Τὸν δρόμο μας θὰ βροῦμε μόνον ἐὰν βροῦμε Πατρίδα…
Ὁ Ἄνθρωπος, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἐὰν δὲν ἔχῃ Πατρίδα, δὲν ἔχει καὶ ῥίζες.
Ὁ Ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ῥίζες ὅμως δὲν ἔχει καὶ σκοπό.
Διότι μόνον τὸ δέσιμό μας μὲ τὶς ῥίζες μας μᾶς βοηθᾶ νὰ αἰσθανόμεθα κύτταρο μίας κοινωνίας καὶ κατ΄ ἐπέκτασιν τμῆμα ἑνὸς ζωντανοῦ ὀργανισμοῦ.
Ἄλλως τέ… Μόνον οἱ ζωντανοὶ ὀργανισμοὶ δίδουν τὴν «ἐντολή», τὸ «δικαίωμα» καὶ τὴν «δυνατότητα» στὰ κύτταρά τους νὰ «ἐργάζονται» γιὰ νὰ διατηροῦν τὸν ὀργανισμὸ ὑγιή.
Διότι μόνον ὄταν τὸ κύτταρον συνεργάζεται μὲ τὰ ὑπόλοιπα κύτταρα ἑνὸς σώματος ἔχει λόγο ὑπάρξεως.
Ἡ ἀπουσία σκοποῦ κάνει τὴν ζωὴ πεζή, ἀδιάφορη, ἡδονική, δίχως χαρές, δίχως πραγματικὲς συγκινήσεις ποὺ προάγουν τὸ πνεῦμα καὶ μεγιστοποιοῦν τὴν ἐπικοινωνία καὶ τελικῶς δίχως μέλλον…
Τὰ κύτταρα εἶναι τὰ μικρότερα τμήματα ἑνὸς ὀργανισμοῦ ποὺ κατέχουν ὅλην ἐκείνην τὴν ἀναγκαία πληροφορία, πρὸ κειμένου νὰ αὐτοαναπαράγονται, νὰ συντηροῦν καὶ νὰ διαιωνίζουν τὴν ζωή.
Κι ἐὰν ἕνας ὀργανισμὸς χρειάζεται κύτταρα ὑγιῆ γιὰ νὰ παραμένῃ ὑγιής, τότε, μιμούμενοι, ὡς ἀνθρωπότης, κάθε Φυσικὸ Νόμο καὶ λειτουργία, μία κατεύθυνσιν ἔχουμε ὡς ἐπιλογή: νὰ αἰσθανθοῦμε κύτταρα κι ἐμεῖς ἑνὸς μεγάλου καὶ ὑγιοῦς ὀργανισμοῦ.
Ἑνὸς ὀργανισμοῦ ὅμως ποὺ ἔως τώρα δὲν ἔχουμε γνωρίσει καὶ ποὺ ὀφείλουμε νὰ …γεννήσουμε ἀπὸ τὸ Μηδέν.
Διότι γιὰ πολλοὺς αἰῶνες πιστεύαμε πὼς ὀργανισμός-Πατρίς-Κράτος εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτό.
Ὅμως Πατρὶς καὶ Κράτος οὐδέποτε θὰ μποροῦσαν νὰ ταυτισθοῦν.
Τὸ Κράτος σκοτώνει τὴν Πατρίδα καὶ τελικῶς τὸν Ὀργανισμό…
Κι ὁ Ἄνθρωπος χρειάζεται Πατρίδα κι ὄχι κάτι ποὺ θὰ τὴν σκοτώνει.
Γιὰ νὰ βροῦμε Πατρίδα πρέπει νὰ βροῦμε ἀρχές.
Πρέπει νὰ θέσουμε στόχους.
Πρέπει νὰ κτίσουμε ἐμεῖς, ἐκ τοῦ μὴ ὄντος, τὸν ἐπιθυμητὸ κι ἀναγκαῖο ὀργανισμό, πρὸ κειμένου νὰ ὑπάρχῃ χῶρος γιὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ ξαναβροῦν τὸν πραγματικό τους στόχο, τὴν ἐπικοινωνία καὶ τελικῶς τὴν κοινωνία τους.
