Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός

Είπε η γυναίκα: «Στην ακτή ανατολικά της χώρας υπάρχει ένα νησί που πάνω του υψώνεται ένας γιγάντιος ναός με πάρα πολλές καμπάνες».

Το παιδί πρόσεξε ότι φορούσε παράξενα ρούχα και ότι ένα πέπλο κάλυπτε τα μαλλιά της. Δεν την είχε ξαναδει.

«Είδες ποτέ αυτό το ναό;» το ρώτησε εκείνη. «Πήγαινει μέχρι εκεί και πες μου τη γνώμη σου».

Γοητευμένο από την ομορφιά της γυναίκας, το παιδί πήγε μέχρι το μέρος που του υπέδειξε. Κάθισε στην παραλία και κοίταζε τον ορίζοντα, αλλά δεν είδε τίποτ' άλλο απ' αυτό που έβλεπε συνήθως κανείς: το γαλανό ουρανό και τον ωκεανό.

Απογοητευμένο, κατευθύνθηκε προς τα σπίτια όπου έμεναν μερικοί ψαράδες και τους ρώτησε για ένα νησί με ένα ναό.

«Ναι, υπήρχε, αλλά πριν από πολύ καιρό, όταν εδώ ζούσαν ακόμα οι προπαππούδες μου», είπε ένας γερο-ψαράς. «Μετά έγινε ένας σεισμός και το νησί καταποντίστηκε στη θάλασσα. Κι όμως, παρ' όλο που δεν μπορούμε πια να δούμε το νησί, καταφέρνουμε ακόμα ν' ακούμε τις καμπάνες του ναού του, όταν η θάλασσα τις κάνει να ταλαντεύονται εκεί κάτω, στο βυθό».

Το παιδί επέστρεψε στην παραλία και περίμενε ν' ακούσει τις καμπάνες. Πέρασε εκεί όλο το απόγευμα, αλλά το μόνο που κατάφερε ν' ακούσει ήταν ο ήχος των κυμάτων και τα κρωξίματα των γλάρων.

Όταν έπεσε το βράδυ, οι γονείς του πήγαν να το πάρουν. Το επόμενο πρωί, το παιδί ξαναπήγε στην παραλία.

Δεν μπορούσε να πιστέψει πως μια τόσο όμορφη γυναίκα ήταν δυνατό να πει ψέματα. Αν μια ημέρα εκείνη επέστρεφε, θα μπορούσε να της πει ότι δεν είχε δει το νησί, αλλά ότι άκουσε τις καμπάνες του ναού που χτυπούσαν χάρη στην κίνηση των νερών.

Πέρασαν έτσι μερικοί μήνες. Η γυναίκα δεν ξαναγύρισε και το αγοράκι την ξέχασε. Τώρα είχε βάλει σκοπό ν' ανακαλύψει τα πλούτη και τους θησαυρούς του βυθισμένου ναού. Αν άκουγε τις καμπάνες, θα μπορούσε να τον εντοπίσει και να πάρει τον κρυμμένο θησαυρό.

Τώρα πια δεν τον ενδιέφεραν ούτε το σχολείο ούτε η παρέα των φίλων του. Έγινε το αγαπημένο αστείο των άλλων παιδιών, που συνήθιζαν να λένε: «Δεν είναι πια σαν κι εμάς. Προτιμάει να κάθεται και να κοιτάει τη θάλασσα, επειδή φοβάται μήπως χάσει όταν παίζουμε».

Και, βλέποντας το παιδί να κάθεται κοντά στη θάλασσα, όλοι γελούσαν.

Αν και δεν κατάφερε ν' ακούσει τις καμπάνες του ναού, το παιδί μάθαινε κάθε μέρα διάφορα πράγματα. Παρατήρησε ότι, ακούγοντας για πολλή ώρα τον ήχο των κυμάτων, ο φλοίσβος δεν του αποσπούσε την προσοχή.

Πέρασε λίγο καιρός και συνήθισε και τα κρωξίματα των γλάρων, το βούισμα των μελισσών, τον άνεμο που σφύριζε ανάμεσα στους φοίνικες.

Έξι μήνες μετά τη συνάντησή του με τη γυναίκα, κανένας θόρυβος δεν αποσπούσε πια την προσοχή του παιδιού. Τις καμπάνες όμως του βυθισμένου ναού δεν τις είχε ακούσει ακόμα.

Μερικοί ψαράδες πήγαιναν να κουβεντιάσουν μαζί του και επέμεναν: «Εμείς τις έχουμε ακούσει!» έλεγαν.

Το αγοράκι, όμως, συνέχιζε να μην τις ακούει.

Λίγο καιρό αργότερα, οι ψαράδες άλλαξαν τροπάρι: «Είσαι πολύ επικεντρωμένος στον ήχο των καμπανών εκεί κάτω. Παράτα τα και άρχισε να παίζεις ξανά με τους φίλους σου. Ίσως μόνο οι ψαράδες να καταφέρνουν να τις ακούσουν».

Ύστερα από ένα χρόνο περίπου, το παιδί είπε στον εαυτό του: «Μπορεί να έχουν αυτοί δίκιο. Καλύτερα να μεγαλώσω, να γίνω ψαράς και να έρχομαι σ' αυτή την παραλία κάθε πρωί, αφού έχω αρχίσει να την αγαπώ». Και σκέφτηκε ακόμα: «Ίσως να πρόκειται απλώς για ένα μύθο. Με το σεισμό οι καμπάνες έσπασαν και δε θα χτυπήσουν ποτέ πια».

Εκείνο το απόγευμα αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι.

Πλησίασε τον ωκεανό για να του ζητήσει την άδεια.

Κοίταξε άλλη μια φορά το θέαμα της Φύσης και τότε, επειδή δεν ήταν πια επικεντρωμένος στις καμπάνες, μπόρεσε να χαμογελάσει στο τραγούδι των γλάρων, στο θόρυβο της θάλασσας, στον άνεμο που σφύριζε ανάμεσα στους φοίνικες. Άκουσε από μακριά τις φωνές των φίλων του που έπαιζαν και χάρηκε στη σκέψη ότι πολύ σύντομα θα επέστρεφε στα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας.

Το παιδί ήταν ευχαριστημένο. Καί, όπως μόνο ένα παιδί ξέρει να κάνει, ευχαρίστησε που ήταν ζωντανό. Ήξερε ότι δεν είχε χάσει το χρόνο του, επειδή είχε μάθει να παρατηρεί και να σέβεται τη Φύση.

Τότε, θαυμάζοντας τη θάλασσα, τους γλάρους, τον άνεμο, τα φύλλα των φοινίκων και τις φωνές των φίλων που έπαιζαν, άκουσε επίσης και την πρώτη καμπάνα.

Και μια άλλη ακόμα.

Και έπειτα άλλη μία, μέχρι που όλες οι καμπάνες του βυθισμένου ναού αντήχησαν, γεμίζοντάς το χαρά.

Χρόνια αργότερα, ενήλικος πια, ξαναγύρισε στο χωριό και στην παραλία των παιδικών χρόνων του.

Δεν ήθελε πια να πάρει κανένα θησαυρό από το βυθό της θάλασσας· ίσως να ήταν απλώς καρπός της φαντασίας του, ίσως να μην είχε ακούσει ποτέ τις βυθισμένες καμπάνες εκείνο το μακρινό απόγευμα, παιδί ακόμα. Αποφάσισε, πάντως, να κάνει έναν περίπατο στην παραλία, για ν' ακούσει τον ήχο του ανέμου και τα κρωξίματα των γλάρων.

Σάστισε όταν είδε, καθισμένη πάνω στην άμμο, τη γυναίκα που του είχε μιλήσει για το νησί με το ναό.

«Τι κάνεις εδώ;» τη ρώτησε.

«Σε περίμενα», απάντησε εκείνη.

Εκείνος πρόσεξε ότι, αν και είχαν περάσει πολλά χρόνια, η γυναίκα είχε ακόμα την ίδια εμφάνιση· το πέπλο που της κάλυπτε τα μαλλιά δεν έδειχνε καθόλου τσαλακωμένο από το χρόνο.

Εκείνη του έτεινε ένα γαλάζιο τετράδιο με λευκές σελίδες.

«Γράψε: "Ένας πολεμιστής του φωτός δείχνει προσοχή στα μάτια ενός παιδιού. Γιατί αυτά τα μάτια ξέρουν να βλέπουν τον κόσμο χωρίς πικρία. Όταν επιθυμεί να μάθει αν αυτός που βρίσκεται στο πλευρό του είναι άξιος εμπιστοσύνης, προσπαθεί να δει τον τρόπο με τον οποίο θα τον κοίταζε ένα παιδί"».

«Τι είναι ένας πολεμιστής του φωτός;»

«Πιστεύω πως εσύ ξέρεις», απάντησε εκείνη χαμογελώντας. «Αυτός που είναι ικανός να κατανοήσει το θαύμα της ζωής, να παλέψει μέχρις εσχάτων για κάτι που πιστεύει· και τότε ακούει τις καμπάνες που η θάλασσα κάνει ν' αντηχήσουν στο κρεβάτι του».

Δεν είχε θεωρήσει ποτέ τον εαυτό του πολεμιστή του φωτός. Η γυναίκα έδειξε να μαντεύει τη σκέψη του. «Όλοι είναι ικανοί γι' αυτό. Και κανείς δε θεωρεί ότι είναι πολεμιστής του φωτός, αν και τελικά είναι».

Εκείνος κοίταξε τις σελίδες του τετραδίου. Η γυναίκα χαμογέλασε ξανά.

«Γράψε», είπε στο τέλος εκείνη.

[...]

Ένας πολεμιστής του φωτός ξέρει πως μερικές στιγμές επαναλαμβάνονται.

Συχνά βρίσκεται μπροστά σε προβλήματα και καταστάσεις που έχει ήδη αντιμετωπίσει. Τότε νιώθει στενοχώρια και σκέφτεται πως είναι ανίκανος να κάνει προόδους στη ζωή του, αφού οι δύσκολες στιγμές παρουσιάζονται ξανά.

«Αυτό το έχω ήδη περάσει», παραπονιέται στην καρδιά του.

«Αλήθεια είναι, το έχεις ζήσει», απαντάει η καρδιά του. «Αλλά δεν το ξεπέρασες ποτέ».

Τότε ὁ πολεμιστής κατανοεί πως η επανάληψη των εμπειριών έχει έναν και μοναδικό στόχο: να τον διδάξει αυτό που δεν εννοεί να μάθει.

[...]

Ένας πολεμιστής του φωτός δεν περνά τις ημέρες του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο που επέλεξαν οι άλλοι για αυτόν.

Οι πολεμιστές του φωτός έχουν πάντα μια λάμψη στο βλέμμα.

Ζουν μέσα στον κόσμο, αποτελούν μέρος της ζωής άλλων ανθρώπων και ξεκίνησαν το ταξείδι τους δίχως δισάκι και δίχως σανδάλια. Σε πολλές περιπτώσεις είναι λιπόψυχοι. Δε δρουν πάντοτε σωστά.

Υποφέρουν για άχρηστα πράγματα, κρατούν άνανδρη στάση και καμιά φορά θεωρούν πως είναι ανίκανοι να ωριμάσουν. Συχνά θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο για οποιαδήποτε ευλογία ή θαύμα.

Δεν είναι πάντα σίγουροι για ό,τι κάνουν. Πολλές φορές περνούν άγρυπνες νύχτες και σκέφτονται πως η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα.

Γι' αυτό είναι πολεμιστές του φωτός. Γιατί κάνουν λάθη. Γιατί αναρωτιούνται. Γιατί αναζητούν μια αιτία· και σίγουρα θα τη βρουν.

[...]

Από εδώ και στο εξής, και για μερικές εκατοντάδες χρόνια, το Σύμπαν θα βοηθάει του πολεμιστές του φωτός και θα εμποδίζει όποιον έχει προκαταλήψεις.

Η ενέργεια της Γης χρειάζεται ανανέωση.

Οι νέες ιδέες απαιτούν χώρο.

Το σώμα και η ψυχή έχουν ανάγκη από νέες προκλήσεις.

Το μέλλον έχει μετατραπεί σε παρόν κι όλα τα όνειρα, εκτός απ' όσα εμπεριέχουν προκαταλήψεις, θα έχουν τη δυνατότητα να εκδηλωθούν.

Το ουσιώδες θα επιμείνει· το άχρηστο θα εξαφανιστεί. Ο πολεμιστής, όμως, γνωρίζει πως δεν είναι δικό του καθήκον να κρίνει τα όνειρα του πλησίον του και δε χάνει το χρόνο του επικρίνοντας τις αποφάσεις άλλων.

Για να πιστέψει στο δρόμο του, δεν έχει ανάγκη ν' αποδείξει πως ο δρόμος του άλλου είναι λανθασμένος.

[...]

Ένας πολεμιστής του φωτός γνωρίζει τα ελαττώματά του. Γνωρίζει, όμως, και τα προτερήματά του. [...] Ξέρει πως η δύναμη της γαζέλας έγκειται στην επιδεξιότητα των ποδιών της. Κι αυτή του γλάρου βρίσκεται στην ακρίβεια με την οποία αρπάζει το ψάρι. Έμαθε πως ο τίγρης δε φοβάται την ύαινα, γιατί έχει συνείδηση της δύναμής του.

Επομένως προσπαθεί να μάθει πού μπορεί να βασίζεται. Και ελέγχει πάντα τα εφόδιά του, που δεν είναι παρά τρία πράγματα: πίστη, ελπίδα και αγάπη.

Αν υπάρχουν αυτά τα τρία, δε διστάζει καθόλου να τραβήξει μπροστά.

[...]

Κάθε πολεμιστής του φωτός φοβήθηκε όταν αντιμετώπισε μια μάχη.

Κάθε πολεμιστής του φωτός πρόδωσε και είπε ψέματα στο παρελθόν.

Κάθε πολεμιστής του φωτός πήρε ένα δρόμο που δεν ήταν δικός του.

Κάθε πολεμιστής του φωτός σκέφτηκε πως δεν είναι πολεμιστής του φωτός.

Κάθε πολεμιστής του φωτός αμέλησε τα πνευματικά καθήκοντά του.

Κάθε πολεμιστής του φωτός πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε.

Γι' αυτό είναι πολεμιστής του φωτός: επειδή πέρασε αυτές τις εμπειρίες και δεν έχασε την ελπίδα ότι θα γίνει καλύτερος.

[...]

Ένας πολεμιστής του φωτός γνωρίζει πως οι καλύτεροι δάσκαλοί του είναι οι άντρες με τους οποίους μοιράζεται το πεδίο της μάχης.

Είναι επικίνδυνο να ζητήσεις μια συμβουλή. Αλλά είναι πολύ πιο ριψοκίνδυνο να τη δώσεις.

[...]

Ο πολεμιστής του φωτός καταφέρνει πάντα να εξισορροπεί Αυστηρότητα και Ευσπλαχνία.

Για να πραγματώσει το όνειρό του, χρειάζεται δυνατή θέληση και απέραντι ικανότητα αφοσίωσης. Αν και έχει ένα στόχο, ο δρόμος για να τον πετύχει δεν είναι πάντα αυτός που φαντάζεται.

Γι' αυτό ο πολεμιστής χρησιμοποιεί την πειθαρχία και τη συμπόνια. Ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ τα παιδιά του, αλλά τα σχέδια Του είναι ανεξιχνίαστα και Αυτός δημιουργεί το δρόμο με τα ίδια τα βήματά μας.

Χρησιμοποιώντας την πειθαρχία και την αφοσίωση, ο πολεμιστής ενθουσιάζεται. Η συνήθεια δεν μπορεί ποτέ να κυβερνά τις σημαντικές κινήσεις.

[...]

Όταν ξεκινάει για τη μάχη, θυμάται αυτό που είχε πει ο Χριστός: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας». Και υπακούει.

Αλλά ξέρει πως η πράξη της συγγνώμης δεν τον αναγκάζει να αποδεχτεί τα πάντα. Ένας πολεμιστής δεν μπορεί να χαμηλώσει το κεφάλι, αλλιώς χάνει από το οπτικό του πεδίο τον ορίζοντα των ονείρων του.

[...]

Ο πολεμιστής του φωτός θυμάται το παρελθόν. Γνωρίζει την Πνευματική Αναζήτηση του ανθρώπου, ξέρει ότι με βάση αυτή έχουν γραφτεί ορισμένες από τις ωραιότερες σελίδες της ιστορίας· και μερικά από τα χειρότερα κεφάλαιά της: σφαγές, θυσίες, σκοταδισμός.

[...] «Από τον καρπό θα αναγνωρίσεις το δέντρο», είπε ο Ιησούς. Αυτή τη συμβουλή ακολουθεί και δεν κάνει ποτέ λάθος.

Ο πολεμιστής του φωτός γνωρίζει τη σημασία της διαίσθησης.

[...] Ο κόσμος λέει: «Είναι τρελός», Ή: «Ζει σ' ένα φανταστικό κόσμο». Ή ακόμα: «Πώς μπορεί να εμπιστεύεται πράγματα που στερούνται λογικής;»

Ο πολεμιστής, όμως, ξέρει πως το ένστικτο είναι το αλφάβητο του Θεού και συνεχίζει ν' ακούει τον άνεμο και να μιλάει με τ' αστέρια.

[...]

Ο πολεμιστής προσέχει τα μικρά πράγματα. Καμιά φορά είναι σκληρός με τον εαυτό του, αλλά προτιμά να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο.

«Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες», λέει μια παλιά παροιμία της Παράδοσης.

[...]

Ο πολεμιστής του φωτός πιστεύει. Επειδή πιστεύει στα θαύματα, τα θαύματα αρχίζουν να συμβαίνουν. Επειδή έχει τη βεβαιότητα πως η σκέψη του μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή, η ζωή του αρχίζει ν' αλλάζει. Επειδή είναι βέβαιος ότι θα συναντήσει την αγάπη, η αγάπη εμφανίζεται.

[...]

Ο πολεμιστής του φωτός προσπαθεί πάντοτε να βελτιώνεται.

[...]

Ένας πολεμιστής του φωτός είναι αξιόπιστος. Κάνει κάποια λάθη, μερικές φορές θεωρεί τον εαυτό του πιο σημαντικό απ' όσο πραγματικά είναι. Αλλά δε λέει ψέματα.

[...] Και ο πολεμιστής συλλογίζεται: «Γιατί να μιλάω τόσο αφού σε πολλές περιπτώσεις δεν είμαι ικανός να κάνω όλα όσα λέω;»

Η καρδιά απαντάει: «Αφού υπερασπίζεσαι δημόσια τις ιδέες σου, πρέπει να καταβάλεις προσπάθειες να τις σέβεσαι στη ζωή σου».

[...]

Η ρίζα της λέξης «ευθύνη» αποκαλύπτει το νόημά της: ικανότητα να ανταποκριθείς, να αντιδράσεις.

Ένας υπεύθυνος πολεμιστής έμαθε να παρατηρεί και να μορφώνεται, αλλά ήταν ικανός να είναι και «ανεύθυνος»· μερικές φορές άφησε τις καταστάσεις να τον παρασύρουν, χωρίς να ανταποκριθεί ούτε να αντιδράσει.

Έμαθε όμως το μάθημά του: ακολούθησε μια στάση, άκουσε μια συμβουλή, είχε την ταπεινότητα να δεχτεί βοήθεια.

Υπεύθυνος πολεμιστής δεν είναι εκείνος που παίρνει στους ώμους του το βάρος του κόσμου. Είναι εκείνος που έμαθε να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της στιγμής.

[...]

Ο Μ. Χάλτερ λέει: «Ο Χίτλερ μπορεί να έχασε τον πόλεμο στο πεδίο της μάχης, αλλά στο τέλος κάτι πέτυχε. Αφού ο άνθρωπος του εικοστού αιώνα δημιούργησε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και αναβίωσε τα βασανιστήρια, δίδαξε στους ομοίους του ότι είναι δυνατό να κλείσεις τα μάτια μπροστά στις συμφορές των άλλων».

Ίσως να έχει δίκιο· υπάρχουν εγκαταλειμμένα παιδιά, σφαγμένοι πολίτες, αθώοι στις φυλακές, μοναχικοί γέροι, μεθυσμένοι στα κανάλια, τρελοί στην εξουσία.

Μπορεί όμως να μην έχει καθόλου δίκιο· υπάρχουν οι πολεμιστές του φωτός.

Και οι πολεμιστές του φωτός δε δέχονται ποτέ αυτό που είναι απαράδεκτο.

Ο πολεμιστής του φωτός δεν ξεχνάει ποτέ τη σοφή συμβουλή να μη χάνει την υπομονή του.

Αδικίες συμβαίνουν. Όλοι μπλέκονται σε καταστάσεις που δεν τους αξίζουν, κυρίως όταν δεν μπορούν να αμυνθούν. Πολλές φορές η ήττα χτυπάει την πόρτα του πολεμιστή.

[...]

Ούτε χάνει το χρόνο του εξηγώντας τις κινήσεις του· πιστός στις αποφάσεις του Θεού, είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.

Ρίχνει μια ματιά γύρω του και εντοπίζει τους φίλους. Κοιτάζει ερευνητικά πίσω του και αναγνωρίζει τους αντιπάλους. Είναι αμείλικτος με την προδοσία, αλλά δεν εκδικείται. Περιορίζεται στην απομάκρυνση των εχθρών από τη ζωή του, χωρίς να πολεμίσει εναντίον τους περισσότερο απ' όσο είναι απαραίτητο.

Ένας πολεμιστής δεν προσπαθεί να μοιάσει. Είναι.

[...]

Αποφεύγει εκείνους που βρίσκονται δίπλα του μόνο σε περίπτωση ήττας· αυτοί οι ψεύτικοι φίλοι θέλουν να αποδείξουν ότι η αδυναμία ανταμείβει. Προσπαθούν διαρκώς να καταστρέψουν την εμπιστοσύνη του πολεμιστή κάτω από το μανδύα της «αλληλεγγύης».

[...] Οι πραγματικοί σύντροφοι ενός πολεμιστή βρίσκονται πάντα στο πλευρό του, τόσο στις δύσκολες, όσο και στις ευνοϊκές στιγμές.

[...]

Ο πολεμιστής του φωτός δεν πέφτει στην παγίδα της λέξης «ελευθερία».

Όταν ο λαός του είναι υπόδουλος, η ελευθερία είναι μια πολύ ξεκάθαρη έννοια. Εκείνες τις στιγμές, χρησιμοποιώνται σπαθί κι ασπίδα, παλεύει μέχρι να εξαντληθεί ή μέχρι να χάσει τη ζωή του. Μπροστά στην υποδούλωση, η ελευθερία είναι εύκολα κατανοητή: είναι το αντίθετο της σκλαβιάς.

Καμιά φορά, όμως, ο πολεμιστής ακούει τους ηλικιωμένουν να λένε: «Όταν σταματήσω να δουλεύω, είμαι ελεύθερος». Έπειτα, ένα χρόνο αργότερα, οι γέροι παραπονιούνται: «Η ζωή είναι μόνο ανία και συνήθεια». Σ' αυτή την περίπτωση, η ελευθερία είναι δύσκολα κατανοητή: σημαίνει έλλειψη νοήματος.

Ένας πολεμιστής του φωτός είναι πάντα δεσμευμένος. Είναι σκλάβος του ονείρου του και ελεύθερος στα βήματά του.

[...]

Ένας πολεμιστής του φωτός δε δέχεται δώρα από τον εχθρό.

[...]

Ένας πολεμιστής εμπιστεύεται τους άλλους, επειδή, πρώτα απ' όλα, εμπιστεύεται τον εαυτό του.

[...]

Ναι, αυτή η ζωή είναι καθαρή τρέλα, αλλά η μεγάλη γνώση του πολεμιστή του φωτός έγκειται στη σωστή επιλογή της δικής του τρέλας.

[...]

Όταν θέλουμε πάρα πολύ κάτι, όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας. Ο πολεμιστής του φωτός το γνωρίζει. Γι' αυτό το λόγο, δίνει μεγάλη προσοχή στις σκέψεις του. Κάτω από πάμπολλες καλές προθέσεις υπάρχουν κρυμμένα συναισθήματα που κανείς δεν τολμά να εξομολογηθεί στον εαυτό του: η εκδίκηση, η αυτοκαταστροφή, η ενοχή, ο φόβος της νίκης, η μακάβρια χαρά μπροστά στην τραγωδία του άλλου.

Το Σύμπαν δεν κρίνει· συνωμοτεί προς όφελος αυτού που επιθυμούμε. Γι' αυτό ο πολεμιστής έχει το θάρρος να κοιτάζει τις σκιές της ψυχής του και αναρωτιέται μήπως ζητάει κάτι λανθασμένο για τον ίδιο.

Και δίνει πάντοτε μεγάλη προσοχή σ' αυτό που σκέφτεται.

Έλεγε ο Ιησούς: «Το "ναι" σου να είναι "ναι" και το "όχι" σου να είναι "όχι"». Όταν ο πολεμιστής αναλαμβάνει ένα καθήκον, κρατάει το λόγο του.

Αυτοί που υπόσχονται και έπειτα δεν τηρούν την υπόσχεσή τους χάνουν το σεβασμό για τον εαυτό τους, ντρέπονται για τις πράξεις τους. Στη ζωή τους δεσπόζει η φυγή.

[...] Καμιά φορά τυχαίνει και σ' αυτόν να αναλάβει κάποια ανόητη ευθύνη η οποία θα προξενήσει κάποιο κακό. Ωστόσο δεν θα επαναλάβει ποτέ αυτή τη συμπεριφορά.

Τιμά, πάντως, το λόγο που έδωσε και πληρώνει το τίμημα της παρορμητικότητάς του.

[...]

Ο πολεμιστής του φωτός έμαθε πως ο Θεός χρησιμοποιεί τη μοναξιά για να διδάξει τη συμβίωση. Χρησιμοποιεί το θυμό για να δείξει την άπειρη αξία της ειρήνης. Χρησιμοποιεί την ανία για να υπογραμμίσει τη σημασία της περιπέτειας και της αφοσίωσης.

Ο Θεός χρησιμοποεί τη σιωπή για να μας διδάξει την ευθύνη των λέξεων. Χρησιμοποιεί την κούραση για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την αξία του ξυπνήματος. Χρησιμοποιεί την ασθένεια για να υπογραμμίσει την ευλογία της υγείας.

Ο Θεός χρησιμοποιεί τη φωτιά για να δώσει ένα μάθημα για το νερό. Χρησιμοποιεί τη γη ώστε να κατανοήσουμε την αξία του αέρα. Χρησιμοποιεί το θάνατο για να δείξει την αξία της ζωής.

[...]

Εκείνοι που κοιτάζουν τη δυστυχία με αδιαφορία είναι οι πιο δυστυχείς.

[...]

Ένας πολεμιστής έχει συνείδηση ότι οι ατομικές πράξεις έχουν συνέπειες που κρατούν πολύ καιρό και πρέπει να ξέρει τι κόσμο θ' αφήσει στην πέμπτη γενιά.

[...]

Ο πολεμιστής σέβεται τον πόνο του διπλανού του και δεν προσπαθεί να τον συγκρίνει με τον δικό του.

Η κούπα του πόνου δεν έχει το ίδιο μέγεθος για όλους.

[...]

Υπάρχουν δύο τύποι προσευχών. Η πρώτη είναι αυτή με την οποία ζητάμε να γίνουν συγκεκριμένα πράγματα, δοκιμάζοντας να προτείνουμε στο Θεό αυτό που πρέπει να κάνει. Στο Δημιουργό δε δίνουμε ούτε το χρόνο ούτε το χώρο να δράσει. Ο Θεός, που γνωρίζει πολύ καλά το καλύτερο για τον καθένα, συνεχίζει να δρα όπως Τον συμφέρει. Και αυτός που προσεύχεται μένει με την αίσθηση ότι δεν εισακούστηκε.

Ο δεύτερος τύπος προσευχής είναι αυτός στον οποίο, ακόμα και χωρίς να κατανοεί τους δρόμους του Παντοδύναμου, ο άνθρωπος αφήνει να ολοκληρωθούν στη ζωή του τα σχέδια του Δημιουργού. Ικετεύει να τον γλιτώσει από τα βάσανα, αναζητά τη χαρά στον Καλό Αγώνα, αλλά ποτέ -σε καμιά στιγμή- δεν ξεχνάει να πει τη φράση: «Γενηθήτω το θέλημά Σου».

Ο πολεμιστής του φωτός προσεύχεται με το δεύτερο τρόπο.

[...]

Είχε πέσει πλέον το σκοτάδι όταν η γυναίκα έπαψε να μιλάει. Έμειναν εκεί κοιτάζοντας το φεγγάρι που έβγαινε.

«Πολλά από τα πράγματα που μου είπες έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους», είπε εκείνος.

Εκείνη σηκώθηκε.

«Αντίο», είπε. «Εσύ ήξερες ότι οι καμπάνες στο βυθό της θάλασσας δεν ήταν μύθος. Αλλά κατάφερες να τις ακούσεις μόνο όταν κατάλαβες πως ο άνεμος, οι γλάροι, το θρόισμα των φοινίκων αποτελούσαν μέρος της αντήχησης των καμπανών. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο πολεμιστής του φωτός γνωρίζει πως όλα όσα τον περιβάλλουν -οι νίκες του, οι ήττες του, ο ενθουσιασμός και η αποθάρρυνσή του- αποτελούν μέρος του Καλού Αγώνα. Και θα μπορεί να υιοθετήσει τη σωστή στρατηγική τη στιγμή που θα τη χρειαστεί. Ένας πολεμιστής δεν προσπαθεί να είναι συνεπής· μαθαίνει, κυρίως, να ζει με τις αντιθέσεις του».

«Ποιά είσαι;» ρώτησε εκείνος.

Η γυναίκα, όμως, απομακρυνόταν. Περπατούσε πάνω στα κύματα της θάλασσας, κατευθυνόταν προς το φεγγάρι που ανέτελλε.

«Οι πολεμιστές του φωτός αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο από το βλέμμα. Βρίσκονται στο κόσμο, αποτελούν μέρος του κόσμου.»

Μέσα από σύντομα, απλά, κι ωστόσο εμπνευσμένα κείμενα -ένα για κάθε μέρα, όπως κάναμε άλλοτε με τα στιχάκια των παλιών ημερολογίων-, ο Πάουλο Κοέλο μάς βοηθά να ανακαλύψουμε τον «πολεμιστή του φωτός» που κρύβουμε όλοι μέσα μας: εκείνον που ξέρει να εκτιμά το θαύμα της ζωής και να ακολουθεί με πίστη τον προσωπικό του μύθο.

Paulo Coelho, Αποσπάσματα από το βιβλίο "Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός", Μετάφραση: Λένα Ταχματζίδου, Εκδοτικός Οίκος Α.Α. Λιβάνη

Γεννημένος στις 24 Αυγούστου το 1947 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ο Πάουλο Κοέλο είναι σήμερα ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους συγγραφείς του κόσμου.

Γιὰ τὴν ἀντιγραφή: Ἑλλήνων Φῶς