Το εγχειρίδιο της Ρήξης – οδηγός για αρχαρίους – μέρος 1ο
Τα βασικά Μέτωπα
Αυτό που πρέπει κατ’ αρχήν να ξεκαθαρισθεί, είναι πως μία πραγματική Ρήξη στις παρούσες συνθήκες αφορά σε δύο μέτωπα: Στο εσωτερικό μέτωπο και στο εξωτερικό μέτωπο. Το πρώτο, που είναι και το πιό επικίνδυνο, είναι διακριτό από την καλλιέργεια του τρόμου για την «υποδαύλιση του διχασμού», του «εμφυλιακού κλίματος» κλπ. Αυτή η υποκρισία, πηγάζει από τον τρόμο των «ευρωπαϊστών» για την πιθανότητα εμφανίσεως μίας πραγματικά αποτελεσματικής πολιτικής αντιδράσεως στο υπάρχον φασίζον πολιτικό καθεστώς.
Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως: Πρόκειται για ένα καθεστώς που ανέχεται, «νομιμοποιεί» και διαιωνίζει την ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ του 2010 και τις συνέπειές της, παρέχοντας εξωφρενική πολιτική ασυλία στους πρωτεργάτες της, αναδεικνύοντάς τους σε ανώτατα πολιτειακά αξιώματα, ή ενσωματώνοντάς τους στους καινοφανείς κομματικούς του κυβερνητικούς σχηματισμούς. Αυτή η «νομιμοποίηση» κι αυτή η ανοχή είναι το κοινό χαρακτηριστικό τριών κατά σειρά κυβερνήσεων, του Παπαδήμου, του Σαμαρά και του Τσίπρα.
Ο σπόρος του τρόμου του «διχασμού» σπέρνεται στο εύφορο έδαφος της «εκλογικής πελατείας» της μεταπολιτεύσεως και στους γόνους της. Αυτή είναι μία θλιβερή πραγματικότητα και – ας μην υπάρξει καμία αμφιβολία επ’ αυτού – έτσι και «ξεπεταχτεί» κάποια αποτελεσματική πολιτική αντίδραση, ο εθισμένος στην υποκίνηση «λαός», αυτός που «δεν θα ανεχθεί διχασμούς» θα αποτελέσει το πρώτο κύμα ανασχέσεώς της. Θλιβερή επιβεβαίωση αυτού του τραγέλαφου, είδαμε εσχάτως στη… φιλο – κυβερνητική διαδήλωση και στην αντι -κυβερνητική αντι – διαδήλωση των περασμένων ημερών. Κοινό τους χαρακτηριστικό: Ο φιλο – ευρωπαϊσμός. Οι διαφορές βρίσκονται στις λεπτομέρειες, δηλαδή στη «διαπραγμάτευση» – υποταγή με όρους ή στην απόλυτη υποταγή (χτές/σήμερα είχαμε/έχουμε και… επανάληψή των δύο διαδηλώσεων προς εμπέδωση…)
Ο βασικός παράγων που οπλίζει με θράσσος τα στελέχη των προηγούμενων κυβερνήσεων και των «δημοσιογράφων» – υποστηρικτών τους, με αποκορύφωμα την πρόσφατη αντι – διαδήλωση, είναι πως οι αρχικοί βασικοί υπόλογοι για την «νομιμοποίηση» του εγκλήματος του 2010 κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι με εγκληματική υπαιτιότητα των τωρινών υπολόγων για την ίδια ακριβώς «νομιμοποίηση».
Το έγκλημα του 2010 επιχειρείται συστηματικά να ξεχασθεί. Οι «εξεταστικές επιτροπές» είναι ξεκάθαρη περίπτωση συγκαλύψεως, μίας ακόμη στην ατελείωτη σειρά συγκαλύψεων πολιτικών εγκλημάτων της μεταπολιτεύσεως. Η λέξη – κλειδί είναι «ΕΓΚΛΗΜΑ» και κάθε απόπειρα συγκαλύψεώς του αποτελεί συνενοχή – απλά και ξάστερα. Κάθε μέρα που περνά με τους πρωτεργάτες της Συνταγματικής Εκτροπής (κυρίως τον Παπανδρέου) να κυκλοφορούν ελεύθεροι, είναι μία ακόμη ημέρα ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ από τις διεθνείς ΝΟΜΙΚΕΣ διεκδικήσεις των Εθνικών μας συφερόντων.
Είναι επίσης, μία ακόμη ημέρα «εθισμού» της εγχώριας και της διεθνούς «κοινής γνώμης» στην απάτη πως, στη «φιλο – ευρωπαίκή» Ελλάδα «όλα βαίνουν καλώς από νομικής απόψεως» και για όλα φταίει η… οικονομία.
Τέλος, είναι ακόμη μία ημέρα πραγματικού διχασμού του Ελληνικού Λαού, σε όσους ανέχονται την Συνταγματική Εκτροπή του 2010 και σε όσους παραμένουν πιστοί στην Συνταγματική Νομιμότητα. Ο διχασμός είναι τόσο υπαρκτός, όσο και τα μεταπολιτευτικά οργανωμένα συμφέροντα και καμιά σχέση δεν έχει με τον καλλιεργούμενο «διχασμό» των κυβερνητικών φιλο – ευρωπαίων και των αντι – κυβερνητικών ομοϊδεατών τους.
Πιό απλά, ο καλλιεργούμενος τρόμος του διχασμού σημαίνει πως αν κάποιος τολμήσει να αμφισβητήσει το πολιτικό σύστημα, τα εγκλήματά του και τον φιλο – ευρωπαϊκό του προσανατολισμό, θα εξαπολυθεί εναντίον του ο κατάλληλα προετοιμασμένος… «λαός» που… δεν πρόκειται να ανεχθεί… νέο διχασμό. Αυτός θα είναι ο πραγματικός διχασμός σε όλη του τη δόξα και θα πραγματοποιηθεί στο όνομα της… «Εθνικής Ομοψυχίας»!
Η Ρήξη με την «Ευρώπη» είναι απόφαση επαναστατικών διαστάσεων που απαιτεί επαναστατικές πρακτικές. Δεν είναι μιά «ψύχραιμη» επιλογή κάποιας φανταστικής «κοινωνίας των πολιτών» που «οραματίζονται» κάποιοι μετριοπαθείς συγγραφείς… βιβλίων για την κρίση (ζητώ συγγνώμη από τους θαυμαστές ανθρώπων όπως ο καθηγητής κ. Κοντογιώργης αλλά τυχαίνει να γνωρίζω τη δυναμική ενός ιδανικού ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ κινήματος υπό την ηγεσία ανθρώπων με τις γνωστές «προδιαγραφές» τους, ή με την ενεργό τους συμμετοχή και οφείλουν να τη γνωρίζουν κι εκείνοι. Άρα, έχουμε να κάνουμε είτε με πραγματικό έλλειμα συναισθήσεως Εθνικού καθήκοντος, είτε με κάτι πολύ πιό ύποπτο. Η πολιτική απραξία των υπέρ – προβεβλημένων «αντιμνημονιακών διανοουμένων» είναι επιεικώς γελοία, όπως γελοία είναι και η ανυπαρξία υποψιών για την επιλογή ενός εκάστου εξ αυτών για υπερ – προβολή από τα καθεστωτικά ΜΜΕ στις κρισιμότατες στιγμές από το Φθινόπωρο του 2009 εώς σήμερα).
Συμπερασματικά: Η νομιμοφανής κατοχή της Πατρίδος μας, όπως και ο κάθε είδους εγκληματικός ολοκληρωτισμός, απαιτεί αντιδράσεις επαναστατικής δυναμικής. Στις επαναστάσεις, ακόμη και στις πλέον αναίμακτες, απαιτούνται πρωτίστως εσωτερικές Ρήξεις ριζοσπαστικών διαστάσεων. Τα περί «εθνικής ομοψυχίας» ξεχάστε τα, τουλάχιστον στις πρώτες φάσεις μίας πραγματικής Ρήξης, κατά την οποία τα Εθνικά προτάγματα θα είναι πραγματικά και όχι «ευρωπαϊκά».
Το πραγματικό ζητούμενο στο Εσωτερικό μέτωπο δεν είναι η αποφυγή της δημιουργίας του. Αυτό το μέτωπο υπάρχει και διογκούται μέρα με την ημέρα, παράλληλα με τη διόγκωση της απελπισίας, της περιθωριοποίησης και του οικονομικού τρόμου, όπως και της ανοχής/συνενοχής των τελευταίων τριών κυβερνήσεων σε εγκλήματα κατά του πολιτεύματος και της Εθνικής μας ανεξαρτησίας. Το πραγματικό ζητούμενο είναι η αποφυγή μίας εξεγέρσεως τόσο ανεξέλεγκτης (ή τόσο ελεγχόμενης) που θα προκαλέσει καταστροφικές Εθνικές περιπέτειες όπως την αιματηρή της καταστολή και μάλιστα στο όνομα της «εθνικής ομοψυχίας».
Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
Εικόνα: «Ναυάγιο», έργο του Ivan Aivazovsky από το en.gallerix.ru
