Τρία σύντομα σχόλια για το εσωτερικό πολιτικό τοπίο.

I

Αυτό που συμβαίνει με το μεταπολιτευτικό σύστημα, στην μεταμοντέρνα φάση του, αυτή του επιθανάτιου ρόγχου, είναι καταπληκτικό. Θα τροφοδοτήσει με υλικό μελλοντικές κοινωνιολογικές μελέτες και μελέτες πολιτικής επιστήμης σε πανεπιστήμια (του εξωτερικού φυσικά).

Αφού εξαντλήθηκε ο δικομματικός του πυλώνας, η δύναμη του οποίου έχει κολλήσει στο ένα τρίτο περίπου του εκλογικού σώματος, επιστρατεύτηκε, κανονικοποίηθηκε (ή ότι άλλο θέλετε) ή απλά «μπήκε μπροστά» ένα κόμμα της τάξης του 5%. Έτσι πλέον έχει ψηφιστεί και κυβερνήσει το 92,45% του πολιτικού συστήματος του 2009. Αλλά τα τραγελαφικά δεν σταματούν εδώ. Το μεταπολιτευτικό σύστημα μας προσφέρει νέες συγκινήσεις. Έχοντας εξαντλήσει σχεδόν όλες τις «πολιτικές» εφεδρείες του, αντλεί «δυνάμεις» από το μηντιακό σκέλος του (το σύμπλεγμα είναι κομματοκρατικό, μηντιακό και κρατικοεπιχειρηματικό). Δημοσιογράφοι στελεχώνουν ή/και δημιουργούν κόμματα και πρώην ηθοποιοί αναδεικνύονται ως αρχηγοί κομμάτων (υπό την «διακριτική» προώθηση των καναλιών).

Όλοι αυτοί βέβαια είναι «αντιπρόσωποι» και «εκφραστές» του λαού. Αυτούς «αξίζει» ο λαός αφού τους έχει «επιλέξει ο ίδιος». Ωραία «δημοκρατία». Η πολιτική επιστήμη εμπλουτίζεται με ένα νέου είδους ημι-κρατικό δρώντα και με νέες αντιλήψεις για το πως λειτουργούν τα εθνικά πολιτικά συστήματα.

II

Το μεταπολιτευτικό σύστημα έχει αναγάγει σε τέχνη την απόκρυψη των ευθυνών, των ενοχών και των συντριβών του (οι οποίες βέβαια γίνονται συντριβές της κοινωνίας και της χώρας) μέσω της διαχείρισης του μέλλοντος με όρους ζοφερούς όταν διακρίνει πως απειλείται η ύπαρξη του. Ξεπλένει τον εαυτό του και αποκρύβει τις ευθύνες του κατά αυτόν τον τρόπο (κατέστρεψε την οικονομία της χώρας, αλλά αυτή θα καταστραφεί -περισσότερο- δίχως αυτό, κατέστησε κράτος-δορυφόρο την Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα θα δορυφοριοποιηθεί -περισσότερο- δίχως αυτό κ.λπ). Το μεταπολιτευτικό σύστημα, που οδήγησε τη χώρα σε αυτό το ανεπανάληπτο ιστορικά σμπαράλιασμα και χάλι, έχει εγκαταλείψει προ πολλού ως ιδεολογικούς πυλώνες κυριαρχίας και νομιμοποίησης του, το «έθνος» και την «δημοκρατία», τους οποίους έχει αντικαταστήσει από την διαχείριση του «μέλλοντος».

Μεταπολιτευτικά κόμματα, κράτος και πολίτευμα είναι τόσο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους που ο εκφυλισμός των κομμάτων είναι ευθέως ανάλογος του εκφυλισμού του κράτους, του πολιτεύματος, του εσωτερικού της χώρας και της διεθνής θέσης της. Ο μόνος τρόπος νομιμοποίησης, ξεπλύματος και αυτοαθώωσης του είναι η διαχείριση του «μέλλοντος».

III

Το εσωτερικό του Συ.Ριζ.Α έχει χωριστεί στο τμήμα που πρεσβεύει το «σχέδιο Α του Schäuble» και στο τμήμα που πρεσβεύει το «σχέδιο Β του Schäuble» (το ίδιο ισχύει και για το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος). Αυτή η διαχωριστική γραμμή εκφράζεται μέσω της διχοτομίας ανάμεσα σε «κοινωνικό και κομματικό Συ.Ριζ.Α» με την παράλληλη προσπάθεια αγιοποίησης και «ηγετοποίησης» του Τσίπρα από το κομματοκρατικό και μηντιακό σύστημα (λόγω της πιθανότητας συστράτευσης, έστω και έμμεσα έστω και ντροπαλά, όλου του μεταπολιτευτικού συστήματος μαζί του/πίσω του).

Όταν μεμονωμένα άτομα, όπως ο Wolfgang Schäuble, διαδραματίζουν τόσο καθοριστικό ρόλο για την τύχη μιας κοινωνίας, ενός ολόκληρου έθνους, τότε γίνεται κατανοητό πως μιλάμε για sui generis μετα-πολιτειακές συνθήκες και καταστάσεις. Για την επίτευξη τέτοιου εύρους και βάθους κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής προϋπόθεση αποτελεί η κατάλυση κάθε έννοιας κυριαρχίας της πολιτείας και η εγκαθίδρυση ενός μεταδημοκρατικού και μετακυρίαρχού υβριδικού καθεστώτος. Οι θεσμοί, η κυριαρχία (την οποία τόσο απεχθάνονται ορισμένοι) και το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο λειτουργίας αποτελούν ένα είδος πολιτικού και δικαιικού προστατευτισμού για κάθε κοινωνία, την οποία προφυλάσσουν από συνθήκες αναρχίας στο εσωτερικό και εκποίησης στο εξωτερικό.

Είχα γράψει πως «Σύντομα θα επιστρέψουμε στην αρχική και φυσική επιλογή η οποία παρακάμφθηκε μέσω του δημοψηφίσματος, και που δεν είναι άλλη από τις εκλογές (αν δεν έχουμε παραιτήσεις, ανωμαλίες κ.λπ)». Είχα επίσης γράψει πως: «Οι δύο επιλογές του δημοψηφίσματος ερμηνεύονται ως Ναι και Ναι μεν αλλά. Το πιθανότερο είναι πως το «μεν αλλά» θα εξατμιστεί και θα επιστρέψουμε στο Ναι (σκέτο) με τον πρωθυπουργό να ενσωματώνει το Όχι στο Ναι. Την δυναμική του Όχι, όμως, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να την ελέγξει. Αποδοχή, υπογραφή, νομιμοποίηση, και υλοποίηση είναι διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους. Το κενό αντιπροσώπευσης, το οποίο ήδη είναι τεράστιο, θα διευρυνθεί εάν ο πρωθυπουργός επιλέξει αυτή την οδό».

Όλα αυτά οδηγούσαν και οδηγούν σε πολύ συγκεκριμένες συνθήκες και καταστάσεις: Οδεύουμε σε περίοδο πολιτικού κενού και πολίτικης αστάθειας. Τους επόμενους μήνες το πιθανότερο είναι πως θα επικρατήσει ακυβερνησία και θα έχουμε την αποσάθρωση του πολιτικού συστήματος. Το πολιτικό τοπίο θα αλλάξει ριζικά.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία