ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Κ' ἔγυρ' Ἐκεῖνος τὸ ἄχραντο κεφάλι καὶ ξεψύχησε
     στὸ μαῦρο τὸ κορμί μου ἀπάνου·
     ἄστρα γινῆκαν τὰ καρφιὰ τοῦ μαρτυρίου του, ἄστραψα
     κι ἀπὸ τὰ χιόνια πιὸ λευκὸς τὰ αἰώνια τοῦ Λιβάνου.
Οἱ καταφρονεμένοι μ' ἀγκαλιάσανε
     καὶ σὰ βουνὰ καὶ σὰ Θαβὼρ ὑψώθηκαν ἐμπρός μου·
     οἱ δυνατοὶ τοῦ κόσμου μὲ κατάτρεξαν,
     γονάτισα στὸν ἴσκιο μου τοὺς δυνατοὺς τοῦ κόσμου.
Τὸν κόσμο ἂν ἐμαρμάρωσα, τὸν κόσμο τὸν ἀνάστησα,
     στὰ πόδια μου ἄγγελοι οἱ Καιροί, γύρω μου σκλάβες οἱ Ὧρες,
     δείχνω μιὰ μυστικὴ Χαναὰν στὰ γαλανὰ ὑπερκόσμια·
     μὰ ἐδῶ πατρίδες πάναγνες εἶσαστ' ἐσεῖς, τρεῖς Χῶρες!
Ὦ πρώτη ἐσύ, Ἱερουσαλήμ! τοῦ βασιλιᾶ προφήτη σου
     μικρὴ εἶν' ἡ ἅρπα γιὰ νὰ εἰπῇ τὴ νέα μεγαλωσύνη·
     τοῦ Σολομώντα σου ὁ ναὸς μ' ἀντίκρυσε, καὶ ράγισε·
     καινούργια δόξα ντύθηκαν τῆς Ἰουδαίας οἱ κρίνοι.
Κ' ὕστερα ὑψώθηκα σ' ἐσένα, ὦ Πόλη, ἑφτάλοφο ὅραμα,
     κ' ἔγινα φῶς τῶν οὐρανῶν, τὸ θάμα τοῦ Ἰορδάνη,
     τοὺς Κωνσταντίνους φώτισα καὶ τοὺς Ἡράκλειους δόξασα,
     καὶ τρικυμίες δὲν ἔσβησαν ἐμέ, μηδὲ Σουλτάνοι.
Καὶ ὕστερα, ταξιδευτής, ἦρθα σ' ἐσένα, ἀσύγκριτη,
     Ἀθήνα, τῶν ὡραίων πηγή, τῶν ἐθνικῶν κορώνα,
     τὸν ἄγνωστο ἔφερα Θεὸ καί, ἀπόκοτος, ἀψήφησα
     τὴν πολεμόχαρη Παλλάδα μέσ' στὸν Παρθενώνα.
Καὶ γνώρισα τοὺς ἱλαροὺς θεούς, καὶ στεφανώθηκα
     τὴν ἀγριλιὰ τῆς Ἀττικῆς, τὴ δάφνη ἀπ' τὴν Ἑλλάδα,
     καὶ ὦ λόγος πρωταγρίκητος! τοῦ Γολγοθᾶ τὸ σύγνεφο
     πῆρε τὴν ἄσπρη ὁμηρικὴ τοῦ Ὀλύμπου λαμπεράδα.
Τὰ εἴδωλα τ' ἀφρόντιστα καὶ τὰ πασίχαρα ἔφυγαν,
     ἀλλ' οὔτε πιὰ μεθάει τὴ γῆ τὸ ἀσκητικὸ μεθύσι,
     ἂς λάμπῃ ἡ μυστικὴ χαρὰ στὰ γαλανὰ ὑπερκόσμια·
     εἶν' ἐδῶ κάτου μιὰ ζωή, καὶ εἶν' ἄξια γιὰ νὰ ζήσῃ.
Μὲ τὰ κλαδιὰ τῆς φοινικιᾶς νέα ὡσαννὰ λαχτάρισα
     σ' ἐσένα, ὦ Γῆ πανάγια καὶ ὦ πρώτη μου πατρίδα·
     σ' ἐσὲ γυρνῶ, Ἱερουσαλήμ, κ' ἕνα τραγούδι φέρνω σου·
     εἶναι πλασμένο ἀπὸ ψυχὴ καὶ ἀπὸ φωνὴ Ἑλληνίδα!

     1902

Πηγή: Κ. Παλαμᾶ, Ἅπαντα, Τόμος Γ΄. Δ΄ ΕΚΔΟΣΗ, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, Η ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΖΩΗ
Φωτογραφία: pinterest.com

Ἑλλήνων Φῶς