Θυσία σέ τί, πότε καί γιατί;
«Σκαλίζοντας» μέσα μου, ξανὰ καὶ ξανά, συνειδητοποίησα μίαν μεγάλη ἀλήθεια πρὸ καιροῦ: τὴν ἔννοια (ἀλλὰ καὶ τὴν οὐσία) τῆς λέξεως Θυσία.
Ἡ Θυσία, ὅταν ὑπάρχῃ Ἱερὸς Σκοπὸς πίσω της, εἶναι καὶ ἀναγκαία καὶ χρήσιμος, ἐφ΄ ὅσον «ζωντανεύει» κι «ἐνεργοποιεῖ» δεσμοὺς ἱστορίας κι αἵματος, αἰώνων.
Καὶ δὲν τίθεται θέμα δικῆς μου διασώσεως, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον ἡ Θυσία μου θὰ ἐξυπηρετοῦσε τὸ κοινὸ καλό.
Ἡ Θυσία ὅμως, ὅταν δὲν ὑπάρχῃ Ἱερὸς Σκοπὸς πίσω της, ἢ ὅταν ὑπάρχῃ παραπλάνησις, παραπληροφορία καὶ σκοταδισμός, εἶναι περιττὴ καὶ τελικῶς ἀνώφελος.
Κατ’ ἐπέκτασιν μία δική μου (αὐτο)Θυσία θὰ ἦταν κάτι ἀτυχὲς καὶ περιττό.
Καί ποιό εἶναι τό κριτήριον γιά νά ἐπιλεγῇ ἀπό τό ἄτομον τό ἐάν θά (αὐτο)θυσιασθῆ ἤ ὄχι;
Τὸ κριτήριον ἀγαπητοί μου εἶναι ἕνα: ἡ Ἀλήθεια.
Διακρίνεται ἀπό Ἀλήθεια ὁ ὁποιοσδήποτε (φερόμενος ὡς) Ἱερός Σκοπός ἤ κρύβει στεγανά καί μυστικά;
Εἶναι μέρος αὐτοῦ πού θά ἔπρεπε νά βλέπουμε ὁ (φερόμενος ὡς) Ἱερός Σκοπός ἤ εἶναι τμῆμα του;
Μποροῦμε ὅλοι μας νὰ κρίνουμε, ἐὰν ἀποφασίσουμε νὰ κρατήσουμε μέσα μας μόνον τὴν ἔννοια τῆς (πραγματικῆς) Ἑλλάδος, ἀποῤῥίπτοντας κάθε προσπάθεια ἀπομειώσεώς της καὶ ἀλλοιώσεώς της.
Διότι ἡ Ἑλλάς, ὡς ἔννοια, δὲν εἶναι κάτι ποὺ δύναται νὰ χωρέσῃ μέσα στὰ ἀτομικά μας πεποιθησιακὰ συστήματα, ἀλλὰ περιλαμβάνει κάθε ἔννοια Ἀνθρωπιᾶς, Δικαίου καὶ Ἰσονομίας, γιὰ κάθε τὶ ἐπάνω στὸν πλανήτη.
Ἂς σταθοῦμε λοιπὸν κάποιες στιγμὲς γιὰ νὰ κρίνουμε καὶ νὰ ἀποφασίσουμε ἐὰν θὰ ἐπιλέξουμε μίαν πορεία ποὺ θὰ κομματιάζη πανανθρώπινες ἔννοιες ἢ μίαν πορεία ποὺ θὰ στοχεύη μόνον στὴν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ἀνθρώπου.
Φιλονόη
Ἡ Θυσία Κουκκίδου, ἀπὸ τὸν Γεράσιμο Γερολυμᾶτο, ἐμπεριεῖχε καὶ Ἱερὸ Σκοπό, μά, κυρίως, πίσω ἀπὸ τὸν Κουκκίδη ὑπῆρχαν ἀμέτρητοι «Κουκκίδηδες» γιὰ νὰ κατανοήσουν, σεβασθοῦν καὶ διαφυλάξουν τὴν ἔννοια τῆς θυσίας του. Ἐὰν ἦταν μόνος καὶ μοναδικὸς ὁ Κουκκίδης, τότε θὰ ἦταν καὶ ἀπολύτως περιττὴ μία τέτοια θυσία, ἐφ΄ ὅσον θὰ ὄφειλε νὰ ἐπιβιώσῃ γιὰ νὰ διδάξῃ, μὲ τὸν λόγο καὶ τὶς πράξεις του, τὸ τὶ ἀκριβῶς σημαίνει ἡ Θυσία ὑπὲρ Ἱεροῦ Σκοποῦ.
Πηγή: Φιλονόη καὶ Φίλοι...
