Τρεις σχολιασμοί.

I

Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα στην Ελλάδα βρίσκονται παραδοσιακά υπό εξάρτηση (τόσο υλική όσο και πνευματική). Δεν έχουν δική τους ενδογενή άποψη για το τι χρειάζεται και το τι έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία, γιατί η πολιτική τους ποτέ δεν ήταν ουσιαστικώς «ελληνοκεντρική», καθώς πάντα εξυπηρετούσε είτε τα συμφέροντα της «δύσης» (η «δεξιά» ως κορμός μαζί με μια αριστερά) είτε -παλαιότερα- τα συμφέροντα της «ανατολής» (η «αριστερά» ως κορμός μαζί με μια δεξιά). Ετεροκαθοριζόμενες ήταν και οι δύο τους. Πολιτική κυβερνήσεων και κομμάτων που να να απέβλεπε πρωταρχικά στην εξυπηρέτηση των «ελληνικών» (*) συμφερόντων, δε νομίζω πως υπήρξε.

Ή πολιτική τους -και η ίδια η υπόσταση τους- ήταν πάντοτε ετεροπροσδιοριζόμενη και ετερόφωτη σε όλα τα επίπεδα. Από τη «δύση» και την «ανατολή».

Το δίλημμα, βέβαια, ποτέ δεν ήταν «δύση ή ανατολή» (αυτή ήταν η παραπλάνηση που μας επέβαλλαν). Το δίλημμα πάντα ήταν «δυτικό» ή αυτόχθονο, «ανατολικό» ή αυτόχθονο, δηλαδή ετερόχθονο ή αυτόχθονο (αναφερόμαστε σε πνευματική αυτοχθονία). Και οι δύο παρατάξεις -με μικρές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό τους- βροντοφώναξαν: ετερόχθονο.

Ποτέ δεν πίστεψαν πως η Ελλάδα μπορούσε -ή άξιζε- να δημιουργήσει ένα δικό της πρότυπο, να είναι αυτόφωτη, να δημιουργήσει τη δική της εκδοχή «νεωτερικότητας».

Η νοοτροπία τους φαίνεται στον τρόπο με τον οποίον αντιμετώπιζαν -και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν- τις «συμμαχίες» και το «πρότυπο».

Σε ότι αφορά τις «συμμαχίες», δεν θέλουν απλά σύμμαχο, αλλά επιθυμούν να γίνουν ένα μαζί του, να αφομοιωθούν. Τη συμμαχία την αντιλαμβάνονται σαν ερωτική δουλική προσφορά προς τον αγαθό, τον προστάτη, τον άμεμπτο, τον κύριο. Του δίνονται (όποια προβιά και εάν φοράει, όποιος και εάν είναι: Άγγλος, Γάλλος, Αμερικανός, Γερμανός, Τούρκος ή Ρώσος). Επιθυμούν να γίνουν υλικά και πνευματικά δούλοι του «σύμμαχου». Δεν είναι ποτέ ιδεολογικά και πνευματικά αδέσμευτοι από αυτόν.

Σε ότι αφορά το «πρότυπο» έχουμε το φαινόμενο copy paste (**). Να γίνουμε -επιτέλους- «δυτική» χώρα ή τελοσπάντων κάτι άλλο (Η.Π.Α, Αγγλία, Γαλλία, Σουηδία, Τουρκία κ.λπ - βέβαια εάν κάνεις μια κουβέντα μαζί τους και μιλήσεις για κάθε μια από αυτές τις χώρες ξεχωριστά αναφερόμενος στο πόσο διαφορετικά είναι τα πολιτικά τους πρότυπα και η μορφή των θεσμών τους, θα βραχυκυκλώσουν).

Έχουμε μια «κουλτούρα», λένε, που αποτελεί παράγοντα «καθυστέρησης», εμπόδιο στον «εκσυχρονισμό» και αντιστέκεται στην εύρυθμη λειτουργία των -έξωθεν μεταφυτευμένων- θεσμών ή του «συστήματος» (αντιστρέφουν τη σχέση θεσμοί-κουλτούρα λόγω «υλισμού» λες και οι θεσμοί είναι κάτι «υλικό» ή λες και η Αυστρία, η Γαλλία, η Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Η.Π.Α βρήκαν έτοιμους τους θεσμούς, σκάβοντας το χώμα). Οι -μεταφυτευμένοι- θεσμοί ή το σύστημα λειτουργούν σε άλλες περιοχές (και όπου δεν λειτουργούν υπάρχουν «καθυστερημένοι» λαοί). Άρα, το πρόβλημα είναι η κουλτούρα, το πνεύμα (βέβαια άλλοι λαοί ακριβώς θεσμοποίησαν πτυχές του πνεύματος τους).

Από εδώ μάλλον προκύπτει και η -συνειδητή ή ασυνείδητη- επιλογή της «ετεροχθονίας», του μιμητισμού, του μεταπρατισμού, του πιθηκισμού, του copy paste.

Ουσιαστικά δεν θεωρούν το -πνευματικά- αυτόχθονο ως κάτι «άξιο» το οποίο μπορούν -ή αξίζει- να σμιλέψουν και να μορφοποίησουν σε πνεύμα και ύλη (αντίθετα διεξάγουν ανελέητο πολιτιστικό πόλεμο). Ουσιαστικά δεν θεωρούν τον λαό ως ιστορικό υποκείμενο αλλά ως αντικείμενο επιδιόρθωσης (μέσες-άκρες από εδώ πηγάζει ένας μικρο-κρυφο-light ρατσισμός για το «εντός», το «εδώ», το «εμείς» που συνήθως τους χαρακτηρίζει - στην «αριστερά» εκφράζεται με διαφορετικές ιδέες από ότι στη «δεξιά», αλλά άπαξ και αρχίσεις να τον συνειδητοποιείς είναι εντυπωσιακές οι ομοιότητες).

Η εξάρτηση και ο ετεροκαθορισμός τους από εξωγενείς παράγοντες, εξωθεσμικά και εξωεθνικά κέντρα και από ιδεολογίες είναι ο καθοριστικός παράγοντας της πολιτικής τους. Και δεν εδράζεται μονάχα σε «συμφέροντα» αλλά και σε «επιθυμίες».

-----

(*) «ελληνοκεντρική» σε εισαγωγικά γιατί σαφώς και το «ελληνικό» μπορεί να ερμηνεύεται εξωχώρια ή να έτεροπροσδιορίζεται -όπως και συμβαίνει- ως αντίληψη, ταυτότητα, συμφέρον κ.λπ.

(**) Όταν αναφερόμαστε στη Νορβηγία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Σιγκαπούρη κ.λπ, δεν αναφερόμαστε για να «αντιγράψουμε» ή να «μεταφυτεύσουμε» το πρότυπο (ηθελημένα άλλωστε είναι τόσο διαφορετικές οι επιλογές). Αυτό που ενδιαφέρει είναι κυρίως η σχέση, η αναλογία πνεύματος-θεσμών και κάποια-λίγα όντως «αντικειμενικά» λειτουργικά στοιχεία, προκειμένου, όμως, να δημιουργήσουμε ένα πρότυπο βασισμένο στις δικές μας ανάγκες.

II

Σε αντίθεση με την παγκοσμιοποίηση του παρελθόντος, η οποία υλοποιείτο μέσω μιας αυτοκρατορικής δομής, η σημερινή «παγκοσμιοποίηση» επιβάλλεται με τη βοήθεια ενός δικτύου -κατασκευασθέντων- «αποτυχημένων κρατών», μέσω της αποδυνάμωσης και του κατακερματισμού της κυριαρχίας, του ρόλου του και των λειτουργιών τους. Η παγκοσμιοποίηση του παρελθόντος δεν αναγνώριζε την κυριαρχία των προτεκτοράτων ή των αποικιών. Αντίθετα, η «παγκοσμιοποίηση» σήμερα, χρησιμοποιεί ή «εκμισθώνει» αδύναμα ή υποτελή κράτη-πελάτες (client, vassal states) με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, ως εκπροσώπους (proxies), φορείς ή/και παραδείγματα που επιβάλλουν ή σκιαγραφούν μια τάξη (μπορεί να είναι και αταξία) ή μια ατζέντα.

-----

Τα προηγούμενα περιγράφουν την εργαστηριακή κατάσταση -εν είδει πειράματος- στην οποία έχει περιέλθει και η Ελλάδα και η οποία δεν μπορεί να ερμηνευθεί μέσω σχημάτων περί της «μη εφαρμογής των μέτρων», της «μη πάταξης της διαφθοράς», του «μη περιορισμού του δημοσίου» και όλου αυτού του λόγου ο οποίος είναι ανίκανος, όχι μονάχα να ερμηνεύσει την σφοδρότητα όσων λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα (εξ ου και καταφεύγει σε φονταμενταλιστικές και ρατσιστικές ερμηνείες, αυτομαστιγώματα και σχήματα που νομιμοποιούν κάθε ακρότητα) αλλά βρίσκεται και εκτός τόπου και χρόνου σε ότι αφορά το διεθνές και γενικότερα παγκόσμιο περιβάλλον (εστιάζουν σε ένα κουτάκι -«ελληνικό κράτος»- το οποίο αποκόβουν πλήρως από το περιβάλλον του αποστειρώνοντας το).

Από το 2007 και ύστερα, η Ελλάδα σταδιακά ωθείται ή οδεύει προς αυτό το status, του αποτυχημένου κράτους (failed state - έννοια την οποία δεν αποδέχομαι αλλά την χρησιμοποιώ χάριν συνεννόησης. Θα επανέλθω επί του ζητήματος). Το κράτος εξαρτάται από τις «παγκόσμιες αγορές» για τη χρηματοδότηση λειτουργιών του και αναπόφευκτα περιέρχεται σε καθεστώς κατάρρευσης μόλις υπάρξει έλλειψη κονδυλίων. Αρχίζει η αποσύνθεση και ο κατακερματισμός της όποιας κυριαρχίας αυτό διαθέτει, των λειτουργιών και του ρόλου του, το ιεραρχικό πλαίσιο μεταβάλλεται σε άναρχο και σταδιακά έχουμε τη μεταβολή μιας χώρας σε χώρο και, τελικά, σε σύστημα αυτοβοήθειας (καληνύχτα ζωή) κ.λπ. Ένα καταρρέον κράτος είναι ένα αποτυχημένο κράτος σε προχωρημένο στάδιο. Είναι μια χώρα που μεταβάλλεται σε χώρο ή χωματερή αυτής της «παγκοσμιοποίησης».

III

Η Καγκελάριος της Γερμανίας και ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής «πρότειναν» να γίνουν κοινές ναυτικές περιπολίες με τη γείτονα χώρα. Σας έχω αναφέρει την έννοια της «διαμοιρασμένης -ή κοινής- κυριαρχίας» (Shared and pooled sovereignty); Σωστά; Ωραία. Εμμέσως πλην σαφώς και απέξω, απέξω αυτό πρότειναν...

- Μα τι δουλειά έχει αυτό; Αυτό αφορά τις εσωτερικές σχέσεις «της Ένωσης».
- Σιωπή...

Ευελπιστώ να μην συμβεί κάποιο δυστύχημα το επόμενο χρονικό διάστημα (εάν η τραγωδία του πνιγμού του μικρού παιδιού -του Αϊλάν- συνέβαινε αυτή την περίοδο, μετά από αυτές τις «προτάσεις», θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί-εργαλειοποιηθεί από την Άγκυρα ή τις Βρυξέλλες ως μοχλός άσκησης τρομερής εξωεθνικής πίεσης προκειμένου να υπαναχωρήσεις και να αλλάξεις στάση).

Λοιπόν, φίλες και φίλοι. Όχι ως συμπέρασμα, αλλά ως διαπίστωση: Από το Βερολίνο, «τον πίνουμε» (excusez-moi), από τις Βρυξέλλες, ομοίως, από την Ουάσινγκτον, επίσης («θα πιέσουν για το χρέος»), η Μόσχα πάλι, δεν πιάνεται, διότι είναι «τρε μπαρμπαρικ» για τα εκλεπτυσμένα ευρωπαϊκά μας γούστα (αλλά και να μην ήταν, μας έχουν μάθει και δεν μας παίρνουν στα σοβαρά οι «Ρούσκοι») Και το Παρίσι κύριε;... Ασχολείται κανείς με το Παρίσι;

Κοινώς. Τον «πίνουμε» (και πάλι excusez-moi) πανταχόθεν.

Το έχω γράψει και το έχω τονίσει επανειλημμένως. Αποδομούνται, κατακερματίζονται, one by one, όλα τα συστατικά μέρη της κυριαρχίας ή όλες οι επιμέρους κυριαρχίες (κοινοβούλιο, νομοθετική, εδαφική, στρατός, προϋπολογισμός, ναυτική -θυμίζω μέτρα για τα νησιά με μικρό πληθυσμό ή τον περιορισμό δρομολογίων- και γενικότερα πολιτική, οικονομική, εσωτερική και εξωτερική. Και αυτά που ονομάζουμε εθνικά -δηλαδή διεθνή- θέματα, τα οποία ακολουθούν το επόμενο χρονικό διάστημα, σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται). Αυτή είναι η ουσιαστική πορεία από το 2009 και μετά (και αυτό είναι που δεν μπορούν να καταλάβουν όσοι έχουν κολλήσει με «το μνημόνιο» και «το νόμισμα»). Πόσο πιο απλά να το πούμε;

Μια χώρα -ή οποιοδήποτε συλλογικό υποκείμενο- που διαθέτει κυριαρχία δεν μπορεί να φτάσει στην άθλια κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα. Κύρια προϋπόθεση, βασική και αναντικατάστατη για να καταλήξουμε εδώ, είναι η αποδυνάμωση, η αποδόμηση και ο κατακερματισμός όλων των κυριαρχιών ή όλων των τομέων κυριαρχίας. One by one. Η χώρα βυθίζεται όλο και περισσότερο διότι χάνει συνεχώς κυριαρχικά δικαιώματα και τομείς κυριαρχίας (και συνεχώς προκύπτουν νέες απώλειες). Διότι μετατρέπεται σε ξέφραγο αμπέλι και σουρωτήρι.

Εκεί στα κόμματα, τι ακριβώς κάνουν; Τα διαπιστώνει αυτά ένας απλός παρατηρητής. Αυτοί τυφλοί είναι;

Θα μου πείτε, δεν γίνεται να είναι τυφλοί καθώς αποτελούν μέρος αυτής της διαδικασίας.

-----

Ο ανθρωπολογικός τύπος που -προετοίμασε το έδαφος και- μας έφερε σε αυτή την κατάντια θα πει: Πείτε ναι, μην κάνετε καμία μαλακία και «μας διώξουν». Με αηδίες θα ασχολούμαστε τώρα; Αυτά είναι «ξεπερασμένα πράγματα». Τα σύνορα μπλα, μπλα... Οι εταίροι και σύμμαχοι μπλα, μπλα... που μας χρηματοδοτούν μπλα, μπλα... Πείτε ναι, κάντε πίσω!

Η δουλοπρέπεια ως δείγμα «εκτίμησης και αφοσίωσης» προς τον «σύμμαχο», τον «εταίρο» κ.λπ. Βέβαια, στο διεθνές πεδίο αυτή είναι η πλέον εγγυημένη συνταγή για το ξέσκισμα σου (περισσότερο ανησυχία δημιουργεί η υπέρμετρη αφοσίωση παρά εμπιστοσύνη). Κανείς σοβαρός «σύμμαχος» δεν εμπιστεύεται έναν δουλοπρεπή, ούτε τον σέβεται. Απλά εκμεταλλεύεται την εκδούλευση που του προσφέρει (συνήθως «σύμμαχος» σημαίνει «ξένο αφεντικό»).

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία