«Τόπος Γέννησης: Λευκωσία»

Δεν είμαι πρόσφυγας. Δεν έχω σπιθαμή περιουσία στα κατεχόμενα, στη γη που δεν επισκέφθηκα ποτέ. Το χωριό μου δεν το πάτησε ο Τούρκος, ενώ το σπίτι της γιαγιάς μου μπορώ να το επισκεφθώ όποτε θέλω. Κι όμως, για έναν όχι και τόσο ανεξήγητο λόγο, νιώθω πρόσφυγας. Για έναν όχι και τόσο ανεξήγητο λόγο, κάθε φορά που ατενίζω τον Πενταδάχτυλο το στομάχι μου σφίγγεται και η ανάγκη μου να πατήσω το χώμα μιας γης που τόσο αγάπησα και που ατενίζω από μακριά γίνεται εμμονή. Μπολιαστήκαμε από μικρά με τις αρχές της ελευθερίας, της αγάπης για αυτό το χώμα, τον αέρα και τους ανθρώπους της πατρίδας-μάνας μας. Τις αρχές της δημοκρατίας, της πίστης σε ιδανικά που ψέλλιζαν άνθρωποι μεγαλύτεροι από εμάς καθώς βάδιζαν την αγχόνη.

Αυτό το βίωμα είναι που χρειάζεται ο λαός μας για να μείνει όρθιος. Η «North Cyprus», όπως αποκαλούν κάποιοι «συμπατριώτες» μου τα κατεχόμενα, είναι το ζωντανό παράδειγμα μιας βάρβαρης δύναμης που χτίζει τα ιμπεριαλιστικά της θέλω και την κατακτητική της μανία πάνω σε λουτρά αίματος και πτώματα. Δεν θέλω να γίνομαι συναισθηματικός, αλλά νιώθω ότι χαθήκαμε στη λογική. Χαθήκαμε στην προσπάθεια να εξηγήσουμε τα πράγματα γύρω μας απλά. Δεν είναι όμως έτσι. Οι προσευχές για ειρήνη δεν οδηγούν κάπου, τα gala dinner δεν λύνουν το εδαφικό και οι πολλαπλές χειραψίες δεν μας απαλλάσσουν από τα τούρκικα στρατεύματα κατοχής. Τα βίντεο με Τουρκοκύπριους που με σπαστά ελληνικά μας λένε «θέλουμε να ζήσουμε μαζί στην κοινή μας πατρίδα» είναι τόσο βοηθητικά, όσο και ένα αντίστοιχο βίντεο στην Παλαιστίνη! Ονομάστε το πρόβλημα. Δείτε το κατάματα. Σταματήστε να το ψηλαφείτε χωρίς να ακουμπάτε στα ενδότερά του και στην ουσία του. Διαιωνίζετε μια κατάσταση προσπαθώντας να βρείτε αιτίες και αφορμές από το πουθενά. Ποιος από εσάς έχει δείξει την παραμικρή ευαισθησία για αντικοινωνικές συμπεριφορές στα σχολεία; Στα γήπεδα; Στους δρόμους; Στις οικογένειες; Ζούμε σε μια κοινωνία που η βία, το νταηλίκι και η βάρβαρη συμπεριφορά αποτελούν την καθημερινότητά μας και με το ζόρι περιθάλπουμε ένα οικτρά μικρό ποσοστό. Αλλά με το που κάποιοι έσπασαν αυτοκίνητα Τουρκοκυπρίων, το αναγάγαμε σε μείζον εθνικό ζήτημα. Απαιτήσαμε συλλήψεις και δικαστήρια. Ξεκαθαρίζω. Την ίδια εναντίωση θα είχα αν τα εν λόγω άτομα χτυπούσαν ένα παλιοσαράβαλο του τελευταίου πολίτη αυτού του κράτους. Αρνούμαι, όμως, αυτήν την παρωδία. Ψάξτε τα προβλήματα για τη βία αλλού. Διαχειριστείτε το τι συμβαίνει στα γήπεδα και μην παίζετε με αυτά. Και για του λόγου το αληθές, την καλύτερη απάντηση την έδωσε –εύστοχος, όπως πάντα– ο Πιν.

Παραμένουμε φανατικά πιστοί στην ελευθερία. Δεν μπορούμε να κάνουμε εκπτώσεις σε κάποια πράγματα. Και, στο κάτω κάτω, δεν το επιθυμούμε. Όσο εσείς θα προσπαθείτε να δημιουργήσετε κρίσεις, να ανακαλύψετε τρομοκρατικές ομάδες και να διαιωνίζετε καταστάσεις, εμείς θα ακουμπάμε την ουσία. Η πατρίδα μας βρίσκεται υπό κατοχή. Οι βασικές μας ελευθερίες υπό αμφισβήτηση. Το μέλλον μας σε μια τρομακτική καμπή. Και εμείς εκεί, αγέρωχοι, πεισματάρηδες. Να παλεύουμε για έναν τόπο που δεν πατήσαμε ποτέ. Να δηλώνουμε πρόσφυγες και ας αναγράφεται στο πιστοποιητικό μας «Τόπος γέννησης: Λευκωσία».

Γιώργος Λαγάκος

Περί Συνδρόμων

Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις