός σου ἐπὶ τέλους ἐξακοντίζει τοὺς κεραυνούς του ἐπάνω μας. Μέσα στὴ νύχτα τὸ καράβι μας χτυπᾶ τὴν πλώρη του στοὺς βράχους. Κύριε, μὲ τὸ σίδερο τῶν βαρβάρων μᾶς ἔκοψες...
Τὸ ποίημα αὐτὸ τοῦ F. Mistral δημοσιεύτηκε τὸ 1848 στὸ ἐπαναστατικὸ φύλλο «Le Coq». Ὅταν στὰ Ἱεροσόλυμα λαὸς ἄγριος μανιωμένος «θάνατος ― ἔκραζε ― στὸ λαοπλάνο!» κ' ἔβριζε τὴ θυσία Σου τὴν πανύψηλη, Χριστέ...
Dieu! que les monts sont beaux... V i c t o r H u g o Ὄμορφα ποὺ εἶναι τὰ βουνὰ μὲ τὰ ἰσκερὰ πλουμίδια!Θάλασσα μεγαλόχαρη, λαμπρὲ οὐρανέ, Ὡσαννά!Διαβάτρες εἶναι οἱ μέρες μου, Θεέ!...